Ακούω συχνά τους συναδέλφους νεότερους ποιητές να παραπονιούνται ότι οι εκδότες δεν διαβάζουν ή δεν δέχονται τα χειρόγραφά τους. Κι όταν ακόμα τα δέχονται ζητάνε από τον ταλαίπωρο πρωτοεμφανιζόμενο – και όχι μόνο – ποιητή να καταβάλλει ένα «γενναίο» ποσό για να δει το πόνημά του τυπωμένο με τη φίρμα ενός αναγνωρίσιμου στο πλατύ κοινό εκδότη. Άλλοι, περισσότερο βιαστικοί, καταφεύγουν στον τυπογράφο της γειτονιάς τους, που αν τυχαίνει να είναι και φίλος τους, μπορεί να τους τυπώσει μια συνηθισμένου όγκου (4 τυπογραφικά) ποιητική συλλογή με 300 ή 500 ευρώ.
Όταν ρώτησα έναν πολυγραφότατο νέο σχετικά ποιητή, πώς είναι δυνατόν να βγάζει πάνω από τρία ποιητικά βιβλία το χρόνο, μου εξήγησε ότι δεν του κοστίζουν πάνω από 1.500 ευρώ. Αντί λοιπόν να πηγαίνει ένα καλό ταξίδι στο εξωτερικό με γκρουπ (π.χ. Συρία ή Αίγυπτο ή Μαρόκο) επιλέγει να ταξιδεύει σε ονειρικούς κόσμος και άλλες διαστάσεις μέσω της Ποίησης. Ο συγκεκριμένος ποιητής αντιμετωπίστηκε πολύ επιφυλακτικά από τα λογοτεχνικά περιοδικά λόγω του όγκου της παραγωγής του και της πληθωρικότητας του χαρακτήρα του. Με εξαίρεση έναν καλοπροαίρετο διευθυντή και ιδιοκτήτη περιοδικού, όλοι οι υπόλοιποι αγνόησαν επιδεικτικά την παρουσία του στα Γράμματα. Βέβαια, κι αυτός ο παραγνωρισμένος ποιητής, λόγω εξοικείωσης με τις νέες τεχνολογίες – είναι περίπου 30 χρονών – απευθύνθηκε σε όλους τους υπεύθυνους των διαδικτυακών περιοδικών – έτσι ανακάλυψε κι εμένα – και βρήκε καλύτερη υποδοχή και μεταχείριση του έργου του επειδή το ίντερνετ είναι περισσότερο πλουραλιστικό, δεν έχει το κόστος αγοράς χαρτιού και τα συνήθη τυπογραφικά και βιβλιοδετικά έξοδα, επειδή χρειάζεται καθημερινή ανανέωση και τροφοδοσία με νέο υλικό, υπάρχει φυσικά περισσότερος χώρος για όλους.
Επίσης οι ποιητικοί διαγωνισμοί που διοργανώνονται από διάφορους συλλόγους και φορείς, και ανακοινώνονται στο διαδίκτυο, γνωρίζουν τα τελευταία χρόνια απρόσμενη άνθιση. Θαρρείς, όλοι οι Έλληνες γράφουν ποιήματα! Και γιατί όχι; Είμαστε απόγονοι ένδοξων προγόνων που διαμόρφωσαν τον ευρωπαϊκό πολιτισμό χάρη στη δύναμη της σκέψης τους και στη δύναμη της γραφίδας τους. Ο καθένας έχει δικαίωμα να εκφράσει τον ψυχικό του κόσμο με ειλικρινή και ανιδιοτελή τρόπο. Φτάνει να μην προσβάλλει, να μην φτύνει τις πεποιθήσεις των άλλων για να προκαλέσει αντιδράσεις κι έτσι να προβληθεί το όνομά του, φτάνει να έχει το γνώθι σαυτόν και να μην είναι μωροφιλόδοξος. Όσο για τη ματαιοδοξία, εεε, σε αυτό το αμάρτημα ξεπέφτουν συχνά και οι πιο άξιοι άνθρωποι των Γραμμάτων, και οι πλέον αναγνωρισμένοι. Αυτοί που θα έλεγες ότι έχουν χορτάσει από βραβεία και επαίνους…
Το διαδίκτυο λοιπόν είναι ένας καλός τόπος συνάντησης των εμπνεόμενων από τη μούσα Ερατώ. Εκεί έχουν τη δυνατότητα να βιώσουν την άμεση ανάδραση (feedback) των γραπτών τους. Εκεί γνωρίζουν καινούργιους φίλους και συνοδοιπόρους στο πνευματικό μονοπάτι που διάλεξε ο καθένας να περπατήσει. Όλοι αυτοί οι «Δον Κιχώτες» που αναζητούν ανώτερα, και δικαιότερα βασίλεια Αγάπης, Ειρήνης και Φωτός Ανέσπερου, εις βάρος – συνήθως – των βιοποριστικών και επαγγελματικών τους ασχολιών, συναντιούνται στον ηλεκτρονικό κόσμο της στιγμιαίως και δωρεάν διαχεομένης πληροφορίας, και πλουτίζουν τον ψυχικό κόσμο και την προβληματική τους, διαβάζοντας τα πονήματα των άλλων. Πολλοί νέοι συγγραφείς έγιναν πρώτα γνωστοί από το διαδίκτυο και μετά βρήκαν το δρόμο για τον εκδότη, τον τυπογράφο ή τον βιβλιοδέτη. Βέβαια, δεν λείπουν κι εκείνοι οι οποίοι, με τον ενθουσιασμό της νιότης, θεωρούν τον εαυτόν τους τον «καλύτερο του χωριού» και βιάζονται να εκπαραθυρώσουν και να υποσκελίσουν τους παλιότερους και περισσότερο καταξιωμένους συγγραφείς και ποιητές. Πολλές φορές επιτίθενται – συνήθως ανώνυμα, σπανίως επώνυμα – με υβριστικά e-mails ή posts, ελπίζοντας ότι θα ανατείλει ευκολότερα το άστρο τους όταν μειώσουν τους άλλους.
Όμως κανείς δεν μειώνεται από μια απρόκλητη επίθεση. Και η συκοφαντία, και ο λίβελος, πολλές φορές βοηθούν το «θύμα» να συνειδητοποιήσει τα όριά του, και να δώσει τον καλύτερο εαυτό του στο γράψιμο, ελπίζοντας ότι έστω μία σελίδα από τα γραπτά του θα νικήσει τον Χρόνο. Όσο για εκείνους που επιτίθενται σε άλλους, παλιότερους συνήθως, ποιητές, επώνυμα, ελπίζοντας ότι «έτσι θα γίνουν εχθροί και θα κερδίσουν το σεβασμό του αντιπάλου τους» (όπως μου είχε γράψει κάποιος θρασύτατα ανερχόμενος νεαρός), το μόνο που έχω να πω είναι ότι ακόμα και τους εχθρούς μας τους διαλέγουμε με την ίδια προσοχή που επιλέγουμε τους φίλους μας: πρέπει να έχουν την ίδια παιδεία, την ίδια ποιότητα ψυχής, και κυρίως το ίδιο ύφος μ’ εμάς. Πολλοί άνθρωποι είναι διαρκώς οργισμένοι, για το φύλο τους, για την κοινωνική τους τάξη, για το οικονομικό τους αδιέξοδο. Πολλοί θεωρούν ότι η υφήλιος τους χρωστάει γιατί μας κάνουν τη χάρη να αναπνέουν τον ίδιον αέρα με εμάς τους ταλαίπωρους θνητούς. Αυτούς τους ανθρώπους τους απέφευγα πάντα από φίλους μου κι από εχθρούς μου. Ως φίλοι θα ήταν ιδιαίτερα δαπανηροί, αφού θα έπρεπε να τους δίνω διαρκώς δανεικά και αγύριστα, και ως εχθροί θα ήταν ιδιαίτερα συκοφάντες, αφού θα θεωρούσαν ότι όσα κατέκτησα εγώ με πολύ ιδρώτα και προσπάθεια, εκείνοι θα έπρεπε να τα αποκτήσουν δωρεάν.
Το διαδίκτυο έχει τα καλά του, έχει και τα κακά του. Η ανωνυμία είναι θετική όταν θέλεις να εξομολογηθείς πράγματα που δεν θα τολμούσες να πεις ούτε στον πιο κολλητό σου φίλο, είναι όμως κι αρνητική, αφού εξασφαλίζει το ατιμώρητο του θρασύδειλα επιτιθέμενου. Παρ’ όλα αυτά, απολαμβάνω κάθε φορά, όταν τα ανακαλύπτω στο διαδίκτυο, τα ποιητικά «διαμάντια» νέων ή παλιότερων ποιητών. Ας μην μεμψιμοιρούμε. Όλα καλά! Ας περάσουμε ένα υπέροχο καλοκαίρι. Αυτή η χώρα έχει τον διαυγέστερο ουρανό και τις ωραιότερες παραλίες του Κόσμου όλου. Η Ελλάδα έχει γεννήσει τον Όμηρο, τον Αισχύλο, τον Σοφοκλή, τον Ευριπίδη, τον Μένανδρο, τη Σαπφώ, τον Αλκαίο, τον Ίβυκο. Μπορεί κάπου λίγο μακριά από εμάς, σε μια γωνιά του διαδικτύου, να κυοφορούνται νέοι αστερισμοί ποιητών, που θα δοξάσουν τον τόπο μας. Ας τους ανακαλύψουμε.
Ακόμα κι αν πρέπει να περάσουμε μέσα από πυκνά βάτα και γαϊδουράγκαθα προκειμένου να μυρίσουμε το ρόδο το μυστικό.
Υγιαίνετε! Και να γράφετε!
Φιλικά δικός σας,
Κωνσταντίνος Μπούρας
www.konstantinosbouras.gr
(πηγή:www.diavasame.gr)
