«Θα τον σκοτώσω εγώ»

ΤΑ ΔΕΙΠΝΑ ΤΗΣ ΕΚΑΤΗΣ

ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΚΑΛΛΙΔΩΝΗΣ

εκδ Modern Times

«Θα τον σκοτώσω εγώ», είχε εξομολογηθεί εκείνη στον παπά… Και μετά, ήρθε η καταραμένη νύχτα. Η νύχτα με το μπουρίνι που σήκωσε στέγες, γκρέμισε μάντρες και ξεχέρσωσε ακόμη και βράχια απ’ τα βουνά. Τέτοια καταιγίδα δε θυμούνταν ούτε οι πιο παλιοί. Άρχισε ύπουλα, μ’ ένα αιφνιδιαστικό χαλάζι, πάγος ξηρός και χοντρός σαν βότσαλο, το γύρισε σε αστραπόβροντα και μετά σ’ ένα μανιασμένο πουνέντη που έφερε μαζί του και όλη τη βροχή της δύσης. Τόσο νερό… Ωκεανός σωστός… Ρήμαξε λιόδεντρα, έπνιξε ζώα και ξέκανε μελίσσια. Στο χωριό, κλεισμένοι όλοι στα σπίτια τους μέχρι να περάσει το κακό νερό, τίποτα δεν άκουσαν, τίποτα δεν είδαν. Με το ξημέρωμα πια, κάποιες λίγες ξάγρυπνες γριές τόλμησαν να ξεπορτίσουν για να δουν τι είχε αφήσει πίσω της η καταιγίδα. Και τότε, τον βρήκαν μέσα στο ρημαγμένο απ’ το χαλάζι αμπέλι του. Γυμνό και σακατεμένο στ’ αχαμνά… Είχε ξεψυχήσει με τα μάτια γουρλωμένα. Η θυσία είχε ολοκλη- ρωθεί. Η σκοτεινή θεά, χορτασμένη πια, έπαψε να μοιρο λο γά. Σκούπισε τα δάκρυά Της, έστρεψε το βλέμμα Της προς το βροχερό ουρανό και χαμογέλασε θριαμβευτικά στην ασημένια Σελήνη. Ήταν ώρα να ταΐσει και τα σκυλιά...

1o Διεθνές Λογοτεχνικό Φεστιβάλ Τήνου

Σάββατο 31 Ιουλίου

Χωριό Πύργος (Κοινότητα Πανόρμου): Δέκα συγγραφείς και ποιητές διαβάζουν και μιλούν για το έργο τους και για τη λογοτεχνία της πατρίδας τους. Συμμετέχουν: Ομέρο Αρίτζις (Μεξικό), Ματθίλδη Γουόλτερ Κλαρκ (Δανία), Άνταμ Ζαγκαγιέφσκι (Πολωνία), Φράνκο Λόι (Ιταλία), Μαίρη Ο’ Μάλεϊ (Ιρλανδία), Μάριος Μιχαηλίδης (Κύπρος), Βέρα Πάβλοβα (Ρωσία), Έλλη Παιονίδου (Κύπρος), Τόμαζ Σαλαμούν (Σλοβενία), Γιώργος Σκαμπαρδώνης (Ελλάδα). Μουσική και χορός από τοπικά συγκροτήματα.

Μια κεραμιδόγατα...

Με είπαν γάτα

Μπέσση Λιβανού

εκδ Καστανιώτης

Με είπαν Γάτα, και φυσικά αναφέρονταν στην ηθική μου, την οποία δεν αποδέχονται. Όμως ποιος έχει το δικαίωμα να καθορίζει τι είναι ηθικό και τι δεν είναι; Τι είναι σωστό και τι λάθος; Τι είναι νόμιμο και τι παράνομο; Έζησα όπως μου υπαγόρευε η συνείδησή μου. Με νύχια και με δόντια πάλεψα, μόνη, να επιζήσω, με όποιο τρόπο μπορούσα. Δεν ακολούθησα πάντα τους κανόνες, και το ομολογώ, γιατί για μένα σωστός τρόπος ζωής είναι εκείνος που σε γεμίζει, που κάνει την αδρεναλίνη να τρέχει στο αίμα σου, εκείνος που σε κάνει να θέλεις να γελάς και να κλαις μαζί, να ουρλιάζεις σιωπηλά από φόβο, ενώ συνεχίζεις να πολεμάς σαν τίγρη. Προϋπόθεση φυσικά είναι να τα έχεις καλά με τον εαυτό σου. Να ξέρεις ποιος είσαι και τι θέλεις. Να μη ζεις με αυταπάτες. Ό,τι έκανα το πλήρωσα με ιδρώτα και αίμα. Κατάφερα να σώσω την ψυχή μου και δεν χρωστάω τίποτα σε κανέναν. Και αν η ζωή μου κρίνεται ανάρμοστη, τότε ένα μόνο μπορώ να πω: Νιώθω περήφανη όντας μια ανεξάρτητη, μια ανένταχτη γυναίκα. Μια κεραμιδόγατα...