Βιβλία για πλούσιους

Από www.bookpress.gr

Άντζη Σαλταμπάση

Και μια και μιλάμε για χρήμα, το σάιτ abebooks.com θέτει το ερώτημα: Ποια είναι η διαφορά ανάμεσα στη βιβλιοθήκη ενός κοινού θνητού και σε εκείνη ενός διάσημου ζάπλουτου; Ευφυές σε πρώτη ανάγνωση, αφού το διάβασμα διακρίσεις δεν κοιτά. Όσο και αν διαφέρουν τα πορτοφόλια των προσώπων του ερωτήματος, το πιθανότερο είναι στις βιβλιοθήκες τους να φιλοξενούν παρόμοιους τίτλους. Τον «Φύλακα στη σίκαλη» ο ένας, τον «Φύλακα στη σίκαλη» ο άλλος. Με μια μικρή, αλλά ακριβούτσικη διαφορά. Ο κοινός θνητός έχει ένα κοινό αντίτυπο, ο ζάπλουτος έχει ένα από τα πρώτα, υπογεγραμμένα από τον ίδιο τον Σάλιντζερ, αντίτυπα, το οποίο είναι σπανιότατο και κοστολογείται στα 55.000 δολάρια. Το σάιτ, στο οποίο μπορεί κανείς να αγοράσει σπάνιες εκδόσεις, έχει και άλλα παραδείγματα. Μια δερματόδετη συλλογή των έργων του Τζέιμς Τζόις, η οποία περιλαμβάνει την πρώτη έκδοση των «Δουβλινέζων», του «Πορτρέτου του καλλιτέχνη», δύο εκδόσεις του «Οδυσσέα» (η μία υπογεγραμμένη από τον Τζόις) και, τέλος, μία επίσης υπογεγραμμένη έκδοση του «Finnegans Wake», πωλείται προς 234.000 δολάρια. Λόγω ΔΝΤ και μόνο, ας προτιμήσουμε τον «Οδυσσέα» σε μετάφραση Σ. Καψάσκη και επιμέλεια Ηλία Χ. Παπαδημητρακόπουλου, από τις εκδόσεις Κέδρος, στην τιμή των 33 ευρώ.

Για τους φτωχούς ανθρώπους

Κι επειδή η λέξη «πλούσιος» στη χώρα και στην εποχή που ζούμε δεν είναι καθόλου της μόδας, ας επιστρέψουμε στα καθ’ ημάς και στη φτώχεια μας, η οποία σιγά-σιγά θα αρχίσει να εμφανίζεται και στα λογοτεχνικά μας αναγνώσματα. Το «Κάτι θα γίνει, θα δεις» του Χρήστου Οικονόμου (εκδόσεις Πόλις), ένα βιβλίο με διηγήματα για τους «φτωχούς ανθρώπους», είναι ήδη γνωστό, πηγαίνει καλά σε πωλήσεις, έχει πάρει εγκωμιαστικές κριτικές. «Διαβάστε το, θα γίνετε καλύτεροι άνθρωποι», άκουσα τις προάλλες έναν συγγραφέα να προτρέπει την παρέα του. Ένα άλλο ανάγνωσμα, που θα μπορούσε να διαβαστεί και ως συμπληρωματική βιβλιογραφία στα διηγήματα του Οικονόμου, είναι το «Poor People» του Ουίλιαμ Τ. Βόλμαν, εκδόσεις Eco/Harper Collins. Ο Βόλμαν ταξιδεύει από τη μια άκρη του πλανήτη στην άλλη, ρωτώντας τους φτωχούς ανθρώπους: «Γιατί νομίζετε ότι είστε φτωχοί; Γιατί άλλοι είναι πλούσιοι και άλλοι φτωχοί;». Αναζητήστε την κριτική της Τ. Δημητρούλια στην «Καθημερινή» (08/03/2009), από όπου αντιγράφει και η στήλη: «Πάρα πολλοί φτωχοί […] επιρρίπτουν τις ευθύνες για τη φτώχεια τους στη μοίρα, στο κάρμα, στον όποιο Θεό […]. Άλλοι κατανοούν ότι η φτώχεια τους συνδέεται με την έλλειψη δουλειάς και παιδείας ή με την απουσία κάποιων απροσδιόριστων δεξιοτήτων που διαθέτουν οι πλούσιοι. Κάποιοι λένε ότι φταίνε οι ίδιοι για τη μοίρα τους, γιατί είναι τεμπέληδες. Ενώ άλλοι, σαφώς λιγότεροι, θεωρούν ότι οι πλούσιοι έχουν μερίδιο ευθύνης για τις ανισότητες και την κακή τους τύχη». Ως νεόπτωχοι Έλληνες, μήπως πρέπει να αρχίσουμε να απαντάμε στα ερωτήματα του Βόλμαν;

Βραβευμένα με Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος

2009: Θολός βυθός Υπήρχε πάντα μέσα του η βαθιά χαρακιά που άφησε το πέρασμα από τις μετεμφυλιακές εκείνες παιδοπόλεις -ένδοξους βασιλικούς τόπους υποταγής και χειραγώγησης, ...	2008: Ο τελευταίος Παλαιολόγος Στο τελευταίο βιβλίο της τριλογίας του για τους Παλαιολόγους, ο πολυβραβευμένος δεξιοτέχνης του ιστορικού μυθιστορήματος Γιώργος Λεονάρδος ασχολείται με τον ...
2007: Σουέλ - Ό,τι κι αν είναι αυτό, πες μου τι συμβαίνει. - Το σουέλ μου 'βαλε μπελά στο μυαλό. - Ποιος είναι ο πραγματικός λόγος που δε γυρίζεις; - Η θάλασσα δεν με επιστρέφει. - Τι ...	2006: Θέκλη Το μυθιστόρημα αυτό μας μεταφέρει σε μια στιγμή μεγάλης προσπάθειας, αγαλλίασης και πένθους, στα χρόνια του 1912 και του 1913. Οι βαλκανικοί πόλεμοι έρχονται ...
2005: Ο καιρός των χρυσανθέμων Ο θίασος της Ευαγγελίας Παρασκευοπούλου -της μεγαλύτερης θεατρικής δόξας της εποχής της- καταφθάνει χειμώνα του 1896 στην Ερμούπολη που βαδίζει πλέον προς τη δύση ...	2004: Οι ξένες λέξεις ""Οι ξένες λέξεις" διηγούνται καταπληκτικές ιστορίες. Περνάς πολύ καλά μαζί τους. Πρέπει να είχα λίγο κουραστεί ακούγοντας πάντα τις ίδιες ελληνικές ή γαλλικές ...
2003: Η ανθρωπωδία Ένας άνθρωπος αποφασίζει ένα πρωί να βγει απ' το δωμάτιό του για να επανορθώσει ένα λάθος του, για το οποίο ο ίδιος τιμώρησε τον εαυτό του με χίλια χρόνια απόλυτου ...	2002: Δυο φορές Έλληνας Τα χρόνια είναι πολλά: 1949-1990. Δυο οικογένειες διασχίζουν το χρόνο. Ένας διορθωτής, η γυναίκα του, ένας αλφαμίτης. Πώς ένας σκαπανέας γίνεται συγγραφέας και γιατί η ...
2002: Με το παράξενο όνομα Ραμάνθις Ερέβους: Ο θάνατος ήρθε τελευταίος Σε τι μπορεί να χρωστάει άραγε τα νάματά της η παράξενη αφηγηματική τέχνη την οποία υπηρετεί χρόνια τώρα η Ζυράννα Ζατέλη και την αναπαράγει ανά επταετία, όπως ...	2001: Η ανατροπή Λίγο πριν το γύρισμα του 1900, ενώ η αστική τάξη διευρύνει την ακτινοβολία της και την ισχύ της, οι αυτοκρατορίες που απλώνονται στη χερσονήσου του Αίμου μέχρι ψηλά ...
2000: Ζιγκ-ζαγκ στις νεραντζιές Η Νίνα που επαναστατεί, η Λία που πεθαίνει, ο Σωτήρης που ερωτεύεται, ο Σιντ που ακροβατεί, το μαύρο πουλί που μιλάει. Τα πρόσωπα κινούνται ακτινωτά, αποκλίνουν σε ...	1999: Ελένη ή ο κανένας Το μυθιστόρημα στηρίζεται σε μια πραγματική ιστορία. Το νήμα έδωσε η ζωή της Σπετσιώτισσας και πρώτης σπουδασμένης Ελληνίδας ζωγράφου Ελένης Αλταμούρα-Μπούκουρα, ...
1998: Μικρά Αγγλία Η ιστορία διαθέτει ναυτικό φυλλάδιο και ταξιδεύει επί μία εικοσαετία μεταφέροντας θαλασσοφαγωμένους άντρες και θαλασσοφαγωμένες γυναίκες στους μεγάλους ή ...	1997: Η ατέλειωτη γραφή του αίματος
1996: Τα ανίσχυρα ψεύδη του Ορέστη Χαλκιόπουλου	1995: Ο χορός των ρόδων "Πρόκειται για γεννημένο παραμυθά, που ξέρει να παίζει καλά με τις ευκολίες και τις δυσκολίες της αφήγησής του, όπως οι ήρωες του βιβλίου του παίζουν ρουλέτα. ...
1994: Και με το φως του λύκου επανέρχονται "Αν πάρεις δέκα σκυλιά και πας και τ' αφήσεις σ' έναν αγριότοπο, σε μια ερημιά απ' όπου δεν περνάει ψυχή ζώσα, τα σκυλιά αυτά μέσα σε λίγες εβδομάδες θα ξαναγίνουν ...	1993: Η στενωπός των υφασμάτων Εικόνες κλεμμένες από ένα παρεκκλήσι-τροχόσπιτο που διαρκώς μετακινείται. Ξεθαμμένες ιστορίες που βρίσκουν τον μπελά τους απ' την παραχαράκτρια Μνήμη. Θραύσματα ...
1992: Οι βουκέφαλοι	1990: Στοιχεία για τη δεκαετία του '60 Εν Αθήναις, 29.8.1962 Αγαπητή κυρία Μίνα, Ήρθα στην Αθήνα από δέκα ετών. Δούλευα και πήγαινα στο σχολείο να τελειώσω το δημοτικό. Τότε έμενα σε μια θεία του πατέρα μου...

Η δολοφονία προκαλεί μία εθνική υστερία

	Οι υποψίες του κυρίου Γουίτσερ Έγκλημα στο Ρόουντ Χιλ Χάουζ The Suspicions of Mr. Whicher or The Murder at Road Hill House Συγγραφέας: Summerscale Kate Μεταφραστής: Παπαδημητρίου Χίλντα Εκδότης: Πατάκη

Μια καλοκαιρινή νύχτα του 1860. Σε μία κομψή γεωργιανή μονοκατοικία στο χωριό Ρόουντ, στην κομητεία του Γουίλτσαϊρ, όλα είναι ήσυχα. Πίσω από τα σφαλισμένα παράθυρα, τα μέλη της οικογένειας Κεντ κοιμούνται βαθιά. Μία ώρα περίπου μετά τα μεσάνυχτα, ένα σκυλί γαβγίζει: όλοι ξέρουν το επόμενο πρωί, ανακαλύπτει κάτι φρικιαστικό: ένας ασύλληπτα αποτρόπαιος φόνος έχει διαπραχθεί στο σπίτι. Οι ένοικοι του σπιτιού βρίσκονται σε κατάσταση σοκ, διότι, έκτος όλων των άλλων, είναι σχεδόν βέβαιο ότι ο ένοχος βρίσκεται ακόμα ανάμεσά τους. Η Σκότλαντ Γιάρντ στέλνει τον Τζακ Γουίτσερ, τον πιο διάσημο ντετέκτιβ της εποχής του, για να διερευνήσει τη δολοφονία στο Ρόουντ Χιλ Χάουζ. Με μόνη βοήθεια την αναποτελεσματική και αδέξια τοπική αστυνομική δύναμη, και χωρίς ουσιώδη αποδεικτικά στοιχεία. Ο ντετέκτιβ έχει να εκτελέσει μια ουδόλως αξιοζήλευτη αποστολή: να εξιχνιάσει μία υπόθεση στην οποία οι ύποπτοι είναι τα μέλη της απαρηγόρητης οικογένειας. Η δολοφονία προκαλεί μία εθνική υστερία. Η σκέψη ότι πόσω από τις κλειστές πόρτες των ευυπόληπτων μεσοαστικών σπιτιών ίσως κρύβονται ένα σωρό πράγματα- δολοπλόκοι υπηρέτες, εξεγερμένα παιδιά, παραφροσύνη, ζήλια μοναξιά και μίσος - εξάπτει φόβους και μία περίεργη αναστάτωη. Όλοι έχουν μία θεωρία για την ταυτότητα του δολοφόνου. Εντούτοις όταν ο Γουίτσερ καταλήγει στο δικό του συμπέρασμα, ξεσπάει γενική καταγραφυή και σύγχυση. Αυτή η αληθινή ιστορία ενέπνευσε μία γενιά συγγραφέων, όπως ο Γουίλκι Κόλινς, ο Τσαρλς Ντίκενς και ο Άρθουρ Κόναν Ντόυλ, καθώς έχει όλα τα χαρακτηριστικά του κλασικού αστυνομικού μυθιστορήματος: ένα πτώμα, έναν ντετέκτιβ, μία επαρχιακή έπαυλη βουτηγμένη στα μυστικά. Στις "Υποψίες του κυρίου Γουίτσερ", η Κέιτ Σαμερσκέιλ ξεμπλέκει τα γεγονότα της πολύκροτης υπόθεσης και την ξαναζωντανεύει με ζωηρό και συναρπαστικό τρόπο.

Ο απρόβλεπτος Σέσαρ Αϊρα

Της Μικέλας Χαρτουλάρη

Εφημερίδα "ΤΑ ΝΕΑ"

Eίναι νύχτα σε μια μεσοαστική συνοικία του Μπουένος Αϊρες. Ενα ζευγάρι συνταξιούχων περπατά κρατώντας μια αχνιστή πίτσα. Είναι ο Αλντο και η Ρόσα, που ζουν σε δικό τους σπίτι αλλά χωρίς ιδιαίτερη άνεση, και έχουν ξεκινήσει σ΄ αυτούς τους καιρούς της κρίσης να κάνουν ένα παράξενο επάγγελμα: νυχτερινό ντελίβερι με τα πόδια! Κάτι που τους εξασφαλίζει, λένε, την αναγκαία για την ηλικία τους άσκηση, και τους ξανανιώνει αφού τους βγάζει από τον κόσμο της αναπαράστασης (την τηλεόραση) και τους επανεντάσσει στον κόσμο της πραγματικότητας. Βέβαια η κατάσταση δεν είναι τόσο απλή τώρα πια, γι΄ αυτό άλλωστε τους προσέλαβε η συνοικιακή πιτσαρία. Διότι είναι αναλώσιμοι, οπότε τους στέλνει σε διανομές κοντινές μεν αλλά ύποπτες όπου οι έφηβοι με τα μηχανάκια δεν πηγαίνουν από φόβο μην τους κλέψουν τα εργαλεία της δουλειάς, κράνη ή μοτοσυκλέτες. Μαζί με τις παράξενες τροποποιήσεις στις συνήθειες των ανθρώπων, η κρίση έχει φέρει την ανασφάλεια και τον φόβο. Να, μαθεύτηκε μόλις ότι βρέθηκε το πτώμα του 15χρονου που είχε πέσει θύμα απαγωγής και τα κανάλια έχουν τρελαθεί στις εικασίες... Να που εμφανίζονται κάτι παράξενοι νυκτόβιοι όπως ο μεταλλαγμένος νάνος Νάρδο... Να, και οι πιτσαδόροι που κάνουν τρελές κόντρες με τους παγωτατζήδες μετά τα μεσάνυχτα, λες και προκαλούν τον κόσμο να ξανασκεφτεί τι είναι πιο σημαντικό, η τροφή ή η λιχουδιά; Είναι λοιπόν κάτι φορές που ο Αλντο και η Ρόσα νιώθουν ότι αυτό που πηγαίνουν στα σπίτια δεν είναι πίτσες αλλά «το μήνυμα της εξαφάνισης των πάντων»...

Ετσι εξελίσσονται οι Νύχτες στο Φλόρες , το σύντομο μυθιστόρημα του αργεντίνου Σέσαρ Αϊρα (μτφ. Κατερίνα Τζωρίδου, Εκδ. Καστανιώτη), που ξεκινά με τρόπο ρεαλιστικό και προχωρά ελικοειδώς, με συνεχείς ανατροπές και παρεκβάσεις στην πλοκή, και με το σουρεαλιστικό στοιχείο να παίρνει τελικά το πάνω χέρι μέχρι την τελική απογείωση. «Το προβλέψιμο είναι εχθρός της απόλαυσης της ανάγνωσης· εγώ αναζητώ την έκπληξη και λειτουργώ με την ελευθερία του καλλιτέχνη» μας έλεγε αυτός ο 60χρονος σήμερα συγγραφέας που έχει το παρατσούκλι «προβοκάτορας», όταν τον συναντήσαμε με τον Ανταίο Χρυσοστομίδη τον Ιανουάριο. «Θέλω να είμαι Μπαλζάκ, Ντίκενς και ταυτόχρονα Μαρσέλ Ντισάν, Στοκχάουζεν, Γκοντάρ». Είναι πράγματι γεγονός ότι σε τούτο το βιβλίο που κυκλοφόρησε στην τσακισμένη Αργεντινή του 2003, ο Αϊρα ενσωματώνει το παράλογο σεβόμενος και την αληθοφάνεια, και αποτυπώνει ιδανικά την αλλαγή που εισβάλλει παντού, στις ζωές και στα μυαλά, μαζί με την οικονομική κρίση. Ο αναγνώστης παρακολουθεί τις σκόρπιες κουβέντες του ζευγαριού και διάφορα περιστατικά π.χ. τις καλόγριες σε έναν ακριβό οίκο ευγηρίας, ή τη γέννηση του μύθου για ένα κορίτσι κρυμμένο μεταξύ των ντελιβεράδων, ή τις ιστορίες ενός εισαγγελέα και ενός αντικομφορμιστή συγγραφέα, σαν τα κομμάτια ενός παζλ όπου τίποτα δεν είναι αυτό που φαίνεται. Ετσι, στη σελίδα 73 (από τις 130), η Ρόσα αποδεικνύεται τυφλή και αργότερα, τραβεστί, ενώ ο Αλντο σίριαλ κίλερ, ο νάνος χαφιές, οι καλόγριες προκάλυμμα μιας μαφίας αγοραπωλησιών ακινήτων και σεξ κ.ο.κ. Διότι η πραγματικότητα σε εποχές έκρυθμων οικονομικών συνθηκών είναι μόνον παραπλανητική...

«Είμαι Ελληνίδα, γι΄ αυτό τα χώνω στην Ελλάδα»

Γράφει η Ρούλα Γεωργακοπούλου

Εφημερίδα "ΤΑ ΝΕΑ"

Κάθε μυθιστόρημά της είναι γροθιά στο στομάχι της ελληνικής κοινωνίας κι ας την παρακολουθεί από μακριά, από την Οξφόρδη όπου χρόνια τώρα διδάσκει Νεοελληνική Λογοτεχνία. Φέτος μας παραδίδει το πορτρέτο ενός εφήβου που γίνεται κανίβαλος

Γέννημα- θρέμμα της Κρήτης, η Ελένη Γιαννακάκη με το τρίτο μυθιστόρημά της «Σναφ», οδηγεί τη θεματική της κατευθείαν στην καρδιά του κακού. Στην ιστορία ενός παιδιού που σε μια έξαρση της εφηβείας του θα γινόταν βιαστής, παιδεραστής και φονιάς από πάνω. Κι όμως, ο Μανούσος με την κουλτουριάρα μαμά και τον ματσωμένο μπαμπά θα μπορούσε να είχε άλλη εξέλιξη αν δεν οργάνωνε μαζικό βιασμό με πειραματόζωο ένα μεταναστάκι, αν το όργιο δεν γύριζε σε φονικό, αν η μικρή κοινωνία δεν είχε την ευελιξία να κουκουλώσει το έγκλημα κι αν η σύγχρονη τέχνη δεν ήταν τόσο χαλαρή και άνετη απέναντι στην αισθητική και στη μυρωδιά του αίματος. Συναντήσαμε τη συγγραφέα σε ένα τυπικό καφενείο του κέντρου.

Ζείτε χρόνια στην Αγγλία. Πώς τα καταφέρνετε και οι έλληνες μικροαστοί ήρωές σας είναι τόσο «ενημερωμένοι» ως προς τη συμπεριφορά και τις συνήθειες;

Γιατί ενημερώνομαι κι εγώ. Εντάξει, είμαι ελληνίδα του εξωτερικού αλλά φροντίζω να είμαι πάρα πολύ κοντά σε ό,τι συμβαίνει στην Ελλάδα. Τα καλοκαίρια στην Κρήτη βλέπω τα παιδιά των φίλων μου, μιλάω πολύ μαζί τους, προσπαθώ να καταλάβω τι τους απασχολεί, τι σκέφτονται, τι μπορεί να κρύβουν. Παρατηρώ πώς κινούνται οι οικογένειες. Διαβάζω πολύ ελληνικές εφημερίδες. Ελληνική τηλεόραση βλέπω λίγο, απλώς για να έχω υλικό. Με ενοχλεί πολύ η τηλεόραση στην Ελλάδα. Δεν μπορώ να δω ειδήσεις με τίποτα. Οι πληροφορίες μου για την τηλεόραση πάντως είναι διαμεσολαβημένες μέσα από τη Διαμαντάκου, παραδείγματος χάριν.

Γιατί τόσο κοινωνικά θέματα; Γιατί δεν διαλέξατε ένα συμβολικό ελληνικό σύμπαν σαν του Καρνέζη π.χ., ή το κοσμοπολίτικο της Κολλιάκου και της Δημητρακάκη;

Και αυτοί ζουν και εργάζονται στη Μεγάλη Βρετανία. Γιατί επιμένετε ελληνικά;

Είμαι Ελληνίδα και ως Ελληνίδα νομίζω ότι έχω το δικαίωμα να τα σούρω στην οικογένειά μου- όπως τα σούρνω στα παιδιά μου όταν δεν μου αρέσει κάτι- ή, εν πάση περιπτώσει, αν δεν τό ΄χω αυτό το δικαίωμα, το παίρνω μόνη μου.

Ο Μανούσος, ο έφηβος ήρωας του τελευταίου βιβλίου σας, εθίζεται στη βία μέσα από το Second life και άλλα ιντερνετικά παιχνίδια. Ασκείτε κριτική στο κόλλημα της νεολαίας μ΄ αυτά;

Ασφαλώς και κάνω κριτική. Από την άλλη, το Ιντερνετ είναι η πραγματικότητα. Είναι μια επανάσταση. Μ΄ αυτή θα ζήσουμε. Το βλέπω κι απ΄ τα παιδιά μου. Το θέμα είναι πώς οι νέοι θα γίνουν πιο επιλεκτικοί στον τρόπο που χειρίζονται το Διαδίκτυο. Εγραψα την ιστορία του Μανούσου για να κάνω μια προβολή στο μέλλον και να δω πού μπορεί να πάει αυτή η γενιά. Εναυσμα για την ιστορία ήταν το παιδί κάποιων γνωστών μου. Δεν θα πω σε ποια πόλη συνέβη, σύμφωνα όμως με τα λεγόμενα της μητέρας του, ο μικρός όταν έμαθε ότι κάπου ένα αυτοκίνητο πήρε φωτιά καβάλησε το ποδήλατο και έτρεξε ώς εκεί για να «δει». Είπε ότι είναι μοναδική ευκαιρία στη ζωή του να δει live αυτό που θα δείξει το βράδυ η τηλεόραση. Ενα παιδί δώδεκα - δεκατριών χρονών να θέλει να δει ανθρώπους που καίγονται... Αυτό εμένα με σοκάρει.

Ενας έφηβος πώς γίνεται κανίβαλος;

Είναι έμφυτο. Ο Μανούσος μέσα από κάποιες συγκυρίες έφτασε εκεί που ο καθένας θα μπορούσε να φτάσει. Αυτό είναι που θέλω να πω μέσα από το βιβλίο. Δεν με ενδιαφέρει να φτιάξω μια ψυχοπαθολογική προσωπικότητα. Πήγαν να κάνουν ένα όργιο. Τους ξέφυγε η κατάσταση και έφτασαν στον φόνο. Προσπάθησα να κάνω έναν παραλληλισμό της αγριότητας μέσα στον πολιτισμό και εκτός πολιτισμού.

Τι θα λέγατε σε ένα παιδί; Κάποιο political correct παραμύθι όπου ο λύκος είναι γκαφατζής, γλυκούλης σχεδόν λούτρινος ή ένα από τα παραμύθια του Περό πουστάζουν αίμα;

Φυσικά θα έλεγα του Περό γιατί πιστεύω ότι τα σκοτεινά ένστικτα υπάρχουν στον κάθε άνθρωπο. Το θέμα είναι πότε το ζωώδες και το απάνθρωπο βρίσκει έδαφος για να βγει στην επιφάνεια. Αν στην κουλτούρα μας απενοχοποιήσουμε όλα τα σκοτεινά ένστικτα, τότε τους δίνουμε το ελεύθερο να βγουν στην επιφάνεια. Αυτό βέβαια δεν θα συμβεί σε όλους τους ανθρώπους. Είναι θέμα προσωπικότητας, είναι θέμα οικογένειας, είναι θέμα πολιτισμού, είναι θέμα πολλών παραγόντων.

Τα παιδιά σας είναι κοντά στην ηλικία των ηρώων του «Σναφ». Διάβασαν το βιβλίο;

Τα παιδιά μου δεν διαβάζουν κανένα βιβλίο. Ο γιος μου δυσκολεύεται με τη γραπτή ελληνική γλώσσα και η κόρη μου, που διαβάζει ελληνικά, φαντάζομαι ότι δεν θέλει να ξέρει τι γράφω.

Απόψεις

Ποιό βιβλίο διαβάζετε αυτό τον καιρό? Ποιά η γνώμη σας γι' αυτό?