Γιώργος Λίλλης

Συνέντευξη στον Νίκο Κουρμουλή

Ο Γιώργος Λίλλης στο πρώτο του μυθιστόρημα («Ίχνη στο Χιόνι», εκδ. Μεταίχμιο) ύστερα από μια σειρά ποιητικών συλλογών, καταπιάνεται με την ιστορική μνήμη του Εμφυλίου. Τα πρόσωπα, οι τόποι, το αίμα και ο διχασμός. Μια βαθιά πληγή που ακόμη δεν έχει γιατρευτεί. Με λόγο κοφτό, ρευστό και εξόχως αναπαραστατικό μας βυθίζει στο σκληρό οδοιπορικό των ηρώων του. Στη συζήτηση που ακολουθεί, ξετυλίγει τις σκέψεις του.

Πώς προέκυψε θεματικά τουλάχιστον να ασχοληθείς με την περίοδο του εμφυλίου και πόσο χρόνο σου πήρε η γραφή;

Το 1992 σ΄ ένα ταξίδι μου στην ορεινή Αιτωλία γνώρισα τον ήρωα του μυθιστορήματος, τον Περικλή. Με φιλοξένησε και όπως είχαμε καθίσει κοντά στο τζάκι, όπως στα παραμύθια, μου αφηγήθηκε ότι οι γονείς του δολοφονήθηκαν από τους άντρες του Εθνικού στρατού και πως φυγαδεύτηκε με τους αντάρτες στα βουνά της Ευρυτανίας. Από εκείνη την μέρα ξεκίνησαν όλα. Τότε δεν γνώριζα ότι κάποτε θα έγραφα ένα μυθιστόρημα εξαιτίας εκείνης της αφήγησης. Η ιδέα ήρθε πολύ αργότερα, το 2009. Βρισκόμουν σ΄ ένα μεταβατικό στάδιο, μόλις είχε εκδοθεί η ποιητική μου συλλογή Τα Όρια του λαβύρινθου και δεν μπορούσα να γράψω άλλο ποίηση για τον λόγο ότι δεν ήθελα να επαναλαμβάνομαι. Έτσι άρχισα να γράφω, διστακτικά στην αρχή και με πολλές αμφιβολίες το πρώτο μου μυθιστόρημα.

Οι μνήμες του εμφυλίου, τώρα αναζωπυρώνονται. Όσο και αν προσπαθήσαμε τελικά, δεν χωράνε οι πληγές εκείνης της περίοδου κάτω από το χαλί;

Ανήκω στη νεότερη γενιά και οι αποστάσεις είναι αυτονόητες. Μελετώντας όμως τα ιστορικά γεγονότα διαπίστωσα πόσο αμφιλεγόμενη ήταν εκείνη η περίοδος. Κατά την γνώμη μου, είναι σημαντικό να εστιάζουμε την προσοχή μας σε παρόμοια οριακά συμβάντα. Διανύουμε μια δύσκολη περίοδο και οι ακρότητες μπορούν εύκολα να δημιουργήσουν αντιπαραθέσεις τέτοιες, ώστε ν΄ ανθίσουν ξανά πολιτικά μίση και διχόνοιες. Ας παρατηρήσουμε ψύχραιμοι την πορεία μας στο χρόνο. Αυτό είναι το δίδαγμα που αποκόμισα διαβάζοντας και ρωτώντας αυτόπτες μάρτυρες για τον εμφύλιο, ειδικά τώρα, όπου τα πολιτικά και οικονομικά πρότυπα αλλάζουν με γρήγορους ρυθμούς καθώς βρισκόμαστε στο μεταίχμιο μεγάλων κοινωνικών αλλαγών.

Ο Εμφύλιος ήταν η πρώτη πράξη του Ψυχρού Πολέμου γράφεις. Η πολιτική ιστορία της χώρας βρίσκεται σε κάθε σελίδα του βιβλίου.

Τα πραγματικά αίτια του εμφυλίου οφείλονταν στην αντιπαράθεση των μεγάλων δυνάμεων, της Αμερικής και της Σοβιετικής ένωσης. Η δυνατότητα της Αμερικής να ηγηθεί των δυτικών χωρών ήταν άμεσα συναρτημένη με τη δυνατότητά της να προσφέρει μαζική οικονομική και στρατιωτική βοήθεια. Αντίστοιχα, φορέας ελπίδων για την οικοδόμηση ενός εναλλακτικού, σοσιαλιστικού συστήματος στην Ευρώπη αναδεικνυόταν η Σοβιετική Ένωση. Γι΄ αυτό αναφέρω ότι ο εμφύλιος ήταν η πρώτη πράξη του ψυχρού πολέμου. Η Ελλάδα λόγω της γεωγραφικής της θέσης βρέθηκε στο μέσο αυτών των πολιτικών συγκρούσεων.

Περιγράφεις τους αντάρτες του ΕΛΑΣ σαν ατάκτους (που θα έλεγε και ο Χαριτόπουλος) χωρικούς, που κατείχαν ελάχιστα από μαρξισμό. Ανθρώπους της φωτιάς. Απολύτως σωστή παρατήρηση, αλλά για δεκαετίες επισήμως άλλα λέγονταν...

Υπήρχαν και μορφωμένοι αντάρτες, πολιτικοποιημένοι και με άποψη, αλλά οι περισσότεροι ανέβηκαν στο βουνό από ανάγκη. Ήταν απλοί άνθρωποι που έβλεπαν καθημερινά τον κλοιό να σφίγγει από τους Γερμανούς. Πολλοί που ενεπλάκησαν αργότερα στον εμφύλιο δεν είχαν ιδέα από μαρξισμό. Τα γεγονότα συνέβησαν τόσο γρήγορα που από ήρωες της αντίστασης έγιναν προδότες και επικηρυγμένοι.

Πέρα από την πλοκή, διαθέτεις χρόνο και φροντίδα στην περιγραφή του ορεινού τοπίου.

Μου αρέσουν πολύ τα βουνά. Παλιότερα, όπως ανέφερα παραπάνω, έκανα πολλά ταξίδια, ανακαλύπτοντας την ορεινή Ελλάδα και ειδικά την Ευρυτανία. Μαγικός τόπος. Πανέμορφος. Όταν άρχισα να γράφω το βιβλίο έκανα την ίδια διαδρομή που ακολούθησε και ο Περικλής για να μπορώ να βιώσω κι εγώ τα ίδια αισθήματα που ένιωθε κι εκείνος. Σαν ένα ταξίδι στον χώρο και το χρόνο.

Έχεις γεννηθεί στη Γερμανία. Τι είναι πατρίδα για σένα.

Οι γονείς μου κατάγονται από ένα μικρό χωριό του Αγρινίου, την Γουριώτισσα, κοντά στον ποταμό Αχελώο. Είχαν μεταναστεύσει στη Γερμανία, στο Μπίλεφελντ, όπου εργάστηκαν όπως όλοι οι γκάσταρμπαϊτερ τότε σε φάμπρικες. Όταν γεννήθηκα με έστειλαν στην Ελλάδα και με μεγάλωσε η γιαγιά μου. Όταν επέστρεψαν μείναμε στα Ιλίσια. Όταν έγινα 12 χρονών φύγαμε για το Αγρίνιο όπου έζησα μέχρι τα 22 μου και μετά, εντελώς τυχαία, βρέθηκα πάλι στο Μπίλεφελντ, όπου ζω 16 χρόνια. Σαν να έκλεισε ένας κύκλος. Για μένα πατρίδα είναι κάτι που κουβαλά ο καθένας μέσα του. Μπορεί να είναι οι άνθρωποι ή ένας τόπος που έχεις συνδεθεί συναισθηματικά μαζί του. Κρατώ τα παιδικά μου χρόνια στα Άνω Ιλίσια, το διαμέρισμα που το πούλησε ο πατέρας μου, αλλά κάθε φορά που είμαι Αθήνα πάω και το βλέπω, λες και προσκυνώ ένα δικό μου προσωπικό μνημείο. Νιώθω μια οικειότητα με το άλσος της Πανεπιστημιούπολης όπως και με το πατρικό μου στο Αγρίνιο, το πρώτο δημοτικό σχολείο Αγρινίου, τους συμμαθητές, τους φίλους της εφηβείας. Θέλω να πω πως υπάρχει μια αίσθηση νοσταλγίας, επειδή δεν έζησα σ΄ ένα μέρος. Ίσως γι΄ αυτό το λόγο η έννοια πατρίδα δεν είναι για μένα μια συγκεκριμένη εθνικότητα, ή μια χώρα, αλλά πολλές εικόνες, πολλές μνήμες, πολλοί τόποι.

Αν ο φοιτητής είναι το "μάτι" της σημερινής εποχής στο τότε, τι βλέπει πραγματικά;

Βλέπει πως και τότε, όπως και σήμερα οι άνθρωποι δεν έχουν μάθει από τα λάθη τους. Πως η ζωή είναι ένα ολέθριο τέχνασμα, όπως λέει και ο Νίτσε.

Οι ήρωες του παρελθόντος έχουν χάσει σχεδόν τα πάντα από τους πολέμους. Ο ήρωας του σήμερα που γεννήθηκε έν ειρήνη, προσπαθεί να στοχαστεί πάνω στην Ιστορία ή κάτι άλλο;

Ο φοιτητής στο ταξίδι που κάνει μαζί με τον ηλικιωμένο πια Περικλή στα μέρη που μεγάλωσε, ανακαλύπτει πως πέρα από την μυθική διάσταση που παίρνουν οι αφηγήσεις του συνοδοιπόρου του στο άκουσμά τους, δεν είναι μόνο απλές αφηγήσεις, αλλά η ίδια η ιστορία που εξελίσσεται μέσα από τις ζωές των ανθρώπων. Η βια, η απώλεια και ο πόνος, τον κάνουν να συνειδητοποιήσει πόσο εύθραυστα ζούμε. Είναι μια σπουδή με επίκεντρο τις ανθρώπινες σχέσεις. Υπαρξιακά πλέον ερωτήματα αρχίζουν να τον απασχολούν, μιας και ξεφεύγει από την θεωρητική πλευρά του θέματος, όπως το είχε εξετάσει μέχρι πρότινος για το διδακτορικό του. Η ζωή του Περικλή θα τον βοηθήσει να αναθεωρήσει και την δική του ζωή.

Πως ήταν το πέρασμα για σένα από την ποίηση στον πεζό λόγο;

Το μυθιστόρημα έχει μια εντελώς διαφορετική διαδικασία στο γράψιμο. Πρέπει να δημιουργήσεις τους ήρωες, ένα σκηνικό, μια πλοκή. Στην ποίηση λειτουργώ καθαρά αισθαντικά. Κάθομαι και γράφω χωρίς να έχω σχεδιάσει τι θα γράψω. Φυσικά το ποίημα μετά από την πρώτη γραφή θέλει επεξεργασία που μπορεί να κρατήσει χρόνια. Χρειάζεται η απόσταση του χρόνου για να το δεις σαν τρίτος, μιας και είναι κάτι πολύ προσωπικό. Τα Όρια του λαβύρινθου για παράδειγμα τα δούλευα εφτά χρόνια. Ενώ το μυθιστόρημα χρειάστηκε λιγότερο χρόνο. Θεωρώ την ποίηση πολύ πιο απαιτητική από τον πεζό λόγο γιατί έρχεσαι αντιμέτωπος με όλα αυτά που αισθάνεσαι και που δεν τα έχεις συνειδητοποιήσει ότι υπάρχουν παρά μόνο όταν τα έχεις καταγράψει.

Ακολουθείς τον ρεαλιστικό τρόπο γραφής, ποιητικός και τραχύς με γρήγορους ρυθμούς. Πως κατέληξες εκεί;

Η πρόθεσή μου ήταν να διαβάζεται απνευστί. Επειδή μ΄ αρέσει πολύ ο κινηματογράφος, έχω προφανώς επηρεαστεί. Γι΄ αυτό και ο άμεσος τρόπος γραφής και το σπασπένς. Από την άλλη, η ποιητική γραφή έρχεται σε αντίθεση με τον ρεαλισμό, πράγμα που δημιουργεί στον αναγνώστη μια παράξενη αντιφατική διάθεση.

Στις σελίδες σου η Ελλάδα είναι μια θλιμμένη, αιματοβαμμένη, ρομαντική, ρωμαλέα και γιορτινή πολιτεία. Ένας τόπος γεμάτος αντιφάσεις. Πες μας γι'αυτό.

Η Ελλάδα ήταν πάντα μια θλιμμένη και συγχρόνως ρομαντική πολιτεία. Η αντίφαση αυτή είναι το αναγνωριστικό της γνώρισμα. Λειτουργούμε περισσότερο με το συναίσθημα. Και δεν τον θεωρώ αυτό κατ΄ ανάγκη ελάττωμα. Απλώς μερικές φορές αυτός ο αυθορμητισμός μας έχει οδηγήσει σε ακραίες καταστάσεις. Αν αναλογιστεί κανείς τι έχει περάσει αυτός ο λαός τα τελευταία εκατό χρόνια, απορεί πραγματικά πως τα κατάφερε να επιβιώσει μέσα από τόσες αντίξοες συνθήκες.

Πώς είναι ένας νέος άνθρωπος σαν και σένα να δημιουργεί, σε μια εξαιρετικά δύσκολη συγκυρία για την Ελλάδα και την Ευρώπη γενικότερα.

Με θλίβει το γεγονός ότι χάθηκαν οι αξίες ανάμεσά μας. Που στο βωμό του κέρδους θυσιάσαμε την αισθαντικότητά μας. Το να γράφει κάποιος σε μια εποχή όπου όλα είναι τόσο μετέωρα έρχεται αντιμέτωπος με το περιβάλλον του και με τον εαυτό του. Αναγκάζομαι να βγω από το χρυσελεφάντινο κουτί, αντικρίζοντας τον κόσμο μου, προσπαθώντας να τον εξηγήσω. Ένα αυστηρό παιχνίδι αυτογνωσίας. Δεν είναι εύκολο να ερχόμαστε αντιμέτωποι με τις πράξεις μας, αλλά τώρα, όσο ποτέ άλλοτε, είναι σημαντικό. Διανύουμε μια περίοδο ηθικής κρίσης και είμαστε υποχρεωμένοι να αναθεωρήσουμε πολλές πτυχές της ζωής μας για να προχωρήσουμε.

Τελικά ζεις για τους ήρωές σου ή εκείνοι ζουν τη ζωή σου;

Δεν ζω τη ζωή τους ούτε εκείνοι ζουν την δική μου. Αν ζούσαν την ζωή μου θα ήταν ένα βαρετό μυθιστόρημα. Αν ζούσα τη ζωής τους δεν θα έγραφα. Καλύτερα λοιπόν να κρατάμε αποστάσεις έτσι ώστε να συνυπάρχουμε.

 http://www.bookpress.gr

Λένε πως δεν είναι όλες οι ιστορίες ίδιες

Μυστήριο πράγμα ο έρωτας 

Βαλάκα Μήτση
εκδ Λιβάνης

Λένε πως οι παλιές αγάπες δεν πεθαίνουν. Πάντα κάτι μένει και σκιρτάει μέσα μας.
Λένε πως δεν είναι όλες οι ιστορίες ίδιες. Λένε πως κάθε φορά που όλοι εμείς υποσχόμαστε "για πάντα" ή "ποτέ πια", η αιωνιότητα... ξεκαρδίζεται.

Η Μιρέλλα ήθελε το δικό της παραμύθι να έχει πρίγκιπες και οπωσδήποτε καλό τέλος. Ήταν τόσο κοντά σε αυτό το καλό τέλος... Στα σκαλιά της εκκλησίας θα την περίμενε κουστουμαρισμένος ο Άγγελος με μια ανθοδέσμη στο χέρι και μια υπόσχεση "για πάντα". Αυτό που ζούσε με τον άντρα των Βρυξελλών θα τελείωνε. Τι κι αν βίωνε μαζί του το απόλυτο πάθος; Ο άντρας της αμαρτίας είχε σημείο λήξης στον ορίζοντα. Σήμερα, αύριο, η τρέλα αυτή θα τελείωνε. Κάθε πρωί που ξύπναγε, μετατόπιζε το σημείο λήξης λίγο μακρύτερα. Ζωνόταν προσεκτικά τα εκρηκτικά της καταστροφής και ριχνόταν με τυφλό πάθος στον παράνομο έρωτα. Ο κίνδυνος, αντί να τη φρενάρει, τη μεθούσε. Να ρουφήξει το μεδούλι αυτής της τρέλας. Ακόμα μια φορά. Τελευταία φορά, που ποτέ δεν ήταν τελευταία. Εθιστική σαν ναρκωτικό η σχέση με τον άντρα του πάθους. Ποτέ πια, έλεγε κάθε φορά μετά. Μόνο μια τελευταία φορά, έλεγε πάλι πριν ξαναρχίσει.

τα επτασφράγιστα μυστικά της πλαστικής χειρουργικής

Επτασφράγιστα μυστικά

Αθηνά Αλεξανδρου

εκδ BCL books

Μετά από μια δεκαετία συνεχούς περιπέτειας, που ξεκίνησε ένα απόγευμα στο Κολωνάκι για να συνεχιστεί στο Λονδίνο και να καταλήξει στο Μανχάταν, έφυγα πρώτη φορά για διακοπές σε ένα αγαπημένο νησί. Ξαπλωμένη στην παραλία, είχα γίνει ένα με το απέραντο γαλάζιο.

-«Αφού είσαι μια χαρά, τι τα θέλεις όλα αυτά;»

- «Σου είπα, έχει ήδη δοκιμαστεί στις Η.Π.Α., τα αποτελέσματα είναι εντυπωσιακά και έχουν διαπιστωθεί από πολυάριθμες μελέτες και εφαρμογές, ακόμη και σε celebrities. Θα μπω μόνο μια μέρα στο νοσοκομείο, θα μου τα φτιάξει μπαμ-μπαμ και σε δύο εβδομάδες θα είμαι πίσω στη δουλειά μου ΤΕΛΕΙΑ, ΘΕΑ!! Εύκολα και ανώδυνα».

Στο άκουσμα αυτής της φράσης ένιωσα λες και με διαπέρασε ηλεκτρικό ρεύμα. Έστρεψα το βλέμμα μου στα κορίτσια της διπλανής παρέας στην παραλία. Η συζήτησή τους για πλαστικές επεμβάσεις είχε αρχίσει να παίρνει φωτιά. Δεν άντεξα, σηκώθηκα και άρχισα να περπατάω προς το μέρος τους. Έπρεπε να τους μιλήσω, να τους πω όλα όσα ήξερα και εκείνες αγνοούσαν… Να μιλήσω για όλα τα γεγονότα που κρατιούνται καλά κρυμμένα. Για τα επτασφράγιστα μυστικά της πλαστικής χειρουργικής…

παραγγελίες βιβλίου

H συγγραφέας Nατάσα Γκουτζικίδου

H Nατάσα Γκουτζικίδου γεννήθηκε το 1980 στην Αθήνα, όπου κατοικεί με την οικογένειά της, και κατάγεται από το Διδυμότειχο Έβρου. Είναι απόφοιτη του τμήματος Κοινωνιολογίας του Παντείου Πανεπιστημίου. Πάνω από όλα όμως είναι μία νέα κοπέλα, ένας ευγενής άνθρωπος, μία εξαιρετική προσωπικότητα, που έχω σήμερα την τιμή να φιλοξενώ στη σελίδα μου. Πάντα εξάλλου θαυμάζω τους ανθρώπους, που μέσα από τα γραπτά τους, αποτυπώνουν σκέψεις και συναισθήματα. Το θεωρώ θείο χάρισμα.

Είναι μύθος ή πραγματικότητα ότι μετά την  κρίση οι άνθρωποι σιγά σιγά αποκτούν διαφορετικό αισθητικό κριτήριο;

Νομίζω πως η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση. Υπάρχουν άνθρωποι που δυσκολεύονται να αποδεχτούν την κριτική και ως εκ τούτου, την απορρίπτουν και άλλοι, που την κρατούν, την επεξεργάζονται και αποκτούν πράγματι αυτό το διαφορετικό αισθητήριο κριτήριο, που τους κάνει πιο προσεχτικούς στο επόμενο βήμα τους. Με άλλα λόγια, είναι οι κερδισμένοι της υπόθεσης.
Από που αντλείτε την έμπνευση για τα βιβλία σας;
Θεωρώ πως έμπνευση είναι η ίδια η ζωή, γι' αυτό και το ερέθισμα κάθε φορά είναι διαφορετικό. Είναι ένα τραγούδι, μια εικόνα, μια παλιά φωτογραφία, ένα συναίσθημα, μια βόλτα στη θάλασσα ή μια συζήτηση με ένα αγαπημένο πρόσωπο.  Έμπνευση  είναι η χαρά και ο πόνος, η λύπη ή η στεναχώρια. 
 Ακόμη και ο πρωτόγονος άνθρωπος ενδιαφερόταν για την ευκοσμία και το ωραίο. Την ομορφιά της ζωής ο άνθρωπος την αναζητούσε πάντοτε. Εσείς, που την αναζητάτε και ποιες απαιτήσεις σας εκπληρώνει;

Για μένα, η ομορφιά είναι έννοια με υποκειμενικό χαρακτήρα. Πιστεύω πως βρίσκεται παντού γύρω μας, αρκεί να έχει κανείς τη διάθεση να τη δει. Βρίσκεται σε ένα λουλούδι που ανθίζει, στο γαλάζιο της θάλασσας, στο μπλε του ουρανού, στα παιδιά που παίζουν ανέμελα στο δρόμο. Ακόμα και στις τσιμεντένιες πόλεις όπου ζούμε, υπάρχει πάντα κάτι όμορφο.  Η ομορφιά στον κόσμο με κάνει να χαμογελάω, μα κυρίως να ελπίζω πως τίποτα δεν χάθηκε.

Κάθε πρωί που ξυπνάτε τι βλέπετε έξω από το παράθυρό σας;
Έχω την τύχη να αντικρίζω μια πραγματικά όμορφη εικόνα. Το σπίτι μου 'βλέπει' σε χωράφια, μάλλον από τα τελευταία που υπάρχουν ακόμα στην πόλη. Έτσι πολλά πρωινά, ιδίως όταν επιβάλλεται να ξυπνήσω πολύ νωρίς, τα βλέπω λουσμένα με το φως της ανατολής. Πολλές φορές μάλιστα, όταν πετυχαίνω την ώρα του ποτίσματος, νιώθω τη δροσιά του νερού στο παράθυρό μου. Τώρα που το καλοσκέφτομαι, το νιώθω ευλογία, δεδομένου ότι ζούμε σε μια πόλη όπου όλα κινούνται με έντονους ρυθμούς και το γκρίζο τείνει να αντικαταστήσει τα άλλα χρώματα.
Ποιο είναι το τελευταίο σας βιβλίο και τι πραγματεύεται;
Το τελευταίο μου βιβλίο φέρει τον τίτλο 'Θυμήσου πόσα μου χάρισες...' Είναι η ιστορία μιας νεαρής γυναίκας, της Μελίνας Μεταξά, η οποία μετά από μια τραυματική εμπειρία αποφασίζει να επιστρέψει στο ψαροχώρι όπου περνούσε τα παιδικά της χρόνια μαζί με την οικογένειά της. Ένας παλιός πέτρινος φάρος θα βρεθεί στο επίκεντρο της προσοχής και με αφορμή αυτόν, μια σειρά από μυστικά θα ξεδιπλωθούν ανατρέποντας τη ζωή της ηρωίδας για ακόμη μία φορά.

Αν ο κόσμος διάβαζε περισσότερο θα σκεφτόταν καλύτερα ή αν σκεφτόταν καλύτερα θα διάβαζε περισσότερο;

Είναι αμφίδρομες κατευθύνσεις για όποιον είναι σε θέση να το αντιληφθεί εγκαίρως. Διαβάζοντας, διευρύνεις πνευματικούς ορίζοντες και αποκτάς πρόσβαση σε άλλους κόσμους. Με άλλο λόγια, δίνεις ώθηση στη σκέψη. Σκέφτεσαι, επομένως θα καταφύγεις στο βιβλίο, γιατί γνωρίζεις πως εκεί θα βρεις στηρίγματα που θα ενισχύσουν το πνευματικό σου υπόβαθρο.

Ποιο σημείο στίξεως  σας χαρακτηρίζει ως άνθρωπο;
Δίχως άλλο, η τελεία. Αν με ρωτούσατε τα προηγούμενα χρόνια ίσως να σας απαντούσα διαφορετικά, τώρα όμως λέω με βεβαιότητα η τελεία. Πιστεύω πως πρέπει να την βάζουμε κάθε φορά που μια κατάσταση δεν ανταποκρίνεται στα πιστεύω και στα θέλω μας, αντί να αφήνουμε να διαιωνίζεται προκαλώντας ατέρμονες αναζητήσεις και αδιέξοδες καταστάσεις. Έπειτα, η τελεία μπορεί να σημαίνει το τέλος, αλλά εκφράζει ταυτόχρονα και την αρχή κάτι νέου.

Οι Έλληνες διαβάζουν βιβλία;
Υπάρχει ένας μύθος γύρω από τους Έλληνες και τα βιβλία, ο οποίος υποστηρίζει ότι οι Έλληνες δεν διαβάζουμε. Διαφωνώ, σαφώς και διαβάζουμε. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι σε μια μικρή χώρα όπως η Ελλάδα, η  ετήσια βιβλιοπαραγωγή είναι τόσο μεγάλη.  Απλώς, δεν διαβάζουν όλοι οι Έλληνες συστηματικά, δεν ανήκουν δηλαδή όλοι στην κατηγορία 'βιβλιοφάγος'. Αυτή η κατηγορία αντιπροσωπεύει πράγματι ένα σχετικά μικρό ποσοστό του γενικότερου πληθυσμού, που όμως είναι μεγαλύτερο συγκριτικά με προηγούμενα χρόνια. Αυτό από μόνο του θεωρώ πως είναι ένα ελπιδοφόρο μήνυμα, τουλάχιστον στα δικά μου μάτια.

Η κρίση επηρέασε την αγορά του βιβλίου;
Σίγουρα η κρίση επηρέασε την αγορά του βιβλίου. Ακόμα και οι φανατικοί αναγνώστες αναγκάζονται να περιορίσουν τις αγορές τους ή να τις μεταθέσουν για αργότερα. Ωστόσο, ίσως η κρίση να είναι μια καλή αφορμή για να μειωθούν οι τιμές των βιβλίων, οι οποίες χωρίς να είναι υπερβολικές, ενίοτε κρίνονται υψηλές από το αναγνωστικό κοινό. Κακά τα ψέματα όμως, εκείνος που αγαπά το βιβλίο, θα βρει τρόπο να το αποκτήσει.

Ποιό στάδιο σου αρέσει  στην προετοιμασία ενός βιβλίου;
Προτιμώ το στάδιο της γραφής. Είναι το πιο ενδιαφέρον, καθώς τότε χτίζεται το βιβλίο. Ο συγγραφέας δρα 'ανενόχλητος', χωρίς παραινέσεις, δημιουργώντας τον κόσμο των ηρώων του. Είναι εκείνο το στάδιο όπου απλώς αφήνεσαι στη μαγεία της γραφής και ξεδιπλώνεσαι μέσα από τις σελίδες χωρίς να σε απασχολεί πόσα συντακτικά ή ορθογραφικά λάθη θα κάνεις, γιατί το βιβλίο έχει απορροφήσει κυριολεκτικά όλο το είναι σου.
 Έχετε κάποια σχέδια για το μέλλον;
Μου αρέσει να ονειρεύομαι και να κάνω σχέδια για το μέλλον. Σε μια εποχή όμως που όλα μεταβάλλονται από τη μία στιγμή στην άλλην, η πρωταρχική μου σκέψη είναι να είμαστε όλοι καλά. Αυτό μου αρκεί. Αυτό βάζει τα θεμέλια για το μέλλον.
 Πότε καταλάβατε την κλίση σας στη συγγραφή;
Θυμάμαι τον εαυτό μου πάντα να γράφει και πάντα να διαβάζει. Μεγαλώνοντας, άρχισα να κρατάω ημερολόγιο. Ξέρετε, από εκείνα τα εφηβικά όπου εξιστορούμε την καθημερινότητά μας, αποκαλύπτουμε τις μύχιες σκέψεις μας, τα ανεκπλήρωτα όνειρά μας. Μέχρι όμως τα 25 μου, δεν ήταν απλώς μια αγαπημένη, καθημερινή συνήθεια. Κάπου εκεί, με αφορμή ένα τυχαίο γεγονός, ένα απόγευμα που με τι να ασχοληθώ, άρχισα να γράφω στον υπολογιστή της αδελφής μου ό, τι ερχόταν στο μυαλό μου ακούγοντας ένα λαϊκό τραγούδι. Λίγο αργότερα, διαβάζοντας ό, τι είχα γράψει συνειδητοποίησα πως είχα μπροστά μου μια ιστορία, την οποία  μάλιστα επιθυμούσα διακαώς να συνεχίσω. Κάπως έτσι, 'γεννήθηκε' το πρώτο μου βιβλίο, 'Το μυστικό των αλόγων'. Έκτοτε, δεν έχω πάψει λεπτό να γράφω.
Γιατί σήμερα οι άνθρωποι δείχνουν μία δυσκολία στο να γράφουν;
Όταν γράφεις, έχεις να αντιμετωπίσεις έναν αντίπαλο που δεν είναι άλλος από τον ίδιο σου τον εαυτό. Οι σκέψεις που καταθέτεις στο χαρτί- ακόμα και στην περίπτωση των συγγραφέων που υποτίθεται πως δημιουργούν φανταστικούς κόσμους- είναι οι δικές σου. Είναι τρομαχτικό να σε 'βλέπεις' στο χαρτί, να παραδέχεσαι τα αισθήματά σου και να ομολογείς το ποιος είσαι, κάτι που υπό άλλες συνθήκες ενδεχομένως δεν θα έκανες.
 Για ποια φράση ενός βιβλίου σας νιώθετε υπερήφανη;
"Είναι προτιμότερο να περάσεις μια ζωή χωρίς αν, παρά μια ζωή γεμάτη με δαύτα", από το μυθιστόρημά μου 'Άγγελοι πολέμου'.

Ποιο βιβλίο είναι το αγαπημένο σας από άλλους συγγραφείς;
Υπάρχουν πολλά βιβλία που αγαπώ, αλλά αυτό που ξεχωρίζω είναι το "Ψάχνοντας για κοχύλια" της Ρόζαμουντ Πίτλτσερ. Ομολογώ πως με έκανε να βλέπω το μυθιστόρημα με άλλο μάτι και γενικότερα, προσέδωσε άλλες διαστάσεις στη γραφή μου.
 Έχετε αφήσει ένα βιβλίο σας στη μέση, χωρίς να το τελειώσετε;
Όχι, δεν αφήνω ποτέ κανένα βιβλίο στη μέση. Ακόμα και στην περίπτωση που ένα βιβλίο στο μεγαλύτερο μέρος του δεν μου είναι αρεστό θεωρώ πως έχει πράγματα να μου προσφέρει, έστω κι αν είναι απλά μια φράση. Μια φράση όμως που είναι εκεί και με περιμένει να την ανακαλύψω.
Τι ονειρεύεστε για το μέλλον;
Έναν καλύτερο κόσμο για όλους, μια καλύτερη ζωή για τα παιδιά μας. Με θλίβει η σημερινή κατάσταση. Μια βόλτα στο κέντρο της Αθήνας είναι ενδεικτική των ημερών που βιώνουμε. Αν μάλιστα παρακολουθήσεις και το δελτίο ειδήσεων, τότε σίγουρα αποκαρδιώνεσαι εντελώς. Ονειρεύομαι, λοιπόν, την αλλαγή.
Τρεις ελπιδοφόρες λέξεις που σας εκφράζουν;
Παιδί, αγάπη, φιλία.
Πόσο το βίωμα στα βιβλία σας επηρεάζει τον τρόπο ή το περιεχόμενο αυτών που γράφετε;
Πριν μερικά χρόνια, στην παρουσίαση του βιβλίου μου 'Ο χορός της νύμφης', μια αναγνώστρια μου είχε κάνει την ίδια ερώτηση. Τότε, είχα βιαστεί να απαντήσω πως εφόσον γράφουμε φανταστικές ιστορίες, το βίωμα δεν επηρεάζει τη γραφή μας. Είχα κάνει λάθος. Όταν γράφεις, καταθέτεις κομμάτια του εαυτού σου. Κάθε ήρωας ενός βιβλίου κουβαλά στοιχεία του συγγραφέα του, ακόμα κι αν ο ίδιος ο συγγραφέας δεν το συνειδητοποιεί. Είναι συχνά το προσωπικό βίωμα καμουφλαρισμένο με όμορφες φράσεις και προσωπεία.

Η Νατάσσα σήμερα διατηρεί τη δική της επιχείρηση, ένα αναγνωστήριο για παιδιά Δημοτικού. Από μικρή αγαπούσε το διάβασμα , γι' αυτό άλλωστε και η λογοτεχνία είναι αυτή που την κέρδισε. Από τις εκδόσεις Ελληνική Πρωτοβουλία κυκλοφορούν τα μυθιστορήματά της: "Το μυστικό των αλόγων", "Ο χορός της νύμφης", "Της φωτιάς και του έρωτα" και "Άγγελοι πολέμου, ενώ έχει συμμετάσχει και στη συγγραφή του συλλογικού έργου "Οίκαδε", το οποίο έχει ταξιδιωτικό χαρακτήρα.
Για μια απευθείας επικοινωνία  με τη συγγραφέα  μπορείτε να επισκεφτείτε το προσωπικό της ιστολόγιο Νατάσα Γκουτζικίδου

Η Νατάσα Γκουτζικίδου, για μία αναγνώστρια του Dolce Vita, προσφέρει το τελευταίο της βιβλίο:

"Θυμήσου πόσα μου χάρισες...".

Τα βήματα που χρειάζεται να κάνετε είναι δυο:

1.Να κάνετε Like στη σελίδα μου στο FB εδώ

2.Να αφήσετε ένα σχόλιο στο άρθρο

Η νικήτρια θα προκύψει μετά από ηλεκτρονική κλήρωση, την Κυριακή 22/7/12, στις 8:00μμ.

http://www.glafkisdolcevita.com/interviews/natasa-goutzikidou.html