Δευτέρα 23 Μαρτίου 2009

Μου το θύμησε μια φίλη.... Το τρίτο στεφάνι




Το τρίτο στεφάνι
Κώστας Ταχτσής

εκδ Εξάντας

Δε μπορώ, όχι, δε μπορώ να την υποφέρω πια!... Τι πληγή ειν αυτή που μου στειλες θε μου; Τι αμαρτίες έχω κάνει για να με τιμωρείς τόσο σκληρά; Ως πότε θα μαι υποχρεωμένη να την ανέχομαι, να βλέπω τη μούρη της, ν ακούω τη φωνή της, ως πότε; Δε θα βρεθεί επιτέλους κανένας στραβός χριστιανός να την πάρει, ν απαλλαγώ απ΄ αυτό το έκτρωμα της φύσεως, που μ άφησε ο πατέρας της για να μ εκδικηθεί -που χαΐρι και προκοπή να μη δουν εκείνοι που δε μ άφησαν να κάνω την έκτρωση!... Μα γιατί τους βλαστημάω; Δε ζούνε πια. Ούτε φταιν εκείνοι. Φταίω εγώ που τους άκουσα. Σε τέτοια ζητήματα πρέπει ν ακούει κανείς μόνο τον εαυτό του, κανέναν άλλον!... Όσο ήταν μικρή, παρηγοριόμουνα με τη σκέψη πως, μεγαλώνοντας, θ άλλαζε. "Θ αλλάξει!" έγεγα. "Θα στρώσει. Στο κάτω της γραφής, αργά ή γρήγορα, μια μέρα θα παντρευτεί. Θα τη φορτωθεί άλλος στην καμπούρα του." Μα δε βαριέσαι! Άδικα ήλπιζα. Όπως παν τα πράγματα, μου φαίνεται πως θα μείνει γεροντοκόρη. Και πώς να μη μείνει γεροντοκόρη τέτοια που είναι; Αχ, ας όψεται εκείνο το τέρας, η Ερασμία, που την κατέστρεψε με τις κατηχήσεις της. Ποιος άντρας θα γυρίσει, σας παρακαλώ, να την κοιτάξει ερωτικά έτσι που ντύνεται, έτσι που φέρεται, έτσι που μιλάει;

Νέο ταξίδι ψυχής από την Αλκυόνη Παπαδάκη


Αν ήταν όλα αλλιώς
Αλκυόνη Παπαδάκη

Αν η ψυχή μας φορούσε πάντα τα καλά της και καλωσόριζε τα όνειρά μας...
Αν το καράβι μας έφτανε φωταγωγημένο στο λιμάνι που είχαμε διαλέξει...
Αν στην προβλήτα μάς περίμεναν, με ανθοδέσμες και χειροκροτήματα, όλοι αυτοί που αγαπήσαμε...
Αν δεν είχαμε αφήσει την πόρτα της ψυχής μας ανοιχτή, για να βρουν άσυλο οι κατατρεγμένοι...
Τι απερισκεψία κι αυτή! Πάντα τους ληστές τούς περνούσαμε για κατατρεγμένους.
Αν ξέραμε να διαβάζουμε εγκαίρως τα σημάδια των καιρών και να προβλέπουμε τις καταιγίδες...
Αν δεν είχαμε μπερδέψει τα σημεία του ορίζοντα και περιμέναμε να βγει ο ήλιος από τη δύση...
Πόσος χαμένος χρόνος, αλήθεια!
Aν... Αν... Αν ήταν όλα... αλλιώς!
Μα τότε, πώς θα ξεχωρίζαμε το φως που κλείνουν μέσα τους τα φύλλα της παπαρούνας;

Τα μυθιστορήματα τού Edward Whittemore είναι εθιστικά, πλούσια, σκοτεινά, καλόγουστα, διασκεδαστικά, αποκαλυπτικά, εξωτικά, αλλόκοτα, και λίγο…

Ο ΚΩΔΙΚΑΣ ΤΟΥ ΣΙΝΑ
Edward Whittemore
εκδ Γκοβόστης
Ο Κώδικας του Σινά, είναι το πρώτο από τα τέσσερα μυθιστορήματα του Κουαρτέτου της Ιερουσαλήμ, που μας δίνουν την ευκαιρία να κατανοήσουμε με μοναδικό τρόπο τη μακρόχρονη και σύνθετη ιστορία της Μέσης Ανατολής. Ο συγγραφέας πλάθει μια εναλλακτική εκδοχή για την Ιστορία, η οποία αρχίζει όταν ο Σκάντερμπεγκ Βαλενστάιν, ένας φανατικός Τραππιστής μοναχός στις αρχές του 19ου αιώνα από την Αλβανία, σκοντάφτει πάνω σε αυτό που είναι «πέραν πάσης αμφιβολίας η παλαιότερη Βίβλος στον κόσμο» και ανακαλύπτει ότι «διέψευδε κάθε θρησκευτική αλήθεια που έχει γίνει αποδεκτή».Τι θα συνέβαινε άραγε, αναρωτιέται –με τρόπο που δεν διαφέρει πολύ από τις σύγχρονες εικασίες των μελετητών της Βίβλου– «αν ξαφνικά ο κόσμος υποψιαζόταν ότι ο Μωάμεθ μπορεί να είχε ζήσει έξι αιώνες πριν από τον Χριστό» ή «ότι οι αρετές της Μαρίας, της Φατιμά και της Ρουθ είχαν μπερδευτεί μεταξύ τους από τους μεταγενέστερους χρονικογράφους;»Ο Βαλενστάιν καταλήγει στο συμπέρασμα ότι, «ο Μελχισεδέκ πρέπει να έχει την Πόλη της Ειρήνης», όπως ακριβώς «οι άνθρωποι πρέπει να έχουν την Ιερουσαλήμ τους». Ο Βαλενστάιν πιστεύει πως η πίστη πρέπει να διατηρηθεί στον κόσμο και ότι αν απουσιάζει η αιτία για την πίστη, τότε είναι καθήκον του να την παράσχει. «Η απόφαση που είχε πάρει στο κελί του», μας λέει ο Whittemore, «ήταν να παραποιήσει την αυθεντική Βίβλο».Όμως, αυτή η παραποίηση –ό,τι έχει οδηγήσει σε αυτήν και ό,τι απορρέει από αυτήν– γίνεται μια ευφάνταστη έπαρση, που διαπνέει το βιβλίο από την αρχή ως το τέλος. Είναι ο τρόπος του Whittemore για να μας ζητήσει να σκεφτούμε τους πολλούς τρόπους μέσω των οποίων οι ψευδαισθήσεις μπορούν να γεννήσουν πραγματικότητες, μέσω των οποίων οι πραγματικότητες μπορούν να μεταμορφωθούν από τα όνειρα και –πάνω απ’ όλα– μέσω των οποίων το πραγματικό και το φανταστικό μπορούν να συνωμοτήσουν για να δημιουργήσουν τα γεγονότα και τους θρύλους που καθορίζουν τον τρόπο με τον οποίο ζούμε και πεθαίνουμε.Eίναι ένα αξιόλογο ερωτικό τραγούδι για τους Αγίους Τόπους και για τις μυριάδες ονείρων και πράξεων που, μέσα σε τέσσερις και πλέον χιλιετίες, έχουν αποτελέσει τον πυρήνα όλων όσων έχουμε καταλήξει να πιστεύουμε ότι είναι η αιτία και το αποτέλεσμα της ατομικής και συλλογικής μας μοίρας.«Ο τόπος είναι η αρχή της μνήμης», δηλώνει ο Whittemore και μας δείχνει, επανειλημμένα, πώς η ιστορία ενός συγκεκριμένου τόπου είναι τόσο η αιτία των γεγονότων όσο και κάθε απλό πολιτικό γεγονός. Οι περιγραφές τόπων όπως η Ιεριχώ, η Δαμασκός, η Βηρυτός, η Ιερουσαλήμ και το Σινά –η δομή και οι λεπτομέρειες των κτηρίων και των αγορών, των υπόγειων θαλάμων και των υπέργειων οχυρών, των αγίων τόπων και της ερήμου– δίνονται παραστατικά και απτά. Με τις «ατελείωτες κατεδαφίσεις και ανοικοδομήσεις της Ιερουσαλήμ» αυτοί οι τόποι παίρνουν ζωή και ανασαίνουν –όπως και οι χαρακτήρες του Whittemore– σ’ ένα φανταστικό κόσμο όπου το δυνατόν προηγείται σταθερά του πιθανού και γίνονται κεντρικοί πρωταγωνιστές στην αφήγηση.
Κριτικές για το βιβλίο: http://www.govostis.gr/

Ο τρομοκράτης του Updike John


Ο τρομοκράτης

Updike John
εκδ
Καστανιώτη
Σειρά: Συγγραφείς απ' όλο τον Κόσμο


Ο Άχμαντ είναι ένας τυπικός διαψευσμένος έφηβος της φτωχολογιάς του Νιου Τζέρσι: εγκαταλελειμμένος απ' τον Αιγύπτιο πατέρα του σε τρυφερή ηλικία, μεγαλωμένος από μια μάλλον αδιάφορη μητέρα και περικυκλωμένος απ' την ασχήμια του κόσμου, έχει βρει καταφύγιο στον πύρινο λόγο του Προφήτη και στις υποσχέσεις για αιώνια ζωή. Προκειμένου όμως να την κατακτήσει, πρέπει να περάσει από τις Συμπληγάδες της τζιχάντ, από το θάνατο. Μόνη ελπίδα αποτροπής ο εξηντάχρονος σύμβουλος επαγγελματικού προσανατολισμού στο σχολείο του, ο Τζακ Λίβαϊ - τυπικό δείγμα κι αυτός ματαιωμένου, άθεου Εβραίου. Θα προλάβουν οι δύο αυτοί κόσμοι να συγκλίνουν προτού ο ανθρώπινος πολιτισμός οδηγηθεί στην αλληλοεξόντωση και την καταστροφή;
Μια συναρπαστική περιπέτεια αλλά κι ένα βαθιά πολιτικό βιβλίο, το καλύτερο που έγραψε τα τελευταία χρόνια ένας από τους πιο επιφανείς και χαρισματικούς μυθιστοριογράφους της αγγλικής γλώσσας.

Ξένη Λογοτεχνία / Συγγραφείς απ' όλο τον κόσμο στις εκδόσεις Καστανιώτη



Το Σώμα του ψέματος
Μυθιστόρημα
Μ. Τζ. Χάιλαντ
εκδ Καστανιώτη

O Τζων, αφηγητής του βιβλίου, είναι ένα εντεκάχρονο αγόρι με αξιοπρόσεχτα πρόωρη ανάπτυξη κι ένα σπάνιο χάρισμα: όποτε κάποιος του λέει ψέματα, το σώμα του αντιδρά με κάτι σαν ναυτία, κι η αλήθεια, συμβολικά και κυριολεκτικά, βγαίνει από μέσα του με πίκρα, σαν χολή. Φιλοδοξία του Τζων είναι το απόκοσμο αυτό -αν όχι υπερφυσικό- χάρισμα να του χαρίσει μια μέρα την αθανασία, μπαίνοντας στις χρυσές σελίδες του Βιβλίου των Ρεκόρ Γκίνες. Μα έχει στ' αλήθεια αυτή την ικανότητα ή είναι απλώς ένα βαθύτατα προβληματικό, δυσλειτουργικό πλάσμα, που προσπαθεί να βρει πρόωρα, αμήχανα και απελπισμένα τη θέση του σ' έναν κόσμο μουντό, συγχυσμένο, αλλοπρόσαλλο και κατατονικό;
Μια σπαραχτική αφήγηση, με τη γνησιότητα, την αμεσότητα και το κοινό χάρισμα που μοιράζονται όλα τα παιδιά: τη σκληρή, τίμια και ανηλεή ματιά τους στον κόσμο των ανθρώπων, που με δυσκολία ξεχωρίζει την αλήθεια από το ψέμα.

Νέες κυκλοφορίες στην κατηγορία "Πολιτική - Οικονομία" των εκδόσεων Λιβάνη (μέρος Β)




"Η Αμερική σε σταυροδρόμι"
Francis Fukuyama Φουκουγιάμα Φράνσις
εκδ Λιβάνη


Στο συγκεκριμένο βιβλίο, ο Φράνσις Φουκουγιάμα κάνει την πληρέστερη και πιο κατανοητή καταγραφή της νεοσυντηρητικής αντίληψης σχετικά με το ρόλο και τη θέση της Αμερικής στα παγκόσμια πράγματα, καθώς επίσης και στους τομείς στους οποίους έχει υπερεπεκταθεί σε βαθμό καταστροφικό. Oυσιαστικά, υποστηρίζει μια αμερικανική εξωτερική πολιτική που θα έχει μεγαλύτερη επίγνωση των ορίων της αμερικανικής ισχύος, θα είναι λιγότερο εξαρτημένη από το στρατό και θα σέβεται περισσότερο τα συμφέροντα και τις απόψεις των λοιπών χωρών και τους νεοεμφανιζόμενους διεθνείς κανόνες και θεσμούς.
Η κριτική του Φράνσις Φουκουγιάμα για τον πόλεμο στο Ιράκ προκάλεσε ρήξη στις σχέσεις του με τους νεοσυντηρητικούς φίλους εντός και εκτός της κυβέρνησης Μπους. Στο παρόν βιβλίο εξηγεί το πώς η κυβέρνηση Μπους απέτυχε στην άσκηση της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής, αποφασίζοντας να εισβάλει στο Ιράκ. Πρώτον, η κυβέρνηση λανθασμένα έκανε κυρίαρχο δόγμα της εξωτερικής της πολιτικής τον προληπτικό πόλεμο. Επιπλέον, εκτίμησε εσφαλμένα την παγκόσμια αντίδραση στην άσκηση της «καλοπροαίρετης ηγεμονίας». Και, τελικά, απέτυχε να εκτιμήσει τις δυσκολίες που συνεπάγεται ο επηρεασμός της κοινωνικής συμπεριφοράς σε μεγάλη κλίμακα, υποτιμώντας έτσι σε μεγάλο βαθμό τις δυσκολίες της δημιουργίας μιας επιτυχούς δημοκρατικής διακυβέρνησης στο Ιράκ.Ο Φουκουγιάμα εξετάζει επίσης τους ισχυρισμούς των επικριτών της κυβέρνησης Μπους περί νεοσυντηρητικής κυβερνητικής ατζέντας, που επιβλήθηκε στην εξωτερική της πολιτική κατά την πρώτη τετραετία. Παρακολουθώντας την εξαιρετικά ενδιαφέρουσα ιστορική διαμόρφωση των διαφόρων ρευμάτων του νεοσυντηρητισμού από τη δεκαετία του ’30 μέχρι και σήμερα, ο Φουκουγιάμα επισημαίνει ότι η κληρονομιά του κινήματος είναι περίπλοκη και μπορεί να ερμηνευτεί εντελώς διαφορετικά απ’ ό,τι ερμηνεύτηκε μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου. Aναλύοντας τους λανθασμένους χειρισμούς της κυβέρνησης Μπους στις προκλήσεις που εμφανίστηκαν ύστερα από την 11η Σεπτεμβρίου, ο Φουκουγιάμα προτείνει ταυτόχρονα ένα νέο τρόπο προσέγγισης στην αμερικανική εξωτερική πολιτική, σύμφωνα με τον οποίο τέτοια λάθη μπορούν να αποφεύγονται, ενώ οι θετικές πλευρές της νεοσυντηρητικής κληρονομιάς μπορούν να συνδυαστούν με μια πιο ρεαλιστική προσέγγιση της χρήσης της αμερικανικής ισχύος ανά τον κόσμο.

Νέες κυκλοφορίες στην κατηγορία "Πολιτική - Οικονομία" των εκδόσεων Λιβάνη (μέρος Α)


"Το κοινοβούλιο του ανθρώπου"
Paul Kennedy
εκδ Λιβάνη

Με την υπογραφή του Καταστατικού Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών το 1945, τα πιο ισχυρά κυρίαρχα έθνη-κράτη του κόσμου δημιούργησαν, για πρώτη φορά, έναν αυτόνομο οργανισμό, με σκοπό «να σώσουν τις ερχόμενες γενιές από τη μάστιγα του πολέμου [και] να διακηρύξουν και πάλι την πίστη τους στα θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα». Εξήντα χρόνια αργότερα, ο ΟΗΕ συνεχίζει να ακολουθεί με πείσμα αυτή την εντολή.Στο βιβλίο Το Κοινοβούλιο του Ανθρώπου, ο Πολ Κένεντι εξηγεί τις ρίζες και τις λειτουργίες του ΟΗΕ, ενώ παράλληλα ρίχνει μια αντικειμενική ματιά στην προηγούμενη αποτελεσματικότητά του και αποτιμά κατά πόσο θα ανταποκριθεί στις προκλήσεις του σημερινού και του αυριανού κόσμου. Ο Κένεντι αναδεικνύει το ουσιώδες από τον «κυκεώνα» των πολλών επιτροπών και οργάνων του ΟΗΕ και δείχνει με ποιο τρόπο τα πέντε μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας –οι Ηνωμένες Πολιτείες, το Ηνωμένο Βασίλειο, η Ρωσία, η Κίνα και η Γαλλία– ξεπέρασαν μερικές φορές τον πολιτικό ανταγωνισμό, για να προσφέρουν βοήθεια κατά τη διάρκεια παγκόσμιων ανθρωπιστικών κρίσεων, αλλά και με ποιο τρόπο η έλλειψη συνεργασίας μεταξύ τους υπονόμευσε πρωτοβουλίες για τις εκπομπές αερίων που προκαλούν το φαινόμενο του θερμοκηπίου, για παράδειγμα, ή για τον αντίκτυπο της παγκοσμιοποίησης στα αναπτυσσόμενα έθνη.Ο Κένεντι περιγράφει τον ΟΗΕ ως ελαττωματικό, συχνά εξαρτώμενο από τις ιδιοτροπίες ισχυρών εθνικών κυβερνήσεων ή τις αδυναμίες μεμονωμένων αξιωματούχων, αλλά, σε τελική ανάλυση, απαραίτητο. Μπορεί ο κόσμος να κυβερνηθεί με συμφωνίες και όχι με διαμάχες μεταξύ εθνών; Το βαθιά ώριμο βιβλίο του Κένεντι μας επιτρέπει να σκεφτούμε εκ νέου για μερικά από τα μεγάλα διεθνή ζητήματα της εποχής μας.
«Στη διάρκεια του 20ού αιώνα, σημειώθηκε μία μοναδική εξέλιξη στην ιστορία της ανθρωπότητας. Κράτη τα οποία είχαν αυτοπροσδιοριστεί, από τον Θουκυδίδη ως τον Μπίσμαρκ, με βάση τις διεκδικήσεις τους για κυρίαρχη ανεξαρτησία, σταδιακά προσέγγισαν το ένα το άλλο ώστε να δημιουργήσουν διεθνείς οργανισμούς για να προάγουν την ειρήνη, να χαλιναγωγήσουν την επιθετικότητα, να ρυθμίσουν τις διπλωματικές υποθέσεις, να σχεδιάσουν ένα διεθνή νομικό κώδικα, να ενθαρρύνουν την κοινωνική ανάπτυξη και να καλλιεργήσουν την ευημερία. Η εμφάνιση όλων αυτών δεν ήταν ομαλή. Εμπεριείχε πολλές παλινδρομήσεις και προκάλεσε πολλές αντιδράσεις από εκείνους που ένιωθαν πως η δύναμή τους και τα προνόμιά τους απειλούνταν από μια τέτοια τάση. Απέναντι σε κάθε φωνή που υποστήριζε την παγκόσμια συνεργασία υψωνόταν και μία άλλη, η οποία προειδοποιούσε ενάντια στη διάβρωση της εθνικής κυριαρχίας. Ο διάλογος είναι το ίδιο φορτισμένος σήμερα…»
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...
Προσαρμοσμένη αναζήτηση