Συνέντευξη με την Εύα Πετροπούλου Λιανού

Κείμενο: Έρη Μαυράκη

Μια “παραμυθένια” συνέντευξη από την αγαπημένη συγγραφέα των παιδιών, Εύα Πετροπούλου Λιανού.

Τα παραμύθια είναι για να μαθαίνουν τα παιδιά και να θυμούνται οι μεγάλοι

Πότε άρχισες να αποτυπώνεις σε χαρτί τον κόσμο της φαντασίας σου;
Ε.Π.Λ: Έγραφα από παιδί . Ιστορίες σε σελίδες κενές των βιβλίων , ποιήματα χωρις ρίμα. Έγραφα χωρίς να σκέφτομαι. Ήταν κάτι που το είχα μέσα μου  Όπως όταν αναπνέει κάποιος . Όταν το 1994 βρέθηκα στη Γαλλία, για σπουδές και δουλειά, έγραψα ένα παραμύθι στα γαλλικά. Νοσταλγούσα τη πατρίδα μου, τους γονείς μου, τους παππούδες μου. Έτσι εμφανίστηκε η Ζεραλντιν. Ο εκδοτικός οίκος Αμαλτέ στη Νάντ, στη Γαλλία την ξεχώρισε σαν ιστορία και την εξέδωσε το 2006. Από τότε δεν εχω σταματήσει να γράφω παραμύθια. Το 2009 εξέδωσα το δεύτερο μου βιβλίο Η κόρη της Σελήνης , από τις εκδόσεις Οσελότος και αργότερα το 2011 εξέδωσα τη μετάφραση στα Ελληνικά της Ζεραλντιν και το Ξωτικό της Λίμνης , από τις εκδόσεις Εναστρον. Και συνεχίζω να γράφω και να δημοσιεύω παραμύθια μου σε διάφορα μπλογκ και ηλεκτρονικές εφημερίδες σε Ελλάδα και Κύπρο.

Πιστεύεις πως τα παιδιά αγαπούν τα παραμύθια που ακολουθούν τον τρόπο γραφής και μεταδίδουν τα απλά νοήματα των κλασσικών παραμυθιών ή θέλουν κάτι πιο σύγχρονο και πολύπλοκο;
Ε.Π.Λ.: Στα παιδιά αρέσει το παραμύθι και δη το παραμύθι με εικόνα και έντονα χρώματα. Δεν μπορώ να ξεχωρίσω μια ιστορία σε κλασσική ή μοντέρνα. Για μένα το μήνυμα που θέλω να περάσω στα παιδιά, είναι το βασικότερο συστατικό από όλα. Και τα δυο μου παραμύθια έχουν μια βασική ιδέα που στηρίζεται στο όνειρο και στην ελπίδα. Η άποψη μου είναι ότι τα παιδιά χρειάζονται την φαντασία. Είναι σημαντικό για να μπορέσουν να ανταπεξέλθουν στην ωμή εικόνα της πραγματικότητας. Οπότε εάν θέλετε, το παλιό συνεχίζεται μέσα από τις νέες ιδέες δημιουργών και νέων συγγραφεων για τη δυνατή προσέγγιση του κόσμου των παιδιών, που είναι ευαίσθητος όμως απόλυτα αληθινός. Τα παιδιά ξέρουν πολύ καλά τι τους αρέσει και τι όχι; Μπορούν να καταλάβουν τα παραμύθια, όπως και τους ανθρώπους που τα γράφουν. Για μένα τα παραμύθια, είναι ιστορίες της εποχής και φυσικά κάθε γενιά θέλει .. το παραμυθά της !!!

Η προσωπική σου έρευνα μέσα από τις παρουσιάσεις που έχεις κάνει και την επαφή σου με τα παιδιά, σε τι συμπεράσματα σε οδηγεί για τους μικρούς σου αναγνώστες;
Ε.Π.Λ.: Όταν τα παιδιά γνωρίζουν τους ήρωες ενός παιδικού βιβλίου που έχουν διαβάσει εκστασιάζονται. Νιώθουν ότι είναι μέρος της ιστορίας και μπορούν εύκολα να αναλύσουν, να πούν τη γνώμη τους ακόμη και να δημιουργήσουν νέους ήρωες . Είναι εποικοδομητικό και για μένα αλλά και για τα παιδιά, που μέσα από το παιχνίδι , την ιστορία μαθαίνουν και εκπαιδεύονται σε ηθικές αξίες κι αρχές ίσως ξεχασμένες στην εποχή μας , λογω της υπερβολικής παρακολούθησης της τηλεόρασης ή των βιντεο γκειμ . Τα παιδιά έχουν ανάγκη να βιώσουν και να νιώσουν ότι είναι δυνατόν να κάνουν τα όνειρα τους πραγματικότητα. Το παραμύθι τους μαθαίνει ότι έχουν δικαίωμα να ονειρεύονται . Οι φόβοι τους μπορούν να πάψουν να υπάρχουν . Όπως λέει κάποιος γνωστός « τα παραμύθια δε γράφτηκαν για να μας δείξουν ότι υπάρχουν οι δράκοι , αλλά για να μας διδάξουν ότι μπορούν να νικηθούν».

«Η Ζεραλντίν και το ξωτικό της λίμνης» αγαπήθηκε πολύ από τα παιδιά και μάλιστα οι ήρωες του πήραν ζωή μέσα από μια σειρά θεατρικών παραστάσεων. Πες μας λίγα λόγια γι αυτό..
Ε.Π.Λ.: «Η Ζεραλντιν και το ξωτικό της λίμνης» από τις εκδόσεις Εναστρον αγαπήθηκε αμέσως, ακόμη κι από την πρώτη παρουσίαση στην 8Η Διεθνή Εκθεση Θεσσαλονίκης, όπου ένα τσούρμο από παιδιά έψαχνε το κόκκινο σκουφί του ξωτικού Σαπερλιπποπετ, κατά τη διάρκεια παρουσίασης – διαδραστικού παιχνιδιού, που οργανώθηκε από τον εκδοτικό οίκο. Θεωρήθηκε επιτυχημένο ως διαδραστικό παιχνιδι, η γνωριμία με τους ήρωες, από όλους όσους, που βρίσκονταν στην έκθεση εκείνη τη μέρα. Τα θέματα που αγγίζει αυτή η ιστορία της Ζεραλντιν είναι πολυποίκιλα. Από τη μια η αγάπη για τη φύση, το περιβάλλον και τη φυγή από την καθημερινότητα . Από την άλλη η συμβίωση με τον ηλικιωμένο παππού Λιονέλ , που θα περάσει όλη τη γνώση και τη σοφία του , στην εγγονή του Ζεραλντίν και τρίτο η ύπαρξη ενός τρίτου ήρωας εξίσου σημαντικό, του Σαπερλιπποπετ, του ξωτικού-ψαριού , που προσπαθεί να ξαναβρεί την ξωτικό – οικογένεια του . Όλοι οι ήρωες αγαπήθηκαν από τα παιδιά Ιδιαίτερα η σχέση φιλίας Ζεραλντιν – Σαπερλιποππετ ενθουσίασε πολύ.  Πολλά παιδιά στο τέλος της παράστασης , ερχόντουσαν και με ρωτούσαν , έαν θα μπορέσουν κι αυτά , να γνωρίσουν ένα ξωτικό και να γίνουν φίλοι. Η φιγούρα του παππού Λιονέλ άρεσε πολύ , γιατί τους θύμιζε κάτι γνώριμο. Όλοι έχουμε κάποιον ηλικιωμένο που θα επισκεφτούμε κατά τη διάρκεια των εορτών. Όσο πιο γνώριμος και οικείος είναι ένας ήρωας στα παιδιά , τόσο ταυτίζονται μαζί του κι επιθυμούν, να τον γνωρίσουν ακόμη περισσότερο . Τέλος είμαι σχεδόν σίγουρη ότι όσα από αυτά έχουν ενυδρείο, έχουν αρχίσει να κοιτούν τα ψάρια μ ένα άλλο μάτι ..

Τελικά τα παραμύθια είναι μόνο για παιδιά;
Ε.Π.Λ.: Τα παραμύθια είναι για να μαθαίνουν τα παιδιά και να θυμούνται οι μεγάλοι. Όλοι έχουμε ανάγκη από την αθωότητα, την ελπίδα και το όνειρο.  Σε όποια ηλικία κι αν είμαστε , πιστεύω ότι έχουμε ανάγκη από ένα όμορφο παραμύθι.

 http://www.e-orfeas.gr

Μεγάλες κατεργάρες οι λέξεις

Ν' ακούσω τη λέξη που λείπει

Μαρία Στρίγκου

εκδ Άνεμος

Πόσες φορές δεν στάθηκες πίσω από μια πόρτα του Σύμπαντος, με διαφορετικό όνομα κάθε φορά, παλεύοντας να αφουγκραστείς αυτή τη λέξη που θα γλύκαινε μια στάλα την ψυχή σου;
Σαν παιδί –πάντα παιδί– με το μυαλό στην επικείμενη σκανταλιά και στην αυτο-αναίρεσή της.
Μεγάλες κατεργάρες οι λέξεις. Κι ενώ μιλούν αδιάκοπα, όταν σωπαίνουν ξεκουφαίνουν τις αντοχές σου με την αδράνειά τους. Σε περιπαίζουν, θαρρείς.
Και το βάζο με το γλυκό εκεί, μόνιμα, στο ράφι του μυαλού με τις δαντέλες και τα ενθυμήματα, λαχταριστό και ιριδίζον στα κόκκινα, στα πράσινα ή στα πορτοκαλιά του να προκαλεί τη θριαμβική κλοπή, έτσι, για να ευφρανθεί λίγο το χειλάκι μας, αδερφέ, να ανθίσουν κι άλλες λέξεις με χρώματα, με μυρωδιές, με εικόνες, με μουσικές.
Κι ύστερα να τις τυλίξω μ’ ένα πολύχρωμο χαρτί, δώρο και μάλιστα ακριβό και να τις στείλω να σ’ ανταμώσουν, εσένα, που έγινες αιτία κι αφορμή για τούτες τις μικρές παρασπονδίες του έρωτα.
Να καταλάβεις εσύ. Κι εγώ να περιμένω μετά… δίπλα στο ανοιχτό παράθυρο, καταμεσής στο τρίστρατο του δρόμου, στην επόμενη βροχή που θα ’ρθει, να περιμένω και να αγωνιώ για ν’ ακούσω τη λέξη που λείπει…»

Τον πίνακα του εξωφύλλου φιλοτέχνησε ο Θοδωρής Κανάκης

Συνέντευξη στο Diavasame.gr για το "Τρομακτικό μυστικό"

1. Πείτε μας δύο λόγια για το πώς αποφασίσατε να γράψετε αυτό το βιβλίο; Ποια γεγονότα, ιδέες, επιθυμίες οδήγησαν στη γέννησή του;

Το βιβλίο αποτελείται από δώδεκα διηγήματα τα οποία έγραψα σταδιακά από το 2000 έως το 2010. Ξεκίνησα να γράφω πειραματικά, προσπαθώντας να γράψω κάτι το οποίο αν το διάβαζα ή το έβλεπα σαν σενάριο ταινίας, θα με καθήλωνε και θα με έλκυε η αλλόκοτη πλοκή και η αναπάντεχη εξέλιξή του. Πρώτο χρονολογικά γράφτηκε το διήγημα «Μέχρι πού θα πάει αυτή η βαλίτσα» το οποίο ξεκίνησα προσπαθώντας να κατευνάσω την οργή μου για ένα πραγματικό γεγονός που μου είχε συμβεί. Τελικά, το συγκεκριμένο διήγημα κατέληξε να είναι χιουμοριστικό. Γενικότερα, τα διηγήματα μου είναι εμπνευσμένα από γεγονότα τα οποία έχω ζήσει, γεγονότα που μου έχουν διηγηθεί, ιστορίες που διάβασα κάπου, ακόμα και όνειρα που έχω δει.

2. Τι θα λέγατε για να περιγράψετε τον εαυτό σας σαν συγγραφέα; Ποιο είναι το στιλ γραφής, οι επιρροές σας, το κοινό στο οποίο απευθύνεστε;

Ο τρόπος γραφής μου έχει χαρακτηριστεί από πολλούς ως λιτός και προσιτός προς το ευρύ κοινό. Η αλήθεια είναι πως προσπαθώ στα κείμενά μου η αφήγηση να κυλά ομαλά και ο αναγνώστης να συνεπαίρνεται από την πλοκή και όχι από δυσνόητες λέξεις που επιδιώκουν απλώς να εντυπωσιάσουν. Παρόλο που τα περισσότερα από τα διηγήματά μου έχουν στοιχεία παραψυχολογίας και φανταστικού, δεν κατατάσσω το βιβλίο σε μια από αυτές τις κατηγορίες, αλλά θεωρώ ότι ανήκει σε αυτό που οι ειδικοί ονομάζουν «mainstream» λογοτεχνία. Οι ιστορίες που περιγράφω, μπορούν, συνήθως, να εξηγηθούν με την κοινή λογική, για όποιον θέλει να τις εξηγήσει έτσι, αλλά ταυτόχρονα αφήνουν χώρο και για μεταφυσικές ερμηνείες, για όσους το προτιμούν. Έτσι, παρόλο που το βιβλίο έχει τύχει θερμής υποδοχής από φίλους της φανταστικής λογοτεχνίας, θεωρώ ότι απευθύνεται σε ένα ευρύτερο κοινό στο οποίο αρέσουν οι παράξενες ιστορίες που προβληματίζουν και αναγκάζουν τον αναγνώστη να τις σκέφτεται και αφού κλείσει το βιβλίο.

3. Στο λογοτεχνικό πεδίο είναι δύσκολο τόσο να ξεχωρίσεις όσο και να επιτύχεις. Ποια είναι τα δικά σας όπλα σ' αυτή τη ''μάχη'';

Δεν θεωρώ ότι έχω κάποιο μυστικό όπλο. Γράφω ότι αρέσει σε μένα. Ακούω και λαμβάνω πολύ σοβαρά υπόψη μου όλες τις γνώμες και απόψεις για τα κείμενά μου, προσπαθώ όμως να μην επηρεάζομαι και να ακολουθώ το ένστικτό μου. Επιδιώκω  πάντα να βελτιώνομαι και διαβάζω όσα πιο πολλά λογοτεχνικά (και όχι μόνο) βιβλία μπορώ.

4. Και ποια τα επόμενα λογοτεχνικά σας βήματα;

Έχω έτοιμα κάποια διηγήματα ακόμα πιο αλλόκοτα. Σκέφτομαι όμως σοβαρά να ακολουθήσω τις παροτρύνσεις φίλων και αναγνωστών μου και να δοκιμάσω να γράψω ένα μυθιστόρημα. Συνεχίζω πάντως να γράφω και να πειραματίζομαι σε διάφορα είδη γραφής και ελπίζω σύντομα να έχω κάτι άλλο έτοιμο για έκδοση.

 

* Ο Ανδρέας Καπανδρέου γεννήθηκε στη Λευκωσία όπου και κατοικεί. Σπούδασε Βιβλιοθηκονομία, Επιστήμες της Πληροφόρησης και Επιστήμες της Αγωγής σε Ελλάδα,Ηνωμένο Βασίλειο και Κύπρο. Έχει καθημερινή επαφή με βιβλία αφού εργάζεται στη Βιβλιοθήκη του Πανεπιστημίου Κύπρου. Το βιβλίο του με τίτλο «Το τρομακτικό μυστικό του Αϊνστάιν: αλλόκοτα διηγήματα», κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Επιφανίου. Ο Ανδρέας θεωρεί ότι τα διηγήματα αποτελούν απολαυστικά σφηνάκια λογοτεχνίας τα οποία του αρέσει να καταναλώνει ο ίδιος, αλλά και να τα κέρνα σε φίλους και γνωστούς του.

Πηγή: http://www.diavasame.gr/newReleases.cfm?itemID=1931 

Η ζωή είναι οι λεπτομέρειές της

12 ιστορίες που ονειρεύονται να γίνουν παραμύθια

Πέτρος Κουμπλής

εκδ Άνεμος


«Ποιος αναρωτιέται πραγματικά για τις παράλογες φοβίες αυτού του κόσμου, για τα κλουβιά μέσα στα οποία ζει;
Ποιος έρχεται αντιμέτωπος με τα δικά του ψεύδη, ποιος τολμά να φανταστεί μια άλλη ζωή; Ποιος επαναστατεί στον κοινό τόπο της καθημερινότητας; Ποιος κοιτά τον ουρανό και όχι το ρολόι του; Ποιος προσέχει τις λεπτομέρειες;
Η ζωή είναι οι λεπτομέρειές της.

Ενώστε αυτά τα δώδεκα κομμάτια, τα φαινομενικά αταίριαστα μεταξύ τους. Θα δείτε πως είναι τα δώδεκα βήματα του ίδιου ταξιδιού. Οι δώδεκα διαφορετικές αφηγήσεις μιας ιστορίας παρηγορητικής σε καιρούς δύσκολους ― μα πάντοτε οι καιροί είναι δύσκολοι.

Δώδεκα ιστορίες.
Δώδεκα ιστορίες, που είναι ζωντανές. Και γι’ αυτό ονειρεύονται.
Ονειρεύονται να γίνουν παραμύθια».

• Τις εικόνες στο εσωτερικό του βιβλίου φιλοτέχνησε ο Θοδωρής Κανάκης