Κυριακή 11 Νοεμβρίου 2012

στον τρόμο της καταστροφής

Ανοξείδωτη μνήμη
εκδ Άνεμος

Μικρασία. Από τις εύφορες μέρες στον τρόμο της καταστροφής. Μια οικογένεια σέρνεται από το πάτριο Ναζλί, στα μονοπάτια της Ανατολίας. Αρπάζεται από το αόρατο δίχτυ της αγάπης, ορθώνει την ανθρωπιά της μπροστά στα Τάγματα Εργασίας. Η ζωή ξεδιπλώνει τα μίλια της πάνω στις ράγες του σιδηρόδρομου που καταλήγει στην καμένη Σμύρνη. Παιδικές περιπλανήσεις ανάμεσα στα αποκαΐδια και στα ίχνη της σφαγής. 
Προσφυγιά στη νέα πατρίδα, μαζική ταπείνωση, τα πρώτα αβέβαια βήματα στον άγνωστο τόπο. Το ματαιωμένο όνειρο της μόρφωσης και η εφηβεία στο μεροκάματο. Κατοχή, όταν σεμνά ξεπερνιούνται τα όρια της ανθρώπινης αντοχής. Το στιβαρό χτίσιμο της επιβίωσης, το πυρίμαχο της αγάπης. 
Το κεντρικό πρόσωπο του βιβλίου, ο Αρίστος, δεν είναι ήρωας. Είναι ένα παιδί που ατσαλώνεται στις δυσκολίες, ένας άντρας που σφίγγει τα δόντια και προχωρεί. Ένας άνθρωπος που μέσα από την ταλαιπωρία και τη ματαίωση κρατάει το κουράγιο και την υπερηφάνεια να αναζητήσει τον έρωτα και να χτίσει στέρεα την ευτυχία.

«Στην καμπή της δημοσιάς φάνηκε επιτέλους το φρικτό καραβάνι. Σκούρο, μακρύ, αργόσυρτο σκουλήκι. Εξαθλιωμένοι άντρες κάθε ηλικίας. Τα ρούχα τους, ράκη χωρίς σχήμα, κρέμονται από τα ταλαίπωρα κορμιά τους. Άλλοι με ξεχαρβαλωμένα παπούτσια, άλλοι με ξυλοτσόκαρα, άλλοι με κουρέλια δεμένα στα ματωμένα πόδια τους, σέρνουν τα βήματά τους προς το κέντρο της μικρής πόλης. Βογκητά, κλάματα, οιμωγές και μια λέξη που ξεκίνησε σαν μοναχικός στεναγμός κι ενώθηκε με τη λέξη του διπλανού, και του άλλου, και του άλλου, κι έγινε αλλόκοτος ψαλμός: νερό, νερό, λίγο νερό, αδέρφια…»

το σφάλμα του πατέρα της

Ιφιγένειες
εκδ Άνεμος

Ολόκληρη ζωή φαίνεται πως περίμενε να πάρει το αίμα της πίσω η Αρετή. Ολόκληρη ζωή άκουγε καταπρόσωπο ή πίσω από την πλάτη της, «η κόρη του φονιά», «η κόρη του φονιά», υποτιμητικά, μειωτικά, λες κι εκείνο το πρωί του Μαΐου του 1914 εκείνη είχε σηκώσει το χέρι της οπλισμένο εναντίον του Θωμά. Ήθελε να τιμωρήσει όλους αυτούς που από την τρυφερή παιδική της ηλικία την αποκαλούσαν έτσι. Λες και δεν είχε άλλο όνομα, λες και ο πατέρας της ο Σήφης δεν είχε κάνει τίποτε άλλο στη ζωή του εκτός από τον φόνο. Ήθελε να τιμωρήσει τον δάσκαλο, τους χωριανούς της, τη μοίρα της την ίδια… Όσο ήταν μικρή και δεν μπορούσε να καταλάβει το βάρος που κουβαλάνε οι λέξεις, δεν την ενοχλούσε. Τώρα, όμως, δεν μπορούσε να το ανεχτεί πια. Δεν ήταν δικό της λάθος και δεν ήθελε να εξακολουθεί να το χρεώνεται. Ο πατέρας της το είχε πληρώσει με τη φυλακή, η αδερφή της η Ερωφίλη με έναν γάμο αταίριαστο, με μια ζωή στη σιωπή και μ' έναν πρόωρο θάνατο… Δεν μπορούσε πλέον να ανεχθεί πως έπρεπε το σφάλμα του πατέρα της να συνεχίσουν να το πληρώνουν και τα παιδιά του, και τα παιδιά των παιδιών του…

Οι «Ιφιγένειες» δεν είναι μία αληθινή ιστορία. Είναι πολλές αληθινές ιστορίες μαζί. Ούτε περιορίζεται, τοπικά και χρονικά, στην Κρήτη των αρχών του προηγούμενου αιώνα. Αναφέρεται σε όλες τις Ιφιγένειες ανά τους αιώνες, από την πρώτη εκείνη μυθική φιγούρα έως και τη σύγχρονη εποχή. Σε όλες εκείνες τις γυναίκες που κλήθηκαν κάποια στιγμή να σηκώσουν φορτίο δυσανάλογο με τη φύση και τη δύναμή τους και που είχαν δυο δρόμους να διαλέξουν, εκείνον του αγώνα κι εκείνον τον άλλον, της παραίτησης.
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...
Προσαρμοσμένη αναζήτηση