Τρίτη 27 Ιουλίου 2010

Βιβλία υπό έκδοση, από τις εκδόσεις Ψυχογιός

ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ ΕΝΗΛΙΚΩΝ


ΤΙΤΛΟΣ ΒΙΒΛΙΟΥΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣΑΝΑΜΕΝΟΜΕΝΟΣ ΜΗΝΑΣ ΕΚΔΟΣΗΣ
CONSPIRATA - Η ΣΥΝΩΜΟΣΙΑΡΟΜΠΕΡΤ ΧΑΡΙΣ09/2010Σχόλιο
Η ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΠΛΗΜΜΥΡΑΣΜΑΡΓΚΑΡΕΤ ΑΤΓΟΥΝΤ09/2010Σχόλιο
Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΤΟΥ ΦΑΡΟΥΠΑΣΧΑΛΙΑ ΤΡΑΥΛΟΥ09/2010Σχόλιο
ΤΟ ΓΑΛΑΝΟΜΑΤΙΚΟ ΑΓΟΡΙΤΖΟΑΝ ΧΑΡΙΣ10/2010Σχόλιο
Ο ΕΠΙΣΚΕΠΤΗΣ ΤΟΥ ΟΝΕΙΡΟΥΕΛΕΝΗ ΤΣΑΜΑΔΟΥ10/2010Σχόλιο
ΜΙΑ ΧΑΡΑΜΑΔΑ ΦΩΣΒΑΓΓΕΛΗΣ ΚΟΥΤΑΣ10/2010Σχόλιο
Η ΖΩΗ ΜΟΥ ΜΕ ΤΟΝ ΣΑΝΤΑΜΠΑΡΙΣΟΥΛΑ ΛΑΜΨΟΣ10/2010Σχόλιο
ΠΑΝΤΟΥ ΚΑΙ ΠΟΥΘΕΝΑΛΟΥΙ ΝΤΕ ΜΠΕΡΝΙΕΡ10/2010Σχόλιο
ΜΙΡΑΛ, Ο ΔΡΟΜΟΣ ΜΕ ΤΑ ΛΟΥΛΟΥΔΙΑΡΟΥΛΑ ΤΖΕΜΠΡΕΑΛ10/2010Σχόλιο
ΑΣ ΑΠΟΦΑΣΙΣΕΙ Ο ΧΡΟΝΟΣΕΛΣΗ ΤΣΟΥΚΑΡΑΚΗ10/2010Σχόλιο
ΟΙ ΜΑΝΕΣ ΤΗΣ ΑΔΕΙΑΣ ΑΓΚΑΛΙΑΣΘΟΔΩΡΗΣ ΠΑΠΑΘΕΟΔΩΡΟΥ10/2010Σχόλιο
ΠΡΙΝ ΠΕΣΕΙ Η ΠΑΓΩΝΙΑΧΕΝΙΝΓΚ ΜΑΝΚΕΛ11/2010Σχόλιο
ΣΑΛΑΜΙΝΑΧΑΒΙΕΡ ΝΕΓΡΕΤΕ11/2010Σχόλιο
Ο ΧΑΜΕΝΟΣ ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΣΓΟΥΙΛ ΑΝΤΑΜΣ11/2010Σχόλιο
Η ΚΥΡΑ ΤΗΣ ΣΜΥΡΝΗΣΘΑΝΟΣ ΚΟΝΔΥΛΗΣ11/2010

Είσαι άνθρωπος και είναι φυσικό να πονάς...



Κράτα με... η κιβωτός σαλπάρει Κουνούνη Θάλεια

εκδ Λιβάνη

Είσαι άνθρωπος και είναι φυσικό να πονάς... Για τους δικούς σου λόγους, για τη δική σου ζωή, γι’ αυτό που ζητάς και δεν έρχεται...
Οχτώ διαφορετικοί άνθρωποι, οχτώ δαρμένες ψυχές, οχτώ διαφορετικά «ζητούμενα» παγιδεύονται σε μία σάλα από ένα μυστηριώδη άνθρωπο, μα ταυτόχρονα γι’ αυτούς σανίδα σωτηρίας... Είναι πρόθυμος να τους δώσει ό,τι επιθυμούν, σε κάποιον ένα παιδί, σε κάποιον άλλο ένα παχυλό μεροκάματο, σ’ άλλον ίσως τον ίδιο το θάνατο...
Παίζει με τις ζωές τους και μέσα από έντονες συζητήσεις που αναζωπυρώνουν την αιώνια πάλη του καλού με το κακό κινεί τα νήματα για να ξεδιπλώσει τα μυστικά της ψυχής τους...
Ποιος είναι; Γιατί το κάνει αυτό; Ίσως, αν ήξεραν τι τους περιμένει, αυτό που θα έλεγαν να ήταν: «Κράτα με... η Κιβωτός σαλπάρει».
Κι εσύ, σαν άνθρωπος που επίσης πονά, θα ταξιδέψεις τώρα μαζί τους. Μπορείς να το αντέξεις;

«Έτσι ξεκινά το ταξίδι µας στην Κιβωτό. ?εν ξέρω πόσες φουρτούνες και πόσες καταιγίδες θα συναντήσουµε, αν θα υπάρξει µια σύγκρουση που θα αφήσει συντρίµµια πίσω της. Το σίγουρο όµως είναι ότι έχω αναλάβει να σας παραδώσω όλους σώους µόλις ολοκληρωθεί το ταξίδι, χωρίς καµιά απώλεια.
»Στο τέλος του ταξιδιού πρέπει όλοι να στέκεστε στα πόδια σας.
»Αύριο εσείς θα πιάσετε το τιµόνι της Κιβωτού και θα κυλήσετε πάνω στα κύµατα που δεν είναι τίποτ’ άλλο από τα αισθήµατα που κουβαλούν οι ψυχές σας».

Δεν παίζεις μόνο εσύ. Υπάρχουν κι άλλοι!


sideris11
Δεν παίζεις μόνο εσύ. Υπάρχουν κι άλλοι!
Ήθος και τέχνη της ανθρώπινης σχέσης

Κάθε άνθρωπος, κάθε μέρα, συναντά εκδηλώσεις ενός ιδιότυπου εγωκεντρισμού. Στο πλαίσιο μιας ανθρώπινης σχέσης, κάποιος να φέρεται δίχως να λογαριάζει τον άλλον. Να παραβλέπει την πρωταρχική πραγματικότητα, που είναι ότι, στην ανθρώπινη σχέση, δεν παίζεις μόνο εσύ.

Υπάρχουν κι άλλοι!

Πώς προκύπτει αυτό; Τι μπορώ να κάνω γι’ αυτό; Πώς πλάθεται έντεχνη ανθρώπινη σχέση; Ο Νίκος Σιδέρης, οδηγώντας μας βήμα-βήμα, μέσα από πλήθος συναρπαστικές ιστορίες, στους λαβυρίνθους της ψυχής, προτείνει ένα προσιτό περίγραμμα για το ήθος και την τέχνη της ανθρώπινης σχέσης. Δείχνοντας ότι αυτή μπορεί να καλλιεργηθεί με βάση την επίγνωση, άξονα τη συναισθηματική ευθύνη και οδηγό δυο πράγματα απλά: Σεβασμό κι εναρμόνιση – μαζί με μια σωτήρια δόση χιούμορ.


Απόσπασμα:

Αποκαλύπτοντας το προφανές

Περιέργως, μάλλον είναι καιρός κι ανάγκη να μιλήσουμε κάπως για μια πρωταρχική πτυχή της ανθρώπινης κατάστασης: Για την ανθρώπινη σχέση. Δηλαδή για εμπειρίες και πράγματα που είναι τόσο διάχυτα και που φαίνονται τόσο αυτονόητα, ώστε συχνά ξεχνάμε ακόμη και να σκεφτούμε θέματα προφανή ως προς την ανθρώπινη σχέση: Ως προς το ότι υπάρχει, ως προς το πώς υπάρχει και ως προς το τι θέλει για να υπάρχει, να καλλιεργηθεί και ν’ ανθίσει.

Όταν όλα μοιάζουν να κυλούν κανονικά, κατά τρόπο αναμενόμενο, σπάνια θα στρέψεις την προσοχή σου σε πρωταρχικά δεδομένα, όπως το σώμα σου, το ότι σκέφτεσαι και βλέπεις, το ότι κινείσαι κάνοντας διάφορα… και το ότι περιβάλλεσαι από άλλους ανθρώπους. Η προσοχή και η διερώτηση γι’ αυτά αρχίζουν όταν κάτι σκοντάφτει, πάει στραβά, ξαφνιάζει: Όταν για παράδειγμα, το σώμα πονά, η σκέψη γεμίζει ιδέες παράξενες, το βλέμμα περιεργάζεται κάτι απροσδόκητο…Και οι άνθρωποι γύρω σου φέρονται με τρόπο που δεν ταιριάζει με το τι περιμένεις απ’ αυτούς, σε ξαφνιάζει, σε φέρνει σε δύσκολη ίσως θέση. Τότε αναρωτιέσαι, μα τι τρέχει, γιατί αυτός αυτό κι εκείνη εκείνο κι ο άλλος το παράλλο αφού…

Ουδέν κακόν αμιγές καλού, ωστόσο. Πρώτα, το κακό: Όπως κάθε εποχή, έτσι και η εποχή που ζούμε έχει τη δική της χαρακτηριστική παθολογία των ανθρώπινων καταστάσεων. Θα τη λέγαμε καταναλωτικός ναρκισσισμός. Ο καταναλωτισμός είναι η ιστορικά προσδιορισμένη νοοτροπία και κουλτούρα που κυβερνά (δουλώνει μάλλον) τον τρόπο ζωής στη σημερινή δυτική κοινωνία. Και ο ναρκισσισμός (ως εγωπάθεια, εγωκεντρισμός, λατρεία του Εγώ) είναι το είδος ανθρώπινης λειτουργίας που ταιριάζει άριστα, τροφοδοτεί και τροφοδοτείται από το καταναλωτικό υπόδειγμα βίου. Με χειροπιαστά αποτελέσματα, λίγο ή πολύ δυσάρεστα, ενίοτε ανυπόφορα, που τα ζει και τα συναντά ο καθένας μέσα του και γύρω του: Δυσκολία των ερώτων, που όλο και συχνότερα βιώνονται σαν άγονοι, ασταθείς, μετέωροι, μέχρι και με τρόπο που δεν αξίζει να ελπίζεις ή να προσπαθείς γι’ αυτούς. Άπιαστο της αγάπης, που όλο και συχνότερα φαίνεται απρόσιτη, επισφαλής, ανέστια, δίχως χώρο και τόπο σ’ έναν κόσμο χρήσιμο ή ευχάριστο, όχι όμως αγαπητό. Δεσποτεία των αψύχων, που θέτει σα μέτρο του ονείρου τη συσσώρευση πραγμάτων και πληροφοριών. Και κρίση των ανθρώπινων σχέσεων, όπου μοιάζει να βασιλεύει η αποξένωση, η ματαιοδοξία, ο ανταγωνισμός (συχνά, για έπαθλα κενά και μάταια). Με συνέπεια, κατά κανόνα ο βίος να μη ρέει φυσικά, αυθόρμητα, στρωτά, χωρίς δυσανάλογο κόπο γι’ αμφίβολα αποτελέσματα. Να ζούμε χωρίς την αβίαστη παρουσία, διαθεσιμότητα, ζεστασιά και υποστήριξη, που θα περίμενε κανείς από μια αληθινή ανθρώπινη συμβίωση.

Αυτές οι κοινές εμπειρίες είναι, λοιπόν, το κακό που όλοι συναντάμε πια τριγύρω μας. Υπάρχει εδώ κάτι καλό; Και τι; Ναι, υπάρχει. Και συνίσταται στο ότι δεν είναι πλέον δυνατόν, σε τέτοιες περιστάσεις, να παραβλέπουμε την κακοδαιμονία της ανθρώπινης συμβίωσης στον σημερινό δυτικό κόσμο. Δεν είναι δυνατόν να προσπερνάμε σαν να μην τρέχει τίποτα την ερήμωση του ανθρώπινου τοπίου γύρω μας. Να μη μας πονάει (αυτή είναι η λέξη που ταιριάζει) η ένδεια και το έλλειμμα της ανθρώπινης σχέσης, να μη μας αναγκάζει να σκεφτούμε το ρήμαγμα της κοινωνίας, με τη βαριά κι αυθεντική έννοια του όρου «κοινωνία». Που σημαίνει ακριβώς ανθρώπινη σχέση, επαφή, δούναι και λαβείν ανθρώπινης ποιότητας, συγκρότηση πεδίων κι αγαθών κοινών, δόσιμο και μοίρασμα, συν-ύπαρξη και συμ-βίωση με ανθρώπους –ακόμη κι αν συγκρούεσαι μαζί τους. Δηλαδή, να υπάρχει και τόπος και τρόπος να ζεις από κοινού, χωρίς να χάνεις τον εαυτό σου, όσα μόνο η κοινότητα βίου μπορεί να προσφέρει στη συγκρότηση μιας αυθεντικά προσωπικής ζωής και ύπαρξης. Κι επειδή μπορεί και ν’ ακούγονται λίγο εξεζητημένες αυτές οι λέξεις, ας πούμε το ίδιο πιο απλά: Πως γίνεται και τόσες φορές απορούμε που οι άλλοι δεν βρίσκονται εκεί που περιμέναμε, δεν συμπεριφέρονται όπως υποθέταμε, δεν είναι τελικά ό,τι εμείς είχαμε φανταστεί πως είναι; Πως γίνεται και τόσες φορές απορούν οι άλλοι για τον τρόπο που φέρεσαι εσύ, στο λένε ή δε στο λένε, μένουν κοντά σου «αν και…» ή απομακρύνονται, με περισσότερο ή λιγότερο θορυβώδη τρόπο; Παρακινώντας σε να σκεφτείς κι εσύ τι πάσχει στον τρόπο σου, τι κάνεις λάθος, και να κοιτάξεις να διορθώσεις ό,τι στράβωσε κι ό,τι δεν λειτουργεί;

Αυτό λοιπόν θα συζητήσουμε εδώ: Πως γίνεται και η συνάντηση με τον άλλον άνθρωπο αστοχεί ή παραμένει άγονη; Πως γίνεται και μια ανθρώπινη σχέση μπλοκάρει, φτωχαίνει, ατροφεί και σβήνει; Πως γίνεται και δυο άνθρωποι (ή και περισσότεροι) έρχονται κοντά, αλλά η επαφή τους δεν φέρνει καλό; Και μάλιστα, πως γίνεται και η σχέση τους, αντί για καλό, φέρνει κακό; Γιατί, αντί εμπιστοσύνη κι ευχαρίστηση, άφημα και υποστήριξη, συναντάμε και βιώνουμε δυσπιστία, αμφιβολία, ένταση, δυσαρέσκεια, αγωνία, τσίτα, φόβο, απόσταση κι εγκατάλειψη (και λίγα μάλλον λέω); Πως γίνεται κι ενώ η ελπίδα ήταν πως η καλή συνάντηση θα φέρει συντροφιά, κοινές χαρές και κοινές προσπάθειες, ένα κοινό παιχνίδι προς αμοιβαίο όφελος… πως γίνεται κι αντί γι’ αυτά έρχεται κούραση, αίσθηση ματαιότητας, πολύς κόπος για το τίποτα, κάτι άνοστο ή κενό, και τελικά χανόμαστε σε πνιγηρή μοναξιά ― χώρια ή μαζί, δεν έχει πια σημασία… Πως η αληθινή λαχτάρα να είσαι με τον άλλον εκτοπίζεται ή πνίγεται από την αίσθηση ότι είσαι μαζί του μόνο επειδή τον χρειάζεσαι ― “I need you”, που λένε και σε κάποια παγκόσμια γλώσσα, εκεί που θα ταίριαζε να πουν «Σ’ αγαπώ», «Σε θέλω», «Σ’ επιθύμησα», «Σε λαχτάρησα»… Πως η αυθεντικότητα δεν έχει τόπο να σταθεί και η ζωή στην ανθρώπινη σχέση καταντά παράσταση ―καμιά φορά, μάλιστα, χρήση-χρησιμοποίηση του άλλου, ακόμη και του εαυτού σου, «για τις ανάγκες της παράστασης»;

Η κακοδαιμονία της ανθρώπινης σχέσης στη σύγχρονη κοινωνία, λοιπόν, έχει τουλάχιστον αυτό το καλό: Δεν επιτρέπει πια να παραβλέπουμε το προφανές. Επειδή το παραβλεπόμενο –ογκόλιθος– μας συνθλίβει. Μας βγάζει πια τα μάτια. Και μας αναγκάζει, έστω και θολά, έστω κι αν είμαστε ανέτοιμοι, έστω κι αν δε θέλουμε, να δούμε ότι εδώ κάτι δεν πάει καθόλου καλά. Ν’ αντιληφθούμε ότι το τίμημα της παράβλεψης είναι μοιραίο: Εσωτερική κενότητα και ανισορροπία, φρενήρης παράσταση για το τίποτα, παχυδερμοσύνη, μοναξιά κι ερημιά, που με τίποτα δεν τ’ αντιρροπούν γυαλιστερά στολίδια, αστραφτερά κοπάδια, οι μάσκες και τα δήθεν, το λίφτινγκ και του νου και της μορφής, ουσίες χημικές ή νοερές που τάχα ναρκώνουν το άλγος, οι κούφιες κουβέντες του είδους «να περνάω καλά» και τα παρόμοια. Να συνειδητοποιήσουμε ότι, έτσι όπως είναι κι έτσι όπως πάει, κάτι στη ζωή μας νοσεί πολύ περισσότερο απ’ όσο φανταζόμαστε. Και ν’ αναλογιστούμε αν και πως μπορούμε να πιάσουμε αυτόν τον ταύρο από τα κέρατα.

Έτσι λοιπόν, το κακό που διατρέχει τη σημερινή εμπειρία του βίου οδηγεί βιαίως στην αποκάλυψη του προφανούς. Αποκαλύπτει ότι στην άγρια προσπάθεια να κερδίσουμε θέσεις και πράγματα, ακρωτηριάζουμε ή και χάνουμε τη ζωή και τους ανθρώπους. Επισημαίνει ότι κάτι πάει πολύ στραβά και πλήττει όχι μόνο την ανθρώπινη σχέση, αλλά και την ίδια την ικανότητά μας ν’ αντιλαμβανόμαστε το πλήγμα, τη ζημιά και την κατάσταση. Φανερώνει ότι έχουν πληγεί και τα πράγματα και οι εμπειρίες. Ότι και οι άνθρωποι και η πληροφορία και η ερμηνεία και η αντιμετώπιση της αντιξοότητας, όλα έχουν πληγεί –ας ελπίσουμε, όχι ανεπανόρθωτα.
http://www.siderman.gr/psychoanalysis/43-psy-books/125-den-paizeis-mono-esy.html

Ανέκδοτες φωτογραφίες του Αλφόνς

AHmitKarikatur.JPG 11796588.jpg big_8583234_0_400-534.jpg small_7279937.jpg
small_7279930.jpg
Θα ήθελα να ευχαριστήσω θερμά τον συγγραφέα Κώστα Ακρίβο για το φωτογραφικό υλικό από ανέκδοτες φωτογραφίες του Αλφόνς, περισσότερα στοιχεία για το τελευταίο μυθιστόρημα του συγγραφέα: http://vivliolatreia.blogspot.com/2010/07/blog-post_1379.html

Ενας πελαργός




Ο Αιχμάλωτος του Τώρα από την ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΕΚΔΟΤΙΚΗ του


Θα ήθελα (κάποιων που μπορούν) την κριτική τους στο Email: o_aixmalotos_tou_tora@hotmail.com

Ένα απολαυστικό μυθιστόρημα

Αθήνα, 1999. Μια σπάνια ολική έκλειψη ηλίου, ένας Σεπτέμβρης ιδιαίτερα ζεστός.

Ένα ποικιλόμορφο όσο κι ετερόκλητο σύνολο ανθρώπων που θα δεθεί με τον πιο αναπάντεχο τρόπο. Μια φαινομενικά νέα ακόμα γυναίκα, κυριαρχημένη από πλήθος νευρώσεων, που ξέχασε να ερωτευτεί. Μια κορυφαία Ελληνίδα τραγουδίστρια στο απόγειο της καριέρας της, βουλιαγμένη στη μοναξιά και τα χάπια. Ένα δεκαεννιάχρονο κορίτσι που έρχεται στην πρωτεύουσα, για νακολουθήσει τα όνειρά του. Μια γάτα, με ταλέντο να πέφτει από ψηλά μπαλκόνια.Ένας εικοσιτριάχρονος που τον θέλουν όλες. Δύο πρωταγωνίστριες του ασπρόμαυρου ελληνικού κινηματογράφου,που ξεπήδησαν από άλλο βιβλίο, γιατί έχουν πολλά να πουν ακόμα. Μια πόρνη πολυτελείας, που σταμάτησε το επάγγελμα,αλλά βαρέθηκε πια να κάθεται. Μια καφετζού που δεν θα πιστέψει ποτέ στις υπερφυσικές δυνάμεις της, αλλά υπάρχουν στο μέγιστο βαθμό. Ένα πλήθος ιδανικοί ανύπαντροι άντρες και μια χούφτα αθεράπευτες κουτσομπόλες.

Τι δεν είπαμε; Α, ναι. Έναν μεγάλο σεισμό και τις ασταμάτητες μετασεισμικές του ακολουθίες.

Ένα απολαυστικό μυθιστόρημα γεμάτο χιούμορ και συναίσθημα, κομμάτι από τη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα.Να μην ξεχάσω τον δραπέτη, μια αινιγματική μέλισσα κι ένα «αχ», που θα κρίνετε εσείς πόσο μικρούλι είναι κάθε φορά..

(http://filippidisyannis.blogspot.com/)

Αγγελική. Το ημερολόγιο μιας πόρνης

Ιωάννα,

Καλό μου παιδί, Ιωάννα μου! Να, που σου κάνω ένα δώρο -αν κι εγώ δεν το θεωρώ τέτοιο- το δώρο που πάντα ζητούσες, την ιστορία της ζωής μου! Συγχώρεσέ με, ψυχή μου, που διάλεξα αυτόν τον ιδιόρρυθμο τρόπο για να στην πω, όμως αλλιώς δε γινόταν. Δε θα μπορούσα να τη διηγηθώ διαφορετικά. Δε θα είχα τα λόγια. Δε θα είχα τον τρόπο. Ελπίζω να με καταλάβεις. Ή μάλλον, ξέρω ότι θα με καταλάβεις, κι απλά ελπίζω να μη σε πληγώσω, γιατί δε σου πρέπει. Όχι, δε σου πρέπει, καρδούλα μου. Εσένα σου πρέπουνε μόνο το χαμόγελο και η χαρά, η ευτυχία.
Ένας δρόμος πόνος ήταν η ζωή η δικιά μου για χρόνια πολλά, Ιωάννα, ένας δρόμος πόνος. Γι’ αυτό και δε θέλησα ποτέ πριν να σου μιλήσω γι’ αυτή. Δεν ήθελα να μάθεις τι πέρασα, πόσα πέρασα, πόσο υπέφερα, ώσπου να βρω λίγη χαρά που να διαρκεί σ’ αυτόν τον κόσμο. Δεν ήθελα να έχεις ιδέα καμιά για το φαρμάκι της ζήσης μου -όχι ακόμη. Και χαίρομαι στ’ αλήθεια πολύ που εσύ δε θα περάσεις ποτέ απ’ τα μονοπάτια που περπάτησα, που ποτέ δε θα ζήσεις το δράμα το δικό μου. Μέσα στο σκοτάδι όπου ζούσα, πάντα ήσουνα το φως. να το ξέρεις αυτό, καλή μου.
Τώρα, καθώς τα χρόνια πέρασαν, καθώς οι πληγές λίγο πολύ επουλώθηκαν, καθώς οι μνήμες πήραν σιγά σιγά να ξεθωριάζουν, τώρα νιώθω πως όλα έγιναν όπως ακριβώς έπρεπε να γίνουν. Και δε μετανιώνω για τίποτα, για τίποτα απ’ αυτά που έκανα. Και δε διαγράφω τίποτα, τίποτα απ’ αυτά που έπαθα, καθώς έμαθα. Έμαθα τα μαθήματά μου. Έμαθα να εκτιμώ το καθετί σαν κάτι το μοναδικό, σα μια ξεχωριστή πράξη, σα μια ιδιαίτερη στιγμή, σα μια ακόμα σημαντική ψηφίδα στο πολύχρωμο μωσαϊκό της ύπαρξής μου.

Αλλά, ας αφήσω τις φιλοσοφίες, κι ας σου μιλήσω απλά, όπως μου έρχεται, απ’ την καρδιά μου. Ας μιλήσω για να σου πω πως σ’ αγαπώ απέραντα, απεριόριστα, σαν τη ζωή μου την ίδια, για να σου πω πως είσαι η ζωή μου η ίδια και πως είμαι περήφανη για σένα πιο πολύ απ’ ό,τι τα λόγια τα φτωχά θα μπορούσαν ποτέ να περιγράψουν. Είμαι περήφανη για την ψυχή σου και την καλοσύνη της. Εσύ είσαι το καλύτερό μου «έργο», το μεγάλο «κόλπο» μου. ένα ηχηρό χαστούκι στα πρόσωπα των ψεύτικων θεών των μεγάλων, στους οποίους θέλω να πω, να βροντοφωνάξω: «Να, φάτε στη μούρη ετούτη την όμορφη, την κόρη μου, εσείς όλοι οι τρανοί και μεγάλοι, που για χρόνια ολόκληρα μου κάνατε τη ζωή ποδήλατο. Φάτε τη στη μούρη, αφού η αφεντιά σας ποτέ της δε θα κατάφερνε να δημιουργήσει κάτι τόσο όμορφο και τόσο καλό όσο αυτό το κορίτσι, δε θα μπορούσε να φτιάξει τέτοιο θαύμα!»

Ναι, ναι, ξέρω τι σκέφτεσαι: τα παραλέω. Τα παραλέω όντως, αλλά τα εννοώ. Την κάθε λέξη, την κάθε υπερβολή! Γι’ αυτό, σε παρακαλώ πολύ, μην αφήσεις ποτέ κάποιον να σε μειώσει, να σε κάνει να νιώσεις λιγότερο ξεχωριστή απ’ ό,τι είσαι.

Με μια συμβουλή θα κλείσω αυτό το γράμμα, ψυχή μου, με μια συμβουλή που αν τηρήσεις, που αν ακολουθήσεις πιστά, δύσκολα θα πληγωθείς, θα είσαι πάντα λίγο ή πολύ προστατευμένη απ’ τα δεινά αυτού του κόσμου: να προσέχεις απ’ τους καλούς ανθρώπους, Ιωάννα μου, απ’ αυτούς να προσέχεις. Αυτοί μπορούν να σε πληγώσουν ξαφνικά και δίχως λόγο, να σε στήσουν απροσδόκητα στον τοίχο. Ενώ οι άλλοι, οι κακοί, οι άτιμοι, είναι πιο τίμιοι -πιο τίμιοι με τους εαυτούς τους και με τους άλλους- αφού από δαύτους ξέρεις τι να περιμένεις. Να φυλάγεσαι, λοιπόν, απ’ τους καλούς ανθρώπους και τις καλές τους προθέσεις.

Θα σε αφήσω τώρα, καλή μου. Θα σε αφήσω να διαβάσεις την ιστορία μου, να κάνεις μακροβούτι στο χθες μου, να μάθεις ό,τι ποτέ δε σου είπα, να με κρίνεις για ό,τι ποτέ δεν έμαθες. Ναι, να με κρίνεις αμείλικτα, αλλά να με κρίνεις μ’ αγάπη, με της καρδιάς σου όλη τη ζεστασιά.

Σ’ αγαπώ! Να προσέχεις.

Η μαμά,

Αγγελική


ΥΓ. Συγχώρεσέ με, αλλά δεν μπόρεσα να γράψω την ιστορία μου στο πρώτο πρόσωπο. Ίσως και να είναι καλύτερα έτσι, αφού τα μυθιστορήματα, τα παραμύθια, δεν πληγώνουν τόσο πολύ, δεν αιμορραγούν όπως οι προσωπικές μαρτυρίες.

(από http://lakisf.blogspot.com/2009/11/blog-post_26.html)
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...
Προσαρμοσμένη αναζήτηση