-----------------------------
"Πέρα από το νησί" Ρούλα Σαμαϊλίδου, Σιδέρης
γράφει η vivliolatreia - Κατερίνα Κάιρα
-----------------------------
----------------------------
"Αγάπης επαίτης στη ζωή μου ξένος" Σίσσυ Κόσσυβα, Αρμός
Υπάρχουν ανδρικά και γυναικεία βιβλία; Πιστεύετε ότι υπάρχουν βιβλία που μπορούν να διαβαστούν άνετα από έναν άντρα και δυσάρεστα από μια γυναίκα; Στις διφορούμενες απαντήσεις σας, θα προσθέσω πιο κάτω και την κατασταλαγμένη δική μου... Ξεκίνησα να διαβάζω το βιβλίο "ΤΙΜΩΡΙΑ, Η ΛΕΞΗ ΤΩΝ ΘΕΩΝ", του αγαπητού συγγραφέα –όλους τους συγγραφείς τους αγαπώ-κυρίου Χαρίτων Γιωτάκη, πριν από λίγες μέρες και μέχρι το 1/3 του βιβλίου είχα απαντήσει θετικά στο πρώτο ερώτημα. Οι λεπτομερέστατες αναφορές δε, σε κάθε είδους οπλικό εξοπλισμό καθώς και οι στρατιωτικές ορολογίες σε όλη την διάρκεια του ταξιδιού μας προς το φινάλε μάλλον μου απαντάνε θετικά στο δεύτερο ερώτημα. Ο συγγραφέας στο πρώτο του μυθιστόρημα καταπιάνεται με το θέμα της διπλής ζωής ενός άντρα ο οποίος στον οικογενειακό του βίο είναι ο Αλέξανδρος ενώ στον σκοτεινό επαγγελματικό, γίνεται Μάρωνας. Τι τον οδηγεί να μπλέξει σε μια τόσο επικίνδυνη καθημερινότητα και γιατί τού είναι τόσο δύσκολο να ξεφύγει; Πως είναι δυνατόν ένας ψυχρός εκτελεστής να είναι συνάμα τρυφερός σύζυγος και πατέρας; Στις πρώτες σελίδες του βιβλίου μάς δίνονται κάποιες πινελιές της παιδικής ηλικίας του Αλέξανδρου και αφήνεται να εννοηθεί ότι πολλά από τα άσχημα στοιχεία του χαρακτήρα του, οφείλονται στους γονείς του, όμως αυτές οι αναδρομές μένουν μόνο σαν πινελιές σε ένα πίνακα ανολοκλήρωτο. Οι παιδικές μνήμες διακόπτονται απότομα. Αν ψάχναμε την κεντρική ιδέα του βιβλίου θα λέγαμε ότι ο συγγραφέας ταλαντεύεται ανάμεσα σε αυτό που βλέπεις σε έναν άνθρωπο και σε αυτό που κρύβει πραγματικά στην ψυχή του καθώς και στα δεσμά που τυλίγονται στον λαιμό μας και στις προσπάθειες που κάνουμε για να ξεφύγουμε από αυτά: ΝΑ ΒΡΟΥΜΕ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ. Έννοιες όπως ΔΕΙΛΙΑ και ΗΡΩΙΣΜΟΣ προβληματίζουν πολύ τον συγγραφέα καθώς προχωρά στη ζωή ο Αλέξανδρος και προσπαθεί να τις κατανοήσει και να τις ορίσει. Τελικά ο Μάρωνας είναι δειλός ή είναι ήρωας;
Στις σελίδες του βιβλίου αυτού δεν υπάρχει φλερτ με το κωμικό στοιχείο αλλά παραθέτω δύο σημεία που μου έφεραν πονηρό χαμόγελο στα χείλη:
"Αμέσως όλοι ξέσπασαν σε γέλια. Όλοι; Όχι βέβαια. Ο πατέρας του, μέσω μιας ειδικής συμφωνίας που έκανε με τον Θεό εκείνη την στιγμή, αντάλλαξε το σίγουρο εγκεφαλικό που θα πάθαινε, με κάποιες λαμπάδες και αρκετές παρουσίες στην εκκλησία της ενορίας του!" (Σελ. 30)
"Αντίθετα με όλους τους άλλους, Αυτός συμφωνεί μόνο με ορισμένα. Εντάξει, αναγνωρίζει την τρέλα που κουβαλάει η Αναστασία και ότι κάποιος άτακτος ονειροπλάστης, έχει κάνει κατάληψη στο μπερδεμένο μυαλουδάκι της και διοργανώνει καθημερινά πάρτι εκεί μέσα, αλλά πιστεύει μ’ όλη του την καρδιά, ότι είναι το πιο καλόψυχο και άδολο πλάσμα που έχει συναντήσει στη ζωή του." (Σελ. 104)
Σε μια από τις λίγες συναισθηματικές στιγμές του Αλέξανδρου, είναι η παρακάτω που παρουσιάζει ενδιαφέρον:
"Κοιτάχτηκαν για λίγα δευτερόλεπτα – απ’ αυτά που σε κάνουν να νομίζεις, γι ακόμη μια φορά, ότι ο πατέρας Χρόνος μες τ’ αδιόρθωτα γερομπαμπαλιάσματά του, πάλι μπέρδεψε του αιώνες με αυτή την ελάχιστη υποδιαίρεση του λεπτού - και τα μάτια τους κατάφεραν να αγκαλιαστούν τόσο σφιχτά, που θα ‘λεγες ότι είχαν ορκιστεί να μην περιγράψουν ξανά άλλη εικόνα, εκτός από ’κείνη που αντίκριζαν αυτή τη στιγμή!" (Σελ. 192)
Δύο ακόμα σημεία που υπογραμμίζει κανείς προχωρώντας στην ανάγνωση αυτού του μυθιστορήματος είναι τα κάτωθι:
"Πάντα σου παρουσιάζονται ευκαιρίες να πολεμήσεις αντί να υποταχθείς, να σταθείς αντί να τρέξεις να ξεφύγεις, να σιωπήσεις αντί να προδώσεις, να αντέξεις αντί να λιποψυχήσεις... Δε χρειάζεται να βρεθείς σε πόλεμο, ούτε να είσαι ο Κολοκοτρώνης για να αγωνιστείς. Δε χρειάζεται να είσαι στο 1821 για να φωνάξεις Ελευθερία ή Θάνατος! Κάθε μέρα η φιλάνθρωπη φύση, σου δίνει τις αφορμές." (Σελ. 88)
"Άραγε υπάρχει κάτι μετά το θάνατο; Οι δίκαιοι απολαμβάνουν τα αγαθά που τους πρέπουν ή όλα τελειώνουν εδώ και όσοι απόλαυσαν τη ζωή καταστρέφοντας κι αδικώντας, απλά πεθαίνουν ευχαριστημένοι, ενώ οι άλλοι, οι καλοί, φεύγουν σαν κορόιδα, που όλοι τους εκμεταλλεύτηκαν μέχρι την τελευταία στιγμή;" (Σελ. 167)
Επίσης το χιλιοειπωμένο αλλά πάντα πολύτιμο "άδραξε την μέρα" βρίσκει και σε αυτό το μυθιστόρημα την θέση του:
"Σκέφτηκε πόσο άδικος ήταν με τα εκατομμύρια των λεπτών που είχε προσπεράσει όσο ζούσε, χωρίς καν να κάνει μία στάση να τα κοιτάξει. Κατανόησε τη πληρότητα που μπορείς να αισθανθείς ακόμη και σε μερικά δευτερόλεπτα. Το πόσο ικανοποιημένος μπορείς να νιώσεις, χαϊδεύοντας τα ασήμαντα, άλλες εποχές, αυτά χρονικά διαστήματα. Ανακάλυψε, ότι ένας άνθρωπος θα μπορούσε μέσα σε πενήντα χρόνια, να ζήσει εκατό ζωές. Τι πυκνή και μεγάλη που είναι η ζωή, εάν επιτέλους αποφασίσεις να τη ζήσεις και όχι να την αγνοήσεις!" (Σελ. 275)
Κλείνοντας αυτήν την παρουσίαση του πρώτου μυθιστορήματος του κυρίου Χαρίτωνα Γιωτάκη θα προσθέσω τις σκέψεις του συγγραφέα που με έκαναν να σταθώ αρκετά λεπτά στην ίδια σελίδα, κάνοντας διακοπή της ανάγνωσης, και θα ήθελα αυτά τα λόγια να συντροφεύουν τις δύσκολες μέρες που διανύουμε σε όλους τους τομείς της καθημερινότητάς μας και να μας αφυπνίσουν από τον εγωκεντρισμό μας....
"Οι μεγαλύτερες πράξεις ηρωισμού στην ιστορία, έγιναν στο όνομα ενός ιδανικού και ενός απώτερου σκοπού, των οποίων τα οφέλη δε θα γεύονταν ποτέ οι πράττοντες, αλλά μόνο οι επόμενοί τους ή αυτοί για τους οποίους έγιναν αυτές οι ενέργειες. Κι αυτό, το γνώριζαν εξ΄αρχής οι ήρωες." (Σελ. 173)
Τελικά ο Μάρωνας θα βρει την ελευθερία;
γράφει η vivliolatreia - Κατερίνα Κάιρα
Πρέπει να ομολογήσω πως είναι ένα βιβλίο όπως το θέλω! Με περιπλάνηση σε διάφορες χώρες, με ανατροπές και αγωνία, με κοινωνικούς προβληματισμούς.
Διαβάζοντάς στο διαπιστώνεις πως η ζωή πολλές φορές είναι άδικη και τα προβλήματα δεν έχουν σταματημό.
Η συγγραφέας μας ταξιδεύει σε εποχές, γεγονότα και τοπία με συνοχή και "λογική". Η εξέλιξη της ιστορίας ρέει με γραφή που "μαγνητίζει" και σε απορροφά.
Το συστήνω ανεπιφύλακτα!
-----------------------------
"12 ιστορίες που ονειρευόνται να γίνουν παραμύθια" Πέτρος Κουμπλής, Άνεμος
γράφει η vivliolatreia - Κατερίνα Κάιρα
Είναι το πρώτο βιβλίο του Πέτρου Κουμπλή που διαβάζω και ομολογώ πως με κέρδισε η γραφή του.
Οι ιστορίες στην αρχή δεν σου φαίνεται ότι συνδέονται και σιγά σιγά "βλέπεις" ότι η μία ιστορία είναι μέρος της άλλης, ή ότι είναι η συνέχεια της άλλης. Δεν με κούρασε καθόλου. Όντως δώδεκα "παραμύθια" γραμμένα όμως για ενηλίκους με την καθημερινή μοναξιά όλων/πολλών, με τα "κλουβιά" που έχουμε όλοι επιλέξει να ζούμε είτε υλικά είτε μεταφορικά. Όπως γράφει και στο οπισθόφυλλο του ο συγγραφέας, "Οι δώδεκα διαφορετικές αφηγήσεις μιας ιστορίας παρηγορητικής σε καιρούς δύσκολους - μα πάντοτε οι καιροί είναι δύσκολοι." Πέρασα πολύ όμορφα διαβάζοντας αυτό το βιβλίο. Θυμάμαι τις περιγραφές των χώρων, των προσώπων και ειδικά εκείνη την μυρωδιά που πρέπει να είχε εκείνη η λεμονιά όταν άνθιζε......
----------------------------
"Σεργιάνι στη ζωή" Κώστας Βελούτσος, Ιωλκός
γράφει η vivliolatreia-Κατερίνα Κάιρα
Το πρώτο βιβλίο του Κώστα Βελούτσου διαβάζεται μονορούφι.
Η γραφή του είναι "τρωτή" και απλή, όπως απαιτεί και το θέμα του. Ένα βιβλίο χωρισμένο σε μικρά κατανοητά κεφάλαια, τα οποία εξυπηρετούν στην εξιστόρηση της ζωής των ηρώων και στο πως συνδέεται η ζωή του ενός με την ιστορία του άλλου.
Χρόνια περασμένα, μοιρασμένα σε άλλες χώρες, άλλες ηπείρους και οι ζωές που τρέχουν. Και ξαφνικά ένα παιδί εξαφανίζεται.
Οι περιγραφές σε ταξιδεύουν στα μέρη που περιπλανιόνταν οι πρωταγωνιστές όπου όπως γράφει και ο συγγραφέας, οι ρόλοι αλλάζουν και οι θύτες γίνονται θύματα.
Ομολογώ πως φτάνοντας στο τέλος του βιβλίου η άποψή μου για την Μαρία, την πρωταγωνίστρια, άλλαξε μόλις διάβασα το "παιχνίδι" που της έπαιξε όχι η μοίρα αλλά ο αγαπημένος της.
----------------------
γράφει η Ελένη Παπαδοπούλου
Εχει εκδώσει ακόμα ένα παλιότερα με τίτλο:" Η ζωή δεν είναι πρόβα" εκδόσεις Φιλιππότη. Εξαιρετική πένα! Τα έργα της είναι αληθινά διηγήματα από την εμπειρία της σε ιδρύματα και νοσοκομεία όπου εργάζεται και εξιστορεί απίθανες πτυχές της αληθινής ζωής. Αναδεικνύει ανθρώπους αγανακτισμένους και πονεμένους σε πρότυπα αγάπης, δυναμης, αρετης. Συγκλονιστική γραφή. Πραγματικά νομίζω πως είναι από τους λίγους πια που γράφουν και πραγματικά κάτι σημαντικό εχουν να πουν... Θα τολμούσα να γράψω ήθος Παπαδιαμάντη, Ντοστογιέφσκι.Θα άξιζε να την παρουσιάσετε.Τα βιβλία της τα προλογίζει η Μάρω Βαμβουνάκη.
-------------------------
"ΤΙΜΩΡΙΑ, Η ΛΕΞΗ ΤΩΝ ΘΕΩΝ" Χαρίτωνας Γιωτάκης
γράφει η Στέλλα Ζαχαράκη
Υπάρχουν ανδρικά και γυναικεία βιβλία; Πιστεύετε ότι υπάρχουν βιβλία που μπορούν να διαβαστούν άνετα από έναν άντρα και δυσάρεστα από μια γυναίκα; Στις διφορούμενες απαντήσεις σας, θα προσθέσω πιο κάτω και την κατασταλαγμένη δική μου... Ξεκίνησα να διαβάζω το βιβλίο "ΤΙΜΩΡΙΑ, Η ΛΕΞΗ ΤΩΝ ΘΕΩΝ", του αγαπητού συγγραφέα –όλους τους συγγραφείς τους αγαπώ-κυρίου Χαρίτων Γιωτάκη, πριν από λίγες μέρες και μέχρι το 1/3 του βιβλίου είχα απαντήσει θετικά στο πρώτο ερώτημα. Οι λεπτομερέστατες αναφορές δε, σε κάθε είδους οπλικό εξοπλισμό καθώς και οι στρατιωτικές ορολογίες σε όλη την διάρκεια του ταξιδιού μας προς το φινάλε μάλλον μου απαντάνε θετικά στο δεύτερο ερώτημα. Ο συγγραφέας στο πρώτο του μυθιστόρημα καταπιάνεται με το θέμα της διπλής ζωής ενός άντρα ο οποίος στον οικογενειακό του βίο είναι ο Αλέξανδρος ενώ στον σκοτεινό επαγγελματικό, γίνεται Μάρωνας. Τι τον οδηγεί να μπλέξει σε μια τόσο επικίνδυνη καθημερινότητα και γιατί τού είναι τόσο δύσκολο να ξεφύγει; Πως είναι δυνατόν ένας ψυχρός εκτελεστής να είναι συνάμα τρυφερός σύζυγος και πατέρας; Στις πρώτες σελίδες του βιβλίου μάς δίνονται κάποιες πινελιές της παιδικής ηλικίας του Αλέξανδρου και αφήνεται να εννοηθεί ότι πολλά από τα άσχημα στοιχεία του χαρακτήρα του, οφείλονται στους γονείς του, όμως αυτές οι αναδρομές μένουν μόνο σαν πινελιές σε ένα πίνακα ανολοκλήρωτο. Οι παιδικές μνήμες διακόπτονται απότομα. Αν ψάχναμε την κεντρική ιδέα του βιβλίου θα λέγαμε ότι ο συγγραφέας ταλαντεύεται ανάμεσα σε αυτό που βλέπεις σε έναν άνθρωπο και σε αυτό που κρύβει πραγματικά στην ψυχή του καθώς και στα δεσμά που τυλίγονται στον λαιμό μας και στις προσπάθειες που κάνουμε για να ξεφύγουμε από αυτά: ΝΑ ΒΡΟΥΜΕ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ. Έννοιες όπως ΔΕΙΛΙΑ και ΗΡΩΙΣΜΟΣ προβληματίζουν πολύ τον συγγραφέα καθώς προχωρά στη ζωή ο Αλέξανδρος και προσπαθεί να τις κατανοήσει και να τις ορίσει. Τελικά ο Μάρωνας είναι δειλός ή είναι ήρωας;
Στις σελίδες του βιβλίου αυτού δεν υπάρχει φλερτ με το κωμικό στοιχείο αλλά παραθέτω δύο σημεία που μου έφεραν πονηρό χαμόγελο στα χείλη:
"Αμέσως όλοι ξέσπασαν σε γέλια. Όλοι; Όχι βέβαια. Ο πατέρας του, μέσω μιας ειδικής συμφωνίας που έκανε με τον Θεό εκείνη την στιγμή, αντάλλαξε το σίγουρο εγκεφαλικό που θα πάθαινε, με κάποιες λαμπάδες και αρκετές παρουσίες στην εκκλησία της ενορίας του!" (Σελ. 30)
"Αντίθετα με όλους τους άλλους, Αυτός συμφωνεί μόνο με ορισμένα. Εντάξει, αναγνωρίζει την τρέλα που κουβαλάει η Αναστασία και ότι κάποιος άτακτος ονειροπλάστης, έχει κάνει κατάληψη στο μπερδεμένο μυαλουδάκι της και διοργανώνει καθημερινά πάρτι εκεί μέσα, αλλά πιστεύει μ’ όλη του την καρδιά, ότι είναι το πιο καλόψυχο και άδολο πλάσμα που έχει συναντήσει στη ζωή του." (Σελ. 104)
Σε μια από τις λίγες συναισθηματικές στιγμές του Αλέξανδρου, είναι η παρακάτω που παρουσιάζει ενδιαφέρον:
"Κοιτάχτηκαν για λίγα δευτερόλεπτα – απ’ αυτά που σε κάνουν να νομίζεις, γι ακόμη μια φορά, ότι ο πατέρας Χρόνος μες τ’ αδιόρθωτα γερομπαμπαλιάσματά του, πάλι μπέρδεψε του αιώνες με αυτή την ελάχιστη υποδιαίρεση του λεπτού - και τα μάτια τους κατάφεραν να αγκαλιαστούν τόσο σφιχτά, που θα ‘λεγες ότι είχαν ορκιστεί να μην περιγράψουν ξανά άλλη εικόνα, εκτός από ’κείνη που αντίκριζαν αυτή τη στιγμή!" (Σελ. 192)
Δύο ακόμα σημεία που υπογραμμίζει κανείς προχωρώντας στην ανάγνωση αυτού του μυθιστορήματος είναι τα κάτωθι:
"Πάντα σου παρουσιάζονται ευκαιρίες να πολεμήσεις αντί να υποταχθείς, να σταθείς αντί να τρέξεις να ξεφύγεις, να σιωπήσεις αντί να προδώσεις, να αντέξεις αντί να λιποψυχήσεις... Δε χρειάζεται να βρεθείς σε πόλεμο, ούτε να είσαι ο Κολοκοτρώνης για να αγωνιστείς. Δε χρειάζεται να είσαι στο 1821 για να φωνάξεις Ελευθερία ή Θάνατος! Κάθε μέρα η φιλάνθρωπη φύση, σου δίνει τις αφορμές." (Σελ. 88)
"Άραγε υπάρχει κάτι μετά το θάνατο; Οι δίκαιοι απολαμβάνουν τα αγαθά που τους πρέπουν ή όλα τελειώνουν εδώ και όσοι απόλαυσαν τη ζωή καταστρέφοντας κι αδικώντας, απλά πεθαίνουν ευχαριστημένοι, ενώ οι άλλοι, οι καλοί, φεύγουν σαν κορόιδα, που όλοι τους εκμεταλλεύτηκαν μέχρι την τελευταία στιγμή;" (Σελ. 167)
Επίσης το χιλιοειπωμένο αλλά πάντα πολύτιμο "άδραξε την μέρα" βρίσκει και σε αυτό το μυθιστόρημα την θέση του:
"Σκέφτηκε πόσο άδικος ήταν με τα εκατομμύρια των λεπτών που είχε προσπεράσει όσο ζούσε, χωρίς καν να κάνει μία στάση να τα κοιτάξει. Κατανόησε τη πληρότητα που μπορείς να αισθανθείς ακόμη και σε μερικά δευτερόλεπτα. Το πόσο ικανοποιημένος μπορείς να νιώσεις, χαϊδεύοντας τα ασήμαντα, άλλες εποχές, αυτά χρονικά διαστήματα. Ανακάλυψε, ότι ένας άνθρωπος θα μπορούσε μέσα σε πενήντα χρόνια, να ζήσει εκατό ζωές. Τι πυκνή και μεγάλη που είναι η ζωή, εάν επιτέλους αποφασίσεις να τη ζήσεις και όχι να την αγνοήσεις!" (Σελ. 275)
Κλείνοντας αυτήν την παρουσίαση του πρώτου μυθιστορήματος του κυρίου Χαρίτωνα Γιωτάκη θα προσθέσω τις σκέψεις του συγγραφέα που με έκαναν να σταθώ αρκετά λεπτά στην ίδια σελίδα, κάνοντας διακοπή της ανάγνωσης, και θα ήθελα αυτά τα λόγια να συντροφεύουν τις δύσκολες μέρες που διανύουμε σε όλους τους τομείς της καθημερινότητάς μας και να μας αφυπνίσουν από τον εγωκεντρισμό μας....
"Οι μεγαλύτερες πράξεις ηρωισμού στην ιστορία, έγιναν στο όνομα ενός ιδανικού και ενός απώτερου σκοπού, των οποίων τα οφέλη δε θα γεύονταν ποτέ οι πράττοντες, αλλά μόνο οι επόμενοί τους ή αυτοί για τους οποίους έγιναν αυτές οι ενέργειες. Κι αυτό, το γνώριζαν εξ΄αρχής οι ήρωες." (Σελ. 173)
Τελικά ο Μάρωνας θα βρει την ελευθερία;
---------------------------
"Ιμαρέτ στη σκιά του ρολογιού" Γιάννης Καλπούζος, Μεταίχμιο
γράφει η Ελένη Ντιβέρη
Αγόρασα αυτό το βιβλίο επηρεασμένη από τον τόπο που εξελίσσεται. Την Άρτα. Ναι γιατί κατάγομαι από εκεί αλλά μένω κάπου αλλού. Έγινε όμως ένα από τα αγαπημένα μου βιβλία.
Το «ΙΜΑΡΕΤ» είναι ένα ιστορικό μυθιστόρημα που μας θυμίζει την συνύπαρξη Ελλήνων και Τούρκων. Αφηγείται τη ζωή δύο οικογενειών μιας ελληνικής και μιας οθωμανικής που οι πρωταγωνιστές μοιράστηκαν τα πάντα. Ο δεσμός με το γάλα θα τους δέσει σαν αίμα. Η περιγραφή ηθών, εθίμων και συνηθειών που επιζούν από τότε. Η συγκατοίκηση Ελλήνων, Τούρκων και Εβραίων.
Η διαδοχική αφήγηση σε πρώτο πρόσωπο εναλλάξ με συνεπήρε. Εξαίρεση αποτελούν το πρώτο και το τελευταίο κεφάλαιο που ανήκουν στον αφηγητή. Ξεκινά με μια γέννηση και τελειώνει με ένα θάνατο. Οι χαρακτήρες ολοκληρωμένοι που νομίζεις ότι τους συναντάς.
Η γλώσσα είναι αυτή που χρησιμοποιούσαν οι άνθρωποι εκείνα τα χρόνια και ομολογώ ότι δε χρειάστηκα το λεξικό στο τέλος του βιβλίου,καθώς θυμήθηκα λέξεις προσαρμοσμένες στην καθημερινότητα.
Πρόκειται για ένα βιβλίο που διάβαζα και ευχόμουν να μην τελειώσει!
---------------------------
Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΙΑΣ ΣΤΑΓΟΝΑΣ
ΤΗΣ ΑΜΑΛΙΑΣ – ΕΙΡΗΝΗΣ ΤΖΙΜΟΠΟΥΛΟΥ ΕΚΔ. ΙΩΛΚΟΣ
γράφει η Στέλλα Ζαχαράκη
Έχετε διαβάσει το βιβλίο "Η Δύναμη του Υποσυνείδητου", ένα από τα πιο πολυδιαβασμένα βιβλία αυτοβοήθειας που γράφτηκαν ποτέ, του Dr Joseph Murphy, και ενθουσιαστήκατε; Είστε λάτρης των βιβλίων και των σεμιναρίων πάνω στην αγάπη του κοσμολατρεμένου Leo Buscaglia; Σας άφησε πολύ καλές εντυπώσεις το παγκοσμίου φήμης "Μυστικό" της Rhonda Byrne, το οποίο σήμερα κυκλοφορεί σε 46 γλώσσες; Το μότο της ζωής σας είναι τα λόγια του Paulo Coelho για τον Αλχημιστή "Το σύμπαν συνωμοτεί για να μας βοηθήσει, όταν προσπαθούμε να ζήσουμε το προσωπικό μας όνειρο."...Αν ισχύουν όλα τα παραπάνω για εσάς, τότε προτείνω να διαβάσετε αμέσως το βιβλίο που σας παρουσιάζω σήμερα!
Το βιβλίο "Η ιστορία μιας σταγόνας", της κυρίας Αμαλίας-Ειρήνης Τζιμοπούλου, είναι μια πολύτιμη σταγόνα στην ιστορία της σύγχρονης βιβλιογραφίας, μια πολύτιμη σταγόνα στον ωκεανό του είδους των βιβλίων που προανέφερα. Από τις πρώτες καλογραμμένες σελίδες του, φαίνεται ότι είναι ένα βιβλίο που δημιουργήθηκε με φροντίδα κι ενδιαφέρον για τον συνάνθρωπο, ένα βιβλίο γραμμένο με αγάπη, μα και με στόχο την αγάπη! Κατά την ανάγνωσή του υπογράμμισα πάρα πολλά σημεία του, που αξίζουν να τα μοιραστώ μαζί σας, μα για να πω την αλήθεια θα ήθελα κάμποσες σελίδες να καλύψω...
Η ίδια η συγγραφέας στο βίντεο που παρουσιάζει το βιβλίο και που υπογράφουν οι εκδόσεις Ιωλκός (Μπορείτε αν θέλετε να το παρακολουθήσετε στο site της κας Τζιμοπούλου www.spitiatouiliou.gr) αναφέρει για το βιβλίο: "Μιλάει για τον τρόπο εύρεσης της ευτυχίας μέσα από την αυτογνωσία, μια ευτυχία που δεν εξαρτάται από κανέναν εξωτερικό παράγοντα, μια ευτυχία που έχει το γνώρισμα ν’ αυξάνεται διαρκώς...Ένα βιβλίο που δείχνει έναν διαφορετικό τρόπο σκέψης τον οποίο, όποιος τον ακολουθήσει μπορεί να βρει ηρεμία, γαλήνη στην ζωή και μια αίσθηση πληρότητας!"
Μας διηγείται λοιπόν η κα Τζιμοπούλου ένα αληθινό παραμύθι της ζωής. Ένα παραμύθι με πρωταγωνιστή την Μάλτι Ανίσκα, μια πορεία ζωής άλλοτε μοναχική – μα ποτέ μόνη- άλλοτε πιο παρεϊστικη...πολλές φορές δύσκολη μα πάντα έχοντας βοήθεια και συμπαράσταση μα και καθοδήγηση από καλούς φίλους και φίλες, δασκάλους, συνοδοιπόρους...Η Μάλτι αντλεί δύναμη από αυτούς, μα ακόμα και από τα στοιχεία της φύσης, από τον ήλιο, από τα λουλούδια ...ακόμα και από τα ίδια τα συναισθήματα! Πάνω απ’ όλους και απ’ όλα όμως η Μάλτι αντλεί δύναμη από την ευτυχισμένη σταγόνα και ο καθένας από εμάς ας βρει μέσα από την ανάγνωση αυτού του βιβλίου ποιά είναι η σταγόνα στην ζωή του...Η σελ. 13 ξεκινά με αυτά τα λόγια για την σταγόνα: "Η σταγόνα είναι ευτυχισμένη επειδή απλά υπάρχει." Η ομορφιά της αναγνώρισης της αξίας της ύπαρξης...κάτι πολύ δύσκολο αλλά όχι και ακατόρθωτο όπως υποστηρίζει η συγγραφέας καθ’ όλη την διάρκεια αυτής της ιστορίας στην οποία κρύβει αλήθειες της ζωής...δοσμένες παραμυθένια! Κάποιες από αυτές βγαίνουν συμπερασματικά από το στόμα της Μάλτι και των φίλων της:
<<Όλοι είμαστε δάσκαλοι και μαθητές όλων.>> (Σελ. 27)
<<Είναι όλα θέμα προτεραιοτήτων στη ζωή...Η ευτυχία είναι χρόνος να αφιερώσεις στον εαυτό σου και στους άλλους. Είναι χρόνος να αφιερώσεις στην ίδια σου την ζωή.>> (Σελ.45)
<<Ζω με συνειδητότητα σημαίνει μαθαίνω>> (Σελ .89)
<<Ενεργώ μόνη, αλλά δεν είμαι μόνη>> (Σελ. 97)
<<Θέλει μεγάλη αρετή και τόλμη να είσαι ο εαυτός σου, κάτι που πολλοί δεν έχουν.>> (Σελ. 107) <<Θέλει θάρρος και τόλμη πρώτα, για να γνωρίσεις τον εαυτό σου και έπειτα για να είσαι ο εαυτός σου>> (Σελ. 212)
<<Η αρμονία μέσα από την διαφορετικότητά μας θα πρέπει να είναι η αγάπη μεταξύ δύο ανθρώπων.>> (Σελ. 131)
<<Κανείς δεν μπορεί να σε κάνει να βρεις τον δρόμο σου, παρά μόνο εσύ ο ίδιος.>> (Σελ. 233)
<<Το παρελθόν είναι χρήσιμο μόνο όταν εξυπηρετεί το παρόν>> (Σελ. 258)
Προανέφερα πως θα ήθελα κάμποσες σελίδες να μοιραστώ μαζί σας κάποια από τα σημεία που κόλλησα στο βιβλίο, που κέντρισαν το ενδιαφέρον μου και ζουζούνισαν το μυαλό μου...θα περιοριστώ σε ορισμένα:
<<Σαφώς και ο άνθρωπος έχει μυαλό. Θα μπορούσε όμως, αντί να χρησιμοποιεί το μυαλό του και την ενέργειά του για να συγκρίνει τον εαυτό του με τους άλλους ,να ζει με μια μεγαλύτερη εσωτερική ηρεμία και να έχει πιο θετικά αποτελέσματα στη ζωή του, αν εστίαζε την προσοχή του, στο να συγκρίνει και να μετράει την προσωπική του εξέλιξη στην πορεία της ζωής του.>> (Σελ. 33)
<<Η καλύτερη σχέση που μπορεί να δημιουργηθεί ανάμεσα σε δύο υπάρξεις, είναι αυτή, όπου ο ένας οδηγεί τον άλλο στην εξέλιξή του. Και όσον αφορά στους ανθρώπους, καλή σχέση είναι αυτή, όπου ο ένας δημιουργεί στον άλλον την επιθυμία να γίνεται καλύτερος άνθρωπος.>> (Σελ .199)
Προς το τέλος αυτές οι σκέψεις πόσο μα πόσο κουμπώνουν σε αυτά που ζούμε σήμερα, πόσο επίκαιρα και αληθινά είναι...
<<Και όλα αυτά, τις περισσότερες φορές σάς τα περνούν υποσυνείδητα, κάνοντάς σας να πιστεύετε ότι έτσι πρέπει να συμπεριφέρεστε, ότι αυτό είναι το σωστό, ότι αυτές είναι οι αρχές της παράδοσης και οι όροι της κοινωνίας. Με αυτόν τον τρόπο σάς μαθαίνουν να κινείστε, μες στα κοινά παραδεκτά όρια που οριοθετούν όλη σας την ζωή, καταδικάζοντας έμμεσα σε θάνατο τον οποιονδήποτε σπόρο ελευθερίας που υπάρχει μέσα σας, εξοστρακίζοντας τους ανθρώπους που θέλουν να είναι απλά ο εαυτός τους. Η υπακοή ανάγεται σε αρετή. Η επιβράβευση ανάγεται στο μέσο. Η αποδοχή σε σκοπό. Θέλουν να ελέγχουν τις σκέψεις σου. Θέλουν να ελέγχουν τα όνειρά σου. Θέλουν να ελέγχουν τα πάντα σε σένα. Και εσύ μεγαλώνεις μέσα σε αυτό το χρυσό κλουβί που σε έχουν κλείσει, πιστεύοντας ότι αυτή είναι η ζωή. Πόσα όνειρα, πόσες επιθυμίες, πόσες ζωές ανθρώπων, έχουν θυσιαστεί στο βωμό των «πρέπει» και των «θέλω» των άλλων.>> (Σελ. 213)
Στις τελευταίες σελίδες αυτού του ταξιδιού στην αυτογνωσία η κα Τζιμοπούλου αφιερώνει ένα εξασέλιδο ύμνο στην ευτυχία. Ευτυχία είναι...Τι είναι ευτυχία, θυμόσαστε τα παλιά μας λευκώματα; Τι απαντούσατε τότε; Διαβάστε τι απαντά η συγγραφέας έχει πολύ ενδιαφέρον, σίγουρα θα ταυτιστείτε σε πολλά αν όχι σε όλα...Μέσα από την ιστορία της σταγόνας θα ανακαλύψετε πολλά που θα σας βοηθήσουν να γνωρίσετε τον εαυτό σας και τις συμπεριφορές σας...ίσως αλλάξετε τον τρόπο που αντιμετωπίζετε καταστάσεις στην ζωή σας ή και τα συναισθήματά σας...Σίγουρα θα σας επηρεάσει θετικά και μπορεί να βρείτε και ποιά είναι η σταγόνα που ξεχειλίζει το ποτήρι....
Δεν θα κλείσω με παραπάνω λόγια αυτήν την παρουσίαση μα με μια εικόνα: Το εγκάρδιο και ειλικρινές χαμόγελο της κας Τζιμοπούλου που μας χαρίζει στο τέλος της παρουσίασης του βιβλίου στο βίντεο από τις εκδόσεις Ιωλκός....Πραγματικά, αυτό το μεταδοτικό χαμόγελο είναι η εικόνα του βιβλίου...ίσως να γινόταν κι ένα σπουδαίο εξώφυλλο!
Δείτε το βίντεο και Διαβάστε το βιβλίο! Σας το προτείνω....
-------------------------
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου