Μια φορά και ένα καιρό

Το Κουκλόσπιτο του Αισώπου
Ελισάβετ Αραβίδου
Εικονογράφηση: Αργύρης Πανταζάρας
εκδ Τετράγωνο

Για παιδιά άνω των 7 χρόνων

Μια φορά και ένα καιρό σε ένα δωμάτιο μαγικό ήταν συγκεντρωμένα όλα τα ζωντανά του βασιλείου των ζώων. Μονό που αυτά τα ζώα δεν ήταν αληθινά ήταν κούκλες θεάτρου από αυτές που χρησιμοποιούν, οι κουκλοπαίχτες στα κουκλοθέατρα. Αυτές οι κούκλες όμως ήταν διαφορετικές από τις άλλες που ήδη γνωρίζετε. Ήταν οι κούκλες ενός κουκλοπαίχτη, που ποτέ κανείς δεν είχε δει. Το μονό που ήξεραν για δαύτον ήταν ότι τον έλεγαν Αίσωπο και ότι ήταν πολύ σοφός άνθρωπος. Κάποιοι πίστευαν ότι κρυβότανε γιατί ήταν καμπούρης και άσχημος, με μια μύτη γαμψερή, δυο χείλη σαν μπαλόνια και όψη μελαμψή. Κάποιοι άλλοι ότι δεν υπήρχε καν κουκλοπαίχτης και ότι τα ζωάκια -κούκλες που έπαιζαν στις παραστάσεις του κουκλοθέατρου ήταν μαγικές και κάθε μέρα ζωντάνευαν. Τι άραγε να συνέβαινε στα αλήθεια; Ότι και αν ήταν όλα τα παιδιά του κόσμου αγαπούσαν πολύ τον μπάρμπα Αίσωπο και κάθε μέρα τραβούσαν κατά κει σιγοτραγουδώντας...


Είναι άσχημος, καμπούρης, με μια μύτη γαμψερή
με δυο χείλη σαν μπαλόνια και με όψη μελαμψή.

Παίζει θέατρο με κούκλες, τα παιδιά ψυχαγωγεί
κι όταν τύχει και μιλήσει, παροιμία θα σου πει:

«Ρόδα είναι και γυρίζει και μπροστά σου θα τα βρεις».

Στο Κουκλόσπιτό του Αισώπου τρέξε κι άκου όσα μπορείς,
κι όταν όλα ετοιμαστούνε και το σύνθημα ακουστεί:

»Τακ, τακ, τακ, παρακαλώ, καθίστε, η παράσταση αρχίζει».

Τότε μια σκόνη μαγική, ζωντανεύει τη σκηνή.

---------------------------------------------------
Η Ελισάβετ Αραβίδου ακροβατεί από τότε σχεδόν που γεννήθηκε. Αναπόφευκτα λοιπόν στο Πανεπιστήμιο, το αγαπημένο της μάθημα ήταν η Ακροβατική-Ενόργανη Γυμναστική, και αν και δεν υπήρξε ποτέ ιδιαίτερα σιωπηλή, υπηρέτησε με επιτυχία την τέχνη του σωματικού-ακροβατικού θεάτρου. Καθόλου τυχαίο δεν ήταν επίσης το γεγονός ότι η ομάδα θεάτρου που δημιούργησε έναν χειμώνα στα όρια της άνοιξης, ονομάστηκε «Σκηνοβάτες Ορίων». Κατόπιν έβαλε τις μάσκες της, τα σχοινιά της, μερικά οριακά σχισμένα πανιά και πολλή όρεξη σε μια βαλιτσούλα, και ταξίδεψε μέχρι το CIRCUS SPACE, γνωρίζοντας την τέχνη του Τσίρκο. Γυρνώντας στην Ελλάδα δίδαξε ακροβατική σε παιδιά του δημοτικού και του γυμνάσιου και επιστράτευσε νέα ομάδα ενηλίκων, ακροβατικού θεάτρου.

Από τότε ζει στο Λονδίνο, εργαζόμενη ως movement Director της Iris theatre Company και παράλληλα συνεχίζει τον πειραματισμό της πάνω στην τέχνη του τσίρκου και της ακροβατικής, βελτιώνοντας την φιλοσοφία του ακροβατικού θεάτρου που μέχρι τώρα έχει αναπτύξει. Το κουκλόσπιτο του Αισώπου ένα από τα πλέον παράτολμα παραμύθια της, αφού κατάφερε να δραπετεύσει από το συρτάρι με τον σωρό των παραμυθιών που έχει γράψει, αφήνοντας σκόπιμα μέχρι και αυτήν την στιγμή που μιλάμε το συρτάρι απειλητικά μισάνοιχτο.

Πλέοντας στ’ ανοιχτά

ΑΝΕΜΩΛΙΑ
Ισίδωρος Ζουργός
Εκδ ΠΑΤΑΚΗΣ

Πλέοντας στ’ ανοιχτά

Μια παρέα φίλων από τότε που ήταν παιδιά, εγκαταλείπουν όλες τις δεσμεύσεις τους, ξαφνικά ένα καλοκαίρι, και ξανοίγονται στo πέλαγο μ’ ένα ιστιοφόρο. Είναι ο «άναξ ανδρών», κατά κόσμον Δημήτρης Χριστοδούλου, χημικός, ο αδελφός του Χρήστος, νευρολόγος, ο Γέρος (Νικηφόρος), καθηγητής πανεπιστημίου, ο Στάθης, άνεργος πορτιέρης και ο αφηγητής Νίκος, φιλόλογος. Εγκαταλείπουν ένα συγκεκριμένο τρόπο ζωής και κυρίως τις οικογένειές τους, δηλ. μια σύζυγο που τον μισεί (ο Δημήτρης), μια άλλη που ασχολείται με την καριέρα της (ο Χρήστος), μια τρίτη που μάλλον αδιαφορεί έχοντας στρέψει τα θέλγητρά της σε έναν άλλο άνδρα (ο Νικηφόρος), μια που τον έχει χωρίσει προ πολλού παίρνοντας και τα παιδιά τους μαζί (ο Στάθης) και μια χαμηλών τόνων που όμως αφήνει να παρεμβαίνουν στη ζωή της η πατρική της οικογένεια και τα μεγαλοπιάσματά τους (ο Νίκος). Ξανοίγονται στο Αιγαίο οι φίλοι με τον «Θερσίτη» και καπετάνιο τον Δημήτρη, σε αναζήτηση της χαμένης τους νεότητας, για να ξανανιώσουν ζωντανοί εκεί λίγο πριν από τα πενήντα, αλλά και για να δοκιμάσουν να ξεκινήσουν από την αρχή, να ξαναγράψουν, αν γίνεται, το παρελθόν. Προορισμός η Ρόδος, εκεί όπου άρχισαν όλα, στην πενθήμερη εκδρομή της τελευταίας τάξης του σχολείου.

Το ταξίδι μοιάζει με μια επιστροφή αλλά και με μια εκστρατεία. Πόσω μάλλον που οι εταίροι, όταν επιβιβάζονται στο «Θερσίτη», μαθαίνουν από τους αδελφούς Χριστοδούλου ότι πρώτα θα περάσουν από τη Μυτιλήνη όπου λογαριάζουν να κλέψουν την Ελένη, πρώτο έρωτα του Χρήστου, που τον εγκατέλειψε ενώ ετοιμάζονταν να παντρευτούν. Η (όχι πλέον μυθική) Ελένη κρατά το μίτο της σωτηρίας τους. Ή μήπως όχι;

Η ομηρική λέξη ανεμώλια θα πει «λόγια του ανέμου», λέει στην προμετωπίδα του μυθιστορήματος ο συγγραφέας. Όπως αυτά που λένε στο κατάστρωμα του σκάφους οι «εταίροι» του Ζουργού, αδειάζοντας το ένα μπουκάλι ουίσκι μετά το άλλο, καπνίζοντας αναρίθμητα τσιγάρα. Σκέψεις και σχέδια που έμειναν στη μέση και απαιτούν τώρα την εκπλήρωσή τους. Συναισθήματα και δέσιμο που έδιναν νόημα στη ζωή τους. Τα επεισόδια διαδέχονται το ένα το άλλο, αλλά το όνειρο της φυγής, αντί να έρχεται πιο κοντά, όλο και ξεμακραίνει.

Τι να φταίει; Ότι δεν υπάρχουν πια βεβαιότητες, λέει κάπου ο κεντρικός ήρωας, βεβαιότητες όπως εκείνες με τις οποίες μεγάλωσαν (κι εκείνοι κι εμείς).. Ένα λίγο-πολύ σταθερό σχέδιο ζωής, για να υφάνουν, να προσθέσουν αλλαγές ή και να πετάξουν εντελώς. Άλλοτε υπήρχε αυτή η δυνατότητα: να ενσωματώσεις το καινούριο, ακόμα και το απρόβλεπτο, σε αυτό το σχέδιο και να ξεκινήσεις πάλι από την αρχή. Τώρα δεν υπάρχει τίποτα από το οποίο να ξεκινήσεις, κανένα σημείο να πιαστείς αν στραβοπάτησες, καμιά δυνατότητα να πάρεις τη ζωή σου λάθος. Μαζί με τον Ζουργό πλέουμε κι εμείς σε αυτή την ανοιχτή θάλασσα όπου αρμενίζουν οι ήρωές του. Τους συμπονούμε, ίσως και να συμπάσχουμε μαζί τους, άλλοτε πάλι μας θυμώνουν με τις αδυναμίες τους ή την έλλειψη υπευθυνότητάς τους. Μας βοηθούν τα φωτίσουμε το «μέσα μας» – κι αυτό είναι, ίσως, το καλύτερο δώρο που μπορεί να μας κάνει η ανάγνωση ενός καλού λογοτεχνικού βιβλίου.

Βασιλική Χρίστη

www.diavasame.gr