Πέμπτη 23 Σεπτεμβρίου 2010

Το νέο μυθιστόρημα της Μάρως Βαμβουνάκη «Μια μεγάλη καρδιά γεμίζει με ελάχιστα» κυκλοφορεί την Παρασκευή 24 Σεπτεμβρίου!

Μια μεγάλη καρδιά γεμίζει με ελάχιστα Βαμβουνάκη Μάρω 
Εκδ Ψυχογιός

O άνθρωπος είναι καμωμένος από συγκρούσεις. Η αρμονία που αποτελεί προϋπόθεση αλλά και στόχο, η ωριμότητα, δύσκολα πετυχαίνονται στην πράξη. Αν τα αντίθετα στο σύμπαν -στο εξαίσιο πέρασμα της μέρας στη νύχτα, του χειμώνα στο καλοκαίρι, της βροχής στον ήλιο, της φουρτούνας στη νηνεμία-, όλα τα διαφορετικά συνταιριάζουν υπέροχες συμφωνίες, στις συμπεριφορές μας και στα συναισθήματά μας συνεχώς γρονθοκοπούνται. Ο πόλεμος με τον μισητό, μειονεκτικό εχθρό-εαυτό επιζητά αφορμές να μεταφέρει την οργή του, την πίκρα του, την απογοήτευση της αδυναμίας του έξω. Την αυτοτιμωρία που αισθάνεται πως διψά τη μετατρέπει σε τιμωρία κατά άλλου. Για άλλη μια φορά να ρίξει το φταίξιμο μακριά, σαν ασθένεια μολυσματική, σαν βρόμικο ρούχο, να γλιτώσει απ' την αυτομομφή και τη φριχτή ενοχή. Και όσο πιο απλός και αγαθός είναι ο απέναντι, τόσο θα του θυμώνει, όπως θυμώνουμε με τον καθαρό καθρέφτη μας όταν τον κοιτάμε και μας στέλνει πίσω, ως είδωλο, ένα τέρας. Υπάρχουν πλάσματα τόσο καθαρά που μας φτιάχνουν καθρέφτη, χωρίς να μιλούν, χωρίς να κάνουν τίποτα εξαιρετικό. Μόνο με το βλέμμα, με το χαμόγελο, με τη λάμψη που έρχεται από μέσα τους. Κάποιοι αναζητούν να πλησιάσουν τέτοια πρόσωπα, να καθρεφτιστούν, και κάποιοι τρέχουν μακριά τους, συκοφαντώντας τα, μέσα στο μυαλό τους έστω, για δικαιολογία.
 

TONY AWARDS

Ένα εξαιρετικό έργο υπό τη σκηνοθεσία του πολυβραβευμένου σκηνοθέτη Λεωνίδα Λοϊζίδη.
Η Ορέστεια σου κόβει την ανάσα και σε ταξιδεύει πίσω στον χρόνο. Η Ορέστεια του Αισχύλου σε σκηνοθεσία Λεωνίδα Λοϊζίδη κατάφερε να είναι υποψήφια στα TONY AWARDS για το 2011 ως η καλύτερη ξένη παράσταση Off Broadway. Πολύ σημαντικό ρόλο ώστε να δημιουργηθεί αυτή η ατμόσφαιρα έπαιξε η αγγλική μετάφραση και προσαρμογή της Ορέστειας την οποία έκανε η ελληνίδα Διεθνώς πολυβραβευμένη ποιήτρια Δέσποινα Κονταξή. Μία παράσταση η οποία θα μείνει αξέχαστη. Το κοινό της Νέας Υόρκης θα την λατρέψει.Ευχόμαστε καλή επιτυχία στο Θεατρικό Σχήμα του Λεωνίδα Λοϊζίδη.

http://www.e-kavala.eu/index.php?sec=13&cid=11165

ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΚΟΝΤΑΞΗ & ΓΙΑΝΝΗΣ ΝΤΟΥΜΑΝΗΣ

Δέσποινα Κονταξή & Γιάννης Ντουμάνης

Η Δέσποινα Κονταξή κατοικεί και εργάζεται στην Καβάλα. Έχει σπουδάζει στη Σχολή Φυσικοθεραπείας Θεσσαλονίκης και ασχολείται με τις ολιστικές θεραπείες. Αρθογραφεί σε διάφορες εφημερίδες και περιοδικά έχει εκδώσει διάφορα εγχειρίδια, «Διάστρεμμα της Ποδοκνημικής Άρθρωσης», «Πρώτες βοήθειες στους αθλητικούς χώρους» κ.α. . Έχει ασχοληθεί με την κρυσταλλοθεραπεία, χρωματοθεραπεία, ηχοθεραπεία, ενεργειακή αρωματοθεραπεία και γίνεται Master Hypnotist και λίγο αργότερα γίνεται Reiki Master. Το 2007 εκδίδεται η πρώτη της ποιητική συλλογή με τίτλο «Εσένα σκέφτομαι που περιμένω». Το 2009 λαμβάνει το 2ο βραβείο στον 9ο Διεθνή Ποιητικό Διαγωνισμό Γερμανίας για το Ποίημά της «Κύπρος-Το μαρτυρικό νησί της Αφροδίτης», ενώ το ποίημά της «Μαύρες σιλουέτες» γίνεται πίνακας ζωγραφικής. Το 2010 εκδίδεται η δεύτερη ποιητική της συλλογή με τίτλο «Η μοναξιά του κλινοβάτη». Έχει συνεργαστεί με το σκηνοθέτη Λεωνίδα Λοϊζίδη μεταφράζοντας και αποδίδοντας ποιητικά την «Ορέστεια» του Αισχύλου στα αγγλικά για μια παραγωγή Off Broadway. Αυτή την στιγμή ετοιμάζει σε συνεργασία με τον Γιάννη Ντουμάνη ένα cd με γενικό τίτλο «Χαμόγελα Δραπέτες» σε μουσική του ιδίου.
Ο Γιάννης Ντουμάνης είναι μουσικός και έχει συνεργαστεί μουσικά με διάφορα συγκροτήματα. Το 2009 έφτιαξε το γκρουπ «Ξεκούρδιστες κιθάρες», ενώ κάνει και εμφανίσεις μόνος του.

Η Μοναξιά του Κλινοβάτη

CAFE ΑΙΟΛΙΣ, 1/10, ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ, 18.30

Κηλίδες
Κηλίδες πάθους που κυριεύουν
το κορμί και χρωματίζουν
τις σκέψεις με κάτι ανείπωτο.
Με κάτι που περιμένει να αναβλύσει
από τα βάθη της ψυχής
και να μας δώσει τη χαρά
της νιότης,
του έρωτα,
της ίδιας της ζωής.
Στάμπες φιλιών που αφήνονται
σε κάποιο σημείο του σώματος.
Με τον τρόπο τους ανταποκρίνονται
στο κάλεσμα ερωτικού αρώματος
που θέλει με τον τρόπο του
να κυριαρχήσει…
πάνω σε σκέψεις
πάνω σε πράξεις
πάνω στις όποιες προφυλάξεις.

ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ: 45’

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ:
Απαγγελία: Δέσποινα Κονταξή
Μουσική: Γιάννης Ντουμάνης

ΟΝΟΜΑ ΥΠΕΥΘΥΝΟΥ:
Δέσποινα Κονταξή, despinakontaxi@hotmail.comΑυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από κακόβουλη χρήση. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε την Javascript για να τη δείτε.

ΣΤΡΑΤΗΣ ΔΟΥΚΑΣ Η ιστορία ενός οδοιπόρου

ΚΩΣΤΑΣ ΑΚΡΙΒΟΣ | Κυριακή 12 Σεπτεμβρίου 2010

Είναι ένα κρύο πρωινό του Δεκέμβρη. Η βροχή που πέφτει εδώ και μέρες έχει μετατρέψει σε βαλτότοπο τους δρόμους ενός μικρού μακεδονικού χωριού. Ο ουρανός βαρύς, ο ορίζοντας χαμένος μες στα σύννεφα. Το ίδιο χαμένοι μοιάζουν και οι λιγοστοί άνθρωποι που κυκλοφορούν στα λασπωμένα δρομάκια. Ανάμεσά τους κι ένας ψηλόλιγνος άντρας, ντυμένος διαφορετικά από τους υπόλοιπους διαβάτες, που κατευθύνεται προς το μοναδικό καφενείο της πλατείας. Μπαίνει και κάθεται σ΄ ένα τραπεζάκι στην πιο απόμερη γωνιά. Οι χωρικοί τον κοιτούν περίεργοι. Μπας και είναι κάνας δοσατζής; Μήπως άνθρωπος της κυβέρνησης για να τους φορολογήσει; Οι κουβέντες που φτάνουν στ΄ αφτιά του ξένου είναι ίδιες κι απαράλλακτες από τα στόματα όλων των χωρικών: «Φόροι, εντάλματα, εισπράκτορες, εκχερσώσεις, δάνεια, δάνεια, δάνεια...». Προσεκτικά και χωρίς να τον πάρει κανείς είδηση, ο άντρας βγάζει ένα μπλοκάκι και μες στο ντουμάνι απ΄ τον καπνό σημειώνει όσα ακούει.

Βρισκόμαστε στα 1928, στο Στουπί Πιερίας, και ο γραφιάς δεν είναι άλλος από τον Στρατή Δούκα. Η σκηνή είναι καίρια και καθοριστική τόσο για την ψυχική υγεία του ίδιου όσο και για την εξέλιξη της τέχνης που υπηρετεί· από στιγμή σε στιγμή πρόκειται να κάνει την εμφάνισή του ένας άνθρωπος, που άθελά του θα προκαλέσει τη συνάντηση του τυχαίου με την ιστορία και απ΄ αυτό το σμίξιμο μέλλεται να γεννηθεί ένα από τα σημαντικότερα έργα της νεοελληνικής πεζογραφίας, η Ιστορία ενός αιχμαλώτου.

Πράγματι, σε λίγο ένας ξανθωπός χωρικός κάνει την εμφάνισή του. Η φωνή που θα ακουστεί από κάποιον θαμώνα: «Α, να κι αυτός που ντύθηκε Τούρκος για να γλιτώσει!», διαπερνά σαν ηλεκτρικό ρεύμα τον Δούκα. Καρφώνει τα μάτια στον καινούργιο πελάτη του καφενέ και τον παρακολουθεί πώς ρουφάει αμίλητος το ούζο, πώς είναι η κοψιά του, πώς κοκκινίζει σε κάθε κουβέντα που του απευθύνουν. Η ώρα περνάει. Και μαζί με την ώρα και τα απανωτά ποτηράκια, περνάει μπροστά από τα μάτια του πρόσφυγα η περιπέτεια που έζησε στην Ανατολία λίγα χρόνια νωρίτερα. Και από τη στιγμή που η θύμηση του παίζει τέτοια παράξενα παιχνίδια, μήπως θα ΄ταν καλό να διηγηθεί την περιπέτειά του να την ακούσουν όλοι; Ετσι λοιπόν, μες στη νεκρική ησυχία του καφενείου και μ΄ έναν άγνωστο να τον παρακολουθεί και να σημειώνει τα λεγόμενά του, ο Ανατολίτης αρχίζει και λέει όσα έζησε στην παλιά πατρίδα του, προτού την κάνουν δική τους οι τσέτες.

Ο Δούκας στο μεταξύ ακούει και σημειώνει. Μέσα του έχει ξυπνήσει το αδηφάγο τέρας της συγγραφικής περιέργειας κι αυτός το ταΐζει με ό,τι καλύτερο

Ο Στρατής Δούκας σε νεανική ηλικία
διαθέτει εκείνη τη στιγμή: την προσωπική ιστορία ενός βασανισμένου ανθρώπου. Αισθάνεται άγρια χαρά. Τέτοια ιστορία από τον πόλεμο της Μικρασίας, όπου και ο ίδιος πήρε μέρος, δεν έχει ξανακούσει. Νιώθει ζαλισμένος. Και όταν κάποια στιγμή ο πρόσφυγας τερματίζει την αφήγησή του, σηκώνεται, τον πλησιάζει και, ίσως για να δείξει πως όλα αυτά που άκουσε είναι αληθινά και όχι κάνα παραμύθι, βάζει μπρος του τις σελίδες και του λέει: «Βάλε την υπογραφή σου». Και εκείνος με χέρι τρεμάμενο γράφει το όνομά του, που έμελλε να παίξει καθοριστικό ρόλο στα συγγραφικά πράγματα της χώρας: Νικόλας Καζάκογλου. Το βράδυ στη νοικιασμένη κάμαρα ο Δούκας ξαναδιαβάζει αυτά που έχει γράψει. Παρατηρεί με μεγαλύτερη τώρα άνεση όσα διηγήθηκε ο άνθρωπος του καφενέ και συνειδητοποιεί πως στα χέρια του κρατάει έναν μικρό θησαυρό. Γι΄ αυτό το πρωί της επομένης πηγαίνει και χτυπάει την πόρτα του δωρητή του. Ο Δούκας θα μείνει αρκετές ώρες μαζί του. Τόσες ώστε γνωρίζονται καλύτερα, ενώ στο τέλος τον παρακινεί να γράψει ένα γράμμα στον Χατζή-Μεμέτη, τον Τούρκο που τον είχε στη δούλεψή του, εξηγώντας του όλη την αλήθεια και ευχαριστώντας για την ιδιότυπη φιλοξενία. Τον προτρέπει μάλιστα να κλείσει την επιστολή με τα απαράμιλλα φιλάνθρωπα λόγια: «Οσοι γνωρίζουν από κόσμο, ξέρουν πως όλα αυτά είναι από τον Θεό».

Διαβάζοντας και ξαναδιαβάζοντας κατά καιρούς την Ιστορία ενός αιχμαλώτου , είχα μια μεγάλη απορία: Τι πρόσφερε στη διήγηση του Νικόλα Καζάκογλου ο Στρατής Δούκας; Τι πρόσφερε η λογοτεχνία στην αφήγηση του πρόσφυγα, πέρα από μια διάσωση ολωσδιόλου τυχαία; Και, εντέλει, τι οφείλει η λογοτεχνία στην Ιστορία και πώς αυτή της ανταποδίδει το όποιο χρέος;

Ετσι λοιπόν ξεκίνησα να ασχολούμαι με την Ιστορία ενός αιχμαλώτου και τη ζωή του Δούκα γενικότερα, για να καταλήξω στη μυθιστορηματική βιογραφία Στρατής Δούκας- Ιστορία ενός οδοιπόρου (Ηλέκτρα, 2006). Ηταν μια δεύτερη καταβύθιση στο 1922 και στα πάθη του, καθώς εκείνη την περίοδο ετοίμαζα το μυθιστόρημα Καιρός για θαύματα (Κέδρος, 2007), που κι αυτό έχει να κάνει με Ελληνες και Τούρκους, αλλά σε άλλη διάσταση και με διαφορετικής πνοής πρωταγωνιστές. Στην Ιστορία ενός οδοιπόρου βάζω τον Στρατή Δούκα στη θέση του Καζάκογλου να αφηγείται τον βίο του σ΄ έναν δημοσιογράφο που δεν ονοματίζεται, μα στον οποίο χρωστάω πολλές ανέκδοτες αφηγήσεις από τη γνωριμία του με τον Δούκα. Τώρα, ύστερα από τόσα χρόνια απουσίας, μπορώ να αναφέρω το όνομά του. Είναι ο Γιώργος Πηλιχός.

Ο Κώστας Ακριβός είναι Συγγραφέας


Σχόλια αναγνωστών για το "Αν τον άνεμο ρωτήσεις"-Από την ιστοσελίδα των εκδόσεων Λιβάνη και το Greekbooks.gr

Evaggelia Efstathiou

15/09/2010 - ΑΝΝΑ

ΣΥΓΗΑΡΗΤΗΡΙΑ ΣΤΗΝ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ.ΗΤΑΝ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΔΙΚΟ ΤΗΣ ΒΙΒΛΙΟ ΠΟΥ ΔΙΑΒΑΣΑ ΚΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΜΕ ΚΑΘΗΛΩΣΕ. ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΩ ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΦΤΑΣΩ ΣΤΗΝ ΤΕΛΑΥΤΑΙΑ ΣΕΛΙΔΑ.

14/09/2010 - mina

Απλά φοβερό. Δεν την ήξερα τη συγγραφέα μέχρι που διάβασα το συγκεκριμένο βιβλίο και με άφησε ξάγρυπνη μέχρι να το ολοκληρώσω.Συγχαρητήριααααααα

30/08/2010 - Ιωάννα

Εκπληκτικό βιβλίο το πιο ωραίο απο ολα τα βιβλία που διάβασα το καλοκαίρι.Με ταξίδεψε με χαλάρωσε με προβλημάτισε και πραγματικά θέλω να δώσω συγχαρητήρια στην Κυρία Ευσταθίου για αυτό το υπέροχο βιβλίο.

19/08/2010 - ΣΤΑΛΩ

19/8/10 Τέλειο, το έχω τελειώσει σε 2 ημέρες, σε κρατά σε αγωνία μέχρι το τέλος! Περιμένω το νέο της βιβλίο! Στάλω

14/08/2010 - eleni

einai to deutero sxolio pou stelnw......toso polu mou arese auto to vivlio!!!!!Makari oi kaloi na eixan ligi apo tin "sklirada "tou Rwmanou ......

09/08/2010 - Ελευθερία

Υπέροχο!!! Είχα πολύ καιρό να διαβάσω ένα τόσο ενδιαφέρον βιβλίο. Συγχαρητήρια!!!!!!!!!!

05/08/2010 - Stella

Den uparxoun logia na pei kapoios gia to vivlio kai eidika giatin sugrafea. Teleio vivlio. Se parasirei kai ginese ena me tous iroes tou. Euxomai na kukloforisete suntoma kainourgio vivlio tis sugrafeas giati einai monadiki sto eidos pou grafei. Suxaritiria.

03/08/2010 - ΒΑΓΙΑ

ΑΠΛΑ ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟ !!!! ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ !!!! ΤΟ ΠΡΟΤΕΙΝΩ ΜΕ ΧΙΛΙΑ !!!!ΞΑΓΡΥΠΝΗΣΑ ΓΙΑ ΝΑ ΤΟ ΤΕΛΕΙΩΣΩ !!!!! ΑΝΥΠΟΜΟΝΩ ΓΙΑ ΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ ΣΑΣ ΒΙΒΛΙΟ ΚΥΡΙΑ ΕΥΣΤΑΘΙΟΥ !!!!

19/09/2010 - maria

το καλυτερο απο τα προηγουμενα βιβλια! κρατα αμειωτο το ενδιαφερον οι χτυποι της καρδιας μου ακουγονταν τοσο δυνατα που νομιζα θα σπασει , τρομερη πλοκη χωριςνα αποκαλυπτει τιποτα μεχρι το τελος , σε βαζει στην διαδικασια να τους υποπτευεσαι ολους και να ψαχνεις το δολοφονο μαζι με τους ηρωες.τελειο θα μεινετε ξαγρυπνοι οπως και γω γιαυτο καλυτερα να το αρχισετε παρασκευη .....

Ακολουθούν σχόλια απ' το Greekbooks.gr

Έλενα, 02/08/2010

Απλά υπέροχο! Τι να πω; Αφού υπάρχουν ακόμη συγγραφείς που γράφουν έτσι....Τόσο ρομαντικό.Δεν ήθελα να τ΄αφήσω απ' τα χέρια μου.Τρελάθηκα τελείως!Πολύ πολύ ρομαντικό.Αλλά είχε και μυστήριο.Συγχαρητήρια!!!!

Ελπίδα, 13/08/2010

Αν ένα βιβλίο δε θέλεις να το δανείσεις ποτέ όταν το ΄χεις κάνει με τόσα και τόσα άλλα...Αν θέλεις να το διαβάσεις δυο και τρεις και περισσότερες φορές...Αν το αγγίζεις και το αγκαλιάζεις αυθόρμητα....τότε ναι, μπορείς να το πεις ΥΠΕΡΟΧΟ!Συγχαρητήρια κυρία Ευσταθίου!Απλά συγχαρητήρια!

Πόπη, 13/08/2010

Έπαθα την πλάκα μου!Ακόμη δεν μπορώ να συνέλθω.Θα το ξαναδιαβάσω οπωσδήποτε.Τι υπέροχο βιβλίο ήταν κι αυτό;Αν δεν γράψει κι άλλο πολύ σύντομα,θα πάθω κατάθλιψη!Σ' ευχαριστώ,Ευαγγελία!!!

ΣΤΑΛΩ , 19/08/2010

ΤΕΛΕΙΟ!! ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΝΑ ΤΟ ΑΦΗΣΩ ΑΠΟ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΟΥ, ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ ΚΑΣ ΕΥΣΤΑΘΙΟΥ

Παναγιώτα, 26/08/2010

Πολύ- πολύ καλό.. Το συστήνω! Καλή συνέχεια!

ΑΓΓΕΛΙΚΗ, 14/09/2010

ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ ΠΟΥ ΟΤΑΝ ΤΑ ΤΕΛΕΙΩΣΕΙΣ ΤΑ ΑΓΚΑΛΙΑΖΕΙΣ...Κ ΔΕΝ ΘΕΣ ΝΑ ΤΑ ΒΑΛΕΙΣ ΣΤΟ ΡΑΦΙ...!!!..Κ Α Τ Α Π Λ Η Κ Τ Ι Κ Ο.!!!!

Nikoleta_Kats, 18/09/2010

H αληθεια ειναι πως ημουν απο τα ατομα που απλα "υποτιμουσαν" την ελληνικη λογοτεχνια, τους ελληνες συγγραφεις...ετσι νιωθω μεγαλη χαρα που καποιος μπορεσε να αποδειξει οτι το ελληνικο βιβλιο δεν εχει να ζηλεψει τιποτα...Συγχαρητηρια...για ενα βιβλιο που θα αφησει σιγουρα ιστορια....

Αγαπημένο μου ημερολόγιο, (Απόσπασμα 1ο)

Thalia Kounouni Polyviou
Από το βιβλίο «Κράτα με... η Κιβωτός σαλπάρει»

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

Και σήμερα μία από τα ίδια, τίποτα καινούριο. Δεν έχω ούτε ένα συνταραχτικό γεγονός για να γεμίσω τις σελίδες σου.
Κυριακή, ώρα έντεκα το πρωί.
Εγώ με μία ποδιά στη μέση τηγανίζω μελιτζάνες.
Ο Λάμπρος ετοιμάζει τη σακούλα με τα σκουπίδια για να τη βγάλει έξω.
Ο Άριστος βγαίνει απ’ το μπάνιο και τα νερά στάζουν στο πάτωμα, αφού ξέχασε να πάρει πετσέτα.
Ο Μιχάλης κουρεύει την κούκλα της μικρής κι οι τρίχες πέφτουν στον καναπέ για να συνοδέψουν τα ψίχουλα απ’ τα πατατάκια που έφαγε μόλις πριν.
Η Γιώτα πηδάει στο κρεβάτι, κάνει μία επιδεικτική τούμπα, κτυπάει στο διπλανό κομοδίνο και αρχίζει να τσιρίζει.
Το σπίτι έχει τα χάλια του. Παπούτσια από δω κι από κει, ρούχα πεταμένα, τα τραπέζια φορτωμένα χαρτιά, εφημερίδες, παιχνίδια, στα τζάμια δαχτυλιές σε κόκκινο-κέτσαπ, καφέ-λάσπη, μαύρο-βρωμιά, πορτοκαλί-πιθανόν μαρκαδόρος.
Η τηλεόραση αναμμένη. Παίζει μία διαφήμιση γάλατος: Είναι πρωί, η οικογένεια βρίσκεται σε μία αστραφτερή κουζίνα, τα μέλη της με πεντακάθαρα -βλέπε λευκά- ρούχα κάθονται στο τραπέζι και τρώνε πρωινό. Η μαμά βάζει γάλα στον καφέ του συζύγου, στα δημητριακά των παιδιών και σ’ ένα ποτήρι για την ίδια, που παρεμπιπτόντως έχει γυαλιστερά μαλλιά κομμωτηρίου, περιποιημένο μακιγιάζ κι είναι λεπτή και γυμνασμένη...
Όλοι γελούν, κανείς δε φωνάζει, προσφέρουν με ευγένεια τη μαρμελάδα στο διπλανό τους και ετοιμάζονται για μία υπέροχη μέρα.
Εγώ διασχίζω το σαλόνι για να πάω στην κόρη μου που έχει χτυπήσει, σταματώ και βλέπω αυτή ακριβώς τη διαφήμιση.
Η Γιώτα συνεχίζει να με φωνάζει, ο μεγάλος μου γιος ζητάει επίμονα πετσέτα, ο Μιχάλης μού δείχνει τη νέα απόπειρα κοψίματος των μαλλιών του, ο αγαπημένος μου σύζυγός βρίζει γιατί του σκίστηκε η σακούλα και χύθηκαν όλα τα σκουπίδια στην είσοδο της πόρτας.
Τελειώνει η διαφήμιση κι εγώ συνεχίζω να κοιτάζω το γυαλί αποβλακωμένη. Ο έντονος θόρυβος γύρω μού τρυπάει τ’ αφτιά και, καθώς αναρωτιέμαι από ποια μαγική χώρα είναι βγαλμένο το στόρι αυτού που μόλις είδα, ανοίγω το στόμα και ουρλιάζω: ΣΚΑΣΤΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕ!
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...
Προσαρμοσμένη αναζήτηση