ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ-Νατάσα Γκουτζικίδου: Σε κάθε βιβλίο πως συναντάμε κομμάτια της πραγματικότητας. Νατάσα Γκουτζικίδου, μητέρα, σύζυγος, παιδαγωγός και συγγραφέας. Με αφορμή την κυκλοφορία του βιβλίου της «Θυμήσου Πόσα μου Χάρισες» ο Κυριάκος Τσικορδάνος μίλησε μαζί της.
«Θυμήσου Πόσα μου Χάρισες» με ποιά αφορμή έγραψες αυτό το βιβλίο;
Αφορμή στάθηκε ένα ντοκιμαντέρ, γύρω από τους φάρους του κόσμου. Γενικότερα, θεωρώ πως οι φάροι χαρακτηρίζονται από απαράμιλλη γοητεία και ασκούν μια ακατανίκητη έλξη στο κοινό. Ίσως έχει να κάνει με τη μοναχικότητα που τους χαρακτηρίζει. Το βέβαιο είναι πως σαν θεματική κατάφεραν να προσελκύσουν και το δικό μου ενδιαφέρον.
Υπάρχουν στο βιβλίο πραγματικά ή μυθοπλαστικά στοιχεία;
Το μυθιστόρημα, κατά κύριο λόγο, είναι μύθος. Ως εκ τούτου, δεν χαρακτηρίζεται από βιογραφικά στοιχεία, αλλά αποτελείται από στοιχεία τα οποία είναι το αποτέλεσμα μιας ζωηρής φαντασίας. Ωστόσο, σε κάθε βιβλίο θεωρώ πως συναντάμε κομμάτια της πραγματικότητας ντυμένα όμως επιβλητικά με την κάλυψη που προσφέρει ο μύθος.
Επιχειρείς να περάσεις κάποια μηνύματα, διδάγματα στους αναγνώστες;
Αυτό που κάνω γράφοντας, είναι να καταθέτω το δικό μου τρόπο σκέψης, τη δική μου κοσμοθεωρία. Δεν προσπαθώ να περάσω μηνύματα, κάθε άλλο. Ωστόσο, είναι λογικό, σε πολλά σημεία οι απόψεις αναγνωστών και συγγραφέων να ταυτίζονται, όπως αντίστοιχα και να αντιτίθενται.
Πώς ακριβώς γράφεις; Ακολουθείς κάποιο συγκεκριμένο «τελετουργικό»;
Δεν υπάρχει τελετουργικό, γιατί πολύ απλά οι σύγχρονοι ρυθμοί ζωής δεν μας το επιτρέπουν. Γράφω όποτε μου δίνεται η ευκαιρία, παρότι ο ελεύθερος χρόνος είναι περιορισμένος. Συνήθως αργά το βράδυ, όταν έχουν τελειώσει όλες οι άλλες δραστηριότητές μου και μένει λίγος χρόνος, αποκλειστικά για μένα.
Κατά πόσο είναι εφικτό να είσαι μητέρα, σύζυγος, παιδαγωγός και παράλληλα συγγραφέας; Η οικογένεια τι ρόλο παίζει;
Στη ζωή όλα είναι εφικτά αρκεί να υπάρχει καλή διάθεση. Σαφώς για να μπορείς να ανταποκριθείς σε όλα τα παραπάνω πρέπει να είσαι αρκετές ώρες σε εγρήγορση. Εννοείται πως η οικογένειά μου αποτελεί προτεραιότητα έναντι όλων των υπολοίπων, είναι όμως και αυτή που με στηρίζει περισσότερο από τον καθένα και μου δίνει δύναμη και κουράγιο να συνεχίζω. Είναι η πηγή έμπνευσής μου αλλά και ανατροφοδότησής μου.
Ποιο είναι το «μότο» της ζωή σου;
Ζήσε τη στιγμή και άδραξε τη μέρα.
Θα υπάρξει συνέχεια στο συγγραφικό σου έργο;
Νομίζω πως θα υπάρξει, άλλωστε δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς τη γραφή. Ακόμα κι αν δεν εκδώσω ποτέ ξανά κάποιο έργο μου, θα συνεχίσω να γράφω για μένα, γιατί είναι κάτι που με κάνει και νιώθω καλά, που με κάνει να αισθάνομαι ελεύθερη. Πώς να αποχωριστείς λοιπόν κάτι τόσο αγαπημένο;
ww.artistbook.gr
------------------------------------
-------------------------------------
Συνέντευξη με την Μαίρη Κωνσταντούρου.
Πρέπει να ξαναβρούμε τον αρχαίο πολιτισμό μας για τον οποίο τόσο υπερηφανευόμαστε. Ακολουθώντας τις αρχές τους, πρέπει να διδαχθούμε παιδεία, δηλ. πνευματική και ηθική αγωγή, ψυχική καλλιέργεια, αξίες και οράματα.
1. Τόπος καταγωγής? Η μαμά μου ήταν από την Χίο, ο μπαμπάς από την Πύλο. Εγώ γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αθήνα, όμως νιώθω και δηλώνω νησιώτισσα. Χιώτισσα.
2. Οι θύμισες των παιδικών χρόνων πόσο διαμόρφωσαν την αισθητική σας άποψη? Τα παιδικά χρόνια όλων μας επηρεάζουν σε πολλούς τομείς τη μετέπειτα ζωή μας. Οι γονείς μου αγαπούσαν πολύ το χρώμα -στο σπίτι, στα ρούχα τους, ακόμη και στο φαγητό που έβαζαν στο τραπέζι μας- έτσι κι εγώ θέλω ο χώρος που ζω να είναι πλημμυρισμένος από χρώματα. Επίσης, θυμάμαι πάντα μια βιβλιοθήκη γεμάτη με βιβλία μέσα στο σπίτι μας, ως εκ τούτου μου είναι σχεδόν αδιανόητο να φανταστώ ένα ολοκληρωμένο σπίτι χωρίς το συγκεκριμένο έπιπλο.
3. Τι υπάρχει από αυτές τις αναμνήσεις στο σπίτι σας? Δυστυχώς, έπειτα από ένα δύσκολο διαζύγιο, μια κλοπή και έντεκα μετακομίσεις, δεν κατάφερα να περισώσω πολλά αντικείμενα από εκείνη την υπέροχη εποχή. Μου έχει απομείνει ένας παλιός καθρέφτης της μαμάς, τα κιάλια του μπαμπά, ένα ρολόι τσέπης του παππού, το φορητό πικάπ που είχα σαν μαθήτρια και κάποια άλλα μικροαντικείμενα.
4. Τι στυλ αρχιτεκτονικής προτιμάτε? Μου αρέσουν πολύ τα παλιά κτήρια που έχω δει σε πόλεις της Ιταλίας καθώς και τα νεοκλασικά που έχουμε καταφέρει να διασώσουμε στην Ελλάδα. Με άλλα λόγια, μου αρέσει το ύφος της αρχιτεκτονικής που έχει να πει κάτι, όχι τα ψυχρά και γυμνά κτήρια που βουβαίνουν τις αισθήσεις.
5. Αγαπημένο χρώμα και τι συμβολίζει? Όπως προανέφερα, λατρεύω τα χρώματα. Περισσότερο τα έντονα από τα παλ. Δεν ξέρω τι συμβολίζουν, όμως εμένα μου προσφέρουν ζωντάνια, αισιοδοξία, κέφι και ψυχική ηρεμία. Δεν αντέχω το σκέτο λευκό στους τοίχους ή το απόλυτο μαύρο στα έπιπλα.
6. Ποιο κτίριο θα θέλατε να έχετε κτίσει, αν ήσασταν αρχιτέκτονάς? Αν μιλήσω βασισμένη στην ανθρώπινη ματαιοδοξία, θα ήθελα να είχα χτίσει την Ακρόπολη αφού έτσι θα εξασφάλιζα την αθανασία μου μέσα από την απόλυτη τελειότητα. Αν σκεφτώ με βάση το συναίσθημα –πράγμα που συνηθίζω, θα έλεγα το Ιωσηφόγλειο Ορφανοτροφείο ή το Γηροκομείο Αθηνών, που είναι πολύ όμορφα κτήρια. Μάλλον θα πω το Ταζ Μαχάλ που συνδυάζει την ομορφιά με την αγάπη και διαχρονικότητα.
7. Ποιο κτίριο θα θέλατε να γκρεμίσετε? (ή ένα κτίριο για βραβείο κακογουστιάς). Υπάρχουν πολλά κτήρια που με ενοχλούν αισθητικά. Θυμάμαι πρόσφατα είχα δει αυτό που στεγάζει την πολυεθνική Petrobras στο Ρίο ντι Τζανέιρο. Ένα απρόσωπο, ψυχρό και κακόγουστο κατασκεύασμα, χωρίς χρώμα και «ψυχή».
8. Είστε συλλέκτης? Κάποτε ναι. Μου άρεσε να μαζεύω παλιά αντικείμενα και είχα κληρονομήσει τα άλμπουμ του φιλοτελιστή μπαμπά μου. Τώρα –δυστυχώς- μου έχουν απομείνει τα κομμάτια που προανέφερα, λίγα παλιά βιβλία, κάποια νομίσματα μικρής αξίας και μια πλούσια συλλογή από αναμνήσεις…
9. Αγαπημένη πόλη? Η Θεσσαλονίκη είναι πανέμορφη πόλη. Όπως και τα Χανιά. Η παλιά πόλη της Ρόδου, η πόλη της Κέρκυρας. Αν μου επιτρέψετε να διευρύνω την απάντησή μου, αγαπώ όλα τα νησιά μας. Πιστεύω πως έχουν μια ιδιαίτερη γοητεία. Όπως επίσης μου αρέσουν ξένες πόλεις –Νάπολι, Φλωρεντία, Μιλάνο, Μόναχο, Νυρεμβέργη- επειδή έχουν διατηρήσει την παλιά, διαχρονική ομορφιά τους.
10. Αγαπημένο στέκι? Δεν έχω αγαπημένα στέκια. Περνάω καλά όπου κι αν βρίσκομαι φτάνει να έχω καλή παρέα. Βέβαια, πρέπει να ομολογήσω, πως παίζει ρόλο το περιβάλλον. Μου αρέσουν τα μέρη που είναι δίπλα από τη θάλασσα ή κρυμμένα μέσα στο πράσινο.
11. Ποια είναι η αγαπημένη σας περιοχή στην Αθήνα? Το Γιουσουρούμ, στο Μοναστηράκι τις καθημερινές!
12. Ποιό ήταν το πιο αγαπημένο σας αντικείμενο από μικρή, που καταφέρατε να αγοράσετε? Ένα σκαλιστό κινέζικο μπαουλάκι. Από μικρή με γοήτευε η ασιατική τέχνη και η φιλοσοφία.
13. Ποιό είναι το πιο αγαπημένο σας αντικείμενο στο σπίτι? Όλα όσα έχουν απομείνει από τους γονείς μου. Αυτά που προανέφερα, ένα μικρό γυναικείο τασάκι τσάντας και μερικά μπολ παλιάς εποχής. Αντικείμενα που έχουν να μου «πουν» κάτι.
14. Ο αγαπημένος Αρχιτέκτονας ή designer? Δε θα πω ότι γνωρίζω και πολλούς. Ποτέ δεν ακολούθησα συγκεκριμένες συμβουλές και οδηγίες για τη διακόσμηση του σπιτιού μου. Ωστόσο, κάπου είχα διαβάσει για τον Αλέξη Γεωργακόπουλο, ένα νέο designer, με μινιμαλιστικές, εκλεπτυσμένες και λειτουργικές απόψεις στο χώρο της διακόσμησης. Δείχνει άνθρωπος ικανός στον τομέα του, έξυπνος και ευφάνταστος.
15. Αν δίνατε εικόνα σε έναν πρίγκιπα, μία πριγκίπισσα, μια νεράιδα και σε έναν δράκο, ποιοι πιστεύετε ότι θα τους ταίριαζαν? Ας αρχίσουμε από τους δράκους, τους κακούς μάγους και τους διεφθαρμένους πρίγκιπες. Πολλοί οι υποψήφιοι για τους συγκεκριμένους ρόλους. Η Βουλή, ας πούμε, είναι ένα θέατρο γεμάτο από δαύτους που μας φλομώνουν στα παραμύθια. Όσο για πριγκίπισσες δε θα σας πω, επειδή δεν τις γνωρίζετε. Είναι οι αγαπημένες μου φίλες. Στην καλή νεράιδα, όμως, θα έδινα τη μορφή της γνωστής συγγραφέως Θάλειας Κουνούνη, επειδή έχει μια ψυχή που σπάνια συναντάς στις μέρες μας, μάλαμα! Άσε που είναι και γλυκιά σαν νεράιδα.
16. Η δημοκρατία σήμερα, είναι ένα ταλαιπωρημένο πολιτικό σύστημα. Τι πιστεύετε ότι θα συμβούλευαν οι αρχαίοι πολιτικοί ή φιλόσοφοι, αν για λίγο ξαναρχόντουσαν στην Αθήνα? Δε νομίζω να αρκούσε λίγος χρόνος για να επανορθώσουν όσα εμείς καταστρέψαμε. Τα λάθη είναι τραγικά, οι παρερμηνείες δραματικές, οι αλλοιώσεις τρομακτικές. Εγώ υποθέτω πως χρειάζονται τουλάχιστον τριάντα χρόνια για να διορθωθεί η κατάσταση και να ξαναβρούμε τον αρχαίο πολιτισμό μας για τον οποίο τόσο υπερηφανευόμαστε. Εκείνοι μάλλον θα ζητούσαν ακόμα περισσότερο χρόνο. Πιστεύω πως πρώτα-πρώτα θα εξόριζαν όλους όσους έχουν διαφθαρεί ανεπανόρθωτα –είτε είναι μέσα στο πολιτικό σύστημα είτε όχι- και στους υπόλοιπους θα προσπαθούσαν να διδάξουν παιδεία. Καταλαβαίνετε, πνευματική και ηθική αγωγή, ψυχική καλλιέργεια, αξίες και οράματα. Κι επειδή για εμάς τους μεγάλους πια είναι δύσκολο να ξεπεράσουμε όλα τα βιώματά μας και την πλύση εγκεφάλου που μας έχουν κάνει, το βάρος αναγκαστικά πέφτει στα παιδιά. Θα προσπαθούσαν να ρίξουν γερές βάσεις στη νηπιακή ηλικία ώστε να έχουν αργότερα αξιοπρεπείς και έντιμους ενήλικες πολίτες. Γιατί μια κατάσταση, ένα σύστημα, δεν αλλάζει έτσι απλά με λίγα βαρύγδουπα λόγια και μερικούς επαναστάτες. Η αλλαγή, η κάθε πραγματική αλλαγή, ξεκινάει από μέσα μας. Μόνο όταν αλλάξουμε εμείς τρόπο σκέψης και συμπεριφοράς θα δούμε και τον κόσμο γύρω μας να αλλάζει.
17. Στην εποχή της ηλεκτρονικής τεχνολογίας, όλα τα βιβλία σας είναι και σε ψηφιακή μορφή. Πιστεύετε ότι η ψηφιοποίηση βοηθάει έναν συγγραφέα? Τον συγγραφέα τον βοηθάει ο αναγνώστης. Αυτός που θα διαβάσει κάποιο βιβλίο του και, αν του αρέσει, θα το συστήσει και σε άλλους. Οπότε δε νομίζω πως για εμάς παίζει ρόλο σε τι μορφή θα διαβάσει ο αναγνώστης μας τα βιβλία μας. Ωστόσο, πιστεύω πως τουλάχιστον οι Έλληνες αναγνώστες, οι περισσότεροι, προτιμούν τα βιβλία στην παλιά τους μορφή. Θέλουν να αγγίζουν το χαρτί, να μυρίζουν τις σελίδες, να τις σημαδεύουν με ένα τους δάκρυ, να υπογραμμίσουν ίσως μια σκέψη που τους κέντρισε την ψυχή. Μέσα από την ηλεκτρονική μορφή –προσωπική μου άποψη- όλες οι ιστορίες χάνουν έστω ένα μικρό κομμάτι από τη «ζεστασιά» τους.
18. Αν θέλατε να αποδώσετε την σημερινή κατάσταση με ένα τραγούδι, ένα συγγραφικό ή θεατρικό έργο ποιό θα ήτανε? «Η φάρμα των Ζώων» του Τζορτζ Όργουελ, νομίζω πως είναι ένα διαχρονικό και αντιπροσωπευτικό έργο για την ανθρώπινη πραγματικότητα που ζούμε κατ’ επανάληψη. Όσο για τραγούδι, αυθόρμητα μου ήρθε το εκπληκτικό «Γυρίζω τις πλάτες μου στο μέλλον», του Διονύση Τσακνή.
19. Η οικονομική κρίση που περνάμε πιστεύεται ότι θα μετατραπεί σε αναζήτηση νέων αξιών? Θέλω να ελπίζω σε κάτι τέτοιο. Είναι κάτι ανάλογο με αυτό που σας είπα παραπάνω. Το θέμα είναι η παιδεία. Και ίσως, μέσα σε όλο αυτό το χάος και τον πανικό, να καταφέρουμε να αναστήσουμε ανθρώπινες αξίες που είχαμε παραγκωνίσει για να δώσουμε χώρο και σημασία στη φιλαυτία και τον ωχαδερφισμό μας.
20. Τι θα συμβουλεύατε τα νέα παιδιά που ονειρεύονται να δουν τα έργα τους εκτυπωμένα? Αν νιώθουν πραγματικά την ανάγκη να μοιραστούν το έργο τους με τον κόσμο, να μη το βάλουν κάτω, να μην απογοητευτούν με ό,τι κι αν ακούσουν από τους εκδότες. Να συνεχίσουν να γράφουν, πρώτα με την ψυχή κι έπειτα με το μυαλό τους, να γράφουν ασταμάτητα. Η συγγραφή δεν είναι μόνο ταλέντο, είναι και δουλειά πολλή. Δουλειά επίπονη που απαιτεί μεγάλες θυσίες. Και, προς Θεού, μη πιστέψουν ποτέ ότι θα μπορέσουν να ζήσουν –οικονομικά εννοώ- μόνο μέσα από το γράψιμο. Τουλάχιστον όχι στην Ελλάδα. Όχι ακόμα.
21. Αν επαναπροσδιορίζατε τις αξίες της ζωής μας ποια θα βάζατε πρώτη, εκτός από την υγεία? Ευγνωμονώ και ευγνωμονούσα πάντα τους γονείς μου επειδή πραγματικά μας δίδαξαν τις αληθινές αξίες της ζωής. Όχι πως δεν έπεσα κάποιες φορές στην παγίδα του καταναλωτισμού ή ακόμα και της πλεονεξίας. Όμως, ευτυχώς, ξέφυγα γρήγορα και μπήκα ξανά στο μονοπάτι που μου είχαν δείξει εκείνοι. Πρώτη αξία για μένα ήταν πάντα και εξακολουθεί να είναι η ανθρωπιά και δεν τη διαπραγματεύομαι με τίποτα. Είναι πολύ σπουδαίο να είσαι άνθρωπος και να το υποστηρίζεις. Όσο για τις υπόλοιπες, ε, μάλλον τώρα θα έβαζα τον έρωτα σε λίγο χαμηλότερη θέση. Μοιάζει λιγάκι με τα πολιτικά κόμματα. Στη θεωρία είναι πολύ καλός, στην πράξη μας τα χαλάει…
Δημοσίευση: Μίκα Παπαδοπούλουhttp://www.designhome.gr/interview/533-2012-07-02-07-41-28.html
-------------------------------
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΗΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΩΣ ΡΟΥΛΑΣ ΣΑΜΑΙΛΙΔΟΥ ΒΑΚΟΥ ΣΤΗ ΓΙΟΥΛΗ ΤΣΑΚΑΛΟΥ (ΜΑΙΟΣ 2012)
Από Giouli Tsakalou και Flora Matte στην ομάδα ΒΙΒΛΙΟ-ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ-ΚΡΙΤΙΚΕΣ ·
Οι Αρχαίοι θεοί των Ελλήνων ήταν απρόβλεπτα μυθικά πλάσματα.
Ζούσαν στην κορυφή του Ολύμπου ,τρεφόταν με μέλι ,δημιουργούσαν καταστάσεις στις ζωές των κοινών θνητών για να περάσουν την ώρα τους ,η ακόμη γιατί ήθελαν να τους τιμωρήσουν.
Πολλές φορές όμως οι ίδιοι έχοντας όλα τα κοινά συναισθήματα πάλευαν με τους ίδιους τους τους εαυτούς.
Οι ιστορίες πολλές οι μύθοι ακόμη περισσότεροι.
Ο 'Ηφαιστος ένας νεογέννητος θεός πετάχτηκε από τον Όλυμπο όταν ο πατέρας του θύμωσε και βρέθηκε σε ένα νησί!
Στην Λήμνο.
Αργότερα η τύχη ήρθε με το μέρος του, γιατί αυτόν τον κουτσό και άγριο Θεό ,τον θεό του σιδήρου,τον αγάπησε και τον παντρεύτηκε η Αφροδίτη.
Η θεά της ομορφιάς και του έρωτα!
Μύθοι θα μου πείτε. Ναι είναι αλήθεια μύθοι!
Αλλά είναι ακόμη πιο πολύ αλήθεια πως εμείς οι Ελληνες έχουμε μέσα μας τους κόκκους της Λογοτεχνίας.Τούς κόκκους που γίνονται λέξεις και προτάσεις για να καταλήξουν σε βιβλίο.
Η Λημνιά Ρούλα Σαμαιλίδου- Βακου έχοντας μέσα της τούς κόκκους αυτούς άρχισε να γράφει και να παραδίδει σε όλους εμάς βιβλία που μας αγγίζουν με τον τρόπο γραφής αλλά και με το θέμα τους.
Την Συγγραφέα Ρούκλα Σαμαιλίδου-Βάικου ,την γλυκιά συμπατριώτισσα μου θα σας παρουσιάσω σήμερα.!
Καλημέρα Ρούλα μου,εύχομαι να απολαύσεις τις ερωτήσεις και οι αναγνώστες της ομάδας ΒΙΒΛΙΟ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ ΚΡΙΤΙΚΕΣ τις απαντήσεις σου!
Ευχαριστώ πολύ για την ευκαιρία και ελπίζω να φανώ αντάξια των προσδοκιών τους.
1.Γνωρίζω πως η ζωή σου τώρα βρίσκεται στην Σπάρτη.Όμως ξεκίνησες από το όμορφο νησί της Λήμνου. Τι αναμνήσεις έχεις από τότε από τα παιδικά σου χρόνια στο νησί.Φαντάζομαι πως είναι πολλές και δεδομένου πως οι παιδικές αναμνήσεις μένουν πάντα και μας συντροφεύουν ,θέλω να μου μιλήσεις για τότε!
Οι παιδικές μου αναμνήσεις είναι πολλές και όλες κλεισμένες σε μια εικόνα, σαν πίνακα ζωγραφικής. Μια τεράστια αγκαλιά σαν φτερούγες αγγέλου να προστατεύουν ένα παιδί, εμένα. Η εικόνα έχει κι άλλους ανθρώπους μέσα. Ανθρώπους ταλαιπωρημένους από τα πάθη της εμφυλιακής περιόδου, που αν και προσπαθούν να ορθοποδήσουν και να βρουν τον δρόμο τους, εμένα μου μαθαίνουν πως ο κόσμος είναι αγγελικά πλασμένος. Χείλη πικραμένα μου μαθαίνουν το χαμόγελο. Χέρια τρεμάμενα μου μαθαίνουν την τρυφερότητα, αγκαλιές την αγάπη. Άνθρωποι μαυροφορεμένοι μου μαθαίνουν πως υπάρχουν κι άλλα χρώματα πέρα από το μαύρο. Το γαλάζιο του ουρανού και της θάλασσας, το πράσινο των δένδρων της αυλής μας με τα περιστέρια, το κίτρινο του ήλιου, το γκρι του κάστρου που βλέπαμε απέναντι, τα χρώματα της ίριδας σε καθένα από τα λουλούδια που δρόσιζα με ένα ποτιστήρι. Παππούς, γιαγιά, νόνα. Μ' αυτούς μεγάλωσα, αυτοί ήταν ο κόσμος μου. Προσπαθούσαν να αντικαταστήσουν αυτούς που έπρεπε να είναι κανονικά δίπλα σε ένα παιδί που μεγαλώνει. Δεν ήταν επιλογή τους που έλειπαν από τη ζωή μου.
Αυτός, που νόμιζα πως ήταν ταξίδι στην Αμερική και κάποια στιγμή περίμενα πως θα γυρίσει,είχε φύγει σε εκείνο το ταξίδι που δεν έχει επιστροφή εννιά μέρες πριν να γεννηθώ. Κι αυτή που έβλεπα μόνο κάθε γιορτές και καλοκαίρια, γιατί δίδασκε τους μαθητές της σε μακρινά χωριά, δεν ήταν μια τυχαία γυναίκα με το όνομα που ήξερα αλλά ήταν και η μάνα. Εύκολα γελιέται ένα παιδί αλλά ίσως και αναγκαίο για να κάνουν τον κόσμο του όμορφο και φωτεινό.
2.Τα όνειρα που έχουμε ως παιδιά άλλοι μπορέσαμε να τα κάνουμε πραγματικότητα άλλοι όχι όλα και πολλοί έχουν ακόμη μέσα τους το σαράκι του ανεκπλήρωτου ονείρου.Ρούλα μου τώρα όταν κοιτά πίσω στα χρόνια της εφηβείας πόσα από τα τότε όνειρά σου πιστεύεις πως έγιναν πράξη?
Λένε, πως όταν κάνεις όνειρα και σχέδια, τα βλέπει από πάνω ο Θεός και γελά. Τον αφήνουμε βέβαια να γελά κι εμείς κάνουμε τα όνειρά μας γιατί χωρίς αυτά η ζωή δεν είναι ωραία. Δεν αποτελώ εξαίρεση. Έκανα κι εγώ όνειρα, όχι σπουδαία και μεγάλα, πάντως όνειρα και κάθε φορά διαφορετικά. Λες κι έπαιρνα έναν ίσιο δρόμο να τον περπατήσω κι εκεί ξαφνικά ο δρόμος έκανε στροφή και μετά κι άλλη, κι άλλη. Κι όλα τα όνειρα έμειναν ανεκπλήρωτα, χαμένη μέσα στις στροφές του δρόμου της ζωής. Τον περπατούσα όμως κι όπου μ' έβγαζε. Ήμουν αθλήτρια και κυνηγούσα το όνειρο, άσχετα αν έμενα τελικά χωρίς μετάλλιο. Αν μπορούσες αλήθεια να το πιάσεις με την ταχύτητα, σίγουρα θα ήμουν νικήτρια, γιατί στην πραγματικότητα ήμουν αθλήτρια και μάλιστα πρωταθλήτρια στα 100 μέτρα ταχύτητας. Ονειρευόμουν, θυμάμαι, σαν ήμουν μαθήτρια να ανέβω κάποτε στο πιο ψηλό σκαλί του βάθρου και πίσω μου να κυματίζει η ελληνική σημαία και να ακούγεται ο εθνικός μας ύμνος. Άλλες εποχές τότε. Ποιος να μας ανακαλύψει σε ένα νησί του Αιγαίου! Έφυγε το όνειρο αυτό και η ζωή μ' έφερε να σπουδάζω παιδαγωγικά.
Αποφοίτησα κι εκεί που ονειρευόμουν σχολειά και μαθητούδια, πίνακες, κιμωλίες και τετράδια, πάλι η ζωή μ' έστριψε και με έβαλε πίσω από ένα γραφείο τράπεζας. Τι ειρωνεία! Από την κίνηση στην καθιστική ζωή! Κάθισαν και τα όνειρα και είπα να μην ξανακάνω, αφού για αλλού πάντα κινούσα... κι αλλού η ζωή με πήγαινε!
3.Είσαι Συγγραφέας και μάλιστα με δημιουργική και δυναμική πένα.Η διάθεση, η ορμή θα έλεγα να γράψεις από πού εδράζεται?Είναι από διάφορους εξωγενής παράγοντες κάθε φορά και διαφορετικοί η θέλεις να καταγράψεις τα συναισθήματά σου και πλάθεις ιστορίες.?
Σβήνω τη λέξη συγγραφέας και βάζω απλώς τη λέξη γράφω, χωρίς να το αναλύσω. Το έχω κάνει πολλές φορές. Η γραφή, λοιπόν, για μένα ήταν από τα όνειρα που ποτέ δεν έκανα κι όμως... η ζωή με πήγε. Ήταν η ανάγκη να διοχετεύσω κάπου αλλού την ενέργεια που είχα και είχε κατακαθίσει για πολλά χρόνια πίσω από ένα γραφείο, που είχε πάψει να με ικανοποιεί για διαφόρους λόγους. Η ανάγκη αυτή έγινε πιο επιτακτική όταν βρέθηκα σε έναν τόπο ξένο, που προσπαθούσα να αγαπήσω αν και ήξερα πως δύσκολα θα με αποδεχθεί. Δεν ήξερα πως μπορούσα να γράψω, ποτέ δεν είχα δοκιμάσει. Στο σχολείο δεν μου άρεσε να γράφω εκθέσεις με συγκεκριμένο θέμα, που περιόριζαν τη σκέψη μου, την κατεύθυναν. Έκανα αυτό που έπρεπε να κάνω γιατί έπρεπε και όχι γιατί ήθελα. Κι όταν κάτι δεν το θέλεις δεν σου βγαίνει και αξιόλογο. Έτσι τουλάχιστον έκρινα εγώ.
Κι ενώ προσπαθούσα ακόμα να ενταχθώ στο καινούριο περιβάλλον, έρχεται μια συγκλονιστική ιστορία, που με κάνει να ενδιαφερθώ, να ψάξω την ιστορία του τόπου και των ανθρώπων της και τελικά να θελήσω να την μεταφέρω οπωσδήποτε στο χαρτί. Η εμμονή να δικαιώσω έστω και μετά θάνατον τον ήρωα της ιστορίας, έναν δάσκαλο, ήταν εκείνη που με ώθησε. Η αποδοχή του πονήματός μου από το αναγνωστικό κοινό, με έκανε να θέλω να συνεχίσω. Με ελκύουν οι αληθινές ιστορίες και τις κυνηγώ. Δεν λένε άλλωστε πως τις καλύτερες της γράφει η ίδια η ζωή; Όλα τα πονήματά μου λοιπόν είναι στηριγμένα πάνω πραγματικές ιστορίες, μπλεγμένες με διηγήσεις τρίτων ανθρώπων, με προσωπικά βιώματα και μπόλικη φαντασία. Κάτι σαν τα μπαχάρια στα φαγητά, που τα κάνουν πιο νόστιμα, πιο γευστικά. Οι ήρωές μου πασχίζω να αγαπηθούν. Γήινοι, διπλανοί μας άνθρωποι, με λάθη,πάθη,διλήμματα,συναισθήματα. Πολλά συναισθήματα και κάποια απ' αυτά γιατί όχι και δικά μου. Αυτός που γράφει καταθέτει την ψυχή του.
4.Ρούλα μου γράφεις χρόνια, πότε ένιωσες έτοιμη να παρουσιάσεις τα γραπτά σου σε εμάς με την μορφή του βιβλίου και αν υπάρχει κάποιος η κάτι που σε ώθησε σε αυτό?
Πρέπει να ξαναβρούμε τον αρχαίο πολιτισμό μας για τον οποίο τόσο υπερηφανευόμαστε. Ακολουθώντας τις αρχές τους, πρέπει να διδαχθούμε παιδεία, δηλ. πνευματική και ηθική αγωγή, ψυχική καλλιέργεια, αξίες και οράματα.
1. Τόπος καταγωγής? Η μαμά μου ήταν από την Χίο, ο μπαμπάς από την Πύλο. Εγώ γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αθήνα, όμως νιώθω και δηλώνω νησιώτισσα. Χιώτισσα.
2. Οι θύμισες των παιδικών χρόνων πόσο διαμόρφωσαν την αισθητική σας άποψη? Τα παιδικά χρόνια όλων μας επηρεάζουν σε πολλούς τομείς τη μετέπειτα ζωή μας. Οι γονείς μου αγαπούσαν πολύ το χρώμα -στο σπίτι, στα ρούχα τους, ακόμη και στο φαγητό που έβαζαν στο τραπέζι μας- έτσι κι εγώ θέλω ο χώρος που ζω να είναι πλημμυρισμένος από χρώματα. Επίσης, θυμάμαι πάντα μια βιβλιοθήκη γεμάτη με βιβλία μέσα στο σπίτι μας, ως εκ τούτου μου είναι σχεδόν αδιανόητο να φανταστώ ένα ολοκληρωμένο σπίτι χωρίς το συγκεκριμένο έπιπλο.3. Τι υπάρχει από αυτές τις αναμνήσεις στο σπίτι σας? Δυστυχώς, έπειτα από ένα δύσκολο διαζύγιο, μια κλοπή και έντεκα μετακομίσεις, δεν κατάφερα να περισώσω πολλά αντικείμενα από εκείνη την υπέροχη εποχή. Μου έχει απομείνει ένας παλιός καθρέφτης της μαμάς, τα κιάλια του μπαμπά, ένα ρολόι τσέπης του παππού, το φορητό πικάπ που είχα σαν μαθήτρια και κάποια άλλα μικροαντικείμενα.
4. Τι στυλ αρχιτεκτονικής προτιμάτε? Μου αρέσουν πολύ τα παλιά κτήρια που έχω δει σε πόλεις της Ιταλίας καθώς και τα νεοκλασικά που έχουμε καταφέρει να διασώσουμε στην Ελλάδα. Με άλλα λόγια, μου αρέσει το ύφος της αρχιτεκτονικής που έχει να πει κάτι, όχι τα ψυχρά και γυμνά κτήρια που βουβαίνουν τις αισθήσεις.
5. Αγαπημένο χρώμα και τι συμβολίζει? Όπως προανέφερα, λατρεύω τα χρώματα. Περισσότερο τα έντονα από τα παλ. Δεν ξέρω τι συμβολίζουν, όμως εμένα μου προσφέρουν ζωντάνια, αισιοδοξία, κέφι και ψυχική ηρεμία. Δεν αντέχω το σκέτο λευκό στους τοίχους ή το απόλυτο μαύρο στα έπιπλα.
6. Ποιο κτίριο θα θέλατε να έχετε κτίσει, αν ήσασταν αρχιτέκτονάς? Αν μιλήσω βασισμένη στην ανθρώπινη ματαιοδοξία, θα ήθελα να είχα χτίσει την Ακρόπολη αφού έτσι θα εξασφάλιζα την αθανασία μου μέσα από την απόλυτη τελειότητα. Αν σκεφτώ με βάση το συναίσθημα –πράγμα που συνηθίζω, θα έλεγα το Ιωσηφόγλειο Ορφανοτροφείο ή το Γηροκομείο Αθηνών, που είναι πολύ όμορφα κτήρια. Μάλλον θα πω το Ταζ Μαχάλ που συνδυάζει την ομορφιά με την αγάπη και διαχρονικότητα.
7. Ποιο κτίριο θα θέλατε να γκρεμίσετε? (ή ένα κτίριο για βραβείο κακογουστιάς). Υπάρχουν πολλά κτήρια που με ενοχλούν αισθητικά. Θυμάμαι πρόσφατα είχα δει αυτό που στεγάζει την πολυεθνική Petrobras στο Ρίο ντι Τζανέιρο. Ένα απρόσωπο, ψυχρό και κακόγουστο κατασκεύασμα, χωρίς χρώμα και «ψυχή».
8. Είστε συλλέκτης? Κάποτε ναι. Μου άρεσε να μαζεύω παλιά αντικείμενα και είχα κληρονομήσει τα άλμπουμ του φιλοτελιστή μπαμπά μου. Τώρα –δυστυχώς- μου έχουν απομείνει τα κομμάτια που προανέφερα, λίγα παλιά βιβλία, κάποια νομίσματα μικρής αξίας και μια πλούσια συλλογή από αναμνήσεις…
9. Αγαπημένη πόλη? Η Θεσσαλονίκη είναι πανέμορφη πόλη. Όπως και τα Χανιά. Η παλιά πόλη της Ρόδου, η πόλη της Κέρκυρας. Αν μου επιτρέψετε να διευρύνω την απάντησή μου, αγαπώ όλα τα νησιά μας. Πιστεύω πως έχουν μια ιδιαίτερη γοητεία. Όπως επίσης μου αρέσουν ξένες πόλεις –Νάπολι, Φλωρεντία, Μιλάνο, Μόναχο, Νυρεμβέργη- επειδή έχουν διατηρήσει την παλιά, διαχρονική ομορφιά τους.
10. Αγαπημένο στέκι? Δεν έχω αγαπημένα στέκια. Περνάω καλά όπου κι αν βρίσκομαι φτάνει να έχω καλή παρέα. Βέβαια, πρέπει να ομολογήσω, πως παίζει ρόλο το περιβάλλον. Μου αρέσουν τα μέρη που είναι δίπλα από τη θάλασσα ή κρυμμένα μέσα στο πράσινο.
11. Ποια είναι η αγαπημένη σας περιοχή στην Αθήνα? Το Γιουσουρούμ, στο Μοναστηράκι τις καθημερινές!
12. Ποιό ήταν το πιο αγαπημένο σας αντικείμενο από μικρή, που καταφέρατε να αγοράσετε? Ένα σκαλιστό κινέζικο μπαουλάκι. Από μικρή με γοήτευε η ασιατική τέχνη και η φιλοσοφία.
13. Ποιό είναι το πιο αγαπημένο σας αντικείμενο στο σπίτι? Όλα όσα έχουν απομείνει από τους γονείς μου. Αυτά που προανέφερα, ένα μικρό γυναικείο τασάκι τσάντας και μερικά μπολ παλιάς εποχής. Αντικείμενα που έχουν να μου «πουν» κάτι.
14. Ο αγαπημένος Αρχιτέκτονας ή designer? Δε θα πω ότι γνωρίζω και πολλούς. Ποτέ δεν ακολούθησα συγκεκριμένες συμβουλές και οδηγίες για τη διακόσμηση του σπιτιού μου. Ωστόσο, κάπου είχα διαβάσει για τον Αλέξη Γεωργακόπουλο, ένα νέο designer, με μινιμαλιστικές, εκλεπτυσμένες και λειτουργικές απόψεις στο χώρο της διακόσμησης. Δείχνει άνθρωπος ικανός στον τομέα του, έξυπνος και ευφάνταστος.
15. Αν δίνατε εικόνα σε έναν πρίγκιπα, μία πριγκίπισσα, μια νεράιδα και σε έναν δράκο, ποιοι πιστεύετε ότι θα τους ταίριαζαν? Ας αρχίσουμε από τους δράκους, τους κακούς μάγους και τους διεφθαρμένους πρίγκιπες. Πολλοί οι υποψήφιοι για τους συγκεκριμένους ρόλους. Η Βουλή, ας πούμε, είναι ένα θέατρο γεμάτο από δαύτους που μας φλομώνουν στα παραμύθια. Όσο για πριγκίπισσες δε θα σας πω, επειδή δεν τις γνωρίζετε. Είναι οι αγαπημένες μου φίλες. Στην καλή νεράιδα, όμως, θα έδινα τη μορφή της γνωστής συγγραφέως Θάλειας Κουνούνη, επειδή έχει μια ψυχή που σπάνια συναντάς στις μέρες μας, μάλαμα! Άσε που είναι και γλυκιά σαν νεράιδα.
16. Η δημοκρατία σήμερα, είναι ένα ταλαιπωρημένο πολιτικό σύστημα. Τι πιστεύετε ότι θα συμβούλευαν οι αρχαίοι πολιτικοί ή φιλόσοφοι, αν για λίγο ξαναρχόντουσαν στην Αθήνα? Δε νομίζω να αρκούσε λίγος χρόνος για να επανορθώσουν όσα εμείς καταστρέψαμε. Τα λάθη είναι τραγικά, οι παρερμηνείες δραματικές, οι αλλοιώσεις τρομακτικές. Εγώ υποθέτω πως χρειάζονται τουλάχιστον τριάντα χρόνια για να διορθωθεί η κατάσταση και να ξαναβρούμε τον αρχαίο πολιτισμό μας για τον οποίο τόσο υπερηφανευόμαστε. Εκείνοι μάλλον θα ζητούσαν ακόμα περισσότερο χρόνο. Πιστεύω πως πρώτα-πρώτα θα εξόριζαν όλους όσους έχουν διαφθαρεί ανεπανόρθωτα –είτε είναι μέσα στο πολιτικό σύστημα είτε όχι- και στους υπόλοιπους θα προσπαθούσαν να διδάξουν παιδεία. Καταλαβαίνετε, πνευματική και ηθική αγωγή, ψυχική καλλιέργεια, αξίες και οράματα. Κι επειδή για εμάς τους μεγάλους πια είναι δύσκολο να ξεπεράσουμε όλα τα βιώματά μας και την πλύση εγκεφάλου που μας έχουν κάνει, το βάρος αναγκαστικά πέφτει στα παιδιά. Θα προσπαθούσαν να ρίξουν γερές βάσεις στη νηπιακή ηλικία ώστε να έχουν αργότερα αξιοπρεπείς και έντιμους ενήλικες πολίτες. Γιατί μια κατάσταση, ένα σύστημα, δεν αλλάζει έτσι απλά με λίγα βαρύγδουπα λόγια και μερικούς επαναστάτες. Η αλλαγή, η κάθε πραγματική αλλαγή, ξεκινάει από μέσα μας. Μόνο όταν αλλάξουμε εμείς τρόπο σκέψης και συμπεριφοράς θα δούμε και τον κόσμο γύρω μας να αλλάζει.
17. Στην εποχή της ηλεκτρονικής τεχνολογίας, όλα τα βιβλία σας είναι και σε ψηφιακή μορφή. Πιστεύετε ότι η ψηφιοποίηση βοηθάει έναν συγγραφέα? Τον συγγραφέα τον βοηθάει ο αναγνώστης. Αυτός που θα διαβάσει κάποιο βιβλίο του και, αν του αρέσει, θα το συστήσει και σε άλλους. Οπότε δε νομίζω πως για εμάς παίζει ρόλο σε τι μορφή θα διαβάσει ο αναγνώστης μας τα βιβλία μας. Ωστόσο, πιστεύω πως τουλάχιστον οι Έλληνες αναγνώστες, οι περισσότεροι, προτιμούν τα βιβλία στην παλιά τους μορφή. Θέλουν να αγγίζουν το χαρτί, να μυρίζουν τις σελίδες, να τις σημαδεύουν με ένα τους δάκρυ, να υπογραμμίσουν ίσως μια σκέψη που τους κέντρισε την ψυχή. Μέσα από την ηλεκτρονική μορφή –προσωπική μου άποψη- όλες οι ιστορίες χάνουν έστω ένα μικρό κομμάτι από τη «ζεστασιά» τους.
18. Αν θέλατε να αποδώσετε την σημερινή κατάσταση με ένα τραγούδι, ένα συγγραφικό ή θεατρικό έργο ποιό θα ήτανε? «Η φάρμα των Ζώων» του Τζορτζ Όργουελ, νομίζω πως είναι ένα διαχρονικό και αντιπροσωπευτικό έργο για την ανθρώπινη πραγματικότητα που ζούμε κατ’ επανάληψη. Όσο για τραγούδι, αυθόρμητα μου ήρθε το εκπληκτικό «Γυρίζω τις πλάτες μου στο μέλλον», του Διονύση Τσακνή.
19. Η οικονομική κρίση που περνάμε πιστεύεται ότι θα μετατραπεί σε αναζήτηση νέων αξιών? Θέλω να ελπίζω σε κάτι τέτοιο. Είναι κάτι ανάλογο με αυτό που σας είπα παραπάνω. Το θέμα είναι η παιδεία. Και ίσως, μέσα σε όλο αυτό το χάος και τον πανικό, να καταφέρουμε να αναστήσουμε ανθρώπινες αξίες που είχαμε παραγκωνίσει για να δώσουμε χώρο και σημασία στη φιλαυτία και τον ωχαδερφισμό μας.
20. Τι θα συμβουλεύατε τα νέα παιδιά που ονειρεύονται να δουν τα έργα τους εκτυπωμένα? Αν νιώθουν πραγματικά την ανάγκη να μοιραστούν το έργο τους με τον κόσμο, να μη το βάλουν κάτω, να μην απογοητευτούν με ό,τι κι αν ακούσουν από τους εκδότες. Να συνεχίσουν να γράφουν, πρώτα με την ψυχή κι έπειτα με το μυαλό τους, να γράφουν ασταμάτητα. Η συγγραφή δεν είναι μόνο ταλέντο, είναι και δουλειά πολλή. Δουλειά επίπονη που απαιτεί μεγάλες θυσίες. Και, προς Θεού, μη πιστέψουν ποτέ ότι θα μπορέσουν να ζήσουν –οικονομικά εννοώ- μόνο μέσα από το γράψιμο. Τουλάχιστον όχι στην Ελλάδα. Όχι ακόμα.
21. Αν επαναπροσδιορίζατε τις αξίες της ζωής μας ποια θα βάζατε πρώτη, εκτός από την υγεία? Ευγνωμονώ και ευγνωμονούσα πάντα τους γονείς μου επειδή πραγματικά μας δίδαξαν τις αληθινές αξίες της ζωής. Όχι πως δεν έπεσα κάποιες φορές στην παγίδα του καταναλωτισμού ή ακόμα και της πλεονεξίας. Όμως, ευτυχώς, ξέφυγα γρήγορα και μπήκα ξανά στο μονοπάτι που μου είχαν δείξει εκείνοι. Πρώτη αξία για μένα ήταν πάντα και εξακολουθεί να είναι η ανθρωπιά και δεν τη διαπραγματεύομαι με τίποτα. Είναι πολύ σπουδαίο να είσαι άνθρωπος και να το υποστηρίζεις. Όσο για τις υπόλοιπες, ε, μάλλον τώρα θα έβαζα τον έρωτα σε λίγο χαμηλότερη θέση. Μοιάζει λιγάκι με τα πολιτικά κόμματα. Στη θεωρία είναι πολύ καλός, στην πράξη μας τα χαλάει…
Δημοσίευση: Μίκα Παπαδοπούλουhttp://www.designhome.gr/interview/533-2012-07-02-07-41-28.html
-------------------------------
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΗΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΩΣ ΡΟΥΛΑΣ ΣΑΜΑΙΛΙΔΟΥ ΒΑΚΟΥ ΣΤΗ ΓΙΟΥΛΗ ΤΣΑΚΑΛΟΥ (ΜΑΙΟΣ 2012)
Από Giouli Tsakalou και Flora Matte στην ομάδα ΒΙΒΛΙΟ-ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ-ΚΡΙΤΙΚΕΣ ·
Οι Αρχαίοι θεοί των Ελλήνων ήταν απρόβλεπτα μυθικά πλάσματα.
Ζούσαν στην κορυφή του Ολύμπου ,τρεφόταν με μέλι ,δημιουργούσαν καταστάσεις στις ζωές των κοινών θνητών για να περάσουν την ώρα τους ,η ακόμη γιατί ήθελαν να τους τιμωρήσουν.
Πολλές φορές όμως οι ίδιοι έχοντας όλα τα κοινά συναισθήματα πάλευαν με τους ίδιους τους τους εαυτούς.
Οι ιστορίες πολλές οι μύθοι ακόμη περισσότεροι.
Ο 'Ηφαιστος ένας νεογέννητος θεός πετάχτηκε από τον Όλυμπο όταν ο πατέρας του θύμωσε και βρέθηκε σε ένα νησί!
Στην Λήμνο.
Αργότερα η τύχη ήρθε με το μέρος του, γιατί αυτόν τον κουτσό και άγριο Θεό ,τον θεό του σιδήρου,τον αγάπησε και τον παντρεύτηκε η Αφροδίτη.
Η θεά της ομορφιάς και του έρωτα!
Μύθοι θα μου πείτε. Ναι είναι αλήθεια μύθοι!
Αλλά είναι ακόμη πιο πολύ αλήθεια πως εμείς οι Ελληνες έχουμε μέσα μας τους κόκκους της Λογοτεχνίας.Τούς κόκκους που γίνονται λέξεις και προτάσεις για να καταλήξουν σε βιβλίο.
Η Λημνιά Ρούλα Σαμαιλίδου- Βακου έχοντας μέσα της τούς κόκκους αυτούς άρχισε να γράφει και να παραδίδει σε όλους εμάς βιβλία που μας αγγίζουν με τον τρόπο γραφής αλλά και με το θέμα τους.
Την Συγγραφέα Ρούκλα Σαμαιλίδου-Βάικου ,την γλυκιά συμπατριώτισσα μου θα σας παρουσιάσω σήμερα.!
Καλημέρα Ρούλα μου,εύχομαι να απολαύσεις τις ερωτήσεις και οι αναγνώστες της ομάδας ΒΙΒΛΙΟ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ ΚΡΙΤΙΚΕΣ τις απαντήσεις σου!
Ευχαριστώ πολύ για την ευκαιρία και ελπίζω να φανώ αντάξια των προσδοκιών τους.
1.Γνωρίζω πως η ζωή σου τώρα βρίσκεται στην Σπάρτη.Όμως ξεκίνησες από το όμορφο νησί της Λήμνου. Τι αναμνήσεις έχεις από τότε από τα παιδικά σου χρόνια στο νησί.Φαντάζομαι πως είναι πολλές και δεδομένου πως οι παιδικές αναμνήσεις μένουν πάντα και μας συντροφεύουν ,θέλω να μου μιλήσεις για τότε!
Οι παιδικές μου αναμνήσεις είναι πολλές και όλες κλεισμένες σε μια εικόνα, σαν πίνακα ζωγραφικής. Μια τεράστια αγκαλιά σαν φτερούγες αγγέλου να προστατεύουν ένα παιδί, εμένα. Η εικόνα έχει κι άλλους ανθρώπους μέσα. Ανθρώπους ταλαιπωρημένους από τα πάθη της εμφυλιακής περιόδου, που αν και προσπαθούν να ορθοποδήσουν και να βρουν τον δρόμο τους, εμένα μου μαθαίνουν πως ο κόσμος είναι αγγελικά πλασμένος. Χείλη πικραμένα μου μαθαίνουν το χαμόγελο. Χέρια τρεμάμενα μου μαθαίνουν την τρυφερότητα, αγκαλιές την αγάπη. Άνθρωποι μαυροφορεμένοι μου μαθαίνουν πως υπάρχουν κι άλλα χρώματα πέρα από το μαύρο. Το γαλάζιο του ουρανού και της θάλασσας, το πράσινο των δένδρων της αυλής μας με τα περιστέρια, το κίτρινο του ήλιου, το γκρι του κάστρου που βλέπαμε απέναντι, τα χρώματα της ίριδας σε καθένα από τα λουλούδια που δρόσιζα με ένα ποτιστήρι. Παππούς, γιαγιά, νόνα. Μ' αυτούς μεγάλωσα, αυτοί ήταν ο κόσμος μου. Προσπαθούσαν να αντικαταστήσουν αυτούς που έπρεπε να είναι κανονικά δίπλα σε ένα παιδί που μεγαλώνει. Δεν ήταν επιλογή τους που έλειπαν από τη ζωή μου.
Αυτός, που νόμιζα πως ήταν ταξίδι στην Αμερική και κάποια στιγμή περίμενα πως θα γυρίσει,είχε φύγει σε εκείνο το ταξίδι που δεν έχει επιστροφή εννιά μέρες πριν να γεννηθώ. Κι αυτή που έβλεπα μόνο κάθε γιορτές και καλοκαίρια, γιατί δίδασκε τους μαθητές της σε μακρινά χωριά, δεν ήταν μια τυχαία γυναίκα με το όνομα που ήξερα αλλά ήταν και η μάνα. Εύκολα γελιέται ένα παιδί αλλά ίσως και αναγκαίο για να κάνουν τον κόσμο του όμορφο και φωτεινό.
2.Τα όνειρα που έχουμε ως παιδιά άλλοι μπορέσαμε να τα κάνουμε πραγματικότητα άλλοι όχι όλα και πολλοί έχουν ακόμη μέσα τους το σαράκι του ανεκπλήρωτου ονείρου.Ρούλα μου τώρα όταν κοιτά πίσω στα χρόνια της εφηβείας πόσα από τα τότε όνειρά σου πιστεύεις πως έγιναν πράξη?
Λένε, πως όταν κάνεις όνειρα και σχέδια, τα βλέπει από πάνω ο Θεός και γελά. Τον αφήνουμε βέβαια να γελά κι εμείς κάνουμε τα όνειρά μας γιατί χωρίς αυτά η ζωή δεν είναι ωραία. Δεν αποτελώ εξαίρεση. Έκανα κι εγώ όνειρα, όχι σπουδαία και μεγάλα, πάντως όνειρα και κάθε φορά διαφορετικά. Λες κι έπαιρνα έναν ίσιο δρόμο να τον περπατήσω κι εκεί ξαφνικά ο δρόμος έκανε στροφή και μετά κι άλλη, κι άλλη. Κι όλα τα όνειρα έμειναν ανεκπλήρωτα, χαμένη μέσα στις στροφές του δρόμου της ζωής. Τον περπατούσα όμως κι όπου μ' έβγαζε. Ήμουν αθλήτρια και κυνηγούσα το όνειρο, άσχετα αν έμενα τελικά χωρίς μετάλλιο. Αν μπορούσες αλήθεια να το πιάσεις με την ταχύτητα, σίγουρα θα ήμουν νικήτρια, γιατί στην πραγματικότητα ήμουν αθλήτρια και μάλιστα πρωταθλήτρια στα 100 μέτρα ταχύτητας. Ονειρευόμουν, θυμάμαι, σαν ήμουν μαθήτρια να ανέβω κάποτε στο πιο ψηλό σκαλί του βάθρου και πίσω μου να κυματίζει η ελληνική σημαία και να ακούγεται ο εθνικός μας ύμνος. Άλλες εποχές τότε. Ποιος να μας ανακαλύψει σε ένα νησί του Αιγαίου! Έφυγε το όνειρο αυτό και η ζωή μ' έφερε να σπουδάζω παιδαγωγικά.
Αποφοίτησα κι εκεί που ονειρευόμουν σχολειά και μαθητούδια, πίνακες, κιμωλίες και τετράδια, πάλι η ζωή μ' έστριψε και με έβαλε πίσω από ένα γραφείο τράπεζας. Τι ειρωνεία! Από την κίνηση στην καθιστική ζωή! Κάθισαν και τα όνειρα και είπα να μην ξανακάνω, αφού για αλλού πάντα κινούσα... κι αλλού η ζωή με πήγαινε!
3.Είσαι Συγγραφέας και μάλιστα με δημιουργική και δυναμική πένα.Η διάθεση, η ορμή θα έλεγα να γράψεις από πού εδράζεται?Είναι από διάφορους εξωγενής παράγοντες κάθε φορά και διαφορετικοί η θέλεις να καταγράψεις τα συναισθήματά σου και πλάθεις ιστορίες.?
Σβήνω τη λέξη συγγραφέας και βάζω απλώς τη λέξη γράφω, χωρίς να το αναλύσω. Το έχω κάνει πολλές φορές. Η γραφή, λοιπόν, για μένα ήταν από τα όνειρα που ποτέ δεν έκανα κι όμως... η ζωή με πήγε. Ήταν η ανάγκη να διοχετεύσω κάπου αλλού την ενέργεια που είχα και είχε κατακαθίσει για πολλά χρόνια πίσω από ένα γραφείο, που είχε πάψει να με ικανοποιεί για διαφόρους λόγους. Η ανάγκη αυτή έγινε πιο επιτακτική όταν βρέθηκα σε έναν τόπο ξένο, που προσπαθούσα να αγαπήσω αν και ήξερα πως δύσκολα θα με αποδεχθεί. Δεν ήξερα πως μπορούσα να γράψω, ποτέ δεν είχα δοκιμάσει. Στο σχολείο δεν μου άρεσε να γράφω εκθέσεις με συγκεκριμένο θέμα, που περιόριζαν τη σκέψη μου, την κατεύθυναν. Έκανα αυτό που έπρεπε να κάνω γιατί έπρεπε και όχι γιατί ήθελα. Κι όταν κάτι δεν το θέλεις δεν σου βγαίνει και αξιόλογο. Έτσι τουλάχιστον έκρινα εγώ.
Κι ενώ προσπαθούσα ακόμα να ενταχθώ στο καινούριο περιβάλλον, έρχεται μια συγκλονιστική ιστορία, που με κάνει να ενδιαφερθώ, να ψάξω την ιστορία του τόπου και των ανθρώπων της και τελικά να θελήσω να την μεταφέρω οπωσδήποτε στο χαρτί. Η εμμονή να δικαιώσω έστω και μετά θάνατον τον ήρωα της ιστορίας, έναν δάσκαλο, ήταν εκείνη που με ώθησε. Η αποδοχή του πονήματός μου από το αναγνωστικό κοινό, με έκανε να θέλω να συνεχίσω. Με ελκύουν οι αληθινές ιστορίες και τις κυνηγώ. Δεν λένε άλλωστε πως τις καλύτερες της γράφει η ίδια η ζωή; Όλα τα πονήματά μου λοιπόν είναι στηριγμένα πάνω πραγματικές ιστορίες, μπλεγμένες με διηγήσεις τρίτων ανθρώπων, με προσωπικά βιώματα και μπόλικη φαντασία. Κάτι σαν τα μπαχάρια στα φαγητά, που τα κάνουν πιο νόστιμα, πιο γευστικά. Οι ήρωές μου πασχίζω να αγαπηθούν. Γήινοι, διπλανοί μας άνθρωποι, με λάθη,πάθη,διλήμματα,συναισθήματα. Πολλά συναισθήματα και κάποια απ' αυτά γιατί όχι και δικά μου. Αυτός που γράφει καταθέτει την ψυχή του.
4.Ρούλα μου γράφεις χρόνια, πότε ένιωσες έτοιμη να παρουσιάσεις τα γραπτά σου σε εμάς με την μορφή του βιβλίου και αν υπάρχει κάποιος η κάτι που σε ώθησε σε αυτό?
-----------------------------------
Γράφω τα τελευταία 10 χρόνια. Δεν είναι πολλά σαν χρονική περίοδος αλλά πολλά για πέντε βιβλία. Σχεδόν ένα κάθε 2 χρόνια. Επειδή μου αρέσουν οι ιστορίες της παλιάς εποχής, εποχής που είχαν ζήσει οι γονείς και οι παππούδες μας, και πάντα μέσα σε ιστορικά πλαίσια, οι ώρες τις μελέτης μου κλέβουν τον περισσότερο χρόνο. Όταν αρχίσω να γράφω, μπορεί μέσα σε 2 ή 3 μήνες να έχω τελειώσει αν αφοσιωθώ αλλά είμαι αρκετά ανασφαλής για να νιώσω έτοιμη και να το παραδώσω. Το αφήνω στην άκρη και μπορεί να μπω στον υπολογιστή μήνες αργότερα να το κοιτάξω ξανά και ξανά, να κόψω και να ράψω. Και κάθε φορά που μπαίνω υπάρχει κι άλλη αλλαγή. Φίλες καλές, που εμπιστεύομαι απόλυτα τη γνώμη τους και τις γνώσεις τους, με πολύ χαρά αναλαμβάνουν να το διαβάσουν, να μου κάνουν διορθώσεις ή διάφορες επισημάνσεις και να μου δώσουν το πράσινο φως. Όσο για το πρώτο γραπτό μου, η συναισθηματική φόρτιση και η εμμονή να προσπαθήσω να δικαιώσω έστω μετά θάνατο τον ήρωά μου, τον Μήτσο, το δάσκαλο, ήταν εκείνα που με ώθησαν να παρουσιάσω την ιστορία σε μορφή βιβλίου.
5.Γνωρίζω πως το τελευταίο σου βιβλίο επανεκδίδεται.Η έκδοση του πρώτη και δεύτερη πόσο σε χαροποίησε?
Θα πω ψέμματα αν γράψω πως δεν χάρηκα. Όποιος γράφει καταθέτει συγχρόνως και κομμάτια της ψυχής του. Όταν νιώθεις λοιπόν πως ο αναγνώστης αποδέχεται αυτά τα κομμάτια, είναι χαρά και ευτυχία.
6. Αλήθεια πόσα βιβλία έχεις γράψει και κυρίως τι θέμα έχουν?
Μέχρι στιγμής έχουν εκδοθεί τέσσερα βιβλία μου. Το πρώτο, τα "Χρόνια οργής", ήταν εκείνο που το θέμα του με έκανε να αρχίσω να γράφω. Ήταν η ιστορία ενός δάσκαλου την περίοδο της κατοχής και του εμφυλίου στη Λακωνία, που κατηγορήθηκε άδικα, αναγκάστηκε να βγει στο αντάρτικο και τέλος πλήρωσε με τη ζωή του. Ο δάσκαλος ήταν ο αδελφός του πεθερού μου.
Μη θέλοντας να αδικήσω και τη δική μου οικογένεια, που πέρασε κι αυτή όχι βέβαια τόσο τραγικά γεγονότα αλλά τουλάχιστον τράβηξε πολύ κουπί από την μεριά της στο νησί, έγραψα τη δική της ιστορία στο βιβλίο "Τα κεντημένα γοβάκια"
Το τρίτο βιβλίο είναι μια συλλογή ανέκδοτων μέχρι τότε παραμυθιών, που οι ρίζες τους χάνονται μέσα στο χρόνο και η γη που γεννήθηκαν είναι η Λακωνία. Παραμύθια που δεν ήθελα να ξεχαστούν αν κάποια στιγμή έφευγαν οι άνθρωποι που τα ήξεραν. 'Ετσι έγιναν τα "Παραμύθια της γιαγιάς"
5.Γνωρίζω πως το τελευταίο σου βιβλίο επανεκδίδεται.Η έκδοση του πρώτη και δεύτερη πόσο σε χαροποίησε?
Θα πω ψέμματα αν γράψω πως δεν χάρηκα. Όποιος γράφει καταθέτει συγχρόνως και κομμάτια της ψυχής του. Όταν νιώθεις λοιπόν πως ο αναγνώστης αποδέχεται αυτά τα κομμάτια, είναι χαρά και ευτυχία.
6. Αλήθεια πόσα βιβλία έχεις γράψει και κυρίως τι θέμα έχουν?
Μέχρι στιγμής έχουν εκδοθεί τέσσερα βιβλία μου. Το πρώτο, τα "Χρόνια οργής", ήταν εκείνο που το θέμα του με έκανε να αρχίσω να γράφω. Ήταν η ιστορία ενός δάσκαλου την περίοδο της κατοχής και του εμφυλίου στη Λακωνία, που κατηγορήθηκε άδικα, αναγκάστηκε να βγει στο αντάρτικο και τέλος πλήρωσε με τη ζωή του. Ο δάσκαλος ήταν ο αδελφός του πεθερού μου.
Μη θέλοντας να αδικήσω και τη δική μου οικογένεια, που πέρασε κι αυτή όχι βέβαια τόσο τραγικά γεγονότα αλλά τουλάχιστον τράβηξε πολύ κουπί από την μεριά της στο νησί, έγραψα τη δική της ιστορία στο βιβλίο "Τα κεντημένα γοβάκια"
Το τρίτο βιβλίο είναι μια συλλογή ανέκδοτων μέχρι τότε παραμυθιών, που οι ρίζες τους χάνονται μέσα στο χρόνο και η γη που γεννήθηκαν είναι η Λακωνία. Παραμύθια που δεν ήθελα να ξεχαστούν αν κάποια στιγμή έφευγαν οι άνθρωποι που τα ήξεραν. 'Ετσι έγιναν τα "Παραμύθια της γιαγιάς"
Το τέταρτο βιβλίο μου είναι το "Πέρα από το νησί". Μια ιστορία αληθινή με πρωταγωνίστριες μια θετή και μια υιοθετημένη κόρη, που η ζωή τους παίζει άσχημα παιχνίδια και θα τις οδηγήσει από τον πλούτο στη φτώχεια, από την ευτυχία στη δυστυχία. Προσπαθούν να βρουν δρόμο επιστροφής, ελπίδα, αδιέξοδο, χωρίς να ξέρουν τι τους επιφυλάσσει το μέλλον.
7. Ζείς τώρα στην Σπάρτη. Δεν έχω ιδια 'αποψη για την ζωή στην επάρχία.Οι γνωσεις μου περιορίζονται μόνον στην ζωή των καλοκαιρινών διακοπών.Εσύ μια γυναίκα με ανοιχτους πνευματικούς ορίζοντες, μια γυναίκα που έζησε στην πρωτευουσα,πως αξιολογείς την ζωή σε μια κοινωνία μικρή και πιθανόν σκληρη η ακόμη και κλειστή?
Αν πρωτεύουσα εννοείς την Αθήνα, θα πω πως δεν την γνωρίζω. Έζησα εκεί τα δυο χρόνια των σπουδών μου στην Αρσάκειο Παιδαγωγική Ακαδημία αλλά κλεισμένη σε μια φοιτητική εστία τα χρόνια της χούντας, που αν επιστρέφαμε μετά τις 12 βρίσκαμε την πόρτα κλειστή και έπρεπε να δώσουμε λόγο. Η Ακαδημία δεν είχε καμιά διαφορά με το τότε Γυμνάσιο. Παρακολούθηση, απουσίες, διάβασμα. Ποια Αθήνα να γνωρίσεις; Στη ζωή μου δυο μέρη γνωρίζω καλά. Λήμνο και Σπάρτη. Μικρές κοινωνίες αλλά και διαφορετικές. Τον τόπο που γεννήθηκες και αφήνεις πίσω σου, τον αγαπάς κι όσα κακά κι αν έχει τα ξεχνάς ή τα παραβλέπεις. Βλέπεις μόνο τα καλά και τα ωραία. Τον εξιδανικεύεις. Όσο για την επαρχιακή κοινωνία που τώρα ζω, τη Σπάρτη, θα είχα πολλά να πω, ίσως και ένα βιβλίο να γεμίσω. Αν και βρήκα αγάπη σε πολλούς ανθρώπους δεν φοβάμαι να πω, πως πράγματι είναι σκληρή και κλειστή κοινωνία. Νοιώθω ευγνώμων που κάποια μερίδα με αποδέχτηκε και κάποια παιδιά σε ένα σχολείο, σε ένα βίντεο που έκαναν για τον τόπο τους και για τους Λάκωνες λογοτέχνες, περιέλαβαν και την αφεντιά μου.
Αν παρ' όλα αυτά με έβαζαν κάποια στιγμή να διαλέξω, να είστε βέβαιοι πως την πρωτεύουσα, την Αθήνα, δεν θα την επέλεγα. Μπορεί να χάνουμε πολλά πράγματα εμείς της επαρχίας, γιατί όλα στην Αθήνα γίνονται, αλλά εγώ αυτό το απρόσωπο δεν το αντέχω. Θέλω να βρίσκομαι ανάμεσα σε ανθρώπους που γνωρίζω, να λέω σε κάθε μου βήμα καλημέρα, να αστειεύομαι μαζί τους, να γελώ, να μιλάω, να αισθάνομαι.
8.Οι παρουσιάσεις του τελευταίου σου βιβλίου ήταν απίστευτα καλές.Μπορείς , χωρίς καμμια συστολή να μας τις περιγράψεις αρχίζοντας από την αρχική σκέψη, την πρώτη της οργάνωσης αυτών.Υπάρχουν άνθρωποι που δεν είχαν την τύχη να έρθουν και θα ήθελαν, το γνωρίζω αυτό, να διηγηθείς μερικά πράγματα ωστε να αποκτήσουν νοερά άποψη!
Η πρώτη παρουσίαση δικαιωματικά έγινε στο γενέθλιο νησί μου. Ένα κομμάτι άλλωστε του βιβλίου μου διαδραματίζεται σ' αυτό. Απίστευτα γεμάτος ο αύλειος χώρος του γυμνασίου Μύρινας, απίστευτα συναισθήματα, αν και τα είχα νοιώσει και σε άλλες παρουσιάσεις βιβλίων μου. Κάθε φορά όμως είναι διαφορετικά.
Ακολούθησε η Σπάρτη, που και εδώ και οι δύο αίθουσες ήταν γεμάτες. Όχι όμως κι αυτοί, που αν και μέσα μου ήξερα πως δεν θα το κάνουν, εγώ περίμενα να έρθουν. Για τη σκληρή και κλειστή κοινωνία της Σπάρτης, παρουσίαζε το βιβλίο της μια ξένη. Οι προσωπικές σχέσεις, η εκτίμηση που μου δείχνουν άνθρωποι που έχω γνωρίσει, και αναγνώστες των άλλων βιβλίων μου, ήταν εκείνοι, που με τίμησαν με την παρουσία τους.
Ακολούθησε η Αθήνα με τη συμμετοχή της σοπράνο της εθνικής λυρικής σκηνής Ευδοκίας Χατζηιωάννου. Απίστευτα ρομαντική βραδιά με τα τραγούδια της και τις μελωδίες του πιάνου. Γεμάτη αίθουσα με γνωστά πρόσωπα, και άλλα που γνώριζα μόνο από φωτογραφίες και ανταλλαγή σχολιασμών στο Φ.Β. Αν διαβάζουν αυτή τη συνέντευξη, ήθελα γι ακόμη μια φορά να τους ευχαριστήσω και να τους πω πως η παρουσία τους με συγκίνησε.
Μετά από πρόσκληση έγιναν άλλες δύο παρουσιάσεις στη Λακωνία. Στο Γεράκι και στη Σκάλα. Αισθάνομαι αφάνταστα τυχερή που παίρνω αγάπη και συμπαράσταση από τους φίλους μου. Ίσως δεν είναι τυχαίο. Εκείνοι ξέρουν. Και σ' αυτά τα μέρη, που εγώ δεν γνώριζα κανέναν, αυτοί ανέλαβαν, αυτοί έτρεξαν, αυτοί γέμισαν τις αίθουσες και τους ευχαριστώ.
Η τελευταία παρουσίαση έγινε στη Θεσ/νίκη. Εκεί με κάλεσε ο Σύλλογος των Λημνιών συμπατριωτών μου και με περίμενε με μια ανοιχτή αγκαλιά. Κρασιά, παξιμάδια, τυριά από το νησί μου ήταν τα κεράσματα στους παριστάμενος. Δεν θα παραλείψω, ότι κι εδώ με συγκίνησαν με την παρουσία τους άνθρωποι που γνώρισα από το Φ.Β. και μ' έκαναν να τους αγαπήσω. Άλλη μαγεία η Θεσ/νίκη και οι άνθρωποί της.
9.Τώρα τι ετοιμάζεις, ειναι σίγουρο πως κάτι έχεις και πάλι να μας δωσεις!
Είναι σχεδόν έτοιμο το καινούριο μου πόνημα με τίτλο "Η γειτονιά των ονείρων". Είναι επίσης μια πραγματική ιστορία από τη Μικρά Ασία, που μου διηγήθηκαν και ευελπιστώ να αγαπηθεί όσο και το προηγούμενο. Οι ήρωές μου να μπουν και πάλι στα σπίτια και στις καρδιές των αναγνωστών και να γίνουν οι δικοί τους άνθρωποι όπως η Φωτεινή και η Στέλλα από το "Πέρα από το νησί" Η Πανανή και ο Μανώλης, να βρουν την αγάπη που τους αξίζει.
10.Υπάρχουν άνθρωποι που σε γνώρισαν από το Φεις και έμαθαν για σένα και το έργο σου.Αλήθεια πόσο σε βοήθησε αυτή η επαφη με το διαδίκτυο ?Υπάρχουν κίνδυνοι που ελοχευουν ώστε να απειληθεί κάποιος Συγγραφέας συναισθηματικά η όλα είναι ρόδινα και το φεις είναι απλά απαραίτητο?
7. Ζείς τώρα στην Σπάρτη. Δεν έχω ιδια 'αποψη για την ζωή στην επάρχία.Οι γνωσεις μου περιορίζονται μόνον στην ζωή των καλοκαιρινών διακοπών.Εσύ μια γυναίκα με ανοιχτους πνευματικούς ορίζοντες, μια γυναίκα που έζησε στην πρωτευουσα,πως αξιολογείς την ζωή σε μια κοινωνία μικρή και πιθανόν σκληρη η ακόμη και κλειστή?
Αν πρωτεύουσα εννοείς την Αθήνα, θα πω πως δεν την γνωρίζω. Έζησα εκεί τα δυο χρόνια των σπουδών μου στην Αρσάκειο Παιδαγωγική Ακαδημία αλλά κλεισμένη σε μια φοιτητική εστία τα χρόνια της χούντας, που αν επιστρέφαμε μετά τις 12 βρίσκαμε την πόρτα κλειστή και έπρεπε να δώσουμε λόγο. Η Ακαδημία δεν είχε καμιά διαφορά με το τότε Γυμνάσιο. Παρακολούθηση, απουσίες, διάβασμα. Ποια Αθήνα να γνωρίσεις; Στη ζωή μου δυο μέρη γνωρίζω καλά. Λήμνο και Σπάρτη. Μικρές κοινωνίες αλλά και διαφορετικές. Τον τόπο που γεννήθηκες και αφήνεις πίσω σου, τον αγαπάς κι όσα κακά κι αν έχει τα ξεχνάς ή τα παραβλέπεις. Βλέπεις μόνο τα καλά και τα ωραία. Τον εξιδανικεύεις. Όσο για την επαρχιακή κοινωνία που τώρα ζω, τη Σπάρτη, θα είχα πολλά να πω, ίσως και ένα βιβλίο να γεμίσω. Αν και βρήκα αγάπη σε πολλούς ανθρώπους δεν φοβάμαι να πω, πως πράγματι είναι σκληρή και κλειστή κοινωνία. Νοιώθω ευγνώμων που κάποια μερίδα με αποδέχτηκε και κάποια παιδιά σε ένα σχολείο, σε ένα βίντεο που έκαναν για τον τόπο τους και για τους Λάκωνες λογοτέχνες, περιέλαβαν και την αφεντιά μου.
Αν παρ' όλα αυτά με έβαζαν κάποια στιγμή να διαλέξω, να είστε βέβαιοι πως την πρωτεύουσα, την Αθήνα, δεν θα την επέλεγα. Μπορεί να χάνουμε πολλά πράγματα εμείς της επαρχίας, γιατί όλα στην Αθήνα γίνονται, αλλά εγώ αυτό το απρόσωπο δεν το αντέχω. Θέλω να βρίσκομαι ανάμεσα σε ανθρώπους που γνωρίζω, να λέω σε κάθε μου βήμα καλημέρα, να αστειεύομαι μαζί τους, να γελώ, να μιλάω, να αισθάνομαι.
8.Οι παρουσιάσεις του τελευταίου σου βιβλίου ήταν απίστευτα καλές.Μπορείς , χωρίς καμμια συστολή να μας τις περιγράψεις αρχίζοντας από την αρχική σκέψη, την πρώτη της οργάνωσης αυτών.Υπάρχουν άνθρωποι που δεν είχαν την τύχη να έρθουν και θα ήθελαν, το γνωρίζω αυτό, να διηγηθείς μερικά πράγματα ωστε να αποκτήσουν νοερά άποψη!
Η πρώτη παρουσίαση δικαιωματικά έγινε στο γενέθλιο νησί μου. Ένα κομμάτι άλλωστε του βιβλίου μου διαδραματίζεται σ' αυτό. Απίστευτα γεμάτος ο αύλειος χώρος του γυμνασίου Μύρινας, απίστευτα συναισθήματα, αν και τα είχα νοιώσει και σε άλλες παρουσιάσεις βιβλίων μου. Κάθε φορά όμως είναι διαφορετικά.
Ακολούθησε η Σπάρτη, που και εδώ και οι δύο αίθουσες ήταν γεμάτες. Όχι όμως κι αυτοί, που αν και μέσα μου ήξερα πως δεν θα το κάνουν, εγώ περίμενα να έρθουν. Για τη σκληρή και κλειστή κοινωνία της Σπάρτης, παρουσίαζε το βιβλίο της μια ξένη. Οι προσωπικές σχέσεις, η εκτίμηση που μου δείχνουν άνθρωποι που έχω γνωρίσει, και αναγνώστες των άλλων βιβλίων μου, ήταν εκείνοι, που με τίμησαν με την παρουσία τους.
Ακολούθησε η Αθήνα με τη συμμετοχή της σοπράνο της εθνικής λυρικής σκηνής Ευδοκίας Χατζηιωάννου. Απίστευτα ρομαντική βραδιά με τα τραγούδια της και τις μελωδίες του πιάνου. Γεμάτη αίθουσα με γνωστά πρόσωπα, και άλλα που γνώριζα μόνο από φωτογραφίες και ανταλλαγή σχολιασμών στο Φ.Β. Αν διαβάζουν αυτή τη συνέντευξη, ήθελα γι ακόμη μια φορά να τους ευχαριστήσω και να τους πω πως η παρουσία τους με συγκίνησε.
Μετά από πρόσκληση έγιναν άλλες δύο παρουσιάσεις στη Λακωνία. Στο Γεράκι και στη Σκάλα. Αισθάνομαι αφάνταστα τυχερή που παίρνω αγάπη και συμπαράσταση από τους φίλους μου. Ίσως δεν είναι τυχαίο. Εκείνοι ξέρουν. Και σ' αυτά τα μέρη, που εγώ δεν γνώριζα κανέναν, αυτοί ανέλαβαν, αυτοί έτρεξαν, αυτοί γέμισαν τις αίθουσες και τους ευχαριστώ.
Η τελευταία παρουσίαση έγινε στη Θεσ/νίκη. Εκεί με κάλεσε ο Σύλλογος των Λημνιών συμπατριωτών μου και με περίμενε με μια ανοιχτή αγκαλιά. Κρασιά, παξιμάδια, τυριά από το νησί μου ήταν τα κεράσματα στους παριστάμενος. Δεν θα παραλείψω, ότι κι εδώ με συγκίνησαν με την παρουσία τους άνθρωποι που γνώρισα από το Φ.Β. και μ' έκαναν να τους αγαπήσω. Άλλη μαγεία η Θεσ/νίκη και οι άνθρωποί της.
9.Τώρα τι ετοιμάζεις, ειναι σίγουρο πως κάτι έχεις και πάλι να μας δωσεις!
Είναι σχεδόν έτοιμο το καινούριο μου πόνημα με τίτλο "Η γειτονιά των ονείρων". Είναι επίσης μια πραγματική ιστορία από τη Μικρά Ασία, που μου διηγήθηκαν και ευελπιστώ να αγαπηθεί όσο και το προηγούμενο. Οι ήρωές μου να μπουν και πάλι στα σπίτια και στις καρδιές των αναγνωστών και να γίνουν οι δικοί τους άνθρωποι όπως η Φωτεινή και η Στέλλα από το "Πέρα από το νησί" Η Πανανή και ο Μανώλης, να βρουν την αγάπη που τους αξίζει.
10.Υπάρχουν άνθρωποι που σε γνώρισαν από το Φεις και έμαθαν για σένα και το έργο σου.Αλήθεια πόσο σε βοήθησε αυτή η επαφη με το διαδίκτυο ?Υπάρχουν κίνδυνοι που ελοχευουν ώστε να απειληθεί κάποιος Συγγραφέας συναισθηματικά η όλα είναι ρόδινα και το φεις είναι απλά απαραίτητο?
Αν είσαι άγνωστη, αν δεν ανήκεις σε μεγάλο εκδοτικό οίκο με πλούσια διαφήμιση, κι αν δεν έχεις βοήθεια από πουθενά, σαφώς η επαφή με το διαδίκτυο βοηθά. Μέχρι πριν ένα χρόνο το κομπιούτερ για μένα ήταν μόνο το εργαλείο που με βοηθούσε να γράφω εύκολα τα κείμενά μου. Όταν κάποιοι φίλοι μου γνώρισαν τους άγνωστους για μένα δρόμους του, είδα πως μέχρι τότε κοιμόμουν τον ύπνο του δικαίου. Το Φ.Β. ήταν ένας καινούριος κόσμος για μένα, γλυκός και πικρός μαζί. Θα ήταν ψέμα να πω πως δεν γνώρισα μέσα απ' αυτό ανθρώπους αξιόλογους, που δεν θα γνώριζα διαφορετικά. Άλλους μόνο από συνεντεύξεις που έδωσαν ( και σ' αυτό σ' ευχαριστώ, Γιούλη) και άλλους με περισσότερες επαφές. Τους αγάπησα και με αγάπησαν. Άλλοι αληθινά και άλλοι ψεύτικα. Δεν έχει σημασία. Ο αληθινός κόσμος που ζούμε τα έχει όλα. Φθόνο, κολακείες, ψευτιές, πισομαχαιρώματα, καυγάδες και ευτυχώς και αγάπη. Αυτή με κρατά.
11.Η Ρούλα τι άνθρωπος είναι?
Η Ρούλα, το έχω πει πολλές φορές, είναι ένας άνθρωπος γεμάτος ελαττώματα. Γιατί στην κοινωνία που ζούμε είναι ελάττωμα να είναι κάποιος ειλικρινής και να μην υποκρίνεται, ελάττωμα να είναι ευαίσθητος και συναισθηματικός, ελάττωμα να εμπιστεύεται. Προίκα μου όλα αυτά, που όσο κι αν προσπαθώ να ξεφορτωθώ, δεν τα καταφέρνω. Δεν κάνω τον κόπο να αραδιάσω και τα υπόλοιπα! Φτάνει ως εδώ. Προτέρημα κανένα. Ας αφήσω να τα πουν αυτοί που γνωρίζουν ή τουλάχιστον νομίζουν πως γνωρίζουν. Φανερά ή ακόμη και κρυφά. Τα κρυφά συνήθως είναι και τα πιο συνηθισμένα.
12. Έχεις μια οικογένεια που αγαπάς πολύ.Τι άλλο σε κάνει ευτυχισμένη?
Πέρα από την οικογένεια, ευτυχισμένη νοιώθω κι όταν βρίσκομαι με ανθρώπους που μ' αγαπούν και μ' εμπιστεύονται τους αγαπώ και τους εμπιστεύομαι. Να συμπορευόμαστε στα καλά και τα άσχημα, στα εύκολα και στα δύσκολα, στις χαρές και στις λύπες. Φίλους αλλά ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ. Χωρίς συμφέρον, χωρίς ψευτιές, χωρίς καρφώματα πίσω από τη πλάτη. Δεν θέλω πολλά για να είμαι ευτυχισμένη αλλά ζητώ δύσκολα πράγματα στην εποχή μας.
Αγαπημένη φίλη Ρούλα ,αγαπημένη και ταλαντούχα Συγγραφέα σου εύχομαι να είσαι δημιουργική και πάντα υγιείς και πάνω από όλα σε ευχαριστώ πολύ!
Εγώ σ' ευχαριστώ πολύ. Συγγνώμη για την πίκρα που έβγαλα σε κάποια σημεία, αλλά έτσι είμαι εγώ. Δεν μπορώ να κρυφτώ, δεν ξέρω να ελίσσομαι για να μην κακοκαρδίζω. Από τα ελαττώματα που λέγαμε....
ΓΙΟΥΛΗ ΤΣΑΚΑΛΟΥ
Κάποτε έβλεπα την ζωή μου σαν να ήμουν κλεισμένη πίσω από σίδερα, λες και δεν υπήρχε αέρας εκεί που με είχαν κλείσει...
Ασφυκτιούσα αλλά δεν το καταλάβαινε κανείς...
Ποιος άλλωστε θα είχε την "καλοσύνη" να ενδιαφερθεί για μένα...
Για το πως ένοιωθα ή για το τι με απασχολούσε.....
Απολύτως κανείς!
Μέχρι που βρέθηκε στον δρόμο μου Εκείνος!!!
Που όχι μόνον νοιάστηκε για μένα...αλλά και ότι έκανε
ήταν πραγματικά αληθινό και βγαλμένο μέσα από την καρδιά του....
Διαβάζω και ξαναδιαβάζω τις γραμμές αυτού του βιβλίου και έχω την αίσθηση πως η γράφουσα έχει βαθειά μέσα στο DNA της τον λυρισμό.
Οι σειρές χορεύουν μπροστά στα μάτια μου, δεν είναι άψυχες.!!! Οι σειρές μου δίνουν την δυνατότητα να δω κομμάτια της καθημερινής ζωής της γυναίκας διαχρονικά. Ρίχνω κλεφτές ματιές στον πόνο, στην αγωνία, στην δύναμη που κρύβει μέσα της κάθε γυναικεία καρδιά όταν είναι εγκλωβισμένη στα καθώς πρέπει!! Να δω την γυναίκα που παίρνει δύναμη και θάρρος και ξαναβγαίνει στην.....ζωή....
Η Ειρήνη Φραγκάκη, νέα σε ηλικία Συγγραφέας μπόρεσε να κάνει τα μάτια να δακρύσουν και την καρδιά να αγκαλιάσει με το αποτέλεσμα!!
Η Ειρήνη Φραγκάκη με το βιβλίο της "Η Αγάπη που άνθισε στην ψυχή μου" κατέδειξε πως δεν πρέπει πια να έχει συστολή όταν ακούει πως είναι απόγονος του Ραψωδού Βιτσέντζου Κορνάρου!!
Καλημέρα Ειρήνη μου, χαίρομαι πάρα πολύ, πρώτα γιατί είσαι ένα νέο παιδί με πολύ ταλέντο και επειδή αυτό το συγγραφικό σου ταλέντο, επέτρεψες να το απολαύσουμε μέσα από το βιβλίο σου! Όπως επίσης γνωρίζοντας πως περιορίζεις τις λέξεις σου όταν πρόκειται για σένα θα ήθελα να μου επιτρέψεις να μιλώ για σένα όπως εγώ αισθάνομαι, και εσύ να μην νιώθεις άβολα!
*Γιούλη μου καλημέρα και σ’ εσένα! Σ’ ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια και χαίρομαι που μιλάω μαζί σου!
Ειρήνη μου γράφεις από ότι ξέρω από μικρό παιδί. Το γράψιμο τετριμμένα θα σου πω πως σίγουρα αποτελεί ένα προσόν σου. Αυτό όμως που θέλω να σε ρωτήσω είναι εάν αποτέλεσε και μια διέξοδος στην ζωή της επαρχίας και μάλιστα στην ζωή μια νεαρότατης γυναίκας που παντρεύτηκε νωρίς και έκανε 3 και 4 παιδιά!
*Το γράψιμο για μένα λειτουργούσε σαν ηρεμιστικό απ’ όταν ήμουν στο δημοτικό. Κι επειδή ποτέ δεν μ’ ενθουσίαζαν τα φανταχτερά ημερολόγια της εποχής, αγόραζα τετράδια και τα διακοσμούσα εγώ. Εκεί μέσα άνοιγα την ψυχή μου είτε για να καταθέσω τις σκέψεις μου είτε για να αποτυπώσω τις εμπνεύσεις μου τα οποία τα κρατάω έως και σήμερα. Έκτοτε, αυτό μ’ έκανε να νιώσω ότι εγώ και το γράψιμο είμαστε ένα. Αυτή η κοινή πορεία έκανε τον «κόσμο» μου πάντα πιο όμορφο και γαλήνιο.Σαφώς και ήταν διέξοδος το γράψιμο στην επαρχία όπως και το διάβασμα.Οι επιλογές που έχεις περιορίζονται από μια μικρή κοινωνία. Για μένα ελευθερία σήμαινε μολύβι και χαρτί!
Το να κρατάς το μολύβι και να γράφεις ότι νιώθεις συνήθως το κάνει πολύς κόσμος. Άλλος καλά, άλλος πιστεύει καλά, άλλος καθόλου καλά! Επειδή όμως εσύ απέδειξες την δύναμη της πένας σου μπορείς να μας πεις τι είναι αυτό που ξεχωρίζει κάποιον που γράφει απλώς από κάποιον που το γραπτό του αγγίζει την ψυχή του αναγνώστη. Υπάρχει δηλαδή κάτι που τα διαχωρίζει? Και τι είναι εάν υπάρχει?
*Σκέψη, γραφή, συναίσθημα. Όχι, δεν τα διαχωρίζω αυτά. Υπάρχουν γραπτά που εμένα θα με αγγίξουν κι εσένα όχι. Υπάρχουν επίσης γραπτά που χθες δεν με άγγιζαν κι όταν τα ξαναδιάβασα με άλλη ψυχολογία, με ταξίδεψαν. Δεν κρίνω τον άνθρωπο που έγραψε ότι διάβασα, σε καμία περίπτωση. Σέβομαι την κατάθεση ψυχής που έχει κάνει. Αν δεν μου αρέσει το γραπτό απλά το κρατάω για μένα και πάω παρακάτω. Με τίποτα δεν μπορώ να βγάλω τέτοια συναισθήματα προς τα έξω γιατί δεν κρίνουν όλοι οι άνθρωποι το ίδιο και δεν θα ‘θελα να επηρεάσει κάποιο δικό μου σχόλιο.
Και επίσης επέτρεψε μου να μην θεωρώ ότι έχω αποδείξει «την δύναμη της πένας μου» ούτε καν να τολμώ να θεωρήσω τον εαυτό μου συγγραφέα.
Μετά την έκδοση του βιβλίου σου αλλά και την πολύ καλή πορεία του, πως θέλεις να σε ονομάζουν οι άλλοι? Διότι η λέξη Συγγραφέας κατά την γνώμη πολλών ανθρώπων έχει παραποιηθεί! Εσύ Ειρήνη μου τι άποψη έχεις για την λέξη Συγγραφέας και για το πως θέλεις να σε "αποκαλούν" οι άλλοι, δεδομένου πως είσαι ένας δυναμικός μεν αλλά πράος και χωρίς κομπασμούς άνθρωπος!!
*Δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να βάλουμε μια συγκεκριμένη ταμπέλα. Είμαι ένας άνθρωπος που γράφω και που απλώς αποφάσισα να δημοσιοποιήσω τα γραπτά μου. Αυτό σίγουρα δεν με κάνει μανάβη. Όμως ούτε και συγγραφέα. Η Ειρήνη Φραγκάκη έγραψε ένα παραμύθι με όμορφο τέλος για μεγάλα παιδιά. Πείτε με λοιπόν παραμυθά. Αν κάποτε οι αναγνώστες με αποκαλέσουν συγγραφέα θα είναι γιατί εκείνοι επέλεξαν να με κατατάξουν σ’ αυτή την κατηγορία και θα είναι μεγάλη μου τιμή αν καταφέρω κάτι τέτοιο.
Παρατηρώ πως ενώ οι άνθρωποι σε αγαπούν και οι Αναγνώστες αποζητούν και άλλα γραπτά σου, εσύ δεν είσαι άνθρωπος που τα "μυαλά του θα πάρουν αέρα".
Το λέω διότι ενώ είσαι κατά την άποψή μου, ένα πολύ ταλαντούχο πλάσμα δεν γυρνάς "από εδώ και από κεί", ονομάζοντας τον εαυτό σου Συγγραφέα,ούτε σε είδα να επιζητάς την όποια "διασημότητα", ενώ πολλοί άλλοι γύρω μας το προσπαθούν ανελέητα!! Εσύ που οφείλεις αυτήν την "ήρεμη" διαδρομή σου?
*Τον χαρακτηρισμό μου, φρόντισε να μου τον αποδώσει πριν 3μιση δεκαετίες η νονά μου Ειρήνη. Δεν αποζητώ τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο από αυτό που είμαι. Ειρήνη Φραγκάκη, γυναίκα, μητέρα, σύζυγος που απλά έτυχε να γράφει.
Τους ανθρώπους δεν τους κάνουν ούτε οι τίτλοι, ούτε οι χαρακτηρισμοί. Σε πολλές περιπτώσεις ίσως να ισχύει το ότι δηλώσεις είσαι. Εγώ όμως δεν θέλω, δεν ζητώ και δεν θα μου άρεσε τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο από την Ειρήνη με τα λάθη της, τα πάθη της και τα ελαττώματα της.
Το βιβλίο σου έχω την αίσθηση πως έχει αυτοβιογραφικά στοιχεία.Το έγραψες γιατί ένιωθες εσύ την ανάγκη να φωνάξεις πως πνιγόσουν, το έγραψες γιατί ήθελες να δώσεις διεξόδους στις ζωές και στα πνιγηρά ερωτήματα άλλων εγκλωβισμένων γυναικών, η επειδή ήθελες να δείξεις δημόσια το "χέρι" του ανθρώπου που βοήθησε να ανθίσει η αγάπη και στην δική σου ψυχή?
*Το βιβλίο ξεκίνησε να γράφετε πολύ νωρίς. Πριν ακόμα παντρευτώ τον πρώτο μου άντρα. Καθαρή φαντασία τότε. Όσο όμως πέρναγαν τα χρόνια και βίωνα κάποιες καταστάσεις προσωπικά, οσο γνώριζα γυναίκες που επίσης είχαν κάποια προβλήματα στο γάμο τους, τόσο «μάζευα» αν θες πληροφορίες. Το βιβλίο σταμάτησα να το γράφω και έμεινε κλεισμένο στο συρτάρι, για λίγο καιρό όμως, καθότι εργαζόμενη πια και μητέρα δυο παιδιών. Ο χρόνος λίγος και πολύτιμος. Καθόλου αρκετός για να τον εκμεταλλευτώ για εμένα την ίδια τόσο όσο θα ήθελα.
Όταν χώρισα κι ήρθε στη ζωή μου ξανά η ηρεμία και η γαλήνη είδα ότι ακόμα μου έλειπε κάτι κι αυτό ήταν το γράψιμο. Ξέθαψα όλα όσα είχα κρυμμένα από την ψυχή μου κι άρχισα να την ψαχουλεύω. Σε συνδυασμό με το γράψιμο ήρθε και ο έρωτας ξανά στη ζωή μου και τι πιο φυσιολογικό από την όμορφη κατάληξη. Σαφώς και αυτό το “χέρι” βοήθησε στην άνθιση της ψυχής μου! Από τότε δεν άφησα ούτε τον ερχομό των δυο μικρότερων παιδιών μου να με σταματήσει.
Αυτό όμως που ήθελα να βγει προς το αναγνωστικό κοινό ήταν πως όσα προβλήματα κι αν έχουμε σ’ ένα γάμο, πρέπει πάντα να προσπαθούμε. Ίσως ο αποδέκτης-σύζυγος των παραπόνων μας να αρπάξει την ευκαιρία που του δίνουμε και να προσπαθήσει ξανά να μας κατακτήσει και να μας σεβαστεί ως άτομα.Και το σημαντικότερο όλων; Ποτέ μα ποτέ, δεν πρέπει να το βάζουμε κάτω. Ποτέ μα ποτέ δεν πρέπει να εγκαταλείπουμε τον αγώνα της ζωής από τα όποια προβλήματα και δυσκολίες υπάρχουν.
Γνώρισα γυναίκες πριν την ολοκλήρωσή του οι οποίες ήταν στα πρόθυρα διαζυγίου κάτι το οποίο είναι ψυχοφθόρο και επώδυνο. Η ψυχή πρέπει να έχει πολύ δύναμη και πίστη για ν’ αντέξει έναν τέτοιο –αν και μικρό- θάνατο.
Η αλήθεια είναι πως υπήρξε μεγάλη έρευνα γιατί κάθε γυναίκα το βιώνει διαφορετικά. Κι επειδή το θέμα του είναι άκρως κοινωνικό και λεπτό μιας και μιλάμε για ψυχολογία γυναικών που ξέρουμε πόσο ευαίσθητη είναι, δεν ήθελα να γράψω απλά και μόνο την δική μου άποψη αλλά όλων αυτών των γυναικών που καθημερινά παλεύουν με το μέσα τους, με το έξω τους και πολύ περισσότερο με τη σχέση τους με τον άντρα τους.
Όμως γνώρισα επίσης γυναίκες που μετά την ανάγνωση του βιβλίου μου προσπάθησαν κι άλλο με τον σύντροφό τους γιατί αναθάρρησαν κι εκείνος έπιασε τα σήματα κινδύνου και τώρα ζουν ήρεμοι κι ευτυχισμένοι.
Αυτό αν μ’ έκανε κι εμένα ευτυχισμένη!
Η οικογένεια σου και κυρίως ο άνδρας της ζωής σου, πόσο αρωγοί είναι, γιατί τα 2,3,4 παιδιά δεν είναι και πολύ εύκολο να συγκεραστούν με τις πνευματικές ανησυχίες μιας γυναίκας, χωρίς να ξεχνούμε πως η ημέρα έχει 12 μόνον ώρες?
*Έχω μάθει εδώ και χρόνια να μετράω εικοσιτετράωρο. Για μένα αυτό το 12ωρο είναι πολυτέλεια που δεν την απήλαυσα ποτέ. Πάντα ο ύπνος ήταν μετά τις 1 τα μεσάνυχτα και πάντα ξύπναγα πριν τις 6 το πρωί. Μια μητέρα με 4 παιδιά κι ότι υποχρεώσεις συνεπάγεται, δεν μπορεί να έχει πρόγραμμα. Οι δουλειές πολλές, οι απαιτήσεις όλων εξίσου. Δεν είμαι όμως από τους ανθρώπους που χρειάζονται την μοναξιά ή την απόλυτη ησυχία για να γράψουν. Άλλωστε αν αποζητούσα κάτι τέτοιο απλούστατα θα έπρεπε να μένω ξύπνια και τις 24 ώρες. Η οικογένειά μου, έχει δει πολλές φορές την πλάτη μου. Όμως γνωρίζοντας πόσο αγαπώ αυτό που κάνω οφείλω να ομολογήσω ότι στάθηκαν δίπλα μου βράχοι με την ανοχή τους για τις ώρες που με στερήθηκαν.
Τι ετοιμάζεις τώρα και μάλιστα μετά από την καταπληκτική παρουσίαση που έγινε για το βιβλίο σου, που απ' ότι είδα σε τίμησαν πάρα πολλοί Συγγραφείς και Ποιητές?
*Θα μου επιτρέψεις να ξεκινήσω με την παρουσίαση του βιβλίου που έγινε εδώ στην Αθήνα. Οφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ καταρχάς στον εκδότη μου και συγγραφέα Γιώργο Μωύσογλου για την όμορφη και λεπτομερή διοργάνωση που έκανε και το υπέροχο αποτέλεσμά της. Ευχαριστώ θερμά τις αγαπημένες φίλες και συγγραφείς Αναστασία Καλλιοντζή για τον προλογισμό του βιβλίου που το απογείωσε καθώς επίσης και την Ευαγγελία Ευσταθίου για την ανάγνωση αποσπασμάτων. Αυτές οι δυο γυναίκες – όπως και η Θάλεια Κουνούνη που δυστυχώς έλειπε λόγω απόστασης - έχουν παίξει σημαντικό ρόλο στη ζωή μου! Ήταν από τις πρώτες που διάβασαν το βιβλίο μου και μου έδωσαν το θάρρος να συνεχίσω! Ένα μεγάλο ευχαριστώ οφείλω επίσης στον σύζυγό μου Γιώργο Δ. Σαμαρτζή για τις ατέλειωτες ώρες που αφιέρωσε στην επιμέλεια του βιβλίου και του εξωφύλλου αλλά και που ήταν δίπλα μου στην παρουσίαση διαβάζοντας κι εκείνος αποσπάσματα. Δεν ξέρω αν θα ήταν πρέπον να ευχαριστήσω μεμονωμένα τα άτομα βάση της ιδιότητας που έχουν, συγγραφείς, ποιητές και στιχουργοί που με τίμησαν με την παρουσία τους και να παραλείψω κάποιους. Προτιμώ να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους τους φίλους του βιβλίου μου που παρευρέθησαν και έκαναν τη βραδιά της παρουσίασης αξέχαστη!
Το βιβλίο που γράφω τώρα είναι προγενέστερο του «Η αγάπη που άνθισε στην ψυχή μου». Πραγματεύεται την αληθινή ιστορία μιας γυναίκας που έτυχε να έρθω σε επαφή μαζί της κάποια στιγμή και να μου ανοίξει την καρδιά της. Η γυναίκα αυτή πλέον δε ζει. Πρόκειται όχι απλά για μία πονεμένη ιστορία που έκατσα να τη δω με το μάτι ενός βιογράφου αλλά για μια σκληρή ζωή μέσα στα στέκια των τοξικομανών, των ιερόδουλων, των φυλακών. Η Μάγδα δυστυχώς δεν ήταν και δεν θα είναι η μόνη Μάγδα σ’ αυτό τον κόσμο. Υπάρχουν πολλές νέες κοπέλες στην ίδια θέση δίπλα μας. Δεν τις βλέπουμε όμως γιατί τις κρύβουν οι σκιές της νύχτας και η κακοσμία που αναδύεται ίσως ένα στενό κάτω απ’ το σπίτι μας. Η έρευνα γι' αυτό το βιβλίο δύσκολη και μακροχρόνια. Ευτυχώς είχα δίπλα μου για άλλη μια φορά τον σύζυγο μου ο οποίος με βοήθησε να περπατήσω μονοπάτια αχαρτογράφητα για εμάς (τους καθώς πρέπει) να δω και να ζήσω πράγματα και καταστάσεις που συντελούνται δίπλα μας μέσα στην Αθήνα αλλά και σε άλλες πόλεις. Ομολογώ ότι δεν ήταν λίγες οι φορές που φοβήθηκα για την ίδια μου τη ζωή κατά τη διάρκεια της έρευνας αλλά και για τη ζωή που έκρυβα μέσα μου μιας και ορισμένες από τις πιο δύσκολες περιπέτειες τις περάσαμε κατά τη διάρκεια της τρίτης εγκυμοσύνης μου. Ένα βιβλίο τελείως διαφορετικό από το προηγούμενο με εξαίρεση ότι κι εδώ έχουμε ένα κοινωνικό θέμα μόνο που οι αλήθειες είναι αδυσώπητα σκληρές.
Ποια θέματα σε ελκύουν περισσότερο, ποια γεμίζουν το μυαλό σου και τα απολαμβάνουμε εμείς "ως βιβλία";
*Θα μπορούσα να πω αβίαστα τα κοινωνικά. Όχι όμως κάτω από το πρίσμα μιας μεσημεριανής τηλεοπτικής εκπομπής που έχει σα σκοπό να πουλήσει τον πόνο των άλλων. Αντίθετα οδηγός μου είναι τα αισθήματα και τα συναισθήματα των ανθρώπων που ζουν δίπλα μου. Των ανθρώπων που μοιραζόμαστε τον ίδιο χώρο, τον ίδιο χρόνο, την ίδια πραγματικότητα. Μια αστείρευτη πηγή αισθημάτων και αξιών.
Η επιτυχία του βιβλίου σου πόσο"νευρίασε" εάν νευρίασε "φίλους" ,φίλους αλλά και συνοδοιπόρους σου στην Συγγραφή?Κατάλαβες κάτι τέτοιο?
*Δεν γνωρίζω κάτι τέτοιο. Θέλω να πιστεύω ότι – και πες με ρομαντική - κανείς δεν θέλει το κακό κανενός. Αν και είναι νωρίς να μιλάμε για επιτυχία εύχομαι να μην υπάρχουν άνθρωποι που τρώγονται με το σαράκι της ζήλιας. Δεν μπορώ να ζηλέψω την επιτυχία κάποιου άλλου, το θεωρώ αρρώστια. Επειδή από τη φύση μου χαίρομαι με τη χαρά των άλλων, θα ήθελα να χαίρονται και με τη δικιά μου! Ίσως να είναι κι ευσεβής πόθος όμως έτσι νιώθω!
Υπάρχουν άνθρωποι που σε πλήγωσαν με την επιτυχία που έχεις και μην αρνηθείς πως ΔΕΝ έχεις επιτυχία? Και εάν σε πλήγωσαν τι έκανες εσύ για να το ξεπεράσεις?
*Ευτυχώς έπαψα πια να πληγώνομαι τόσο εύκολα. Κρατάω μόνο τα καλά στη ζωή μου κι ακούω μόνο τα λόγια των ανθρώπων που μ’ αγαπάνε. Αυτό σημαίνει πως δέχομαι και τα καλά σχόλια και τ’ αρνητικά. Οτιδήποτε θα μπορούσε όμως να μου χαλάσει την ψυχολογία από ανθρώπους που θέλουν να δημιουργήσουν καταστάσεις και να προκαλέσουν εντύπωση απλώς πατάω delete.
Πόσο εύκολο είναι να "μπει "κανείς στην λίστα των Λογοτεχνών και Συγγραφέων?
*Όπως σου προείπα, σε αυτή τη χώρα ότι δηλώσεις είσαι. Είναι πολύ εύκολο να μπεις σε όποια λίστα επιλέξεις. Το αν θα παραμείνεις, θα καταξιωθείς και θα σε θυμούνται και αύριο, είναι κάτι που το επιλέγει μόνο το αναγνωστικό κοινό και κανείς συντάκτης για λίστες.
Υπάρχει για σένα διαφορά μεταξύ των λέξεων Λογοτέχνης - Συγγραφέας?
*Μου βάζεις ένα ερώτημα που δυστυχώς κρύβει πονεμένες αλήθειες. Η τέχνη της μεταφορά του λόγου στο χαρτί είναι λογοτεχνία. Αλλά με ποια κριτήρια σε κάθε χρονική, κοινωνική και πολιτιστική περίοδο μπορεί να οριστεί ένας πίνακας αξιολόγησης των καλών και των κακών λογοτεχνών. Κάθε ένας που γράφει συγγράφει. Γιατί συν αυτό (γραφή) υπάρχει και ο λόγος. Κατά την άποψή μου κάθε συγγραφέας είναι και λογοτέχνης. Χωρίς απαραίτητα κάθε λογοτέχνης να είναι και συγγραφέας .Παρόλα αυτά δυστυχώς ζούμε στη σύγχρονη Ελλάδα όπου η δικτατορία των «προοδευτικών» τείνει να αλλοιώσει και αλλοτριώσει όλα αυτά τα χαρακτηριστικά κατά το δοκούν.
Ζεις στην Αθήνα με την οικογένειά σου.Η Κρήτη τι ρόλο έχει στην καρδιά σου?
* Κάθε τόπος έχει τη δική του μαγεία και γοητεία. Έχει να κάνει τα δικά του δώρα σε κάθε μια απ’ τις αισθήσεις μας. Κι έχει και τη δύναμη να μας δίνει τροφή στα όνειρα μας και στις σκέψεις μας. Η Κρήτη είναι για μένα ο παράδεισος των αισθήσεων και των ερεθισμάτων. Είναι ο τόπος που όχι απλά γεννήθηκα αλλά που γεννήθηκαν οι πρώτες μου σκέψεις, έρωτες και αισθήματα. Είναι η Ιθάκη που κάποτε μες στο ταξίδι της ζωής προσμονώ να γυρίσω.
Το βιβλίο την εποχή αυτή πόσο νομίζεις μπορεί να ξεπεράσει την κρίση και με ποιους τρόπους?
*Αγαπημένη μου Γιούλη βάζεις σε βαθιά νερά τη συνέντευξή μας. Κανένα βιβλίο από μόνο του δεν μπορεί να ξεπεράσει καμία κρίση. Καλώς ή κακώς ζούμε μια σύγχρονη κατοχή. Οι αξίες και τα ιδεώδη μας είναι τα μόνα που μπορούν να σταθούν οδηγοί μας. Κι αυτές οι αξίες και τα ιδεώδη αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι του Έλληνα.
Ειρήνη μου να το ξέρεις πως όταν σε γνώρισα αμέσως διέβλεψα τον ευγενικό χαρακτήρα σου, είδα τους ήπιους τόνους της συμπεριφοράς σου αλλά κυρίως αντιλήφθηκα την δύναμη του χαρακτήρα και της ψυχής σου. Από που αντλείς όλη αυτήν την συμπεριφορά, είναι έμφυτη ,έχει σχέση με τα παιδικά χρόνια του κάθε ανθρώπου έχει σχέση με την όποια μόρφωσή του,η είναι κάτι που διαμορφώνεται εν καιρώ?
*Στη ζωή μου έχω στερηθεί αλλά και άλλες στιγμές έχω καταναλώσει τεράστιες ποσότητες αγάπης. «Δυστυχώς» αυτό το συναίσθημα ποτέ δεν το εισέπραττα με ισορροπία. Η ισχυρή στέρησή του κάποτε αλλά και οι υπερβολικές δόσεις που λαμβάνω πια με κάνουν αυτό που είμαι. Και η αγάπη όπως όλοι μας ξέρουμε δεν είναι μόνο η ερωτική. Ίσως αυτή να είναι η «λιγότερη» σε αξία απ’ όλες. Αυτό το συναίσθημα είναι που έχει διαμορφώσει το χαρακτήρα μου.
Αν ήξερες Ειρήνη μου πόσο χαίρομαι που η κουβέντα μας θα δώσει την ευκαιρία στους φίλους της ομάδας μας ΒΙΒΛΙΟ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ ΚΡΙΤΙΚΕΣ, να γνωρίσουν το ευγενικό και δυναμικό με καταλυτική πέννα πλάσμα την Ειρήνη Φραγκάκη! Σε ευχαριστώ πολύ!
ΓΙΟΥΛΗ ΤΣΑΚΑΛΟΥ......
*Γιούλη μου πέραν των τυπικών ευχαριστιών που οφείλω να σου εκφράσω, επέτρεψε μου κι εσύ κι οι αναγνώστες σου, να ευχηθώ καλή Ανάσταση σε όλους μας, Ανάσταση στις ψυχές μας, στα όνειρά μας αλλά και στην πατρίδα μας που τόσο δοκιμάζεται
Written by Βένη Παπαδημητρίου
“Οι περισσότεροι νομίζουν ότι το ανθρώπινο ον είναι αυτό που βλέπουν, δηλαδή μια μάζα από σάρκες κόκαλα και αίμα. Αν όμως, μπορούσαν να δούνε πίσω απ’ την βαριά κουρτίνα των ματιών τους, θα έμεναν άφωνοι” - Κωνσταντίνος Σμιξιώτης
Editorial από την Βένη Παπαδημητρίου για τον συγγραφέα και άνθρωπο, Κωνσταντίνο Σμιξιώτη
Παρατηρώντας ένα… γυαλί, τι θα δει κανείς; Ίσως να είναι θαμπό..., ίσως καθαρό. Πάντα όμως… κοφτερό. Κι αν έχει.. γωνίες, μπορεί να σε ματώσει, αν δεν προσέξεις…
Μια… γυάλινη ψυχή, ίσως να είναι κάπως έτσι.. Όμως, είναι πιο “καθαρή”, καθώς βλέπεις μέσα από αυτή, βλέπεις καθαρά και την ίδια, καθώς είναι.. διάφανη.. Δεν αποτελείται από σκληρή μάζα, αδιαπέραστη… Μπορείς να την “ξεθολώσεις”, διεισδύοντας μέσα της… Κι ανακαλύπτεις, ότι υπάρχει κρυμμένο μέσα της, όπως σε κάθε ψυχή…
Οι “Γυάλινες Ψυχές”, είναι το νέο βιβλίο του συγγραφέα Κωνσταντίνου Σμιξιώτη, που θα μας εκπλήξει για άλλη μια φορά με την πλοκή του… Και όχι μόνο.. Είναι δεδομένο, πως θα μας συναρπάσει, θα μας προβληματίσει μέσα από την πολυδιάστατη πλοκή του. Ο προβληματισμός θα είναι βαθύς και ουσιαστικός..
Ένα ερωτικό θρίλερ… με πλοκή που σου κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον.. Η ανθρώπινη συμπεριφορά στο επίκεντρο..
Η διαίσθησή μου λέει, πως η αποδοχή από το κοινό θα είναι μεγάλη - αναγνώστες που διαθέτουν πνευματικότητα, άτομα που προβληματίζονται και βλέπουν πέρα από την “βιτρίνα”, άτομα που ψάχνονται και αναζητούν το κάτι άλλο.. Πέρα από τα τετριμμένα …
Μέχρι να φτάσουν οι “Γυάλινες Ψυχές” στα χέρια μας…, ας μάθουμε λίγα πράγματα γι’ αυτές.. Μέσα από τα λόγια του Κωνσταντίνου.. Λόγια που συγκλονίζουν.. Πραγματικά, είναι μια συνέντευξη με βάθος, ουσιώδης, που κάθε σκεπτόμενο άτομο, θα τη διαβάσει με πολύ ενδιαφέρον…
Τελικά…, μέσα από μια συνέντευξη, γνωρίζεις και τον Άνθρωπο.. Πραγματικά μεσιέ Κωνσταντίνε, έκανες ένα μεγάλο άλμα.. Προχώρησες πολύ … Καταπιάστηκες με θέματα που λίγοι τολμούν να αγγίξουν, ή δεν είναι σε θέση να τα αγγίξουν.. Πρωτοπόρος, σου το έχω ξαναπεί.. Διαφορετικός ..
Και για να μην παρεξηγηθούμε, με τα πολλά λόγια υπέρ σου, ας πάμε στη συνέντευξη… Στις απαντήσεις στα ερωτήματα που σου έθεσα, και που με συγκλόνισαν, μ’ έναν διαφορετικό τρόπο….
Σ’ αυτή τη συνέντευξη, μιλάμε για.. έρωτα, για το ρόλο των γυναικών στη ζωή του άνδρα…. Απολαύστε τον Κωνσταντίνο Σμιξιώτη…
♦ Η Βένη Παπαδημητρίου συζητά αποκλειστικά για το WomLand με τον συγγραφέα Κ. Σμιξιώτη.
1) Από την Αλίκη στο fb στις.. Γυάλινες ψυχές.. Υπάρχει σχέση ανάμεσα στα δύο βιβλία;
Απ’ την Αλίκη στις γυάλινες ψυχές, ναι, πραγματικά ένα μεγάλο άλμα όσο αφορά στο θέμα που πραγματεύεται αυτό το βιβλίο. Αν στο πρώτο οι ήρωες είχαν να αντιμετωπίσουν ένα ψηφιακό κόσμο, εδώ θα βρουν αντιμέτωπο τον δικό τους εαυτό πρωτίστως και κατόπιν των άλλων, αλλά θα ανακαλύψουν γρήγορα, ότι δεν ήξεραν καθόλου καλά με τι είχαν να κάνουν. Από μια αισθηματική ιστορία δυο νέων περνάμε απότομα σε ένα ερωτικό ψυχολογικό θρίλερ, που ο μεγαλύτερος αντίπαλος, σε σημείο θανάτου, είναι ο άλλος μας εαυτός, αυτός που δε γνωρίζουμε, αυτός που αγνοούμε την ύπαρξη του. Με μεγάλη έκπληξη όμως, θα διαπιστώσουμε ότι, όχι μόνο υπάρχει, αλλά είναι και ο κυρίαρχος του παιγνιδιού. Είναι τόσο δυνατός, που μπορεί να φτάσει μέχρι τον φόνο σ’ έναν άνθρωπο που θα έλεγες ότι δε μπορεί να πειράξει, ούτε μυρμήγκι.
2) Τι σημαίνει γυάλινη ψυχή;;; Γιατί όχι... πέτρινη, για παράδειγμα;
Γυάλινες ψυχές είναι οι διάφανες, οι άσπιλες, οι καθάριες. Αυτές που ξεκινούν το σκληρό μονοπάτι στη ζωή, δίχως πάθη, δίχως ελαττώματα. Κρυστάλλινες ψυχές που μπορείς να τις διαβάσεις εύκολα, με τη πρώτη ματιά. Αγνές, ατόφιες, θεϊκές. Έτσι, ξεκινούν το ταξίδι τους πάνω στη γη. Ευαίσθητες, όχι πέτρινες, αλλά όσο εύθραυστο είναι το γυαλί, άλλο τόσο είναι κι αυτές. Όπως όμως, θολώνει ένα γυαλί στο πέρασμα του χρόνου από κακή χρήση και συντήρηση, έτσι και οι γυάλινες ψυχές γίνονται απροσπέλαστες και κρύβονται πίσω απ’ τη θολούρα του πάθους του εγωισμού, της λαγνείας, της έπαρσης και των άλλων ελαττωμάτων.
3) Πες μας λίγα λόγια για την πλοκή του νέου βιβλίου σου.. Τι είναι; Συναισθηματικό, ερωτικό, φανταστικό, πραγματικότητα;;;
Η ιστορία που περιγράφω δείχνει πως εξελίσσεται μια όμορφη παιδική παρέα στο πέρασμα του χρόνου. Απ’ την πρώτη γνωριμία, μέχρι το σήμερα. Τα παιδικά χρόνια, οι εφηβικές ανησυχίες, ο έρωτας που θα εισβάλει απότομα και θα τη σπάσει στα δυο αρχίζοντας να διαγράφεται ένα δυσοίωνο μέλλον για όλους. Οι αντιδράσεις, άλλοτε ψύχραιμες και άλλοτε σπαστικές, δείχνουν ότι τα νήματα τα κινεί το πάθος, κρυφό ασίγαστο κι ανεκπλήρωτο μέχρι την στιγμή της έκρηξης, που θα αναποδογυρίσει τα πάντα. Οι ρόλοι μοιάζουν να αντιστρέφονται για όλους. Οι ηττημένοι θα προσπαθήσουν να γίνουν νικητές, αλλά ο ισχυρός κρίκος θα αποδειχθεί ότι δεν είναι ανάμεσα στους ανταγωνιστές. Μέσα από αναπάντεχα γεγονότα οι ήρωες θα κληθούν να αποδείξουν ποιοι πραγματικά είναι. Θα τα καταφέρουν, ή θα πέσουν σε λάθη με αντίτιμο ανθρώπινες ψυχές; Μια μοιραία γυναίκα είναι αρκετή για να διαλύσει τα πάντα. Θα το πετύχει, ή θα πέσει θύμα του δικού της παιγνιδιού; Αυτά που συνεχώς αποκαλύπτονται στη διάρκεια της πλοκής, είναι αδύνατο να προβλεφτούν κι αυτό ίσως αποβεί μοιραίο.
Ένα ερωτικό θρίλερ λοιπόν, που συνταράσσει τις ψυχικές ισορροπίες των ηρώων. Ανήμποροι να ελέγξουν τον εαυτό τους, παραδίδονται στο πάθος και τον εγωισμό. Πόσο μακριά απ’ τη πραγματικότητα μπορεί να είναι μια ιστορία πάθους και έρωτα στη σημερινή κοινωνία. Όταν διαβάσει κάποιος το βιβλίο θα μείνει με την εντύπωση ότι η ιστορία είναι αληθινή, γιατί απλά όλα τα γεγονότα που θα συναντήσει, ίσως τα έχει ζήσει πολύ κοντά του.
4) Τι ρόλο παίζει ο έρωτας στη ζωή του ανθρώπου κατά τη γνώμη σας; Μπορεί να ξεπεράσει τα όρια, να αλλάξει τον χαρακτήρα του ανθρώπου;
Ο έρωτας είναι η πιο ισχυρή ενέργεια που υπάρχει στο σύμπαν. Είναι δημιουργική δύναμη που μπορεί να εξυψώσει τη ψυχή ενός ανθρώπου, σε αφάνταστο βαθμό. Όπως κάθε ενέργεια όμως, πρέπει να τη διαχειριστεί κανείς με επιδεξιότητα, διαφορετικά γίνεται ένα τρομερό όπλο αυτοκαταστροφής, καθώς και εναντίον οποιουδήποτε συμμετέχει στη χρήση του. Από αγνό συναίσθημα μπορεί να μεταλλαχθεί σε τρομερό και σκοτεινό πάθος, που τυφλώνει αυτόν που το νιώθει. Συνεπώς, η ορμητική του δύναμη είναι πολύ πιθανό να αλλοιώσει τον ανθρώπινο χαρακτήρα και τις περισσότερες φορές, ο έλεγχος χάνεται, με αποτέλεσμα να κάνει κάποιο να φέρεται σα μωρό παιδί κι απ’ την άλλη σαν θηρίο στο κλουβί.
5) Όποιος τολμά, τα καταφέρνει πάντα; Κι όποιος μένει στη σκιά, είναι πάντα πίσω στη ζωή;
Η τόλμη συνήθως δικαιώνει αυτόν που τη χρησιμοποιεί, αλλά και η μη χρήση, ποτέ δε θα αποδείξει τι ακριβώς θα προσέφερε, τελικά. Ο τολμών μπορεί να μη νικά πάντα, αλλά κερδίζει εμπειρίες, που θα τον βοηθήσουν αφάνταστα στο επόμενο εγχείρημα. Άλλωστε, τι αξίζει μια ζωή δίχως εμπειρίες. Ειδικά, σε όσους θεωρούν ότι ζούνε μία και μόνο φορά, η τόλμη είναι το μόνο στοιχείο για μια αξιοπρεπή ύπαρξη. Αν κάποιος μείνει στη σκιά, στο τέλος θα ταυτιστεί με τη σκιά του. Κατά την άποψη μου, ο άνθρωπος που δε τολμήσει στη ζωή του, προφανώς δεν έζησε, απλά υπήρξε.
6) Είναι σε θέση μια γυναίκα να αναστατώσει τη ζωή του άνδρα, ή και πολλών ανδρών; Μπορεί να τους παρασύρει στο δικό της παιχνίδι;
Θεωρητικά πάντα η λαγνεία είναι πιο έντονη στο ανδρικό φύλλο και αυτό έχει σαν αποτέλεσμα μια γυναίκα να δημιουργεί αναστάτωση στη ζωή ενός άντρα, να γκρεμίζει φιλίες, να αλλοιώνει χαρακτήρες, να μεταμορφώνει ανθρώπους σε άβουλα όντα. Παρόλα αυτά όμως, κάτι τέτοιο μπορεί να συμβεί και αντίστροφα και στη περίπτωση εκείνη, μάλλον το γεγονός θα προκαλέσει δέος σε όσους το παρακολουθήσουν, αφού η μεταμόρφωση μιας γυναίκας σε κάτι άλλο, θα μοιάζει απόκοσμο. Εγώ προσωπικά, δε θέλω ούτε να το σκέφτομαι.
(Γιατί, Κωνσταντίνε;;;;…)
7) Τι ρόλο παίζει το υποσυνείδητο στις πράξεις των ανθρώπων; Το υποσυνείδητο είναι η βάση της ύπαρξής μας, της συμπεριφοράς μας, της κάθε μας κίνησης που δεν μπορεί να ερμηνευθεί εύκολα.. Πως και "δούλεψες" πάνω σε αυτό, το δύσκολο -ακόμα και για τους ειδικούς, θέμα;
Το υποσυνείδητο με έναν απλό ορισμό είναι ένα αόρατο αρχείο, στο οποίο καταγράφονται όλα τα γεγονότα, πράξεις, σκέψεις και λόγια της καθημερινής ζωής. Θα μείνω μόνο στη περίπτωση της παρούσας ζωής και δε θα επεκταθώ στη φιλοσοφία που πιστεύω για προηγούμενες. Το αρχείο αυτό επεξεργάζεται κάθε στιγμή όλα τα στοιχεία που έχει συσσωρεύσει και πολλά απ’ αυτά παρουσιάζονται σε συγκεχυμένα όνειρα, που εμφανίζονται ακαθόριστα και ακαταλαβίστικα. Πέρα απ’ αυτό όμως, το βασικό ζύμωμα που γίνεται εκεί είναι αυτό των συναισθημάτων από όλα τα συμβάντα, ακόμη κι αν δεν τα βιώσαμε με πλήρη συνείδηση και ειδικά αυτά. Είναι σχεδόν βέβαιο ότι η ανάδυσή τους απ’ τα βάθη του υποσυνείδητου, θα προκαλέσουν περίεργες συμπεριφορές. Χρειάζεται μεγάλη κατανόηση και αυτοέλεγχος για να προσδιορίσει κάποιος, από πού πηγάζει μια συγκεκριμένη πράξη του και ποια είναι η πραγματική αιτία, που τον οδήγησε σ’ αυτή. Συνήθως νομίζουμε ότι ξέρουμε, αλλά το μόνο σίγουρο είναι ότι δε ξέρουμε κι ο λόγος είναι ότι, ο ασυνείδητος τρόπος που ζούμε γεμίζει με κατακάθια την ψυχή, με πράγματα που αγνοούμε την ύπαρξη τους, πράγματα όμως, ικανά να μας αιφνιδιάσουν με τον τρόπο που κινούνται και λειτουργούν. Η λέξη της από μόνη της υποδηλώνει κάτι, που δεν βρίσκεται κάτω απ’ τον έλεγχο της συνείδησης, άρα αν δεν ερευνηθεί, παραμένει μυστήριο. Όσο κινούμαστε μηχανικά στη ζωή, θα γεμίζουμε το αρχείο με πράγματα, που δεν πέσανε στην αντίληψη μας, είτε που τα επεξεργαστήκαμε, επιφανειακά. Αν σε κάθε τι που κάνουμε δίνουμε τη δέουσα προσοχή και το ενδιαφέρον μας, τότε θα έχουμε τον πλήρη έλεγχο των πράξεων μας. Διαφορετικά, τα ηνία τα αναλαμβάνει το υποσυνείδητο, που πράττει κατά βούληση, αλλά σας λέω ότι δε γνωρίζει τι πράττει, απλά πράττει και τότε, ουαί τοις ηττημένοις. Μην επιτρέπετε στο υποσυνείδητο να καθορίζει τη πορεία της ζωής σας, χωρίς προηγουμένως να έχετε δώσει εσείς τις ανάλογες εντολές, με πλήρη συνείδηση. Να είστε επάγρυπνοι και συνειδητοί. Να μη δίνετε το δικαίωμα στο υποσυνείδητο να συσσωρεύει “σκουπίδια”. Κάντε κάθε βράδυ πριν κοιμηθείτε μια αναδρομή της ημέρας σε όλα της τα γεγονότα, πράξεις και λόγια, στα οποία συμμετείχατε εσείς. Κατανοήστε όλα όσα συνέβησαν, χωρίς κριτική. Έτσι, θα αποφύγετε να φορτώσετε το αρχείο σας με πράγματα που δε θυμόσαστε σε ποιο φάκελο έχουν φυλαχτεί. Ακούγεται σαν το σκληρό δίσκο ενός υπολογιστή και πραγματικά κάπως έτσι είναι, με τη διαφορά ότι ένα φορμάτ είναι τρομερά δύσκολο, έως αδύνατο, με δεδομένο ότι τις πιο πολλές φορές, δε γνωρίζουμε, ούτε τη παραμικρή εγγραφή.
8) Τι θα μας δώσουν οι γυάλινες ψυχές Κωνσταντίνε; (σαν βιβλίο εννοώ)
Με ενδιαφέρει η ανθρώπινη συμπεριφορά και κατ’ επέκταση η ανθρώπινη προέλευση, έτσι ώστε, να με κάνει να ασχοληθώ με όλα αυτά τα τελευταία έξη χρόνια συστηματικά. Ο άνθρωπος είναι ένα οικοδόμημα πολυσύνθετο, που έχει τρομερές δυνάμεις, αλλά στην πλειονότητα βρίσκονται σε λανθάνουσα κατάσταση, ή εκδηλώνονται υποσυνείδητα. Οι περισσότεροι νομίζουν ότι το ανθρώπινο ον είναι αυτό που βλέπουν, δηλαδή μια μάζα από σάρκες, κόκαλα και αίμα. Αν όμως, μπορούσαν να δούνε πίσω απ’ την βαριά κουρτίνα των ματιών τους, θα έμεναν άφωνοι.
Οι γυάλινες ψυχές πέρα απ’ το ψυχαγωγικό μέρος, που πάντα προσφέρει ένα λογοτεχνικό βιβλίο και με τον όρο ψυχαγωγικό, εννοώ αυτό που λέeι η λέξη και όχι τη διασκέδαση αυτή καθ’ αυτή, θα προβληματίσει πολλούς, και παράλληλα θα δείξει σε όλους τι ακριβώς συμβαίνει στο εσωτερικό των ανθρώπων, στο μέρος αυτό που αποκαλούμε ψυχή. Θα γνωρίσουν εκείνο τα ανεξιχνίαστο βάθος που κρύβει τη δύναμη της ζωής, που δυστυχώς ακόμη δε μπορούμε να ελέγξουμε.
9) Έχει κυκλοφορήσει; Από ποιον εκδοτικό οίκο;
Το βιβλίο είναι στο στάδιο της τελικής επεξεργασίας του και θα κυκλοφορήσει σύμφωνα με το δικό μου πλάνο το φθινόπωρο, περίπου προς τα τέλη του Οκτώβρη.
10) Έχεις συναντήσει γυάλινες ψυχές στη διαδρομή της ζωής σου; ... Ποιές ψυχές προτιμάς; ..
Όλοι μας έχουν συναντήσει γυάλινες ψυχές στη ζωή μας και φυσικά, τις προτιμώ απ’ τις πέτρινες, ή τις σιδερένιες, γιατί παρόλο που είναι εύθραυστες και θολώνουν, εν τούτοις, μπορείς να δεις μέσα τους πολλά, ενώ οι άλλες είναι απόμακρες και σκοτεινές.
Θεωρώ πως είναι μια από τις καλύτερες συνεντεύξεις που έχω πάρει.. Με φιλοσοφική αν θέλετε, σκέψη και με βαθύτερα νοήματα… Εύχομαι οι “Γυάλινες Ψυχές” του Κωνσταντίνου Σμιξιώτη, να έχουν μεγάλη επιτυχία, να διαβαστούν απ’ όλους, με την ευχή… να αλλάξουν, - όσο γίνεται- τις… πέτρινες και σιδερένιες ψυχές … Μπορεί να συμβεί… Καθώς, τίποτε δεν είναι τυχαίο στη ζωή μας.. Και το γεγονός ότι γράφτηκε αυτό το βιβλίο, δεν είναι τυχαίο…
Ελένη Βαηνά
“Σημαντικότερη ακόμη κι από το ταλέντο είναι η σκληρή δουλειά ”
Η ίδια λέει πως το γράψιμο μπήκε στη ζωή της όταν κάποια στιγμή ένιωσε ασφαλής έχοντας τακτοποιήσει μια άνετη ζωή και με αμέτρητες εμπειρίες παρακαταθήκη. Τότε ήταν που άνοιξε ένας κρουνός και σχεδόν επιτακτικά ένιωσε την ανάγκη να βγάλει στο χαρτί τον εσωτερικό της κόσμο. Δεν είχε ιδέα πως θα μπορούσε να το κάνει αυτό και χρειάστηκε να σβήσει και να γράψει αρκετές φορές μέχρι να ολοκληρώσει το πρώτο της μυθιστόρημα αλλά τα κατάφερε. Εξάλλου τα βιβλία ήταν πάντα για εκείνη καταφύγιο και παρηγοριά όταν χρειαζόταν να πάρει βαθιές ανάσες για να ξεφύγει από μια πραγματικότητα που δεν της άρεσε. Σήμερα η Ελένη Βαηνά μας παρουσιάζει το νέο της βιβλίο «οι κλέφτες της ευτυχίας». Και εύχεται η Ελλάδα να ξεπεράσει τη βαθιά κρίση που την μαστίζει και όλοι να ζήσουν ειρηνικά προσφέροντας στα παιδιά μια υγιή κοινωνία.
Ελένη μου μίλησε μου λίγο για σένα. Πώς ήταν τα παιδικά σου χρόνια; Εξ όσων γνωρίζω έχεις γεννηθεί στη Θεσσαλονίκη αλλά ζεις στην Αθήνα. Πώς προέκυψε αυτό;
Ξεκινάς με μια δύσκολη ερώτηση για μένα, τα παιδικά μου χρόνια δεν ήταν ανέμελα και χαρούμενα όπως θα έπρεπε νε είναι για όλα τα παιδιά, επειδή όμως δεν μου αρέσει να παραπονιέμαι θα πω ότι εκεί οφείλεται ίσως η δύναμη και η μαχητικότητα του χαρακτήρα μου, οι δυσκολίες εμένα τουλάχιστον με έκαναν να εκτιμήσω κάποια πράγματα περισσότερο και να διεκδικήσω το δικαίωμα μου σε μια ποιοτική ζωή. Στην Αθήνα βρέθηκα γιατί ως άνθρωπος έχω μια ανησυχία, ήθελα να ζήσω σε μια μεγάλη πόλη, με μεγαλύτερες ευκαιρίες, πιο έντονα ενδεχομένως και δε δίστασα να μετακομίσω και να ξεκινήσω σχεδόν από το μηδέν, δεν έχω μετανιώσει ποτέ, έζησα υπέροχα τουλάχιστον μέχρι πρόσφατα.
Έχεις τελειώσει το Οικονομικό του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και τη Νομική του Δημοκριτείου Πανεπιστημίου Θράκης. Το γράψιμο πότε και πώς μπήκε στη ζωή σου; Γράφεις από μικρή;
Σπούδασα γιατί είχα μια δίψα για μάθηση από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, η μόρφωση θεωρούσα ότι θα ήταν το εφόδιο και το εισιτήριο μου για μια καλύτερη ζωή, διάβαζα και πάρα πολύ λογοτεχνία, με ταξίδευε και με ενέπνεε , όμως δεν έγραφα από μικρή γιατί για μένα ήταν σε απόλυτη προτεραιότητα ο βιοπορισμός μου και αργότερα κάνοντας τα παιδιά μου σχετικά νέα έπρεπε να αφιερώσω χρόνο και για το μεγάλωμα τους. Όταν κάποια στιγμή ένιωσα ασφαλής έχοντας τακτοποιήσει μια άνετη ζωή και με αμέτρητες εμπειρίες παρακαταθήκη ,άνοιξε ένας κρουνός και σχεδόν επιτακτικά ένιωσα την ανάγκη να βγάλω στο χαρτί τον εσωτερικό μου κόσμο, δεν είχα ιδέα πως θα μπορούσα να το κάνω αυτό και χρειάστηκε να σβήσω και να γράψω αρκετές φορές μέχρι να ολοκληρώσω το πρώτο μου βιβλίο, είχα μια αμυδρή υποψία μόνο ότι ήταν κάτι που θα το έκανα γιατί στα φοιτητικά μου χρόνια όταν έμαθα να δακτυλογραφώ είχα γράψει ένα διηγηματάκι που χρόνια αργότερα όταν έπεσε στα χέρια μου το βρήκα συμπαθητικό.
Αν σου ζητούσα να σταχυολογήσεις κομμάτια της παιδικής σου ηλικίας που επηρέασαν ή εξακολουθούν να σε επηρεάζουν εν τη γενέσει ενός έργου, ποια θα ήταν αυτά;
Εξακολουθεί να με επηρεάζει η αγάπη μου για τη μάθηση , για μένα τα βιβλία ήταν καταφύγιο και παρηγοριά όταν χρειαζόταν να πάρω βαθιές ανάσες για να ξεφύγω από μια πραγματικότητα που δεν μου άρεσε. Με επηρέασε πολύ το περιβάλλον που μεγάλωσα, μια φτωχή γειτονιά με το μεγαλύτερο ποσοστό γυναικών στο σπίτι να είναι εξαρτώμενο από πατεράδες και συζύγους που ήταν καθαρά θέμα τύχης αν θα ήταν καλοί και θα φέρονταν με σεβασμό και αγάπη, ίσως για αυτό όλες οι ηρωίδες μου κρατούν τη ζωή τους στα δικά τους χέρια.
Οι κλέφτες της ευτυχίας. Αυτός είναι ο τίτλος του νέου σου βιβλίου που κυκλοφόρησε πρόσφατα. Μίλησε μου λίγο γι' αυτό. Τι πραγματεύεται;
Καταρχήν από τη περίληψη φαίνεται ότι πρόκειται για την ιστορία τριών γυναικών , στην ουσία τρείς γενιές, μητέρα, κόρη, εγγονή και παράλληλα με τη μυθιστορηματική πλοκή ξετυλίγεται η ιστορία των τόπων όπου ζούσαν οι ηρωίδες , χωρίς να θέλω να ενταχτώ στη εξαιρετικά δύσκολη κατηγορία του ιστορικού μυθιστορήματος νομίζω ότι έκανα μια πολύ προσεκτική περιγραφή του τόπου αλλά και της ιστορικής περιόδου που τοποθετώ χρονικά τις ζωές των ηρωίδων μου. Ξέχωρα όμως από αυτό, το κεντρικό μήνυμα είναι ότι πέρα από κάθε αντιξοότητα, απώλεια, καταστροφή ατομική ή συλλογική ο άνθρωπος πρέπει να συνεχίσει απτόητος τη ζωή του κλέβοντας κάθε φορά κομμάτια ευτυχίας.
Τι ήταν εκείνο που σε ενέπνευσε για να το γράψεις; Γενικά από πού θα έλεγες ότι εμπνέεσαι τις ιστορίες σου; Εντάσσεις πρόσωπα και καταστάσεις της καθημερινότητας στα βιβλία σου; Από πού αντλείς συνήθως τη θεματολογία σου;
Κάθε βιβλίο έχει διαφορετική πηγή έμπνευσης, τα πρώτα δύο ήταν σύγχρονα και πηγή έμπνευσης ήταν δικά μου βιώματα αλλά και γεγονότα που έπεσαν στην αντίληψη μου και καθόρισαν άλλα λιγότερο και άλλα περισσότερο την ύπαρξη μου, το τρίτο μου βιβλίο όμως αναφέρεται σε μια ιστορική εποχή που δεν έχω ζήσει , με ήθη και έθιμα ίσως ξεπερασμένα που όμως θεωρώ ότι η γνώση του παρελθόντος και ειδικά της ιστορίας ,μας κάνει σοφότερους και καλύτερους στη διαχείριση του παρόντος. Θα έλεγα ότι αντλώ την έμπνευση μου από παντού και έχω στη κυριολεξία αμέτρητες ιδέες για μελλοντικά βιβλία, δυστυχώς δεν έχω τον ανάλογο χρόνο για να γράφω.
Αγγελική, Μαρίνα, Ελένη. Οι τρεις ηρωίδες σου. Πόσο ταυτίστηκες μαζί τους όταν έγραφες το βιβλίο; Γενικότερα, πόσο ταυτίζεσαι με τις ηρωίδες σου και πόσο δύσκολο είναι έπειτα να τις αποβάλεις για να αρχίσεις να γράφεις το επόμενο;
Δεν ξέρω καν αν ταυτίζομαι, τις δημιουργώ αλλά δεν έχω κανένα πρόβλημα να τις αποχωριστώ και να συνεχίσω στην επόμενη ιστορία μου με ολόφρεσκους ήρωες.
Τρεις γυναίκες όμορφες σαν νεράιδες που γεννήθηκαν μέσα σε πόλεμο, γνώρισαν την ορφάνια, γεύτηκαν την απόλυτη φτώχεια αλλά και τα αμύθητα πλούτη, αγαπήθηκαν και αγάπησαν με πάθος και, τελικά, έζησαν ακριβώς όπως θέλησε η καθεμιά. Ανέλαβαν τον έλεγχο του πεπρωμένου τους και το οδήγησαν με σταθερό χέρι, μέχρι που βρήκαν την ευτυχία… Πιστεύεις δηλαδή πως κάτι τέτοιο είναι εφικτό; Κάποιος άνθρωπος μπορεί πραγματικά να αναλάβει τον έλεγχο του πεπρωμένου του;
Πιστεύω στο πεπρωμένο αλλά επίσης πιστεύω ότι αρκετές φορές στη ζωή μας έχουμε βρεθεί σε σταυροδρόμια που έπρεπε να επιλέξουμε το δρόμο που θα πάρουμε, εκεί μετράει η τόλμη, η φιλοδοξία, η εργατικότητα, η εντιμότητα και μια σειρά ακόμη από χαρακτηριστικά που δεν θα μας οδηγήσουν στον εύκολο δρόμο γιατί με απόλυτη βεβαιότητα λέω σε όλες όσες θα διαβάσουν αυτή τη συνέντευξη ότι δεν υπάρχει εύκολος δρόμος για τη κατάκτηση των ονείρων μας, αν λοιπόν δειλιάσουμε ας μη κατηγορήσουμε το πεπρωμένο αλλά τη δική μας επιλογή, ας μη βαφτίζουμε τη δειλία πεπρωμένο αλλά και έτσι να είναι θα πω ότι δεν υπάρχει άνθρωπος χωρίς κάτι κακό να έχει συμβεί στη ζωή του, τι πάει να πει αυτό; Ότι θα εγκαταλειφτεί ακυβέρνητος στη κακιά τύχη; Δεν θα πολεμήσει; Δεν θα ξανασηκωθεί να συνεχίσει το δρόμο του; Κατά τη δική μου άποψη λοιπόν μπορεί να αναλάβει τον έλεγχο του πεπρωμένου αρνούμενος να το αποδεχτεί όταν δεν του αρέσει και εφόσον προσπαθεί να κάνει αυτά που επιθυμεί.
Έχεις φανταστεί ποτέ σου κάποιο βιβλίο σου να γίνεται σειρά; Πώς θα αντιδρούσες σε αυτό;
Υπάρχει κανένας που γράφει βιβλία και δεν το έχει φανταστεί αυτό; Φυσικά θα χαιρόμουν.
Ποιο από τα βιβλία σου θεωρείς το αγαπημένο σου;
Ρωτάς ποτέ μια μητέρα ποιο από τα παιδιά της αγαπάει πιο πολύ; Αδύνατον να τα ξεχωρίσω, είναι όλα αγαπημένα μου.
Νιώθεις απόλυτα ελεύθερη κατά τη συγγραφή των έργων σου ή μήπως υπάρχουν φορές που αισθάνεσαι ότι εισβάλουν στο κείμενο, παρά τη θέλησή σου, επιρροές από προγενέστερα αναγνώσματά σου;
Επιρροές έχω σίγουρα αλλά δεν εισβάλουν με το έτσι θέλω, έχοντας κάνει κτήμα μου τη γνώση μπορώ να διυλίζω στο μυαλό μου και να παίρνω απόσταγμα κάθε φορά, αυτό το απόσταγμα θεωρώ ότι χρωματίζει ή έστω επηρεάζει τα γραφόμενα μου.
Έχεις δεχτεί κατά καιρούς αρκετές καλές κριτικές για τα προηγούμενα βιβλία σου. Φαντάζομαι όμως πως θα σου έχει τύχει να ακούσεις και κάποιες αρνητικές κριτικές.. Πώς τις αντιμετωπίζεις;
Οι καλές κριτικές με κάνουν να χαίρομαι, οι κακές κριτικές με κάνουν καλύτερη.
Πως σχολιάζεις τη μαζικά εκφραζόμενη - ιδίως τα τελευταία χρόνια - επιθυμία πολλών ανθρώπων να συγγράψουν και κυρίως να εκδώσουν κάποιο έργο τους;
Δεν τη σχολιάζω, θεωρώ δικαίωμα του κάθε ανθρώπου να γράφει ότι θέλει και εφόσον βρεθεί και εκδότης να το εκδώσει όλα καλά, διαβάζω τα πάντα και βγάζω τα δικά μου συμπεράσματα, αν μου αρέσει κάτι ψάχνω και τα υπόλοιπα βιβλία του αν όχι το βάζω στη βιβλιοθήκη μου μαζί με τα υπόλοιπα βιβλία.
Πέρα από το ταλέντο, το οποίο αναμφισβήτητα πρέπει κάποιος να διαθέτει για να γίνει συγγραφέας, ποια άλλα, κατά την γνώμη σου, αποτελούν σημαντικά εφόδια για να επιτύχει;
Σημαντικότερο ακόμη και από το ταλέντο είναι η σκληρή δουλειά, ένα μεγάλο ταλέντο μπορεί να χαθεί, κάποιος όμως με πολύ λιγότερο ταλέντο που με επιμονή δουλεύει, το καλλιεργεί και μέρα με τη μέρα βελτιώνεται δεν πρόκητε να χαθεί ποτέ.
Η συγγραφή ως διαδικασία για σένα είναι θέμα έμπνευσης ή ωραρίου; Γράφεις άτακτα και μόνο όταν μέσα σου υπερχειλίζει η ανάγκη ή ακολουθείς πιστό καθημερινό πρόγραμμα προσήλωσης στο πληκτρολόγιο;
Ανάλογα με την εποχή, θα έλεγα ότι γράφω άτακτα γιατί έχω μεγάλο φόρτο υποχρεώσεων αλλά και ανάλογα με τα κέφια μου , σίγουρα δεν είναι με ωράριο ή με καθημερινό πρόγραμμα. Μόνο όταν ένα βιβλίο είναι υπό έκδοση η συνεργασία μου με την επιμελήτρια ακολουθεί πρόγραμμα για να μην παρατραβάει και την κουράσω.
Τελικά είναι ισχυρό το αναγνωστικό κοινό στην Ελλάδα; Κάποιοι λένε ότι ως λαός δεν έχει καλή σχέση με την ανάγνωση.
Δεν έχω ιδέα, ειδικά στις μέρες μας που ο ελληνικός λαός έχει χάσει τον ύπνο του με όλα αυτά που συμβαίνουν.
Πιστεύεις ότι το μέλλον της λογοτεχνίας βρίσκεται στα ηλεκτρονικά βιβλία ή οι αναγνώστες θα παραμείνουν εραστές της μυρωδιάς του χαρτιού;
Επίσης δεν έχω ιδέα, εγώ πάντως δεν μπορώ να διαβάσω αν δεν είναι σε χαρτί, ακόμη και άρθρα που κατέβαζα από το ίντερνετ πρώτα τα τύπωνα και μετά τα μελετούσα.
Από την εμπειρία σου στο χώρο, πόσο δύσκολο είναι ένας νέος συγγραφέας να επιτύχει την έκδοση του πρώτου του μυθιστορήματος από κάποιον εκδοτικό οίκο; Πόσο δύσκολο ήταν για σένα;
Δεν ξέρω σήμερα τι γίνεται γιατί τα πράγματα έχουν δυσκολέψει σε όλους τους τομείς, για μένα πάντως ήταν πολύ εύκολο, άφησα ένα αντίγραφο του πρώτου μου βιβλίου και σε μια βδομάδα μου τηλεφώνησαν και υπέγραψα το συμβόλαιο μου.
Γιάννης: Πολυδιάστατοι είμαστε όλοι μας. Με τη ματιά του ο καθένας, προχωράμε σ’ ό,τι δεν αντέχουμε να μην ακολουθήσουμε σαν σπουδαστές ή εκπαιδευόμενοι, ανοιχτοί στη γνώση και τη διείσδυση. Εκεί βρίσκεις εμένα, στον έφηβο που αποφάσιζε εν μια νυκτί ν’ αλλάξει τη ζωή του οριστικά, ταυτόχρονα μ’ αυτό τον τρόπο και πατρίδα, αποφασισμένος θαρρείς από πάντα, ν’ αγωνιστώ για ό,τι αγαπούσα, να παλέψω.
Μαρία: Το τελευταίο σου μυθιστόρημα έχει τίτλο "ΖΩΗ ΜΕ ΛΕΣ". Για πες μου λίγα λόγια γι' αυτό.
11.Η Ρούλα τι άνθρωπος είναι?
Η Ρούλα, το έχω πει πολλές φορές, είναι ένας άνθρωπος γεμάτος ελαττώματα. Γιατί στην κοινωνία που ζούμε είναι ελάττωμα να είναι κάποιος ειλικρινής και να μην υποκρίνεται, ελάττωμα να είναι ευαίσθητος και συναισθηματικός, ελάττωμα να εμπιστεύεται. Προίκα μου όλα αυτά, που όσο κι αν προσπαθώ να ξεφορτωθώ, δεν τα καταφέρνω. Δεν κάνω τον κόπο να αραδιάσω και τα υπόλοιπα! Φτάνει ως εδώ. Προτέρημα κανένα. Ας αφήσω να τα πουν αυτοί που γνωρίζουν ή τουλάχιστον νομίζουν πως γνωρίζουν. Φανερά ή ακόμη και κρυφά. Τα κρυφά συνήθως είναι και τα πιο συνηθισμένα.
12. Έχεις μια οικογένεια που αγαπάς πολύ.Τι άλλο σε κάνει ευτυχισμένη?
Πέρα από την οικογένεια, ευτυχισμένη νοιώθω κι όταν βρίσκομαι με ανθρώπους που μ' αγαπούν και μ' εμπιστεύονται τους αγαπώ και τους εμπιστεύομαι. Να συμπορευόμαστε στα καλά και τα άσχημα, στα εύκολα και στα δύσκολα, στις χαρές και στις λύπες. Φίλους αλλά ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ. Χωρίς συμφέρον, χωρίς ψευτιές, χωρίς καρφώματα πίσω από τη πλάτη. Δεν θέλω πολλά για να είμαι ευτυχισμένη αλλά ζητώ δύσκολα πράγματα στην εποχή μας.
Αγαπημένη φίλη Ρούλα ,αγαπημένη και ταλαντούχα Συγγραφέα σου εύχομαι να είσαι δημιουργική και πάντα υγιείς και πάνω από όλα σε ευχαριστώ πολύ!
Εγώ σ' ευχαριστώ πολύ. Συγγνώμη για την πίκρα που έβγαλα σε κάποια σημεία, αλλά έτσι είμαι εγώ. Δεν μπορώ να κρυφτώ, δεν ξέρω να ελίσσομαι για να μην κακοκαρδίζω. Από τα ελαττώματα που λέγαμε....
ΓΙΟΥΛΗ ΤΣΑΚΑΛΟΥ
------------------------------------
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΗΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ ΕΙΡΗΝΗ ΦΡΑΓΚΑΚΗ ΣΤΗ ΓΙΟΥΛΗ ΤΣΑΚΑΛΟΥ "ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2012"
Από Giouli Tsakalou στην ομάδα ΒΙΒΛΙΟ-ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ-ΚΡΙΤΙΚΕΣ
Κάποτε έβλεπα την ζωή μου σαν να ήμουν κλεισμένη πίσω από σίδερα, λες και δεν υπήρχε αέρας εκεί που με είχαν κλείσει...
Ασφυκτιούσα αλλά δεν το καταλάβαινε κανείς...
Ποιος άλλωστε θα είχε την "καλοσύνη" να ενδιαφερθεί για μένα...
Για το πως ένοιωθα ή για το τι με απασχολούσε.....
Απολύτως κανείς!
Μέχρι που βρέθηκε στον δρόμο μου Εκείνος!!!
Που όχι μόνον νοιάστηκε για μένα...αλλά και ότι έκανε
ήταν πραγματικά αληθινό και βγαλμένο μέσα από την καρδιά του....
Διαβάζω και ξαναδιαβάζω τις γραμμές αυτού του βιβλίου και έχω την αίσθηση πως η γράφουσα έχει βαθειά μέσα στο DNA της τον λυρισμό.
Οι σειρές χορεύουν μπροστά στα μάτια μου, δεν είναι άψυχες.!!! Οι σειρές μου δίνουν την δυνατότητα να δω κομμάτια της καθημερινής ζωής της γυναίκας διαχρονικά. Ρίχνω κλεφτές ματιές στον πόνο, στην αγωνία, στην δύναμη που κρύβει μέσα της κάθε γυναικεία καρδιά όταν είναι εγκλωβισμένη στα καθώς πρέπει!! Να δω την γυναίκα που παίρνει δύναμη και θάρρος και ξαναβγαίνει στην.....ζωή....
Η Ειρήνη Φραγκάκη, νέα σε ηλικία Συγγραφέας μπόρεσε να κάνει τα μάτια να δακρύσουν και την καρδιά να αγκαλιάσει με το αποτέλεσμα!!
Η Ειρήνη Φραγκάκη με το βιβλίο της "Η Αγάπη που άνθισε στην ψυχή μου" κατέδειξε πως δεν πρέπει πια να έχει συστολή όταν ακούει πως είναι απόγονος του Ραψωδού Βιτσέντζου Κορνάρου!!
Καλημέρα Ειρήνη μου, χαίρομαι πάρα πολύ, πρώτα γιατί είσαι ένα νέο παιδί με πολύ ταλέντο και επειδή αυτό το συγγραφικό σου ταλέντο, επέτρεψες να το απολαύσουμε μέσα από το βιβλίο σου! Όπως επίσης γνωρίζοντας πως περιορίζεις τις λέξεις σου όταν πρόκειται για σένα θα ήθελα να μου επιτρέψεις να μιλώ για σένα όπως εγώ αισθάνομαι, και εσύ να μην νιώθεις άβολα!
*Γιούλη μου καλημέρα και σ’ εσένα! Σ’ ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια και χαίρομαι που μιλάω μαζί σου!
Ειρήνη μου γράφεις από ότι ξέρω από μικρό παιδί. Το γράψιμο τετριμμένα θα σου πω πως σίγουρα αποτελεί ένα προσόν σου. Αυτό όμως που θέλω να σε ρωτήσω είναι εάν αποτέλεσε και μια διέξοδος στην ζωή της επαρχίας και μάλιστα στην ζωή μια νεαρότατης γυναίκας που παντρεύτηκε νωρίς και έκανε 3 και 4 παιδιά!
*Το γράψιμο για μένα λειτουργούσε σαν ηρεμιστικό απ’ όταν ήμουν στο δημοτικό. Κι επειδή ποτέ δεν μ’ ενθουσίαζαν τα φανταχτερά ημερολόγια της εποχής, αγόραζα τετράδια και τα διακοσμούσα εγώ. Εκεί μέσα άνοιγα την ψυχή μου είτε για να καταθέσω τις σκέψεις μου είτε για να αποτυπώσω τις εμπνεύσεις μου τα οποία τα κρατάω έως και σήμερα. Έκτοτε, αυτό μ’ έκανε να νιώσω ότι εγώ και το γράψιμο είμαστε ένα. Αυτή η κοινή πορεία έκανε τον «κόσμο» μου πάντα πιο όμορφο και γαλήνιο.Σαφώς και ήταν διέξοδος το γράψιμο στην επαρχία όπως και το διάβασμα.Οι επιλογές που έχεις περιορίζονται από μια μικρή κοινωνία. Για μένα ελευθερία σήμαινε μολύβι και χαρτί!
Το να κρατάς το μολύβι και να γράφεις ότι νιώθεις συνήθως το κάνει πολύς κόσμος. Άλλος καλά, άλλος πιστεύει καλά, άλλος καθόλου καλά! Επειδή όμως εσύ απέδειξες την δύναμη της πένας σου μπορείς να μας πεις τι είναι αυτό που ξεχωρίζει κάποιον που γράφει απλώς από κάποιον που το γραπτό του αγγίζει την ψυχή του αναγνώστη. Υπάρχει δηλαδή κάτι που τα διαχωρίζει? Και τι είναι εάν υπάρχει?
*Σκέψη, γραφή, συναίσθημα. Όχι, δεν τα διαχωρίζω αυτά. Υπάρχουν γραπτά που εμένα θα με αγγίξουν κι εσένα όχι. Υπάρχουν επίσης γραπτά που χθες δεν με άγγιζαν κι όταν τα ξαναδιάβασα με άλλη ψυχολογία, με ταξίδεψαν. Δεν κρίνω τον άνθρωπο που έγραψε ότι διάβασα, σε καμία περίπτωση. Σέβομαι την κατάθεση ψυχής που έχει κάνει. Αν δεν μου αρέσει το γραπτό απλά το κρατάω για μένα και πάω παρακάτω. Με τίποτα δεν μπορώ να βγάλω τέτοια συναισθήματα προς τα έξω γιατί δεν κρίνουν όλοι οι άνθρωποι το ίδιο και δεν θα ‘θελα να επηρεάσει κάποιο δικό μου σχόλιο.
Και επίσης επέτρεψε μου να μην θεωρώ ότι έχω αποδείξει «την δύναμη της πένας μου» ούτε καν να τολμώ να θεωρήσω τον εαυτό μου συγγραφέα.
Μετά την έκδοση του βιβλίου σου αλλά και την πολύ καλή πορεία του, πως θέλεις να σε ονομάζουν οι άλλοι? Διότι η λέξη Συγγραφέας κατά την γνώμη πολλών ανθρώπων έχει παραποιηθεί! Εσύ Ειρήνη μου τι άποψη έχεις για την λέξη Συγγραφέας και για το πως θέλεις να σε "αποκαλούν" οι άλλοι, δεδομένου πως είσαι ένας δυναμικός μεν αλλά πράος και χωρίς κομπασμούς άνθρωπος!!
*Δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να βάλουμε μια συγκεκριμένη ταμπέλα. Είμαι ένας άνθρωπος που γράφω και που απλώς αποφάσισα να δημοσιοποιήσω τα γραπτά μου. Αυτό σίγουρα δεν με κάνει μανάβη. Όμως ούτε και συγγραφέα. Η Ειρήνη Φραγκάκη έγραψε ένα παραμύθι με όμορφο τέλος για μεγάλα παιδιά. Πείτε με λοιπόν παραμυθά. Αν κάποτε οι αναγνώστες με αποκαλέσουν συγγραφέα θα είναι γιατί εκείνοι επέλεξαν να με κατατάξουν σ’ αυτή την κατηγορία και θα είναι μεγάλη μου τιμή αν καταφέρω κάτι τέτοιο.
Παρατηρώ πως ενώ οι άνθρωποι σε αγαπούν και οι Αναγνώστες αποζητούν και άλλα γραπτά σου, εσύ δεν είσαι άνθρωπος που τα "μυαλά του θα πάρουν αέρα".
Το λέω διότι ενώ είσαι κατά την άποψή μου, ένα πολύ ταλαντούχο πλάσμα δεν γυρνάς "από εδώ και από κεί", ονομάζοντας τον εαυτό σου Συγγραφέα,ούτε σε είδα να επιζητάς την όποια "διασημότητα", ενώ πολλοί άλλοι γύρω μας το προσπαθούν ανελέητα!! Εσύ που οφείλεις αυτήν την "ήρεμη" διαδρομή σου?
*Τον χαρακτηρισμό μου, φρόντισε να μου τον αποδώσει πριν 3μιση δεκαετίες η νονά μου Ειρήνη. Δεν αποζητώ τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο από αυτό που είμαι. Ειρήνη Φραγκάκη, γυναίκα, μητέρα, σύζυγος που απλά έτυχε να γράφει.
Τους ανθρώπους δεν τους κάνουν ούτε οι τίτλοι, ούτε οι χαρακτηρισμοί. Σε πολλές περιπτώσεις ίσως να ισχύει το ότι δηλώσεις είσαι. Εγώ όμως δεν θέλω, δεν ζητώ και δεν θα μου άρεσε τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο από την Ειρήνη με τα λάθη της, τα πάθη της και τα ελαττώματα της.
Το βιβλίο σου έχω την αίσθηση πως έχει αυτοβιογραφικά στοιχεία.Το έγραψες γιατί ένιωθες εσύ την ανάγκη να φωνάξεις πως πνιγόσουν, το έγραψες γιατί ήθελες να δώσεις διεξόδους στις ζωές και στα πνιγηρά ερωτήματα άλλων εγκλωβισμένων γυναικών, η επειδή ήθελες να δείξεις δημόσια το "χέρι" του ανθρώπου που βοήθησε να ανθίσει η αγάπη και στην δική σου ψυχή?
*Το βιβλίο ξεκίνησε να γράφετε πολύ νωρίς. Πριν ακόμα παντρευτώ τον πρώτο μου άντρα. Καθαρή φαντασία τότε. Όσο όμως πέρναγαν τα χρόνια και βίωνα κάποιες καταστάσεις προσωπικά, οσο γνώριζα γυναίκες που επίσης είχαν κάποια προβλήματα στο γάμο τους, τόσο «μάζευα» αν θες πληροφορίες. Το βιβλίο σταμάτησα να το γράφω και έμεινε κλεισμένο στο συρτάρι, για λίγο καιρό όμως, καθότι εργαζόμενη πια και μητέρα δυο παιδιών. Ο χρόνος λίγος και πολύτιμος. Καθόλου αρκετός για να τον εκμεταλλευτώ για εμένα την ίδια τόσο όσο θα ήθελα.
Όταν χώρισα κι ήρθε στη ζωή μου ξανά η ηρεμία και η γαλήνη είδα ότι ακόμα μου έλειπε κάτι κι αυτό ήταν το γράψιμο. Ξέθαψα όλα όσα είχα κρυμμένα από την ψυχή μου κι άρχισα να την ψαχουλεύω. Σε συνδυασμό με το γράψιμο ήρθε και ο έρωτας ξανά στη ζωή μου και τι πιο φυσιολογικό από την όμορφη κατάληξη. Σαφώς και αυτό το “χέρι” βοήθησε στην άνθιση της ψυχής μου! Από τότε δεν άφησα ούτε τον ερχομό των δυο μικρότερων παιδιών μου να με σταματήσει.
Αυτό όμως που ήθελα να βγει προς το αναγνωστικό κοινό ήταν πως όσα προβλήματα κι αν έχουμε σ’ ένα γάμο, πρέπει πάντα να προσπαθούμε. Ίσως ο αποδέκτης-σύζυγος των παραπόνων μας να αρπάξει την ευκαιρία που του δίνουμε και να προσπαθήσει ξανά να μας κατακτήσει και να μας σεβαστεί ως άτομα.Και το σημαντικότερο όλων; Ποτέ μα ποτέ, δεν πρέπει να το βάζουμε κάτω. Ποτέ μα ποτέ δεν πρέπει να εγκαταλείπουμε τον αγώνα της ζωής από τα όποια προβλήματα και δυσκολίες υπάρχουν.
Γνώρισα γυναίκες πριν την ολοκλήρωσή του οι οποίες ήταν στα πρόθυρα διαζυγίου κάτι το οποίο είναι ψυχοφθόρο και επώδυνο. Η ψυχή πρέπει να έχει πολύ δύναμη και πίστη για ν’ αντέξει έναν τέτοιο –αν και μικρό- θάνατο.
Η αλήθεια είναι πως υπήρξε μεγάλη έρευνα γιατί κάθε γυναίκα το βιώνει διαφορετικά. Κι επειδή το θέμα του είναι άκρως κοινωνικό και λεπτό μιας και μιλάμε για ψυχολογία γυναικών που ξέρουμε πόσο ευαίσθητη είναι, δεν ήθελα να γράψω απλά και μόνο την δική μου άποψη αλλά όλων αυτών των γυναικών που καθημερινά παλεύουν με το μέσα τους, με το έξω τους και πολύ περισσότερο με τη σχέση τους με τον άντρα τους.
Όμως γνώρισα επίσης γυναίκες που μετά την ανάγνωση του βιβλίου μου προσπάθησαν κι άλλο με τον σύντροφό τους γιατί αναθάρρησαν κι εκείνος έπιασε τα σήματα κινδύνου και τώρα ζουν ήρεμοι κι ευτυχισμένοι.
Αυτό αν μ’ έκανε κι εμένα ευτυχισμένη!
Η οικογένεια σου και κυρίως ο άνδρας της ζωής σου, πόσο αρωγοί είναι, γιατί τα 2,3,4 παιδιά δεν είναι και πολύ εύκολο να συγκεραστούν με τις πνευματικές ανησυχίες μιας γυναίκας, χωρίς να ξεχνούμε πως η ημέρα έχει 12 μόνον ώρες?
*Έχω μάθει εδώ και χρόνια να μετράω εικοσιτετράωρο. Για μένα αυτό το 12ωρο είναι πολυτέλεια που δεν την απήλαυσα ποτέ. Πάντα ο ύπνος ήταν μετά τις 1 τα μεσάνυχτα και πάντα ξύπναγα πριν τις 6 το πρωί. Μια μητέρα με 4 παιδιά κι ότι υποχρεώσεις συνεπάγεται, δεν μπορεί να έχει πρόγραμμα. Οι δουλειές πολλές, οι απαιτήσεις όλων εξίσου. Δεν είμαι όμως από τους ανθρώπους που χρειάζονται την μοναξιά ή την απόλυτη ησυχία για να γράψουν. Άλλωστε αν αποζητούσα κάτι τέτοιο απλούστατα θα έπρεπε να μένω ξύπνια και τις 24 ώρες. Η οικογένειά μου, έχει δει πολλές φορές την πλάτη μου. Όμως γνωρίζοντας πόσο αγαπώ αυτό που κάνω οφείλω να ομολογήσω ότι στάθηκαν δίπλα μου βράχοι με την ανοχή τους για τις ώρες που με στερήθηκαν.
Τι ετοιμάζεις τώρα και μάλιστα μετά από την καταπληκτική παρουσίαση που έγινε για το βιβλίο σου, που απ' ότι είδα σε τίμησαν πάρα πολλοί Συγγραφείς και Ποιητές?
*Θα μου επιτρέψεις να ξεκινήσω με την παρουσίαση του βιβλίου που έγινε εδώ στην Αθήνα. Οφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ καταρχάς στον εκδότη μου και συγγραφέα Γιώργο Μωύσογλου για την όμορφη και λεπτομερή διοργάνωση που έκανε και το υπέροχο αποτέλεσμά της. Ευχαριστώ θερμά τις αγαπημένες φίλες και συγγραφείς Αναστασία Καλλιοντζή για τον προλογισμό του βιβλίου που το απογείωσε καθώς επίσης και την Ευαγγελία Ευσταθίου για την ανάγνωση αποσπασμάτων. Αυτές οι δυο γυναίκες – όπως και η Θάλεια Κουνούνη που δυστυχώς έλειπε λόγω απόστασης - έχουν παίξει σημαντικό ρόλο στη ζωή μου! Ήταν από τις πρώτες που διάβασαν το βιβλίο μου και μου έδωσαν το θάρρος να συνεχίσω! Ένα μεγάλο ευχαριστώ οφείλω επίσης στον σύζυγό μου Γιώργο Δ. Σαμαρτζή για τις ατέλειωτες ώρες που αφιέρωσε στην επιμέλεια του βιβλίου και του εξωφύλλου αλλά και που ήταν δίπλα μου στην παρουσίαση διαβάζοντας κι εκείνος αποσπάσματα. Δεν ξέρω αν θα ήταν πρέπον να ευχαριστήσω μεμονωμένα τα άτομα βάση της ιδιότητας που έχουν, συγγραφείς, ποιητές και στιχουργοί που με τίμησαν με την παρουσία τους και να παραλείψω κάποιους. Προτιμώ να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους τους φίλους του βιβλίου μου που παρευρέθησαν και έκαναν τη βραδιά της παρουσίασης αξέχαστη!
Το βιβλίο που γράφω τώρα είναι προγενέστερο του «Η αγάπη που άνθισε στην ψυχή μου». Πραγματεύεται την αληθινή ιστορία μιας γυναίκας που έτυχε να έρθω σε επαφή μαζί της κάποια στιγμή και να μου ανοίξει την καρδιά της. Η γυναίκα αυτή πλέον δε ζει. Πρόκειται όχι απλά για μία πονεμένη ιστορία που έκατσα να τη δω με το μάτι ενός βιογράφου αλλά για μια σκληρή ζωή μέσα στα στέκια των τοξικομανών, των ιερόδουλων, των φυλακών. Η Μάγδα δυστυχώς δεν ήταν και δεν θα είναι η μόνη Μάγδα σ’ αυτό τον κόσμο. Υπάρχουν πολλές νέες κοπέλες στην ίδια θέση δίπλα μας. Δεν τις βλέπουμε όμως γιατί τις κρύβουν οι σκιές της νύχτας και η κακοσμία που αναδύεται ίσως ένα στενό κάτω απ’ το σπίτι μας. Η έρευνα γι' αυτό το βιβλίο δύσκολη και μακροχρόνια. Ευτυχώς είχα δίπλα μου για άλλη μια φορά τον σύζυγο μου ο οποίος με βοήθησε να περπατήσω μονοπάτια αχαρτογράφητα για εμάς (τους καθώς πρέπει) να δω και να ζήσω πράγματα και καταστάσεις που συντελούνται δίπλα μας μέσα στην Αθήνα αλλά και σε άλλες πόλεις. Ομολογώ ότι δεν ήταν λίγες οι φορές που φοβήθηκα για την ίδια μου τη ζωή κατά τη διάρκεια της έρευνας αλλά και για τη ζωή που έκρυβα μέσα μου μιας και ορισμένες από τις πιο δύσκολες περιπέτειες τις περάσαμε κατά τη διάρκεια της τρίτης εγκυμοσύνης μου. Ένα βιβλίο τελείως διαφορετικό από το προηγούμενο με εξαίρεση ότι κι εδώ έχουμε ένα κοινωνικό θέμα μόνο που οι αλήθειες είναι αδυσώπητα σκληρές.
Ποια θέματα σε ελκύουν περισσότερο, ποια γεμίζουν το μυαλό σου και τα απολαμβάνουμε εμείς "ως βιβλία";
*Θα μπορούσα να πω αβίαστα τα κοινωνικά. Όχι όμως κάτω από το πρίσμα μιας μεσημεριανής τηλεοπτικής εκπομπής που έχει σα σκοπό να πουλήσει τον πόνο των άλλων. Αντίθετα οδηγός μου είναι τα αισθήματα και τα συναισθήματα των ανθρώπων που ζουν δίπλα μου. Των ανθρώπων που μοιραζόμαστε τον ίδιο χώρο, τον ίδιο χρόνο, την ίδια πραγματικότητα. Μια αστείρευτη πηγή αισθημάτων και αξιών.
Η επιτυχία του βιβλίου σου πόσο"νευρίασε" εάν νευρίασε "φίλους" ,φίλους αλλά και συνοδοιπόρους σου στην Συγγραφή?Κατάλαβες κάτι τέτοιο?
*Δεν γνωρίζω κάτι τέτοιο. Θέλω να πιστεύω ότι – και πες με ρομαντική - κανείς δεν θέλει το κακό κανενός. Αν και είναι νωρίς να μιλάμε για επιτυχία εύχομαι να μην υπάρχουν άνθρωποι που τρώγονται με το σαράκι της ζήλιας. Δεν μπορώ να ζηλέψω την επιτυχία κάποιου άλλου, το θεωρώ αρρώστια. Επειδή από τη φύση μου χαίρομαι με τη χαρά των άλλων, θα ήθελα να χαίρονται και με τη δικιά μου! Ίσως να είναι κι ευσεβής πόθος όμως έτσι νιώθω!
Υπάρχουν άνθρωποι που σε πλήγωσαν με την επιτυχία που έχεις και μην αρνηθείς πως ΔΕΝ έχεις επιτυχία? Και εάν σε πλήγωσαν τι έκανες εσύ για να το ξεπεράσεις?
*Ευτυχώς έπαψα πια να πληγώνομαι τόσο εύκολα. Κρατάω μόνο τα καλά στη ζωή μου κι ακούω μόνο τα λόγια των ανθρώπων που μ’ αγαπάνε. Αυτό σημαίνει πως δέχομαι και τα καλά σχόλια και τ’ αρνητικά. Οτιδήποτε θα μπορούσε όμως να μου χαλάσει την ψυχολογία από ανθρώπους που θέλουν να δημιουργήσουν καταστάσεις και να προκαλέσουν εντύπωση απλώς πατάω delete.
Πόσο εύκολο είναι να "μπει "κανείς στην λίστα των Λογοτεχνών και Συγγραφέων?
*Όπως σου προείπα, σε αυτή τη χώρα ότι δηλώσεις είσαι. Είναι πολύ εύκολο να μπεις σε όποια λίστα επιλέξεις. Το αν θα παραμείνεις, θα καταξιωθείς και θα σε θυμούνται και αύριο, είναι κάτι που το επιλέγει μόνο το αναγνωστικό κοινό και κανείς συντάκτης για λίστες.
Υπάρχει για σένα διαφορά μεταξύ των λέξεων Λογοτέχνης - Συγγραφέας?
*Μου βάζεις ένα ερώτημα που δυστυχώς κρύβει πονεμένες αλήθειες. Η τέχνη της μεταφορά του λόγου στο χαρτί είναι λογοτεχνία. Αλλά με ποια κριτήρια σε κάθε χρονική, κοινωνική και πολιτιστική περίοδο μπορεί να οριστεί ένας πίνακας αξιολόγησης των καλών και των κακών λογοτεχνών. Κάθε ένας που γράφει συγγράφει. Γιατί συν αυτό (γραφή) υπάρχει και ο λόγος. Κατά την άποψή μου κάθε συγγραφέας είναι και λογοτέχνης. Χωρίς απαραίτητα κάθε λογοτέχνης να είναι και συγγραφέας .Παρόλα αυτά δυστυχώς ζούμε στη σύγχρονη Ελλάδα όπου η δικτατορία των «προοδευτικών» τείνει να αλλοιώσει και αλλοτριώσει όλα αυτά τα χαρακτηριστικά κατά το δοκούν.
Ζεις στην Αθήνα με την οικογένειά σου.Η Κρήτη τι ρόλο έχει στην καρδιά σου?
* Κάθε τόπος έχει τη δική του μαγεία και γοητεία. Έχει να κάνει τα δικά του δώρα σε κάθε μια απ’ τις αισθήσεις μας. Κι έχει και τη δύναμη να μας δίνει τροφή στα όνειρα μας και στις σκέψεις μας. Η Κρήτη είναι για μένα ο παράδεισος των αισθήσεων και των ερεθισμάτων. Είναι ο τόπος που όχι απλά γεννήθηκα αλλά που γεννήθηκαν οι πρώτες μου σκέψεις, έρωτες και αισθήματα. Είναι η Ιθάκη που κάποτε μες στο ταξίδι της ζωής προσμονώ να γυρίσω.
Το βιβλίο την εποχή αυτή πόσο νομίζεις μπορεί να ξεπεράσει την κρίση και με ποιους τρόπους?
*Αγαπημένη μου Γιούλη βάζεις σε βαθιά νερά τη συνέντευξή μας. Κανένα βιβλίο από μόνο του δεν μπορεί να ξεπεράσει καμία κρίση. Καλώς ή κακώς ζούμε μια σύγχρονη κατοχή. Οι αξίες και τα ιδεώδη μας είναι τα μόνα που μπορούν να σταθούν οδηγοί μας. Κι αυτές οι αξίες και τα ιδεώδη αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι του Έλληνα.
Ειρήνη μου να το ξέρεις πως όταν σε γνώρισα αμέσως διέβλεψα τον ευγενικό χαρακτήρα σου, είδα τους ήπιους τόνους της συμπεριφοράς σου αλλά κυρίως αντιλήφθηκα την δύναμη του χαρακτήρα και της ψυχής σου. Από που αντλείς όλη αυτήν την συμπεριφορά, είναι έμφυτη ,έχει σχέση με τα παιδικά χρόνια του κάθε ανθρώπου έχει σχέση με την όποια μόρφωσή του,η είναι κάτι που διαμορφώνεται εν καιρώ?
*Στη ζωή μου έχω στερηθεί αλλά και άλλες στιγμές έχω καταναλώσει τεράστιες ποσότητες αγάπης. «Δυστυχώς» αυτό το συναίσθημα ποτέ δεν το εισέπραττα με ισορροπία. Η ισχυρή στέρησή του κάποτε αλλά και οι υπερβολικές δόσεις που λαμβάνω πια με κάνουν αυτό που είμαι. Και η αγάπη όπως όλοι μας ξέρουμε δεν είναι μόνο η ερωτική. Ίσως αυτή να είναι η «λιγότερη» σε αξία απ’ όλες. Αυτό το συναίσθημα είναι που έχει διαμορφώσει το χαρακτήρα μου.
Αν ήξερες Ειρήνη μου πόσο χαίρομαι που η κουβέντα μας θα δώσει την ευκαιρία στους φίλους της ομάδας μας ΒΙΒΛΙΟ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ ΚΡΙΤΙΚΕΣ, να γνωρίσουν το ευγενικό και δυναμικό με καταλυτική πέννα πλάσμα την Ειρήνη Φραγκάκη! Σε ευχαριστώ πολύ!
ΓΙΟΥΛΗ ΤΣΑΚΑΛΟΥ......
*Γιούλη μου πέραν των τυπικών ευχαριστιών που οφείλω να σου εκφράσω, επέτρεψε μου κι εσύ κι οι αναγνώστες σου, να ευχηθώ καλή Ανάσταση σε όλους μας, Ανάσταση στις ψυχές μας, στα όνειρά μας αλλά και στην πατρίδα μας που τόσο δοκιμάζεται
-------------------------------------
Κ. Σμιξιώτης μιλά για τις Γυάλινες Ψυχές που αφορούν στο νέο βιβλίο του
Written by Βένη Παπαδημητρίου“Οι περισσότεροι νομίζουν ότι το ανθρώπινο ον είναι αυτό που βλέπουν, δηλαδή μια μάζα από σάρκες κόκαλα και αίμα. Αν όμως, μπορούσαν να δούνε πίσω απ’ την βαριά κουρτίνα των ματιών τους, θα έμεναν άφωνοι” - Κωνσταντίνος Σμιξιώτης
Editorial από την Βένη Παπαδημητρίου για τον συγγραφέα και άνθρωπο, Κωνσταντίνο Σμιξιώτη
Παρατηρώντας ένα… γυαλί, τι θα δει κανείς; Ίσως να είναι θαμπό..., ίσως καθαρό. Πάντα όμως… κοφτερό. Κι αν έχει.. γωνίες, μπορεί να σε ματώσει, αν δεν προσέξεις…
Μια… γυάλινη ψυχή, ίσως να είναι κάπως έτσι.. Όμως, είναι πιο “καθαρή”, καθώς βλέπεις μέσα από αυτή, βλέπεις καθαρά και την ίδια, καθώς είναι.. διάφανη.. Δεν αποτελείται από σκληρή μάζα, αδιαπέραστη… Μπορείς να την “ξεθολώσεις”, διεισδύοντας μέσα της… Κι ανακαλύπτεις, ότι υπάρχει κρυμμένο μέσα της, όπως σε κάθε ψυχή…
Οι “Γυάλινες Ψυχές”, είναι το νέο βιβλίο του συγγραφέα Κωνσταντίνου Σμιξιώτη, που θα μας εκπλήξει για άλλη μια φορά με την πλοκή του… Και όχι μόνο.. Είναι δεδομένο, πως θα μας συναρπάσει, θα μας προβληματίσει μέσα από την πολυδιάστατη πλοκή του. Ο προβληματισμός θα είναι βαθύς και ουσιαστικός..
Ένα ερωτικό θρίλερ… με πλοκή που σου κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον.. Η ανθρώπινη συμπεριφορά στο επίκεντρο..
Η διαίσθησή μου λέει, πως η αποδοχή από το κοινό θα είναι μεγάλη - αναγνώστες που διαθέτουν πνευματικότητα, άτομα που προβληματίζονται και βλέπουν πέρα από την “βιτρίνα”, άτομα που ψάχνονται και αναζητούν το κάτι άλλο.. Πέρα από τα τετριμμένα …
Μέχρι να φτάσουν οι “Γυάλινες Ψυχές” στα χέρια μας…, ας μάθουμε λίγα πράγματα γι’ αυτές.. Μέσα από τα λόγια του Κωνσταντίνου.. Λόγια που συγκλονίζουν.. Πραγματικά, είναι μια συνέντευξη με βάθος, ουσιώδης, που κάθε σκεπτόμενο άτομο, θα τη διαβάσει με πολύ ενδιαφέρον…
Τελικά…, μέσα από μια συνέντευξη, γνωρίζεις και τον Άνθρωπο.. Πραγματικά μεσιέ Κωνσταντίνε, έκανες ένα μεγάλο άλμα.. Προχώρησες πολύ … Καταπιάστηκες με θέματα που λίγοι τολμούν να αγγίξουν, ή δεν είναι σε θέση να τα αγγίξουν.. Πρωτοπόρος, σου το έχω ξαναπεί.. Διαφορετικός ..
Και για να μην παρεξηγηθούμε, με τα πολλά λόγια υπέρ σου, ας πάμε στη συνέντευξη… Στις απαντήσεις στα ερωτήματα που σου έθεσα, και που με συγκλόνισαν, μ’ έναν διαφορετικό τρόπο….
Σ’ αυτή τη συνέντευξη, μιλάμε για.. έρωτα, για το ρόλο των γυναικών στη ζωή του άνδρα…. Απολαύστε τον Κωνσταντίνο Σμιξιώτη…
♦ Η Βένη Παπαδημητρίου συζητά αποκλειστικά για το WomLand με τον συγγραφέα Κ. Σμιξιώτη.
1) Από την Αλίκη στο fb στις.. Γυάλινες ψυχές.. Υπάρχει σχέση ανάμεσα στα δύο βιβλία;
Απ’ την Αλίκη στις γυάλινες ψυχές, ναι, πραγματικά ένα μεγάλο άλμα όσο αφορά στο θέμα που πραγματεύεται αυτό το βιβλίο. Αν στο πρώτο οι ήρωες είχαν να αντιμετωπίσουν ένα ψηφιακό κόσμο, εδώ θα βρουν αντιμέτωπο τον δικό τους εαυτό πρωτίστως και κατόπιν των άλλων, αλλά θα ανακαλύψουν γρήγορα, ότι δεν ήξεραν καθόλου καλά με τι είχαν να κάνουν. Από μια αισθηματική ιστορία δυο νέων περνάμε απότομα σε ένα ερωτικό ψυχολογικό θρίλερ, που ο μεγαλύτερος αντίπαλος, σε σημείο θανάτου, είναι ο άλλος μας εαυτός, αυτός που δε γνωρίζουμε, αυτός που αγνοούμε την ύπαρξη του. Με μεγάλη έκπληξη όμως, θα διαπιστώσουμε ότι, όχι μόνο υπάρχει, αλλά είναι και ο κυρίαρχος του παιγνιδιού. Είναι τόσο δυνατός, που μπορεί να φτάσει μέχρι τον φόνο σ’ έναν άνθρωπο που θα έλεγες ότι δε μπορεί να πειράξει, ούτε μυρμήγκι.
2) Τι σημαίνει γυάλινη ψυχή;;; Γιατί όχι... πέτρινη, για παράδειγμα;
Γυάλινες ψυχές είναι οι διάφανες, οι άσπιλες, οι καθάριες. Αυτές που ξεκινούν το σκληρό μονοπάτι στη ζωή, δίχως πάθη, δίχως ελαττώματα. Κρυστάλλινες ψυχές που μπορείς να τις διαβάσεις εύκολα, με τη πρώτη ματιά. Αγνές, ατόφιες, θεϊκές. Έτσι, ξεκινούν το ταξίδι τους πάνω στη γη. Ευαίσθητες, όχι πέτρινες, αλλά όσο εύθραυστο είναι το γυαλί, άλλο τόσο είναι κι αυτές. Όπως όμως, θολώνει ένα γυαλί στο πέρασμα του χρόνου από κακή χρήση και συντήρηση, έτσι και οι γυάλινες ψυχές γίνονται απροσπέλαστες και κρύβονται πίσω απ’ τη θολούρα του πάθους του εγωισμού, της λαγνείας, της έπαρσης και των άλλων ελαττωμάτων.
3) Πες μας λίγα λόγια για την πλοκή του νέου βιβλίου σου.. Τι είναι; Συναισθηματικό, ερωτικό, φανταστικό, πραγματικότητα;;;
Η ιστορία που περιγράφω δείχνει πως εξελίσσεται μια όμορφη παιδική παρέα στο πέρασμα του χρόνου. Απ’ την πρώτη γνωριμία, μέχρι το σήμερα. Τα παιδικά χρόνια, οι εφηβικές ανησυχίες, ο έρωτας που θα εισβάλει απότομα και θα τη σπάσει στα δυο αρχίζοντας να διαγράφεται ένα δυσοίωνο μέλλον για όλους. Οι αντιδράσεις, άλλοτε ψύχραιμες και άλλοτε σπαστικές, δείχνουν ότι τα νήματα τα κινεί το πάθος, κρυφό ασίγαστο κι ανεκπλήρωτο μέχρι την στιγμή της έκρηξης, που θα αναποδογυρίσει τα πάντα. Οι ρόλοι μοιάζουν να αντιστρέφονται για όλους. Οι ηττημένοι θα προσπαθήσουν να γίνουν νικητές, αλλά ο ισχυρός κρίκος θα αποδειχθεί ότι δεν είναι ανάμεσα στους ανταγωνιστές. Μέσα από αναπάντεχα γεγονότα οι ήρωες θα κληθούν να αποδείξουν ποιοι πραγματικά είναι. Θα τα καταφέρουν, ή θα πέσουν σε λάθη με αντίτιμο ανθρώπινες ψυχές; Μια μοιραία γυναίκα είναι αρκετή για να διαλύσει τα πάντα. Θα το πετύχει, ή θα πέσει θύμα του δικού της παιγνιδιού; Αυτά που συνεχώς αποκαλύπτονται στη διάρκεια της πλοκής, είναι αδύνατο να προβλεφτούν κι αυτό ίσως αποβεί μοιραίο.
Ένα ερωτικό θρίλερ λοιπόν, που συνταράσσει τις ψυχικές ισορροπίες των ηρώων. Ανήμποροι να ελέγξουν τον εαυτό τους, παραδίδονται στο πάθος και τον εγωισμό. Πόσο μακριά απ’ τη πραγματικότητα μπορεί να είναι μια ιστορία πάθους και έρωτα στη σημερινή κοινωνία. Όταν διαβάσει κάποιος το βιβλίο θα μείνει με την εντύπωση ότι η ιστορία είναι αληθινή, γιατί απλά όλα τα γεγονότα που θα συναντήσει, ίσως τα έχει ζήσει πολύ κοντά του.
4) Τι ρόλο παίζει ο έρωτας στη ζωή του ανθρώπου κατά τη γνώμη σας; Μπορεί να ξεπεράσει τα όρια, να αλλάξει τον χαρακτήρα του ανθρώπου;
Ο έρωτας είναι η πιο ισχυρή ενέργεια που υπάρχει στο σύμπαν. Είναι δημιουργική δύναμη που μπορεί να εξυψώσει τη ψυχή ενός ανθρώπου, σε αφάνταστο βαθμό. Όπως κάθε ενέργεια όμως, πρέπει να τη διαχειριστεί κανείς με επιδεξιότητα, διαφορετικά γίνεται ένα τρομερό όπλο αυτοκαταστροφής, καθώς και εναντίον οποιουδήποτε συμμετέχει στη χρήση του. Από αγνό συναίσθημα μπορεί να μεταλλαχθεί σε τρομερό και σκοτεινό πάθος, που τυφλώνει αυτόν που το νιώθει. Συνεπώς, η ορμητική του δύναμη είναι πολύ πιθανό να αλλοιώσει τον ανθρώπινο χαρακτήρα και τις περισσότερες φορές, ο έλεγχος χάνεται, με αποτέλεσμα να κάνει κάποιο να φέρεται σα μωρό παιδί κι απ’ την άλλη σαν θηρίο στο κλουβί.
5) Όποιος τολμά, τα καταφέρνει πάντα; Κι όποιος μένει στη σκιά, είναι πάντα πίσω στη ζωή;
Η τόλμη συνήθως δικαιώνει αυτόν που τη χρησιμοποιεί, αλλά και η μη χρήση, ποτέ δε θα αποδείξει τι ακριβώς θα προσέφερε, τελικά. Ο τολμών μπορεί να μη νικά πάντα, αλλά κερδίζει εμπειρίες, που θα τον βοηθήσουν αφάνταστα στο επόμενο εγχείρημα. Άλλωστε, τι αξίζει μια ζωή δίχως εμπειρίες. Ειδικά, σε όσους θεωρούν ότι ζούνε μία και μόνο φορά, η τόλμη είναι το μόνο στοιχείο για μια αξιοπρεπή ύπαρξη. Αν κάποιος μείνει στη σκιά, στο τέλος θα ταυτιστεί με τη σκιά του. Κατά την άποψη μου, ο άνθρωπος που δε τολμήσει στη ζωή του, προφανώς δεν έζησε, απλά υπήρξε.
6) Είναι σε θέση μια γυναίκα να αναστατώσει τη ζωή του άνδρα, ή και πολλών ανδρών; Μπορεί να τους παρασύρει στο δικό της παιχνίδι;
Θεωρητικά πάντα η λαγνεία είναι πιο έντονη στο ανδρικό φύλλο και αυτό έχει σαν αποτέλεσμα μια γυναίκα να δημιουργεί αναστάτωση στη ζωή ενός άντρα, να γκρεμίζει φιλίες, να αλλοιώνει χαρακτήρες, να μεταμορφώνει ανθρώπους σε άβουλα όντα. Παρόλα αυτά όμως, κάτι τέτοιο μπορεί να συμβεί και αντίστροφα και στη περίπτωση εκείνη, μάλλον το γεγονός θα προκαλέσει δέος σε όσους το παρακολουθήσουν, αφού η μεταμόρφωση μιας γυναίκας σε κάτι άλλο, θα μοιάζει απόκοσμο. Εγώ προσωπικά, δε θέλω ούτε να το σκέφτομαι.
(Γιατί, Κωνσταντίνε;;;;…)
7) Τι ρόλο παίζει το υποσυνείδητο στις πράξεις των ανθρώπων; Το υποσυνείδητο είναι η βάση της ύπαρξής μας, της συμπεριφοράς μας, της κάθε μας κίνησης που δεν μπορεί να ερμηνευθεί εύκολα.. Πως και "δούλεψες" πάνω σε αυτό, το δύσκολο -ακόμα και για τους ειδικούς, θέμα;
Το υποσυνείδητο με έναν απλό ορισμό είναι ένα αόρατο αρχείο, στο οποίο καταγράφονται όλα τα γεγονότα, πράξεις, σκέψεις και λόγια της καθημερινής ζωής. Θα μείνω μόνο στη περίπτωση της παρούσας ζωής και δε θα επεκταθώ στη φιλοσοφία που πιστεύω για προηγούμενες. Το αρχείο αυτό επεξεργάζεται κάθε στιγμή όλα τα στοιχεία που έχει συσσωρεύσει και πολλά απ’ αυτά παρουσιάζονται σε συγκεχυμένα όνειρα, που εμφανίζονται ακαθόριστα και ακαταλαβίστικα. Πέρα απ’ αυτό όμως, το βασικό ζύμωμα που γίνεται εκεί είναι αυτό των συναισθημάτων από όλα τα συμβάντα, ακόμη κι αν δεν τα βιώσαμε με πλήρη συνείδηση και ειδικά αυτά. Είναι σχεδόν βέβαιο ότι η ανάδυσή τους απ’ τα βάθη του υποσυνείδητου, θα προκαλέσουν περίεργες συμπεριφορές. Χρειάζεται μεγάλη κατανόηση και αυτοέλεγχος για να προσδιορίσει κάποιος, από πού πηγάζει μια συγκεκριμένη πράξη του και ποια είναι η πραγματική αιτία, που τον οδήγησε σ’ αυτή. Συνήθως νομίζουμε ότι ξέρουμε, αλλά το μόνο σίγουρο είναι ότι δε ξέρουμε κι ο λόγος είναι ότι, ο ασυνείδητος τρόπος που ζούμε γεμίζει με κατακάθια την ψυχή, με πράγματα που αγνοούμε την ύπαρξη τους, πράγματα όμως, ικανά να μας αιφνιδιάσουν με τον τρόπο που κινούνται και λειτουργούν. Η λέξη της από μόνη της υποδηλώνει κάτι, που δεν βρίσκεται κάτω απ’ τον έλεγχο της συνείδησης, άρα αν δεν ερευνηθεί, παραμένει μυστήριο. Όσο κινούμαστε μηχανικά στη ζωή, θα γεμίζουμε το αρχείο με πράγματα, που δεν πέσανε στην αντίληψη μας, είτε που τα επεξεργαστήκαμε, επιφανειακά. Αν σε κάθε τι που κάνουμε δίνουμε τη δέουσα προσοχή και το ενδιαφέρον μας, τότε θα έχουμε τον πλήρη έλεγχο των πράξεων μας. Διαφορετικά, τα ηνία τα αναλαμβάνει το υποσυνείδητο, που πράττει κατά βούληση, αλλά σας λέω ότι δε γνωρίζει τι πράττει, απλά πράττει και τότε, ουαί τοις ηττημένοις. Μην επιτρέπετε στο υποσυνείδητο να καθορίζει τη πορεία της ζωής σας, χωρίς προηγουμένως να έχετε δώσει εσείς τις ανάλογες εντολές, με πλήρη συνείδηση. Να είστε επάγρυπνοι και συνειδητοί. Να μη δίνετε το δικαίωμα στο υποσυνείδητο να συσσωρεύει “σκουπίδια”. Κάντε κάθε βράδυ πριν κοιμηθείτε μια αναδρομή της ημέρας σε όλα της τα γεγονότα, πράξεις και λόγια, στα οποία συμμετείχατε εσείς. Κατανοήστε όλα όσα συνέβησαν, χωρίς κριτική. Έτσι, θα αποφύγετε να φορτώσετε το αρχείο σας με πράγματα που δε θυμόσαστε σε ποιο φάκελο έχουν φυλαχτεί. Ακούγεται σαν το σκληρό δίσκο ενός υπολογιστή και πραγματικά κάπως έτσι είναι, με τη διαφορά ότι ένα φορμάτ είναι τρομερά δύσκολο, έως αδύνατο, με δεδομένο ότι τις πιο πολλές φορές, δε γνωρίζουμε, ούτε τη παραμικρή εγγραφή.
8) Τι θα μας δώσουν οι γυάλινες ψυχές Κωνσταντίνε; (σαν βιβλίο εννοώ)
Με ενδιαφέρει η ανθρώπινη συμπεριφορά και κατ’ επέκταση η ανθρώπινη προέλευση, έτσι ώστε, να με κάνει να ασχοληθώ με όλα αυτά τα τελευταία έξη χρόνια συστηματικά. Ο άνθρωπος είναι ένα οικοδόμημα πολυσύνθετο, που έχει τρομερές δυνάμεις, αλλά στην πλειονότητα βρίσκονται σε λανθάνουσα κατάσταση, ή εκδηλώνονται υποσυνείδητα. Οι περισσότεροι νομίζουν ότι το ανθρώπινο ον είναι αυτό που βλέπουν, δηλαδή μια μάζα από σάρκες, κόκαλα και αίμα. Αν όμως, μπορούσαν να δούνε πίσω απ’ την βαριά κουρτίνα των ματιών τους, θα έμεναν άφωνοι.
Οι γυάλινες ψυχές πέρα απ’ το ψυχαγωγικό μέρος, που πάντα προσφέρει ένα λογοτεχνικό βιβλίο και με τον όρο ψυχαγωγικό, εννοώ αυτό που λέeι η λέξη και όχι τη διασκέδαση αυτή καθ’ αυτή, θα προβληματίσει πολλούς, και παράλληλα θα δείξει σε όλους τι ακριβώς συμβαίνει στο εσωτερικό των ανθρώπων, στο μέρος αυτό που αποκαλούμε ψυχή. Θα γνωρίσουν εκείνο τα ανεξιχνίαστο βάθος που κρύβει τη δύναμη της ζωής, που δυστυχώς ακόμη δε μπορούμε να ελέγξουμε.
9) Έχει κυκλοφορήσει; Από ποιον εκδοτικό οίκο;
Το βιβλίο είναι στο στάδιο της τελικής επεξεργασίας του και θα κυκλοφορήσει σύμφωνα με το δικό μου πλάνο το φθινόπωρο, περίπου προς τα τέλη του Οκτώβρη.
10) Έχεις συναντήσει γυάλινες ψυχές στη διαδρομή της ζωής σου; ... Ποιές ψυχές προτιμάς; ..
Όλοι μας έχουν συναντήσει γυάλινες ψυχές στη ζωή μας και φυσικά, τις προτιμώ απ’ τις πέτρινες, ή τις σιδερένιες, γιατί παρόλο που είναι εύθραυστες και θολώνουν, εν τούτοις, μπορείς να δεις μέσα τους πολλά, ενώ οι άλλες είναι απόμακρες και σκοτεινές.
Θεωρώ πως είναι μια από τις καλύτερες συνεντεύξεις που έχω πάρει.. Με φιλοσοφική αν θέλετε, σκέψη και με βαθύτερα νοήματα… Εύχομαι οι “Γυάλινες Ψυχές” του Κωνσταντίνου Σμιξιώτη, να έχουν μεγάλη επιτυχία, να διαβαστούν απ’ όλους, με την ευχή… να αλλάξουν, - όσο γίνεται- τις… πέτρινες και σιδερένιες ψυχές … Μπορεί να συμβεί… Καθώς, τίποτε δεν είναι τυχαίο στη ζωή μας.. Και το γεγονός ότι γράφτηκε αυτό το βιβλίο, δεν είναι τυχαίο…
--------------------------------------------------------
“Σημαντικότερη ακόμη κι από το ταλέντο είναι η σκληρή δουλειά ”
Ελένη Βαηνά “Σημαντικότερη ακόμη κι από το ταλέντο είναι η σκληρή δουλειά ”
Η ίδια λέει πως το γράψιμο μπήκε στη ζωή της όταν κάποια στιγμή ένιωσε ασφαλής έχοντας τακτοποιήσει μια άνετη ζωή και με αμέτρητες εμπειρίες παρακαταθήκη. Τότε ήταν που άνοιξε ένας κρουνός και σχεδόν επιτακτικά ένιωσε την ανάγκη να βγάλει στο χαρτί τον εσωτερικό της κόσμο. Δεν είχε ιδέα πως θα μπορούσε να το κάνει αυτό και χρειάστηκε να σβήσει και να γράψει αρκετές φορές μέχρι να ολοκληρώσει το πρώτο της μυθιστόρημα αλλά τα κατάφερε. Εξάλλου τα βιβλία ήταν πάντα για εκείνη καταφύγιο και παρηγοριά όταν χρειαζόταν να πάρει βαθιές ανάσες για να ξεφύγει από μια πραγματικότητα που δεν της άρεσε. Σήμερα η Ελένη Βαηνά μας παρουσιάζει το νέο της βιβλίο «οι κλέφτες της ευτυχίας». Και εύχεται η Ελλάδα να ξεπεράσει τη βαθιά κρίση που την μαστίζει και όλοι να ζήσουν ειρηνικά προσφέροντας στα παιδιά μια υγιή κοινωνία.
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΗ ΜΑΡΙΑ ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ (MAG NEWS)
Ελένη μου μίλησε μου λίγο για σένα. Πώς ήταν τα παιδικά σου χρόνια; Εξ όσων γνωρίζω έχεις γεννηθεί στη Θεσσαλονίκη αλλά ζεις στην Αθήνα. Πώς προέκυψε αυτό;
Ξεκινάς με μια δύσκολη ερώτηση για μένα, τα παιδικά μου χρόνια δεν ήταν ανέμελα και χαρούμενα όπως θα έπρεπε νε είναι για όλα τα παιδιά, επειδή όμως δεν μου αρέσει να παραπονιέμαι θα πω ότι εκεί οφείλεται ίσως η δύναμη και η μαχητικότητα του χαρακτήρα μου, οι δυσκολίες εμένα τουλάχιστον με έκαναν να εκτιμήσω κάποια πράγματα περισσότερο και να διεκδικήσω το δικαίωμα μου σε μια ποιοτική ζωή. Στην Αθήνα βρέθηκα γιατί ως άνθρωπος έχω μια ανησυχία, ήθελα να ζήσω σε μια μεγάλη πόλη, με μεγαλύτερες ευκαιρίες, πιο έντονα ενδεχομένως και δε δίστασα να μετακομίσω και να ξεκινήσω σχεδόν από το μηδέν, δεν έχω μετανιώσει ποτέ, έζησα υπέροχα τουλάχιστον μέχρι πρόσφατα.
Έχεις τελειώσει το Οικονομικό του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και τη Νομική του Δημοκριτείου Πανεπιστημίου Θράκης. Το γράψιμο πότε και πώς μπήκε στη ζωή σου; Γράφεις από μικρή;
Σπούδασα γιατί είχα μια δίψα για μάθηση από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, η μόρφωση θεωρούσα ότι θα ήταν το εφόδιο και το εισιτήριο μου για μια καλύτερη ζωή, διάβαζα και πάρα πολύ λογοτεχνία, με ταξίδευε και με ενέπνεε , όμως δεν έγραφα από μικρή γιατί για μένα ήταν σε απόλυτη προτεραιότητα ο βιοπορισμός μου και αργότερα κάνοντας τα παιδιά μου σχετικά νέα έπρεπε να αφιερώσω χρόνο και για το μεγάλωμα τους. Όταν κάποια στιγμή ένιωσα ασφαλής έχοντας τακτοποιήσει μια άνετη ζωή και με αμέτρητες εμπειρίες παρακαταθήκη ,άνοιξε ένας κρουνός και σχεδόν επιτακτικά ένιωσα την ανάγκη να βγάλω στο χαρτί τον εσωτερικό μου κόσμο, δεν είχα ιδέα πως θα μπορούσα να το κάνω αυτό και χρειάστηκε να σβήσω και να γράψω αρκετές φορές μέχρι να ολοκληρώσω το πρώτο μου βιβλίο, είχα μια αμυδρή υποψία μόνο ότι ήταν κάτι που θα το έκανα γιατί στα φοιτητικά μου χρόνια όταν έμαθα να δακτυλογραφώ είχα γράψει ένα διηγηματάκι που χρόνια αργότερα όταν έπεσε στα χέρια μου το βρήκα συμπαθητικό.
Αν σου ζητούσα να σταχυολογήσεις κομμάτια της παιδικής σου ηλικίας που επηρέασαν ή εξακολουθούν να σε επηρεάζουν εν τη γενέσει ενός έργου, ποια θα ήταν αυτά;
Εξακολουθεί να με επηρεάζει η αγάπη μου για τη μάθηση , για μένα τα βιβλία ήταν καταφύγιο και παρηγοριά όταν χρειαζόταν να πάρω βαθιές ανάσες για να ξεφύγω από μια πραγματικότητα που δεν μου άρεσε. Με επηρέασε πολύ το περιβάλλον που μεγάλωσα, μια φτωχή γειτονιά με το μεγαλύτερο ποσοστό γυναικών στο σπίτι να είναι εξαρτώμενο από πατεράδες και συζύγους που ήταν καθαρά θέμα τύχης αν θα ήταν καλοί και θα φέρονταν με σεβασμό και αγάπη, ίσως για αυτό όλες οι ηρωίδες μου κρατούν τη ζωή τους στα δικά τους χέρια.
Οι κλέφτες της ευτυχίας. Αυτός είναι ο τίτλος του νέου σου βιβλίου που κυκλοφόρησε πρόσφατα. Μίλησε μου λίγο γι' αυτό. Τι πραγματεύεται;
Καταρχήν από τη περίληψη φαίνεται ότι πρόκειται για την ιστορία τριών γυναικών , στην ουσία τρείς γενιές, μητέρα, κόρη, εγγονή και παράλληλα με τη μυθιστορηματική πλοκή ξετυλίγεται η ιστορία των τόπων όπου ζούσαν οι ηρωίδες , χωρίς να θέλω να ενταχτώ στη εξαιρετικά δύσκολη κατηγορία του ιστορικού μυθιστορήματος νομίζω ότι έκανα μια πολύ προσεκτική περιγραφή του τόπου αλλά και της ιστορικής περιόδου που τοποθετώ χρονικά τις ζωές των ηρωίδων μου. Ξέχωρα όμως από αυτό, το κεντρικό μήνυμα είναι ότι πέρα από κάθε αντιξοότητα, απώλεια, καταστροφή ατομική ή συλλογική ο άνθρωπος πρέπει να συνεχίσει απτόητος τη ζωή του κλέβοντας κάθε φορά κομμάτια ευτυχίας.
Τι ήταν εκείνο που σε ενέπνευσε για να το γράψεις; Γενικά από πού θα έλεγες ότι εμπνέεσαι τις ιστορίες σου; Εντάσσεις πρόσωπα και καταστάσεις της καθημερινότητας στα βιβλία σου; Από πού αντλείς συνήθως τη θεματολογία σου;
Κάθε βιβλίο έχει διαφορετική πηγή έμπνευσης, τα πρώτα δύο ήταν σύγχρονα και πηγή έμπνευσης ήταν δικά μου βιώματα αλλά και γεγονότα που έπεσαν στην αντίληψη μου και καθόρισαν άλλα λιγότερο και άλλα περισσότερο την ύπαρξη μου, το τρίτο μου βιβλίο όμως αναφέρεται σε μια ιστορική εποχή που δεν έχω ζήσει , με ήθη και έθιμα ίσως ξεπερασμένα που όμως θεωρώ ότι η γνώση του παρελθόντος και ειδικά της ιστορίας ,μας κάνει σοφότερους και καλύτερους στη διαχείριση του παρόντος. Θα έλεγα ότι αντλώ την έμπνευση μου από παντού και έχω στη κυριολεξία αμέτρητες ιδέες για μελλοντικά βιβλία, δυστυχώς δεν έχω τον ανάλογο χρόνο για να γράφω.
Αγγελική, Μαρίνα, Ελένη. Οι τρεις ηρωίδες σου. Πόσο ταυτίστηκες μαζί τους όταν έγραφες το βιβλίο; Γενικότερα, πόσο ταυτίζεσαι με τις ηρωίδες σου και πόσο δύσκολο είναι έπειτα να τις αποβάλεις για να αρχίσεις να γράφεις το επόμενο;
Δεν ξέρω καν αν ταυτίζομαι, τις δημιουργώ αλλά δεν έχω κανένα πρόβλημα να τις αποχωριστώ και να συνεχίσω στην επόμενη ιστορία μου με ολόφρεσκους ήρωες.
Τρεις γυναίκες όμορφες σαν νεράιδες που γεννήθηκαν μέσα σε πόλεμο, γνώρισαν την ορφάνια, γεύτηκαν την απόλυτη φτώχεια αλλά και τα αμύθητα πλούτη, αγαπήθηκαν και αγάπησαν με πάθος και, τελικά, έζησαν ακριβώς όπως θέλησε η καθεμιά. Ανέλαβαν τον έλεγχο του πεπρωμένου τους και το οδήγησαν με σταθερό χέρι, μέχρι που βρήκαν την ευτυχία… Πιστεύεις δηλαδή πως κάτι τέτοιο είναι εφικτό; Κάποιος άνθρωπος μπορεί πραγματικά να αναλάβει τον έλεγχο του πεπρωμένου του;
Πιστεύω στο πεπρωμένο αλλά επίσης πιστεύω ότι αρκετές φορές στη ζωή μας έχουμε βρεθεί σε σταυροδρόμια που έπρεπε να επιλέξουμε το δρόμο που θα πάρουμε, εκεί μετράει η τόλμη, η φιλοδοξία, η εργατικότητα, η εντιμότητα και μια σειρά ακόμη από χαρακτηριστικά που δεν θα μας οδηγήσουν στον εύκολο δρόμο γιατί με απόλυτη βεβαιότητα λέω σε όλες όσες θα διαβάσουν αυτή τη συνέντευξη ότι δεν υπάρχει εύκολος δρόμος για τη κατάκτηση των ονείρων μας, αν λοιπόν δειλιάσουμε ας μη κατηγορήσουμε το πεπρωμένο αλλά τη δική μας επιλογή, ας μη βαφτίζουμε τη δειλία πεπρωμένο αλλά και έτσι να είναι θα πω ότι δεν υπάρχει άνθρωπος χωρίς κάτι κακό να έχει συμβεί στη ζωή του, τι πάει να πει αυτό; Ότι θα εγκαταλειφτεί ακυβέρνητος στη κακιά τύχη; Δεν θα πολεμήσει; Δεν θα ξανασηκωθεί να συνεχίσει το δρόμο του; Κατά τη δική μου άποψη λοιπόν μπορεί να αναλάβει τον έλεγχο του πεπρωμένου αρνούμενος να το αποδεχτεί όταν δεν του αρέσει και εφόσον προσπαθεί να κάνει αυτά που επιθυμεί.
Έχεις φανταστεί ποτέ σου κάποιο βιβλίο σου να γίνεται σειρά; Πώς θα αντιδρούσες σε αυτό;
Υπάρχει κανένας που γράφει βιβλία και δεν το έχει φανταστεί αυτό; Φυσικά θα χαιρόμουν.
Ποιο από τα βιβλία σου θεωρείς το αγαπημένο σου;
Ρωτάς ποτέ μια μητέρα ποιο από τα παιδιά της αγαπάει πιο πολύ; Αδύνατον να τα ξεχωρίσω, είναι όλα αγαπημένα μου.
Νιώθεις απόλυτα ελεύθερη κατά τη συγγραφή των έργων σου ή μήπως υπάρχουν φορές που αισθάνεσαι ότι εισβάλουν στο κείμενο, παρά τη θέλησή σου, επιρροές από προγενέστερα αναγνώσματά σου;
Επιρροές έχω σίγουρα αλλά δεν εισβάλουν με το έτσι θέλω, έχοντας κάνει κτήμα μου τη γνώση μπορώ να διυλίζω στο μυαλό μου και να παίρνω απόσταγμα κάθε φορά, αυτό το απόσταγμα θεωρώ ότι χρωματίζει ή έστω επηρεάζει τα γραφόμενα μου.
Έχεις δεχτεί κατά καιρούς αρκετές καλές κριτικές για τα προηγούμενα βιβλία σου. Φαντάζομαι όμως πως θα σου έχει τύχει να ακούσεις και κάποιες αρνητικές κριτικές.. Πώς τις αντιμετωπίζεις;
Οι καλές κριτικές με κάνουν να χαίρομαι, οι κακές κριτικές με κάνουν καλύτερη.
Πως σχολιάζεις τη μαζικά εκφραζόμενη - ιδίως τα τελευταία χρόνια - επιθυμία πολλών ανθρώπων να συγγράψουν και κυρίως να εκδώσουν κάποιο έργο τους;
Δεν τη σχολιάζω, θεωρώ δικαίωμα του κάθε ανθρώπου να γράφει ότι θέλει και εφόσον βρεθεί και εκδότης να το εκδώσει όλα καλά, διαβάζω τα πάντα και βγάζω τα δικά μου συμπεράσματα, αν μου αρέσει κάτι ψάχνω και τα υπόλοιπα βιβλία του αν όχι το βάζω στη βιβλιοθήκη μου μαζί με τα υπόλοιπα βιβλία.
Πέρα από το ταλέντο, το οποίο αναμφισβήτητα πρέπει κάποιος να διαθέτει για να γίνει συγγραφέας, ποια άλλα, κατά την γνώμη σου, αποτελούν σημαντικά εφόδια για να επιτύχει;
Σημαντικότερο ακόμη και από το ταλέντο είναι η σκληρή δουλειά, ένα μεγάλο ταλέντο μπορεί να χαθεί, κάποιος όμως με πολύ λιγότερο ταλέντο που με επιμονή δουλεύει, το καλλιεργεί και μέρα με τη μέρα βελτιώνεται δεν πρόκητε να χαθεί ποτέ.
Η συγγραφή ως διαδικασία για σένα είναι θέμα έμπνευσης ή ωραρίου; Γράφεις άτακτα και μόνο όταν μέσα σου υπερχειλίζει η ανάγκη ή ακολουθείς πιστό καθημερινό πρόγραμμα προσήλωσης στο πληκτρολόγιο;
Ανάλογα με την εποχή, θα έλεγα ότι γράφω άτακτα γιατί έχω μεγάλο φόρτο υποχρεώσεων αλλά και ανάλογα με τα κέφια μου , σίγουρα δεν είναι με ωράριο ή με καθημερινό πρόγραμμα. Μόνο όταν ένα βιβλίο είναι υπό έκδοση η συνεργασία μου με την επιμελήτρια ακολουθεί πρόγραμμα για να μην παρατραβάει και την κουράσω.
Τελικά είναι ισχυρό το αναγνωστικό κοινό στην Ελλάδα; Κάποιοι λένε ότι ως λαός δεν έχει καλή σχέση με την ανάγνωση.
Δεν έχω ιδέα, ειδικά στις μέρες μας που ο ελληνικός λαός έχει χάσει τον ύπνο του με όλα αυτά που συμβαίνουν.
Πιστεύεις ότι το μέλλον της λογοτεχνίας βρίσκεται στα ηλεκτρονικά βιβλία ή οι αναγνώστες θα παραμείνουν εραστές της μυρωδιάς του χαρτιού;
Επίσης δεν έχω ιδέα, εγώ πάντως δεν μπορώ να διαβάσω αν δεν είναι σε χαρτί, ακόμη και άρθρα που κατέβαζα από το ίντερνετ πρώτα τα τύπωνα και μετά τα μελετούσα.
Από την εμπειρία σου στο χώρο, πόσο δύσκολο είναι ένας νέος συγγραφέας να επιτύχει την έκδοση του πρώτου του μυθιστορήματος από κάποιον εκδοτικό οίκο; Πόσο δύσκολο ήταν για σένα;
Δεν ξέρω σήμερα τι γίνεται γιατί τα πράγματα έχουν δυσκολέψει σε όλους τους τομείς, για μένα πάντως ήταν πολύ εύκολο, άφησα ένα αντίγραφο του πρώτου μου βιβλίου και σε μια βδομάδα μου τηλεφώνησαν και υπέγραψα το συμβόλαιο μου.
Γράφεις κάτι τώρα;
Έχω ξεκινήσει κάτι αλλά επειδή δουλεύω πολύ δεν έχω χρόνο να αφιερώσω τουλάχιστον όσο θα ήθελα.
Τα μελλοντικά σου σχέδια;
Δεν ξέρω αν μπορώ να σχεδιάσω κάτι σε αυτό το περιβάλλον αβεβαιότητας, κανείς αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα δεν μπορεί να είναι βέβαιος για το τι του ξημερώνει, απλά και εγώ όπως και οι ηρωίδες μου λέω πως ότι συμβεί θα το αντιμετωπίσω. Είμαι όμως πολύ λυπημένη γιατί δυστυχώς φτάσαμε σε αυτό το σημείο από ανικανότητα κυρίως αλλά και τεράστια οικονομικά σκάνδαλα αυτών που μας κυβερνούσαν και μας κυβερνούν ακόμη. Επίσης είμαι πολύ θυμωμένη με την συμπεριφορά , την αδιαφορία, την έλλειψη στοιχειώδους ευθιξίας, την συγκάλυψη και τελικά την απαξίωση όλων των στοιχειωδών ηθικών αρχών από τους κυβερνώντες μας ενώ την ίδια ώρα η πλειοψηφία του ελληνικού λαού αντιμετωπίζει πρόβλημα επιβίωσης.
Τι εύχεσαι;
Εύχομαι ο τόπος μου να ξεπεράσει τη βαθιά κρίση που τον μαστίζει και όλοι να ζήσουμε ειρηνικά προσφέροντας στα παιδιά μας μια υγιή κοινωνία, έναν κόσμο νοικοκυρεμένο, εύχομαι επιτέλους να διδαχτούμε από την ιστορία.
www.themagnews.com
Έχω ξεκινήσει κάτι αλλά επειδή δουλεύω πολύ δεν έχω χρόνο να αφιερώσω τουλάχιστον όσο θα ήθελα.
Τα μελλοντικά σου σχέδια;
Δεν ξέρω αν μπορώ να σχεδιάσω κάτι σε αυτό το περιβάλλον αβεβαιότητας, κανείς αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα δεν μπορεί να είναι βέβαιος για το τι του ξημερώνει, απλά και εγώ όπως και οι ηρωίδες μου λέω πως ότι συμβεί θα το αντιμετωπίσω. Είμαι όμως πολύ λυπημένη γιατί δυστυχώς φτάσαμε σε αυτό το σημείο από ανικανότητα κυρίως αλλά και τεράστια οικονομικά σκάνδαλα αυτών που μας κυβερνούσαν και μας κυβερνούν ακόμη. Επίσης είμαι πολύ θυμωμένη με την συμπεριφορά , την αδιαφορία, την έλλειψη στοιχειώδους ευθιξίας, την συγκάλυψη και τελικά την απαξίωση όλων των στοιχειωδών ηθικών αρχών από τους κυβερνώντες μας ενώ την ίδια ώρα η πλειοψηφία του ελληνικού λαού αντιμετωπίζει πρόβλημα επιβίωσης.
Τι εύχεσαι;
Εύχομαι ο τόπος μου να ξεπεράσει τη βαθιά κρίση που τον μαστίζει και όλοι να ζήσουμε ειρηνικά προσφέροντας στα παιδιά μας μια υγιή κοινωνία, έναν κόσμο νοικοκυρεμένο, εύχομαι επιτέλους να διδαχτούμε από την ιστορία.
www.themagnews.com
-------------------------------
Γιάννης Φιλιππίδης Συνέντευξη
Ο Γιάννης Φιλιππίδης λοιπόν απ’ τους νεώτερους Έλληνες συγγραφείς με πολύ ιδιαίτερη γραφή, με την ευκαιρία της έκδοσης του τελευταίου του βιβλίου με τίτλο.. ΖΩΗ ΜΕ ΛΕΣ.. που κυκλοφορεί από την .. ΑΝΕΜΟΣ ΕΚΔΟΤΙΚΗ.. απαντάει στις ερωτήσεις μου, σκέφτεται φωναχτά, προβληματίζεται, αστειεύεται μαζί μου και με πληροφορεί.. πληροφορώντας σας για τα άμεσα μελλοντικά του σχέδια..
Γιάννης Φιλιππίδης συνέντευξη της Μαρίας Παπαδάκη στο "Μουσικόραμα"
Μαρία: Γεια σου Γιάννη. Σπούδασες υποκριτική και εργάστηκες ως ηθοποιός, αλλά στην πορεία καταστάλαξες στο συγγραφικό κομμάτι του πολυδιάστατου… εγώ σου. Πώς έγινε αυτό;
Γιάννης: Πολυδιάστατοι είμαστε όλοι μας. Με τη ματιά του ο καθένας, προχωράμε σ’ ό,τι δεν αντέχουμε να μην ακολουθήσουμε σαν σπουδαστές ή εκπαιδευόμενοι, ανοιχτοί στη γνώση και τη διείσδυση. Εκεί βρίσκεις εμένα, στον έφηβο που αποφάσιζε εν μια νυκτί ν’ αλλάξει τη ζωή του οριστικά, ταυτόχρονα μ’ αυτό τον τρόπο και πατρίδα, αποφασισμένος θαρρείς από πάντα, ν’ αγωνιστώ για ό,τι αγαπούσα, να παλέψω.
Η θεατρική διαδρομή εξελίχθηκε γρήγορα. Αλλά όσο μεγαλώνουμε, αποσαφηνίζονται πολλά μέσα μας. Εγώ ξανάρχισα να γράφω, όχι αυτοσχέδια και ασυνεπώς, όπως δηλαδή έκανα σαν παιδί. Στη γραφή επέστρεψα για να πλησιάσω το όνειρο της διείσδυσης στη μαγεία των ανθρώπινων χαρακτήρων, κάτι που μου ‘λειπε καίρια, ενόσω εργαζόμουν ως ηθοποιός, μοιραία υπακούοντας πιο πολύ σε βιοποριστικές ανάγκες, παρά σε στόχους νεανικής εμπνεύσεως, αλλά σταθερά οριστικούς. Κι αλήθεια, αυτό το παράξενο ταξίδι, συνέχισε με τρόπο απρόβλεπτα μαγικό.
Μαρία: Στην πορεία της συγγραφικής σου καριέρας έχουν κυκλοφορήσει αρκετά έργα σου. Πώς ένιωσες όταν κυκλοφόρησε το πρώτο σου βιβλίο; Θα ‘χε μεγάλο ενδιαφέρον, να εστιάσω ακόμα πιο πολύ, στην πρώτη μέρα της κυκλοφορίας του:
Γιάννης: Είχα τη χαρά να εκδοθώ για πρώτη φορά από έναν γνωστό κι ιστορικό οίκο την Άγκυρα, χρόνια πριν είχα ακολουθήσει την «αν είσαι και παπάς» διαδικασία χειρογράφου, εκδοτικών οίκων, αναμονής. Έτσι, τη μέρα που περίμενα να ‘ρθει το κιβώτιο με τις πρώτες «Μυρωδιές», μόνο χαοτική τη λες.
Αβάσταχτη λαχτάρα στην αναμονή, άγχος και παλαβοί σφυγμοί από την άλλη. Έκλαψα μ’ ένα παράπονο παράξενο, δε μου ‘χει μείνει έντονα το γιατί, ίσως να συγκινήθηκα που η ιστορία της πρώτης ηρωίδας Βασιλικής, αποκτούσε μ’ έναν αλλιώτικο τρόπο ύλη, γινόταν πράξη. Η xαρά τα επόμενα χρόνια, του να βλέπω βιβλία μου σε βιτρίνες και ωραίες θέσεις, πάλευε με το γεγονός των αγοραφοβικών μου ενστίκτων. Δεν ήμουν ιδιαίτερα κοινωνικός, τώρα το λέω και γελάν οι πάντες. Αλλά ο κόσμος που συγκεντρώθηκε γύρω και πλήθαινε με τον καιρό, ήταν που καταστάλαξε αισθήματα ασφάλειας και ζεστασιάς. Είναι οι νέοι άνθρωποι που σε πλησιάζουνε με την δημόσια εμφάνιση ενός βιβλίου, ίσως αυτοί να είναι και η πιο ικανοποιητική αμοιβή για μας.
Μαρία: Οι τίτλοι των βιβλίων σου είναι πάντα πρωτότυποι και λίγο… παιχνιδιάρικοι. Με ποιο τρόπο βαφτίζεις τα έργα σου;
Γιάννης: Η παλαβή φυσιογνωμία, είμαι γω. Εγώ ευθύνομαι για τη βαρύτητα ή το σκαμπρόζικο βάφτισμα ενός βιβλίου. Οι τίτλοι σ’ ένα οποιοδήποτε προϊόν τέχνης –κι η λέξη προϊόν ας μείνει καθαρή, όπως προϋπήρξε στη γλώσσα μας- οι τίτλοι λοιπόν, επικοινωνούν δημόσια το πρώτο μήνυμα. Δίνουν το στίγμα, πολύ πριν αγγιχτούν στο αληθινό τους βάρος απ’ τους μελλοντικούς τους φίλους. Αλλά η θεματική στην πεζογραφία, είναι τόσο διαφορετική κάθε φορά, έτσι κι οι τίτλοι ακολουθούν συχνά την ίδια την πορεία του χειρογράφου, ενόσω ξετυλίγεται αυτό. Πολλές φορές αλλάζουν ή μορφοποιούνται ανάλογα με την ροή και την προοπτική. Συνήθως όμως ξεκινάνε σαν ιδέα, σπανιότερα προϋπάρχουν ταυτόχρονα με την πρωτόλεια σύλληψη ενός μύθου. Σε κάποιες πιο μεμονωμένες περιπτώσεις, ίσως να είναι αυτοί, που τον προκαλούν ή τον γεννάνε.
Μαρία: Το τελευταίο σου μυθιστόρημα έχει τίτλο "ΖΩΗ ΜΕ ΛΕΣ". Για πες μου λίγα λόγια γι' αυτό.
Γιάννης: Πρωτοσυνήθισα τον όρο «παιχνίδια πεζογραφίας» μ’ αυτό το βιβλίο. Υπήρχανε χειρόγραφα, που κράταγα για χρόνια στα συρτάρια, περιμένοντας εκτίμηση εξωγενή, η αγάπη μου γι’ αυτά, ήταν σαφής. Aλλά μοιραία οι κοινοί εμπορικοί οίκοι, ενδιαφέρονται πρώτιστα για χαμηλά κόστη κι υλικό προβλέψιμο, μην το χαρακτηρίσω συχνά κι επιεικώς μονάχα για τα πανηγύρια. Στον «Άνεμο» σκεφτόμαστε αλλιώς: Μ’ ένα αποτέλεσμα βιβλίου πολυτελέστατο όσο κι απρόβλεπτο: σκληρόδετο και σε βαρύ χαρτί 120 γρ., πρεσβεύει όσα πιστεύουμε για το πως πρέπει να φτάνει ένα βιβλίο ως εμάς. Είναι μια πρόταση εκδοτική σε απροσδόκητα φιλική για τον αναγνώστη τιμή, το θέλαμε.Στο «Ζωή με λες» -για να φτάσουμε και στην ουσία του- αφέθηκα στα κείμενα, να ζωγραφίσω τη ζωή με χρώμα. Οι σελίδες διαδέχονται ενσταντανέ ανθρώπινων ιστοριών, που διεγείρουν όμορφα τη σκέψη. Αυτό λαχτάρησα. Να εκφράσω μια άποψη συνολική –εστιασμένη σ’ όλες τις προσλαμβάνουσες από την ίδια μας την εποχή, που ‘ναι πολύ αλλιώτικη για να αντέχεται εύκολα και απουσία του πνεύματος- για μία έννοια, τόσο ακριβή και άφθαρτη, ακόμα και σα λέξη: την ίδια τη ζωή σαν ανεκτίμητη αξία, που ‘ναι τόσο αυτονόητη, όσο κι ένας ξαφνικός μικρούλης αναστεναγμός στη μέρα μας.
Μαρία: «Βάλε εικόνα. Φαντάσου μέρες που θα ντύσουν εποχές κι ευνοϊκότερες προσωπικές στατιστικές. Οι επιλογές κι όχι μόνο οι προσευχές, είναι αυτές που ψιθυρίζουν λύσεις σκόρπιες από κει που δε φαντάζεσαι». Δικά σου λόγια απ' το τελευταίο σου βιβλίο, που φαντάζουν τόσο αισιόδοξα και… λευκά στη μαυρίλα της εποχής μας. Πιστεύεις, πως οι επιλογές είναι αυτές που μετράνε σε μια πορεία ζωής και αν λειτουργεί κάποιος μόνο με προσευχές, καθυστερεί την εξέλιξή του;
Γιάννης: Δεν την καθυστερεί, ενδέχεται και να αυτοακυρώνεται, να μη δρα, προσβλέποντας περισσότερο σε άλλη δύναμη, λιγότερο στον ίδιο. Αν η προσευχή δεν προσεγγίζεται έντιμα και καθαρά για την εσωτερική συγκρότηση, αλλά ξεπέφτει σε πολυπλόκαμο ρουσφέτι, καλύτερα να αποφεύγεται.
Μαρία: Ασχολείσαι και με τον ποιητικό λόγο;
Γιάννης: Τρελά, αλλά μονάχα σαν αναγνώστης, ακροατής κι αδελφικός φίλος των ποιητών, τώρα πια και συνεργάτης τους στον «Άνεμο». Σαν δημιουργός, απέφυγα τις φόρμες του, γιατί δεν είναι μυθιστόρημα, έτσι απλά. Συμβαίνει να είμαι τόσο φλύαρος και αναλυτικός στη δράση, που θα στριμωχνόμουν. Ακόμα και στο διήγημα, έχω τη γνώμη ότι μου βγαίνει ο αέρας της αναλυτικής πεζογραφίας, που μοιάζει μ’ ένα σχέδιο δουλεμένο πιο λεπτά στις λεπτομέρειες. Αλλά αγαπώ το σθένος και την πυκνότητα, που αποπνέει η οξύνοια της ακριβής ποιητικής γραφής. Την εκτιμώ και κάνω καθετί –άτυπα λειτουργώντας, αλλά ουσιαστικά, να ‘χω τον πρώτο λόγο στην επιλογή των χειρογράφων μας στον «Άνεμο»- για να ‘ναι ήσυχοι οι δημιουργοί στη μοναχικότητά τους, που παράγει θαύματα. Μέσα από ένα σχήμα εκδοτικό, που εκμεταλλεύεται τις εναλλακτικές προς όφελος τίτλων και αναγνωστών, μπορούμε πια να κάνουμε πολλά. Και πρώτ’ απ’ όλα ν’ απολαμβάνουμε και να εκτιμάμε την τέχνη του λόγου, που εξακολουθεί να εμπνέεται και να εμπνέει όλους μας.
Μαρία: Τον τελευταίο καιρό έχεις συμπράξει με τον Νικόλα Τελλίδη και απ' αυτή τη σύμπραξή σας έχει γεννηθεί ο εκδοτικός οίκος, η «Άνεμος εκδοτική», που ανέφερες παραπάνω.. Πότε και πώς έγινε αυτό και με ποιες προοπτικές;
Γιάννης: Κλείσαμε πρόσφατα ένα χρόνο με μια πρώτη οικογένεια από σημαντικά βιβλία και συνεργάτες-δημιουργούς. Στη δικαιότερη και την καλύτερη διάδοση των βιβλίων μας παλεύουμε, ο στόχος έγινε ήδη αποτέλεσμα, νέες προτάσεις φτάνουν συνεχώς πολύ σημαντικές, νέα βιβλία υπογράφουν την ποιότητα που αξίζουμε σαν αναγνώστες ή συντελεστές ενός τέτοιου επίπονου έργου.
Μαρία: Η δράση σας στην «Άνεμος εκδοτική», είναι αντισυμβατική και προχωρημένη. Νομίζεις πως αυτός ο τρόπος ο αντισυμβατικός σε σχέση με τη δουλειά που κάνετε εκεί και σε σχέση με τη διακίνηση των συγγραφικών σας έργων, ίσως είναι το μέλλον στις εκδόσεις, που τα τελευταία χρόνια υποφέρουν;
Γιάννης: Ο παλιακός τρόπος σκέψης, φθίνει όπως αναμενόταν, αλλ’ ας μη γελιόμαστε: Είναι κι ο ελληναράδικος τρόπος προσέγγισης δημιουργών, αξιών και προϊόντων τέχνης, έκανε τα πράγματα χειρότερα και σ’ αυτό τον τομέα. Αποτέλεσμά του, είναι ανάξια χειρόγραφα ή ακόμα και πρόσωπα, που δουλεύουν άξια για την απομάκρυνση του αναγνώστη.
Όταν τα χειρόγραφα ξεχωρίζουν κι εκδίδονται βάσει τρίτων παραγόντων κι όχι της αξίας τους ή την στιγμή, που οι εμπορικής σκοπιμότητας οίκοι, δεν κάνουν καν αυτό που επίσημα επαγγέλλονται, το να διαδίδουν τα βιβλία μας με επιτυχία, τότε η μόνη λύση είναι εκδοτικές κινήσεις δημιουργών, που ενώνουνε δυνάμεις και λειτουργούν εναλλακτικά.
Το παλιακό, απλά θα γκρεμίσει περισσότερο με τον καιρό. Αλλά ποιος προλαβαίνει να το δει; Στον «Άνεμο» βλέπεις, κάθε λεπτό, κάθε φίλος, βιβλίο, συνεργάτης, ακόμα και μια καλόπιστη γνώμη, εκδηλώνει ένα κομμάτι απ’ το πως ονειρευτήκαμε τον εαυτό μας μέσα στις εκδόσεις των βιβλίων.
Μαρία: Ποια είναι η σχέση σου με το διαδίκτυο και πως βλέπεις τη σχέση του διαδικτύου με τη μουσική, τα βιβλία, την τέχνη γενικά;
Γιάννης: Είναι μια μαγική εναλλακτική η μοιρασιά της πληροφορίας, που αφορά την ύπαρξή μας, που μπορεί να σώσει δημιουργούς, να τους φέρει σε σχέση ανθρώπινη κι οριστική για τους φίλους τους. Μοιράζοντας πιο δίκαια την είδηση για τις δραστηριότητες κι όσα πρεσβεύουμε, αντέχουμε να συνεχίζουμε να ονειρευόμαστε βιβλία, δίσκους, προϊόντα τέχνης, ευκαιρίες για ανθρώπινη επαφή με ουσία. Στο διαδίκτυο βλέπεις, εκτός από φονιάδες κυκλοφορούν και μαγικοί καλλιτέχνες, εκτός από πειρατική διακίνηση μουσικής, υπάρχει η διάδοση κι η πώληση. Μην ακούς όσους μιλάνε για τη «δικτατορία της πληροφορίας» μαλλιοτραβώντας μια αστήριχτη υπερβολή, γιατί φαντάστηκαν την πληροφορία σαν το δικό τους μικρομάγαζο. Πικραίνονται που χάνουν οφέλη και προνόμια. Το διαδίκτυο, όπως κι όλα τα πράγματα έχει πολλές όψεις. Ας διαλέξουμε ανάλογα με τη στιγμή, το τμήμα του που μας προάγει, μας ομορφαίνει και μας ωφελεί.
Μαρία: Η σημερινή κατάσταση στην Ελλάδα, πως λειτουργεί μέσα σου;
Γιάννης: Αδυνατώ να διακρίνω αν είναι κατάρα ή ευχή, να συναναστρέφομαι χιλιάδες-αμέτρητους ανθρώπους με τρόπο προσωπικό και να ‘χω τόσο-μα τόσο πολυπρισματική εικόνα, της οποίας το αποτέλεσμα, φανερά με κάνει δυστυχή, συχνά μ’ εξαγριώνει ή με κατεβάζει με σφιγμένη τη γροθιά στο δρόμο. Αλλά η ζωή μέσα απ’ τη δική μου παράξενη οπτική, μετατρέπει κάθε στιγμή σε μια στιγμή πεζογραφίας, γιατί αυτή ανασαίνει καθημερινά μέσα μου κι ευτυχώς, μιας και τα μάτια της εστιάζουν στα ανθρώπινα, μου εμφυσάει τη δύναμη, να επιστρέφω αποτυπώνοντας στιγμές, συμβάντα και αισθήματα, διεκδικώντας τακτικά τον απόλυτο μοναχικό χρόνο, όπου εκτονώνω τις ψυχικές εντάσεις, σχηματοποιώντας τις σε λόγο, που κάτι ακριβό ονειρεύτηκε ν’ αφήσει στην ανάγνωσή του, μια ανάσα προίκα για τους μελλοντικούς συνειρμούς στις σκέψεις μας.
Μαρία: Όταν γράφεις ένα καινούργιο βιβλίο, τι συνθήκες θέλεις να επικρατούν γύρω σου και μέσα σου;
Γιάννης: Συγκρότηση εσωτερική και διατήρηση μιας σχέσης ειλικρίνειας με το χειρόγραφο. Οι εντάσεις κι όσα ξετυλίγεις, διατηρούν καλύτερα τη ζεστασιά τους, αν παραμένεις σχετικά πιστός στα ραντεβού σου με το κείμενο. Τα διαστήματα που γράφω μυθιστόρημα, έχουνε μέρες διαμορφωμένες έτσι, που να επιτρέπουν ολική προσωπική εξαφάνιση και τη συγκέντρωση, που δεν επιτυγχάνεται μονάχα ευκαιριακά μέσα απ’ την έμπνευση, αλλά ασκείσαι να επενδύεις, αφαιρώντας εξωτερικά ερεθίσματα, αποσπάσαι σπάνια. Με ακρόαση επιλεγμένης μουσικής και λίγη παραπάνω εσωστρέφεια, μπορώ να νιώσω ότι ασχολούμαι με την ολοδική μου τελειομανία, πριν δώσω το οκ, πριν πάρει το γραπτό, μορφή του τελικού βιβλίου.
Μαρία: Ταυτίζεσαι με τους ήρωες σου; Κουβεντιάζεις μαζί τους;
Γιάννης: Πολύ σπάνια, αλλά παίζει κάτι μαγικό. Χρόνια πολλά μετά απ’ το πρώτο βιβλίο, συναντιόμαστε με φίλους που ‘ρθανε κοντά μέσα απ’ το διάβασμα, με τον καιρό. Δε χάνουμε ποτέ την ευκαιρία εκεί να κουβεντιάζουμε για χάρτινα αγαπημένα πρόσωπα, λες και ζουν πλάι μας ή λίγο πιο μακριά. Είναι οι ήρωες που ντύνουμε με χαρακτηριστικά από μας ή τα ερεθίσματά μας και επιζούν πολύ μετά το τέλος οποιουδήποτε μυθιστορήματος. Καμιά φορά μάλιστα, επιστρέφουν σ’ ένα επόμενο. Σε μένα έχει γίνει ήδη μια φορά αυτό και ευθαρσώς δηλώνω, ότι ετοιμάζομαι να επαναλάβω το εγχείρημα, έχει μεγάλο ενδιαφέρον.
Μαρία: Νομίζεις πως υπάρχει ακόμη κοινό στις δύσκολες μέρες μας, που αγοράζει και θα αγοράζει βιβλία;
Γιάννης: Το ποσοστό έτσι κι αλλιώς των τακτικών αναγνωστών στη χώρα, είναι θλιβερό. Φωνάζει πόση σαχλαμάρα και θόρυβο έχουμε επιτρέψει να εισβάλλει μέσα μας λόγω τρόπου ζωής, αντίληψης ή απορρόφησης από υποπροϊόντα τηλεοπτικά. Χάσαμε δυστυχώς τη γνώση, πως το βιβλίο, ηρεμεί και σε σωπαίνει, καθαρίζει την τρέχουσα υπερένταση, σε επιστρέφει εντός σου όμορφα, εν τέλει σε γιατρεύει. Κι όσοι το αισθάνονται αυτό, μπορούν και εκτιμούν ότι ένα βιβλίο κοστίζει χαμηλά σε σχέση μ’ όσα μας προσφέρει, αλλάζει αγκαλιές με δανεισμό, αλλά αξίζει να ‘χει την ψήφο της αγοράς μας κάθε τόσο. Έτσι μονάχα θα ‘χει δύναμη, να υπάρξει και στο μέλλον, διεκδικώντας πάντα το καλύτερο.
Μαρία: Αν υπήρχε μηχανή του χρόνου, θα τολμούσες ένα ταξιδάκι; Αν ναι, που θα ‘θελες να πας: στο παρελθόν, στο μέλλον ή κάπου αλλού;
Γιάννης: Εννοείται ότι θα λειτουργούσα ανατρεπτικά.Θα τη χρησιμοποιούσα για να εκμεταλλευθώ πιο απλωτά το χρόνο. Είναι τόσα πολλά που θες να κάνεις και σε σφίγγει το ωρολόγιο των υποχρεώσεών σου, που θα χαιρόμουν να μπορώ να λέω: Παρασκευή ως Κυριακή; Αντί για τρεις, οχτώ οι μέρες. Θα ‘ψαχνα επίσης τη διάβολο-μηχανή για το ενδεχόμενο να διπλασιάσω την έκταση της άνοιξης, που θεραπεύει με τον απριλιάτικο καιρό της κάθε σκέψη σκοτεινή. Στις υπόλοιπες εποχές, θα μοίραζα το υπόλοιπο εξάμηνο, χωρίς σημαντικές τύψεις.
Μαρία: Ευχαριστώ Γιάννη. Εύχομαι το καινούργιο σου βιβλίο να μπει.. επισκέπτης αε πολλά σπίτια και να πέσει.. βάλσαμο σε πολλές ψυχές...
Παπαδάκη Μαρίαhttp://mousikorama.gr/site/concerts/1223-fillipidis
-----------------------------
Θα τα καταφέρουμε για άλλη μία φορά...
Η ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ Δ. ΠΑΠΑΝΑΣΤΑΣΟΠΟΥΛΟΥ ΜΙΛΑ ΣΤΗΝ «Ε» ΓΙΑ ΤΟ ΝΕΟ ΤΗΣ ΒΙΒΛΙΟ «ΣΑΝ ΣΤΑΧΥΑ ΣΤΟ ΧΡΟΝΟ» ΑΦΗΝΟΝΤΑΣ ΜΙΑ ΝΟΤΑ ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑΣ
Συνέντευξη στην Άννα Σταυράκη
«Ήθελα να γράψω για την πατρίδα μου, τη Λάρισα, την ιστορία, τους ανθρώπους της, τις δυσκολίες που έζησε, την άναρχη πόλη που έφτασε να είναι». Έτσι ξεκίνησε την έρευνά της για τη Λάρισα η συγγραφέας Δήμητρα Παπαναστασοπούλου. Το βιβλίο της με τίτλο «Σαν στάχυα στο χρόνο» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Διόπτρα» σε μαγνητίζει από τις πρώτες σελίδες. Οι ήρωες ζουν τα πάθη τους ερωτικά, βουλιμικά, φιλοχρήματα, πολιτικά. Ένα είναι σίγουρο. Ότι η χώρα μας πέρασε πολλές κρίσεις και το βιβλίο είναι μάθημα ζωής για όλους μας. Η συγγραφέας είναι αισιόδοξη ότι θα τα καταφέρουμε και τώρα. Πιστεύει στη δύναμη της γυναικείας φύσης και λέει ότι πρέπει να στηριζόμαστε στις δικές μας δυνάμεις. Στην ουσία η ιστορία της είναι το ημερολόγιο επιβίωσης ενός γενεαλογικού δέντρου που ξεκίνησε πριν την απελευθέρωση της Λάρισας και συνεχίστηκε μέχρι πριν από λίγα χρόνια. Το «Σαν στάχυα στο χρόνο», το συγκλονιστικό ντεμπούτο της Δήμητρας Παπαναστασοπούλου, είναι πρώτα απ’ όλα μία βαθύτατα ανθρώπινη ιστορία, η αφήγηση της τύχης μιας οικογένειας που διασχίζει το χρόνο, η τοιχογραφία μιας ταραγμένης εποχής. Έντονα χρώματα και μυρωδιές ξεπηδούν απ’ τις σελίδες του βιβλίου, ανοίγοντας ένα παράθυρο με πανέμορφη θέα σε μια γοητευτική εποχή.
Η έρευνα για την πόλη της τη Λάρισα αποδείχτηκε εύκολη. Ό,τι ζήτησε το βρήκε, και μάλιστα, αρκετές φορές οι δρόμοι που άνοιγαν οδηγούσαν σε περισσότερες πληροφορίες. Το βιβλίο γράφτηκε μέσα σε εννέα μήνες, με καθημερινή δουλειά. Σ αυτή τη συνέντευξη μπορείτε να γνωρίσετε τη συγγραφέα από λίγο πιο κοντά.
* Η πολύπαθη πατρίδα μας δέχτηκε πολλά πλήγματα από Οθωμανούς και Γερμανούς δυστυχώς. Η Λάρισα πιστεύετε λίγο παραπάνω εξαιτίας του ότι δεν απελευθερώθηκε τόσο γρήγορα;
- Από όσα έχω διαβάσει, η Λάρισα, παρόλο που απελευθερώθηκε σχεδόν πενήντα χρόνια αργότερα από τη Νότια Ελλάδα, δεν δέχτηκε περισσότερα πλήγματα από τους Οθωμανούς, από όσα δέχτηκαν άλλες πόλεις ή περιοχές της πατρίδας μας. Δεν ισχύει, όμως, το ίδιο στην περίπτωση των Γερμανών, λόγω της οικονομικής σημασίας και της γεωγραφικής της θέσης.
* Η φυσιογνωμία της πόλης πιστεύετε ότι ενέχει, είτε το θέλουμε είτε όχι, το τουρκικό αλλά και το εβραϊκό στοιχείο;
- Όσο αφορά στο τουρκικό στοιχείο, υπάρχει μεν, αλλά το βρίσκει κανείς στη ρυμοτομία του κέντρου (παλιά πόλη) και σε λίγα κτιριακά απομεινάρια. Αντίθετα, η εβραϊκή κοινότητα εξακολουθεί να ζει και να υπάρχει, έστω και αποδυναμωμένη αριθμητικά.
* Η οδύνη του χαμού της Σμύρνης μπορεί να μας συνετίσει στο να μην εμπιστευόμαστε τις ξένες δυνάμεις;
- Η Ιστορία μάς διδάσκει ότι, γενικότερα, πρέπει να ενεργούμε και να φροντίζουμε για το καλό της πατρίδας βασιζόμενοι στις δικές μας δυνάμεις και να μην στηριζόμαστε μόνο στην όποια ξένη βοήθεια.
* Η Λάρισα όπως την περιγράφετε στο βιβλίο σας ξεκίνησε με τις καλύτερες των προϋποθέσεων για να γίνει ένας κόμβος εμπορικός τόσο σε τρόφιμα όσο και σε ζώα. Πού έχασε το παιχνίδι στη συνέχεια;
- Η γεωγραφική θέση της Λάρισας είναι αναμφισβήτητα κομβική, τόσο σε επίπεδο της Θεσσαλίας, όσο και στο επίπεδο όλης της χώρας. Στα χρόνια της Οθωμανικής κυριαρχίας, ήταν κόμβος, έστω και αν οι μετακινήσεις ήταν προβληματικές. Όταν η Θεσσαλία απελευθερώθηκε, άρχισε η ανάπτυξη του λιμανιού του Βόλου, εξυπηρετώντας καλύτερα τη συγκοινωνία και τις εν γένει μεταφορές. Όσα χρόνια δεν υπήρχε ανεπτυγμένο οδικό δίκτυο, η Λάρισα έμεινε στη σκιά. Έπρεπε να περιμένει την κατασκευή της Εθνικής Οδού, μαζί με τον εκσυγχρονισμό των χερσαίων μεταφορών για να ανακτήσει και πάλι τη σημασία της.
* Ο μακρινός πρόγονος των ηρώων σας, γιατί πιστεύετε ότι διάλεξε να ζει σε Τύρναβο και Λάρισα ενώ είχε επιλογές;
- Ο ήρωας- όπως και οι υπόλοιποι- είναι φανταστικός. Εγώ ήθελα να γράψω για την πατρώα γη μου, γι’ αυτό επέλεξα να πάει και να μείνει εκεί. Αν δεν το έκανα, το βιβλίο θα αναφερόταν σε άλλη περιοχή της Ελλάδας. Άλλωστε, αναφέρεται στο βιβλίο ότι η καταγωγή της οικογένειας είναι η Λάρισα, καθώς και η επιθυμία του πατέρα του να επιστρέψει στη Μητέρα Πατρίδα- πράγμα που το σέβεται και το τηρεί.
* Είναι σημαντικό ότι ο Τύρναβος τον 17ο και 18ο αιώνα είχε 18 εκκλησίες και τρία τζαμιά. Γιατί στις μέρες μας δεν δεχόμαστε να δημιουργήσουμε εστίες θρησκευτικές μουσουλμανικές;
- Όσα τζαμιά και να έκτισαν οι Τούρκοι εκείνα τα χρόνια, τα έκτισαν σαν μουσουλμάνοι κατακτητές.
* Οι ήρωές σας γεννήτορες μιας μεγάλης σειράς απογόνων έζησαν έντονα πάθη δημιούργησαν περιουσίες άλλες χάθηκαν από αποκοτιά, άλλες πολλαπλασιάστηκαν. Η αγάπη ήταν η κινητήριος δύναμη για όλα;
- Οι ήρωές μου αντιπροσωπεύουν πολλούς ανθρώπινους χαρακτήρες. Η αγάπη, άλλοτε υπάρχει μέσα τους, άλλοτε όχι. Όταν υπάρχει, βέβαια, ναι, είναι η κινητήρια δύναμή τους. Όταν δεν υπάρχει, τότε το κυρίαρχο πάθος τους βγαίνει μπροστά και ορίζει τη ζωή τους, φέρνοντας τα ανάλογα αποτελέσματα.
* Οι ζωές μας τελικά είναι στάχυα στο χρόνο;
- Το στάχυ είναι αρκετά ανθεκτικό σε πολλές καταιγίδες. Καταφέρνει να καρπίσει- πολλές φορές πλούσια- δηλαδή να φτάσει στον προορισμό του, ανάλογα με τον καιρό και τον τόπο. Θα έλεγα ότι οι ζωές μας είναι σαν τα στάχυα πολλές φορές, αλλά όχι πάντα. Υπάρχουν άνθρωποι που δεν αντέχουν ούτε το παραμικρό εμπόδιο, άνθρωποι που δεν καταφέρνουν να φτάσουν στον προορισμό τους, έστω κι αν δεν αντιμετωπίσουν Λαιστρυγόνες και Κύκλωπες.
* Τι πιστεύετε ότι θα γίνει με τη κρίση που ζει πάλι η Ελλάδα; Το βιβλίο σας μιλάει για πολλές κρίσεις αλλά απ’ όλες βγήκαμε και αναστηθήκαμε.
- Η Ιστορία είναι γεμάτη με κρίσεις. Η Ελλάδα, σαν χώρα με ιστορία χιλιάδων ετών, έχει αντιμετωπίσει πάμπολλες. Επειδή πιστεύω ότι η Ιστορία επαναλαμβάνεται και επειδή είμαι αισιόδοξη από τη φύση μου, πιστεύω ότι κι αυτή η κρίση θα περάσει.
* Στο βιβλίο μιλάτε για εποχές όπου ευεργέτες ή επιχειρηματίες ή κτηματίες βοήθησαν να έρθει στην πόλη φως και νερό. Γιατί κάποιοι δεν βάζουν και τώρα πλάτη για τα δύσκολα που περνάμε;
- Σε κάθε περίπτωση, η βοήθεια ήρθε σε δύσκολους καιρούς. Τώρα, που οι δυσκολίες είναι παρούσες, βλέπουμε ένα σωρό ομάδες ή μεμονωμένα άτομα να βοηθούν αυτούς, που πρώτοι έχουν ανάγκη. Συσσίτια, ρούχα, τρόφιμα ήδη μοιράζονται. Τις προάλλες πουλήθηκαν 100.000 βιβλία προς 1 ευρώ το καθένα, για να δοθούν τα έσοδα στους αναξιοπαθούντες. Είμαι σίγουρη ότι θα συμμετάσχουν και οι δυνατότεροι, όπως έγινε και παλιότερα. Είμαστε ένας λαός που νοιάζεται για τον διπλανό του- αυτό το έχουμε αποδείξει χιλιάδες φορές.
* Το βιβλίο σας είναι μάθημα ζωής όσους παραδίδουν εύκολα τα όπλα...
- Στις περασμένες εποχές ο κόσμος ζούσε – ως επί το πλείστον- με δυσκολίες και ανέχεια. Αυτό είχε σαν συνέπεια να ενεργοποιείται το ένστικτο της επιβίωσης και να ισχυροποιείται η θέληση (τσαγανό) του ανθρώπου να παλεύει με σθένος, να ξεφύγει, να κάνει κάτι καλύτερο για τον ίδιο, την οικογένεια, ακόμα και για την πατρίδα σε αρκετές περιπτώσεις.
* Η Λάρισα από όμορφη πόλη μετατράπηκε σε ένα οικοδομικό έκτρωμα. Πως και γιατί συναίνεσαν όλοι σε κάτι τέτοιο;
- Η πολεοδομική κατάσταση της Λάρισας αποτελεί τυπικό παράδειγμα πόλης που το κέντρο της είχε δημιουργηθεί επί τουρκοκρατίας και δεν άλλαξε όταν στην συνέχεια ήρθαν οι πολυκατοικίες. Η ανυπαρξία δομών και η έλλειψη χρημάτων από πλευράς κράτους, οδήγησε τους ιδιοκτήτες σε παντελή ελευθερία κινήσεων, προκειμένου να αποκτήσουν μία σύγχρονη κατοικία στα οικόπεδα που η αξία τους συνεχώς αυξανόταν. Δεν υπήρχε κανείς να φέρει αντίρρηση, γιατί όλοι ζητούσαν το ίδιο πράγμα.
* Τι γεύση θέλετε να αφήσει το βιβλίο σας στον αναγνώστη σας;
- Μια γεύση αισιοδοξίας και πίστης ότι θα τα καταφέρουμε για άλλη μια φορά...
ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ (ΛΑΡΙΣΑ)
--------------------------------------------------
ο Γιώργος Λίλλης και η ποίηση
γράφει η Κατερίνα Κάιρα
Ο Γιώργος Λίλλης γεννήθηκε στη Γερμανία το 1974. Ένα χρόνο αργότερα με την οικογένειά του εγκαθίσταται στην Ελλάδα. Στην αρχή στην Αθήνα και μετά στο Αγρίνιο, τόπο καταγωγής του, μέχρι την επιστροφή στη Γερμανία το 1996 όπου ζει και εργάζεται από τότε. Ποιήματά του έχουν μεταφραστεί στα γερμανικά κι έχουν παρουσιαστεί σε περιοδικά και ανθολογίες του εξωτερικού. Μεταφράσεις, ποιήματα και δοκίμιά του έχουν δημοσιευτεί και σε διάφορα ελληνικά λογοτεχνικά περιοδικά (Ποίηση, Μανδραγόρας, Δέντρο, Ακτή, Γραφή). Έχει μεταφράσει στα ελληνικά τον γερμανό ποιητή Durs Grünbein (Του χιονιού ή ο Ντεκάρτ στη Γερμανία, εκδόσεις Κέδρος) και Ινδιάνους ποιητές. Έργα του: Τα όρια του λαβυρίνθου (ποιήματα, 2008), Στο σκοτάδι μετέωρος (ποιήματα, 2003), Η χώρα των κοιμώμενων υδάτων (ποιήματα, 2001), Το δέρμα της νύχτας (ποιήματα, 1999). Τα Ίχνη στο χιόνι είναι το πρώτο του μυθιστόρημα, το οποίο θα εκδοθεί τον Μάρτιο από τις εκδόσεις Μεταίχμιο.
Θα ήθελες βιβλίο σου να μεταφερθεί στην τηλεόραση/θέατρο;
Θα ήθελες βιβλίο σου να μεταφερθεί στην τηλεόραση/θέατρο;
Θα το ήθελα μόνο αν υπήρχε η διάθεση για ποιότητα. Η τηλεόραση και το θέατρο μπορούν να βοηθήσουν ένα έργο να φτάσει σ΄ ένα ευρύτερο κοινό. Υπήρξαν εντυπωσιακές μεταφορές στην οθόνη λογοτεχνικών έργων, όπου ο σκηνοθέτης κατάφερε μέσα από την δική του ματιά να δώσει μια άλλη διάσταση στο έργο. Θα με ενδιέφερε να δω πως η μια τέχνη συμπληρώνει την άλλη.
Αγαπημένος συγγραφέας.
Ο Κόρμακ Μακ Κάρθυ. Γιατί έχει συνδυάσει τον λυρισμό με τον ρεαλισμό καταφέρνοντας να με σαγηνέψει όσοι λίγοι. Τον αγαπώ πάρα πολύ. Υπήρξε για μένα μεγάλος δάσκαλος. Και το ήθος του. Που επικεντρώθηκε με αφοσίωση στο γράψιμο μακριά από λογοτεχνικά στέκια, ζώντας για χρόνια στην απόλυτη φτώχεια, γι΄ αυτή του την επιλογή. Τον ζηλεύω.
Γράφεις το επόμενο βιβλίο σου;
Σε ένα μήνα περίπου θα εκδοθεί το πρώτο μου μυθιστόρημα με τίτλο Ίχνη στο χιόνι από τις εκδόσεις Μεταίχμιο. Μετά από χρόνια περισυλλογής και επίπονης εργασίας ήρθε ο καιρός για λίγη εξωστρέφεια. Νομίζω ότι θα χρειαστεί αρκετός καιρός μέχρι να αρχίσω να γράφω πάλι. Έχω όμως έτοιμες και δυο ποιητικές συλλογές, οι οποίες θα εκδοθούν κάποια στιγμή, αλλά δεν βιάζομαι. Η ποίηση μπορεί να περιμένει. Είναι σαν το παλιό καλό κρασί.
Τι σου αρέσει να διαβάζεις;
Τα πάντα. Από μυθιστορήματα και ποιητικές συλλογές μέχρι κόμικ και παραμύθια. Είμαι δεινός αναγνώστης. Δεν μπορείς να γράψεις αν δεν έχεις διαβάσει, αν δεν έχεις μυηθεί στις λεπτομέρειες της τέχνης που εξασκείς. Για μένα είναι σπουδαία αυτή η σπουδή πάνω στα γραπτά άλλων. Έχουν γραφτεί τόσα υπέροχα ποιήματα, τόση όμορφη πρόζα.
Σκέφτεσαι να επιστρέψεις στην Ελλάδα;
Όχι. Έφυγα πριν δεκαπέντε χρόνια από την Ελλάδα και έφτιαξα στην Γερμανία την ζωή μου από την αρχή. Δεν έχω πατρίδα. Έτσι νιώθω. Κατοικώ μέσα στα σύνορα του προσωπικού μου κόσμου. Δεν ξέρω αν αυτό ακούγεται εγωκεντρικό, αλλά έτσι νιώθω.
Η ποίηση είναι "βάλσαμο" για σένα; Αντλείς αισιοδοξία μέσα από τα έργα σου;
Δεν θα το έλεγα βάλσαμο. Περισσότερο είναι μια εσωτερική ανάγκη. Όταν εστιάζω μέσα μου αυτό οδηγεί πολλές φορές σε αποκαλύψεις που δεν θα έλεγα ότι είναι πάντα αισιόδοξες. Δεν μπορώ να πω ότι αντλώ αισιοδοξία από τα έργα μου. Μάλλον το αντίθετο. Η ενδοσκόπηση φανερώνει την ατελή μου εικόνα, προδίδει τους φόβους μου, την ανικανότητα μου να αντιμετωπίσω τον εαυτό μου ρεαλιστικά. Η ποίηση είναι ένας καθρέφτης. Δεν μπορείς να ξεφύγεις. Έχω ούτως ή άλλως προδώσει τον εαυτό μου. Οι στίχοι το φανερώνουν αυτό με τον δικό τους τρόπο, λες και αυτή η τέχνη δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια αναμέτρηση με το εγώ και με τα ψέματα που χτίζει.
Που ξεκινά και που τελειώνει ένα ποίημα;
Ξεκινά από μια εικόνα, από μια σκέψη, από ένα αίσθημα, αλλά δεν τελειώνει ποτέ. Όταν γράφω δεν ξέρω τι γράφω. Βρίσκομαι σε μια ουδέτερη κατάσταση, χωρίς να ελέγχω τίποτα. Όταν όμως αποφασίζεις πως θέλεις να εκδόσεις ένα ποίημα, τότε αλλάζει το πράγμα. Εκεί αρχίζει η συνειδητή επεξεργασία. Να αφαιρεθούν τα περιττά, να εντοπίσω τις προθέσεις και τους στόχους μου, να δουλέψω την δομή του, έτσι ώστε να μην είναι μόνο μια απλή συρραφή λέξεων, να δαμάσω τέλος τον οίστρο και τον αυθορμητισμό. Κι εκεί έγκειται η δυσκολία. Πότε άραγε τελειώνει η επεξεργασία ενός ποιήματος; Από προσωπική πείρα μόνο όταν τυπωθεί. Κι αυτό γιατί δεν μπορώ να κάνω τίποτα πια για να το αλλάξω. Έχω σταματήσει στο παρελθόν την έκδοση του βιβλίου για να κάνω ριζικές αλλαγές σε ποιήματα που πριν μερικές μόνο μέρες θεωρούσα ολοκληρωμένα. Γι΄ αυτό η ποίηση θέλει χρόνο. Να κατασταλάξουν μέσα μου οι πρώτες εμπνεύσεις, να το δω σαν τρίτος. Κι αυτό δεν γίνεται από την μια μέρα στην άλλη. Τα Όρια του λαβύρινθου τα δούλευα έξι χρόνια. Από τα εκατοντάδες ποιήματα κράτησα τελικά τα σαράντα, τα οποία τα δούλεψα κι αυτά για μεγάλο χρονικό διάστημα. Το Φαγιούμ, ένα εκτενές ποίημα, το οποίο βρίσκεται στο ίδιο βιβλίο, για να ολοκληρωθεί, με πήρε δύο χρόνια και υπάρχουν στα συρτάρια μου είκοσι διαφορετικές εκδοχές του ποιήματος.
Ενα μυθιστόρημα στηρίζεται στους πρωταγωνιστές του, σε γεγονότα, καταστάσεις και τοπία. Ενα ποίημα, παίρνει "μορφή και οστά" από που;
Από τα συναισθήματα που προκαλεί μια κατάσταση. Είναι λίγο δύσκολο να το εξηγήσω. Αν πάρω παράδειγμα τον εαυτό μου, συγκινούμε ή εμπνέομαι από κάτι, το οποίο κάτι μπορεί να είναι ένα απλό πράγμα, ένα τίποτα, που δεν έχει καμιά σημασία ή σπουδαιότητα, που σε εμένα όμως επενεργεί ως αίσθημα και καταλήγει να γίνει στίχος.
Έχεις "μούσα";
Ναι. Την ζωή.
Έχει μέλλον η ποίηση στην Ελλάδα;
Είναι σαν να με ρωτάτε αν θα σταματήσουμε να αναπνέουμε. Το μέλλον της ποίησης εξαρτάται από το μέλλον του ανθρώπου. Όταν δεν θα υπάρχουμε θα πάψει να υπάρχει κι εκείνη.
Ευχαριστώ θερμά τον κύριο Λίλλη που μας χάρισε μέσα σε λίγες λέξεις τον κόσμο της ποίησης. Δίνουμε ραντεβού να μας μιλήσει για το νέο του βιβλίου σε λίγο καιρό.
Ευχαριστώ θερμά τον κύριο Λίλλη που μας χάρισε μέσα σε λίγες λέξεις τον κόσμο της ποίησης. Δίνουμε ραντεβού να μας μιλήσει για το νέο του βιβλίου σε λίγο καιρό.
----------------------------------------
Γνωρίστε την Κέλυ Κατσή - ένα σμαράγδι στο χώρο της λογοτεχνίας
Written by Βένη Παπαδημητρίου.
“Δακρυσμένα Σμαράγδια”. Το μυθιστόρημα της Κέλυς Κατσή, που πέταξε στα ύψη και δικαίως χαρακτηρίσθηκε “Το ερωτικό μυθιστόρημα της χρονιάς”…
Βέβαια, ακούγοντας κάποιος τον τίτλο “ερωτικό μυθιστόρημα”,
Βέβαια, ακούγοντας κάποιος τον τίτλο “ερωτικό μυθιστόρημα”,
απλώς, δεν θα μπορέσει να καταλάβει την δύναμη του βιβλίου. Την δύναμη των συναισθημάτων. Που εναλλάσσονται. Που σε κυριεύουν, σε κατακλύζουν, διαβάζοντάς το.
Τη δύναμη των μηνυμάτων που περνάει στον αναγνώστη. Τη δύναμη της Αγάπης, που αποκαλύπτει το βιβλίο, το Μεγαλείο της. Τη δύναμη της Φιλίας. Τη δύναμη της γραφής της Κέλυς…
Την γνωρίζω προσωπικά. Συναντηθήκαμε μόνο μια φορά, αλλά έχουμε μιλήσει άπειρες φορές. Μόλις μου ανέφερε πως εκδόθηκε το βιβλίο της, έτρεξα να το αγοράσω. “Εξαντλημένο, να το παραγγείλουμε”, μου έλεγαν στα βιβλιοπωλεία. Κάποια στιγμή, το είχα στα χέρια μου.. Και από τη στιγμή που το άγγιξα, ήρθα σε επαφή μαζί του με την αφή και το βλέμμα, δεν μπόρεσα να το αφήσω…
Το διάβαζα στο γραφείο, στη στάση του λεωφορείου, στο ταξί, στο γυμναστήριο.
Με απορρόφησε, με έκανε να χαθώ, να ταξιδέψω, να περάσουν από την ψυχή μου, έντονα, άπειρα συναισθήματα.
Σε κρατά σε ένταση και αγωνία.. Δεν χορταίνεις να διαβάζεις… Θέλεις να πας στην επόμενη φράση.. την επόμενη παράγραφο, την επόμενη σελίδα.
Χάρηκα, έκλαψα, θύμωσα, πόνεσα, με τους ήρωες των “Δακρυσμένων Σμαραγδιών”…
Και δεν κρατήθηκα. Έγραψα στη σελίδα της Κέλυς στο Facebook, πως πενθώ το τέλος του ήρωα. Και αυτό δεν ήταν σωστό, καθώς αποκάλυπτα το τέλος του βιβλίου στους αναγνώστες που δεν είχαν φτάσει ακόμη στο τέλος. Τόσο πολύ με άγγιξε το βιβλίο…
Η πλοκή, η γραφή, όλα είναι τέλεια συνδυασμένα. Πολύ σωστά, ο συνάδελφος δημοσιογράφος, έβαλε τίτλο σε ρεπορτάζ για το βιβλίο της Κέλυς “Η ΣΜΑΡΑΓΔΕΝΙΑ ΓΡΑΦΗ ΤΗΣ ΚΕΛΥΣ ΚΑΤΣΗ”…
Πολλά θα μπορούσα να γράψω, αλλά καλύτερα να διαβάσει κανείς το βιβλίο, για να επιβεβαιώσει και να συμπληρώσει τα γραφόμενά μου.
Περιμένω και εγώ, όπως και οι φίλοι και οι φανατικοί αναγνώστες της Κέλυς (και είναι πάρα πολλοί!!!) το επόμενο βιβλίο της. Τα επόμενα βιβλία της. Γιατί η Κέλυ, πρέπει να γράψει. Είναι Σμαράγδι, στο χώρο της λογοτεχνίας. Και έχει ανάγκη η Λογοτεχνία σήμερα, από τέτοια Σμαράγδια.
Που πρέπει να λάμπουν! Σαν τα αστέρια!!!
Μια μικρή συνέντευξη με την Κέλυ, για να τη γνωρίσετε και όσοι δεν την ξέρετε (αν και αμφιβάλλω γι αυτό)…
Τη δύναμη των μηνυμάτων που περνάει στον αναγνώστη. Τη δύναμη της Αγάπης, που αποκαλύπτει το βιβλίο, το Μεγαλείο της. Τη δύναμη της Φιλίας. Τη δύναμη της γραφής της Κέλυς…
Την γνωρίζω προσωπικά. Συναντηθήκαμε μόνο μια φορά, αλλά έχουμε μιλήσει άπειρες φορές. Μόλις μου ανέφερε πως εκδόθηκε το βιβλίο της, έτρεξα να το αγοράσω. “Εξαντλημένο, να το παραγγείλουμε”, μου έλεγαν στα βιβλιοπωλεία. Κάποια στιγμή, το είχα στα χέρια μου.. Και από τη στιγμή που το άγγιξα, ήρθα σε επαφή μαζί του με την αφή και το βλέμμα, δεν μπόρεσα να το αφήσω…
Το διάβαζα στο γραφείο, στη στάση του λεωφορείου, στο ταξί, στο γυμναστήριο.
Με απορρόφησε, με έκανε να χαθώ, να ταξιδέψω, να περάσουν από την ψυχή μου, έντονα, άπειρα συναισθήματα.
Σε κρατά σε ένταση και αγωνία.. Δεν χορταίνεις να διαβάζεις… Θέλεις να πας στην επόμενη φράση.. την επόμενη παράγραφο, την επόμενη σελίδα.
Χάρηκα, έκλαψα, θύμωσα, πόνεσα, με τους ήρωες των “Δακρυσμένων Σμαραγδιών”…
Και δεν κρατήθηκα. Έγραψα στη σελίδα της Κέλυς στο Facebook, πως πενθώ το τέλος του ήρωα. Και αυτό δεν ήταν σωστό, καθώς αποκάλυπτα το τέλος του βιβλίου στους αναγνώστες που δεν είχαν φτάσει ακόμη στο τέλος. Τόσο πολύ με άγγιξε το βιβλίο…
Η πλοκή, η γραφή, όλα είναι τέλεια συνδυασμένα. Πολύ σωστά, ο συνάδελφος δημοσιογράφος, έβαλε τίτλο σε ρεπορτάζ για το βιβλίο της Κέλυς “Η ΣΜΑΡΑΓΔΕΝΙΑ ΓΡΑΦΗ ΤΗΣ ΚΕΛΥΣ ΚΑΤΣΗ”…
Πολλά θα μπορούσα να γράψω, αλλά καλύτερα να διαβάσει κανείς το βιβλίο, για να επιβεβαιώσει και να συμπληρώσει τα γραφόμενά μου.
Περιμένω και εγώ, όπως και οι φίλοι και οι φανατικοί αναγνώστες της Κέλυς (και είναι πάρα πολλοί!!!) το επόμενο βιβλίο της. Τα επόμενα βιβλία της. Γιατί η Κέλυ, πρέπει να γράψει. Είναι Σμαράγδι, στο χώρο της λογοτεχνίας. Και έχει ανάγκη η Λογοτεχνία σήμερα, από τέτοια Σμαράγδια.
Που πρέπει να λάμπουν! Σαν τα αστέρια!!!
Μια μικρή συνέντευξη με την Κέλυ, για να τη γνωρίσετε και όσοι δεν την ξέρετε (αν και αμφιβάλλω γι αυτό)…
♦ Η Βένη Παπαδημητρίου συζητά με την Κέλυ Κάτση για το WomLand.
1) Πότε κατάλαβες, αισθάνθηκες για πρώτη φορά, ότι είσαι έτοιμη να γράψεις;
Στην ηλικία των 12 ετών. Με το που το αισθάνθηκα, το έκανα πράξη αμέσως. Το πρώτο μου ολοκληρωμένο βιβλίο, το έγραψα σε αυτήν την ηλικία. Κάποια στιγμή ίσως προχωρήσω στην έκδοσή του.
2) Τι σε ενέπνευσε;
Οι φίλοι μου και όλα όσα περνούσαμε και βιώναμε μαζί. Πραγματικά γεγονότα και αποκυήματα φαντασίας, έγιναν ένα κράμα.
3) Το βιβλίο σου περιέχει και προσωπικά στοιχεία, δηλαδή ο συγγραφέας προσθέτει και από τη ζωή του γεγονότα ή όχι;
Όπως έχω ξαναπεί, ακόμη και αν προσπαθήσει κάποιος να το αποφύγει, πιστεύω πως είναι αναπόφευκτο να μην αποτυπώνονται στοιχεία του χαρακτήρα του, των πιστεύω του, της ψυχοσύνθεσής του καθώς και των βιωμάτων του σε όσα καταθέτει στις σελίδες ενός βιβλίου, το οποίο αποτελεί δημιούργημά του.
4) Περίμενες ότι το βιβλίο σου θα έχει τόσο μεγάλη επιτυχία;
Δεν ξέρω αν το περίμενα, πάντως σίγουρα το ονειρευόμουν.
5) Τι άλλαξε στη ζωή σου γράφοντας αυτό το βιβλίο και γνωρίζοντας μεγάλη επιτυχία;
Δεν έχει αλλάξει τίποτε. Η μόνη σημαντική αλλαγή, που δεν αφορά όμως στον τρόπο ζωής μου, είναι τα πάρα πολλά μηνύματα που δέχομαι καθημερινά από κόσμο που δε γνωρίζω και τα οποία ξεχειλίζουν από τρυφερότητα, ενθουσιασμό, αγάπη και όμορφα λόγια για τα συναισθήματα που τους προκάλεσε η ανάγνωση του βιβλίου. Το γεγονός αυτό προσδίδει σε μένα χαρά, δύναμη και κουράγιο να συνεχίσω κάτι που με γεμίζει τόσο πολύ.
6) Πώς σου συμπεριφέρονται οι φίλοι, οι γνωστοί, οι άγνωστοι;
Θα τολμήσω να πω ότι οι πραγματικοί φίλοι χαίρονται πιο πολύ από ότι εγώ. Σίγουρα η συμπεριφορά κάποιων γνωστών με πίκρανε πολύ, αλλά δεν είμαι άτομο το οποίο μπορεί να κρατήσει κακία. Για τον κόσμο που δε με γνωρίζει, ισχύουν όσα προανέφερα στην προηγούμενη ερώτηση.
7) Είναι ιδιαίτερος χαρακτήρας ο συγγραφέας;
Θεωρώ ότι κάθε άνθρωπος είναι ιδιαίτερος με ό,τι και αν ασχολείται στη ζωή του. Απλά, πρέπει να είμαστε προσεκτικοί και να προσπαθούμε κάθε μας ιδιαιτερότητα να την πλάθουμε, να την επεξεργαζόμαστε θετικά και να τη χρησιμοποιούμε με όμορφο και παραγωγικό τρόπο.
8) Θα γράψεις και άλλα βιβλία;
Τα “Δακρυσμένα Σμαράγδια’’ ολοκληρώθηκαν στην αρχική τους μορφή όταν ήμουν 24 χρονών. Έκτοτε, δε σταμάτησα να γράφω. Το δεύτερο βιβλίο το οποίο θα εκδοθεί, είναι πλέον στην τελική του ευθεία. Το τρίτο –το οποίο θεωρώ πως θα χαρίσει γέλιο στους αναγνώστες- έχει επίσης, προχωρήσει αρκετά.
9) Με τι άλλο ασχολείσαι πέρα από τη συγγραφή;
Είμαι μητέρα, σύζυγος και τα τελευταία 13 χρόνια εργάζομαι στον τραπεζικό τομέα. Έχω ανάγκη τις ανεκτίμητες στιγμές που περνάω με την οικογένειά μου και κυρίως με τη μικρή μου Ελισάβετ, και όσο μπορώ, επιδιώκω την προσωπική επαφή με τους φίλους μου τους οποίους αγαπώ πάρα πολύ. Αν και δεν έχω πολύ χρόνο, το διάβασμα είναι κάτι που με ξεκουράζει και ελπίζω ότι πάντα θα μου δίνονται κάποιες ευκαιρίες για να ταξιδεύω μέσα από τις σελίδες ενός βιβλίου.
10) Τα γεγονότα της καθημερινότητας σε εμπνέουν να γράψεις κάτι, ή όλα τα γραφόμενά σου είναι αποτέλεσμα της φαντασίας;
Ο τρόπος με τον οποίο λειτουργώ κατά τη συγγραφή, πρόκειται για έναν αρμονικά δομημένο και δημιουργικό συνδυασμό, έναν ‘’γάμο’’ θα έλεγα, όπου το ζευγάρι αποτελείται από γεγονότα της πραγματικότητας, αλλά και της φαντασίας. 
Σύντομο Βιογραφικό για την Κέλυ Κατσή:
Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1975. Σπούδασε Διοίκηση Επιχειρήσεων και παρακολούθησε μεταπτυχιακό στη Χρηματοοικονομική Τραπεζική. Από το 1999 εργάζεται στον τραπεζικό τομέα. Ήδη από την ηλικία των δώδεκα ετών αντιλήφθηκε το πάθος της για τη συγγραφή. Τα "Δακρυσμένα σμαράγδια", που κυκλοφόρησαν το 2011 από τον εκδοτικό οίκο Modern Times, είναι το πρώτο της βιβλίο. Ζει στη Θεσσαλονίκη, είναι παντρεμένη και έχει μία κόρη, την Ελισάβετ.
---------------------------------------------
Συνέντευξη με την Εύα Πετροπούλου Λιανού
Κείμενο: Έρη Μαυράκη
Μια “παραμυθένια” συνέντευξη από την αγαπημένη συγγραφέα των παιδιών, Εύα Πετροπούλου Λιανού.
Τα παραμύθια είναι για να μαθαίνουν τα παιδιά και να θυμούνται οι μεγάλοι
Πότε άρχισες να αποτυπώνεις σε χαρτί τον κόσμο της φαντασίας σου;
Ε.Π.Λ: Έγραφα από παιδί . Ιστορίες σε σελίδες κενές των βιβλίων , ποιήματα χωρις ρίμα. Έγραφα χωρίς να σκέφτομαι. Ήταν κάτι που το είχα μέσα μου Όπως όταν αναπνέει κάποιος . Όταν το 1994 βρέθηκα στη Γαλλία, για σπουδές και δουλειά, έγραψα ένα παραμύθι στα γαλλικά. Νοσταλγούσα τη πατρίδα μου, τους γονείς μου, τους παππούδες μου. Έτσι εμφανίστηκε η Ζεραλντιν. Ο εκδοτικός οίκος Αμαλτέ στη Νάντ, στη Γαλλία την ξεχώρισε σαν ιστορία και την εξέδωσε το 2006. Από τότε δεν εχω σταματήσει να γράφω παραμύθια. Το 2009 εξέδωσα το δεύτερο μου βιβλίο Η κόρη της Σελήνης , από τις εκδόσεις Οσελότος και αργότερα το 2011 εξέδωσα τη μετάφραση στα Ελληνικά της Ζεραλντιν και το Ξωτικό της Λίμνης , από τις εκδόσεις Εναστρον. Και συνεχίζω να γράφω και να δημοσιεύω παραμύθια μου σε διάφορα μπλογκ και ηλεκτρονικές εφημερίδες σε Ελλάδα και Κύπρο.
Πιστεύεις πως τα παιδιά αγαπούν τα παραμύθια που ακολουθούν τον τρόπο γραφής και μεταδίδουν τα απλά νοήματα των κλασσικών παραμυθιών ή θέλουν κάτι πιο σύγχρονο και πολύπλοκο;
Ε.Π.Λ.: Στα παιδιά αρέσει το παραμύθι και δη το παραμύθι με εικόνα και έντονα χρώματα. Δεν μπορώ να ξεχωρίσω μια ιστορία σε κλασσική ή μοντέρνα. Για μένα το μήνυμα που θέλω να περάσω στα παιδιά, είναι το βασικότερο συστατικό από όλα. Και τα δυο μου παραμύθια έχουν μια βασική ιδέα που στηρίζεται στο όνειρο και στην ελπίδα. Η άποψη μου είναι ότι τα παιδιά χρειάζονται την φαντασία. Είναι σημαντικό για να μπορέσουν να ανταπεξέλθουν στην ωμή εικόνα της πραγματικότητας. Οπότε εάν θέλετε, το παλιό συνεχίζεται μέσα από τις νέες ιδέες δημιουργών και νέων συγγραφεων για τη δυνατή προσέγγιση του κόσμου των παιδιών, που είναι ευαίσθητος όμως απόλυτα αληθινός. Τα παιδιά ξέρουν πολύ καλά τι τους αρέσει και τι όχι; Μπορούν να καταλάβουν τα παραμύθια, όπως και τους ανθρώπους που τα γράφουν. Για μένα τα παραμύθια, είναι ιστορίες της εποχής και φυσικά κάθε γενιά θέλει .. το παραμυθά της !!!
Η προσωπική σου έρευνα μέσα απ
ό τις παρουσιάσεις που έχεις κάνει και την επαφή σου με τα παιδιά, σε τι συμπεράσματα σε οδηγεί για τους μικρούς σου αναγνώστες;
Ε.Π.Λ.: Όταν τα παιδιά γνωρίζουν τους ήρωες ενός παιδικού βιβλίου που έχουν διαβάσει εκστασιάζονται. Νιώθουν ότι είναι μέρος της ιστορίας και μπορούν εύκολα να αναλύσουν, να πούν τη γνώμη τους ακόμη και να δημιουργήσουν νέους ήρωες . Είναι εποικοδομητικό και για μένα αλλά και για τα παιδιά, που μέσα από το παιχνίδι , την ιστορία μαθαίνουν και εκπαιδεύονται σε ηθικές αξίες κι αρχές ίσως ξεχασμένες στην εποχή μας , λογω της υπερβολικής παρακολούθησης της τηλεόρασης ή των βιντεο γκειμ . Τα παιδιά έχουν ανάγκη να βιώσουν και να νιώσουν ότι είναι δυνατόν να κάνουν τα όνειρα τους πραγματικότητα. Το παραμύθι τους μαθαίνει ότι έχουν δικαίωμα να ονειρεύονται . Οι φόβοι τους μπορούν να πάψουν να υπάρχουν . Όπως λέει κάποιος γνωστός « τα παραμύθια δε γράφτηκαν για να μας δείξουν ότι υπάρχουν οι δράκοι , αλλά για να μας διδάξουν ότι μπορούν να νικηθούν».
Ε.Π.Λ: Έγραφα από παιδί . Ιστορίες σε σελίδες κενές των βιβλίων , ποιήματα χωρις ρίμα. Έγραφα χωρίς να σκέφτομαι. Ήταν κάτι που το είχα μέσα μου Όπως όταν αναπνέει κάποιος . Όταν το 1994 βρέθηκα στη Γαλλία, για σπουδές και δουλειά, έγραψα ένα παραμύθι στα γαλλικά. Νοσταλγούσα τη πατρίδα μου, τους γονείς μου, τους παππούδες μου. Έτσι εμφανίστηκε η Ζεραλντιν. Ο εκδοτικός οίκος Αμαλτέ στη Νάντ, στη Γαλλία την ξεχώρισε σαν ιστορία και την εξέδωσε το 2006. Από τότε δεν εχω σταματήσει να γράφω παραμύθια. Το 2009 εξέδωσα το δεύτερο μου βιβλίο Η κόρη της Σελήνης , από τις εκδόσεις Οσελότος και αργότερα το 2011 εξέδωσα τη μετάφραση στα Ελληνικά της Ζεραλντιν και το Ξωτικό της Λίμνης , από τις εκδόσεις Εναστρον. Και συνεχίζω να γράφω και να δημοσιεύω παραμύθια μου σε διάφορα μπλογκ και ηλεκτρονικές εφημερίδες σε Ελλάδα και Κύπρο.
Πιστεύεις πως τα παιδιά αγαπούν τα παραμύθια που ακολουθούν τον τρόπο γραφής και μεταδίδουν τα απλά νοήματα των κλασσικών παραμυθιών ή θέλουν κάτι πιο σύγχρονο και πολύπλοκο;
Ε.Π.Λ.: Στα παιδιά αρέσει το παραμύθι και δη το παραμύθι με εικόνα και έντονα χρώματα. Δεν μπορώ να ξεχωρίσω μια ιστορία σε κλασσική ή μοντέρνα. Για μένα το μήνυμα που θέλω να περάσω στα παιδιά, είναι το βασικότερο συστατικό από όλα. Και τα δυο μου παραμύθια έχουν μια βασική ιδέα που στηρίζεται στο όνειρο και στην ελπίδα. Η άποψη μου είναι ότι τα παιδιά χρειάζονται την φαντασία. Είναι σημαντικό για να μπορέσουν να ανταπεξέλθουν στην ωμή εικόνα της πραγματικότητας. Οπότε εάν θέλετε, το παλιό συνεχίζεται μέσα από τις νέες ιδέες δημιουργών και νέων συγγραφεων για τη δυνατή προσέγγιση του κόσμου των παιδιών, που είναι ευαίσθητος όμως απόλυτα αληθινός. Τα παιδιά ξέρουν πολύ καλά τι τους αρέσει και τι όχι; Μπορούν να καταλάβουν τα παραμύθια, όπως και τους ανθρώπους που τα γράφουν. Για μένα τα παραμύθια, είναι ιστορίες της εποχής και φυσικά κάθε γενιά θέλει .. το παραμυθά της !!!
Η προσωπική σου έρευνα μέσα απ
ό τις παρουσιάσεις που έχεις κάνει και την επαφή σου με τα παιδιά, σε τι συμπεράσματα σε οδηγεί για τους μικρούς σου αναγνώστες;Ε.Π.Λ.: Όταν τα παιδιά γνωρίζουν τους ήρωες ενός παιδικού βιβλίου που έχουν διαβάσει εκστασιάζονται. Νιώθουν ότι είναι μέρος της ιστορίας και μπορούν εύκολα να αναλύσουν, να πούν τη γνώμη τους ακόμη και να δημιουργήσουν νέους ήρωες . Είναι εποικοδομητικό και για μένα αλλά και για τα παιδιά, που μέσα από το παιχνίδι , την ιστορία μαθαίνουν και εκπαιδεύονται σε ηθικές αξίες κι αρχές ίσως ξεχασμένες στην εποχή μας , λογω της υπερβολικής παρακολούθησης της τηλεόρασης ή των βιντεο γκειμ . Τα παιδιά έχουν ανάγκη να βιώσουν και να νιώσουν ότι είναι δυνατόν να κάνουν τα όνειρα τους πραγματικότητα. Το παραμύθι τους μαθαίνει ότι έχουν δικαίωμα να ονειρεύονται . Οι φόβοι τους μπορούν να πάψουν να υπάρχουν . Όπως λέει κάποιος γνωστός « τα παραμύθια δε γράφτηκαν για να μας δείξουν ότι υπάρχουν οι δράκοι , αλλά για να μας διδάξουν ότι μπορούν να νικηθούν».
«Η Ζεραλντίν και το ξωτικό της λίμνης» αγαπήθηκε πολύ από τα παιδιά και μάλιστα οι ήρωες του πήραν ζωή μέσα από μια σειρά θεατρικών παραστάσεων. Πες μας λίγα λόγια γι αυτό..
Ε.Π.Λ.: «Η Ζεραλντιν και το ξωτικό της λίμνης» από τις εκδόσεις Εναστρον αγαπήθηκε αμέσως, ακόμη κι από την πρώτη παρουσίαση στην 8Η Διεθνή Εκθεση Θεσσαλονίκης, όπου ένα τσούρμο από παιδιά έψαχνε το κόκκινο σκουφί του ξωτικού Σαπερλιπποπετ, κατά τη διάρκεια παρουσίασης – διαδραστικού παιχνιδιού, που οργανώθηκε από τον εκδοτικό οίκο. Θεωρήθηκε επιτυχημένο ως διαδραστικό παιχνιδι, η γνωριμία με τους ήρωες, από όλους όσους, που βρίσκονταν στην έκθεση εκείνη τη μέρα. Τα θέματα που αγγίζει αυτή η ιστορία της Ζεραλντιν είναι πολυποίκιλα. Από τη μια η αγάπη για τη φύση, το περιβάλλον και τη φυγή από την καθημερινότητα . Από την άλλη η συμβίωση με τον ηλικιωμένο παππού Λιονέλ , που θα περάσει όλη τη γνώση και τη σοφία του , στην εγγονή του Ζεραλντίν και τρίτο η ύπαρξη ενός τρίτου ήρωας εξίσου σημαντικό, του Σαπερλιπποπετ, του ξωτικού-ψαριού , που προσπαθεί να ξαναβρεί την ξωτικό – οικογένεια του . Όλοι οι ήρωες αγαπήθηκαν από τα παιδιά Ιδιαίτερα η σχέση φιλίας Ζεραλντιν – Σαπερλιποππετ ενθουσίασε πολύ. Πολλά παιδιά στο τέλος της παράστασης , ερχόντουσαν και με ρωτούσαν , έαν θα μπορέσουν κι αυτά , να γνωρίσουν ένα ξωτικό και να γίνουν φίλοι. Η φιγούρα του παππού Λιονέλ άρεσε πολύ , γιατί τους θύμιζε κάτι γνώριμο. Όλοι έχουμε κάποιον ηλικιωμένο που θα επισκεφτούμε κατά τη διάρκεια των εορτών. Όσο πιο γνώριμος και οικείος είναι ένας ήρωας στα παιδιά , τόσο ταυτίζονται μαζί του κι επιθυμούν, να τον γνωρίσουν ακόμη περισσότερο . Τέλος είμαι σχεδόν σίγουρη ότι όσα από αυτά έχουν ενυδρείο, έχουν αρχίσει να κοιτούν τα ψάρια μ ένα άλλο μάτι ..
Ε.Π.Λ.: «Η Ζεραλντιν και το ξωτικό της λίμνης» από τις εκδόσεις Εναστρον αγαπήθηκε αμέσως, ακόμη κι από την πρώτη παρουσίαση στην 8Η Διεθνή Εκθεση Θεσσαλονίκης, όπου ένα τσούρμο από παιδιά έψαχνε το κόκκινο σκουφί του ξωτικού Σαπερλιπποπετ, κατά τη διάρκεια παρουσίασης – διαδραστικού παιχνιδιού, που οργανώθηκε από τον εκδοτικό οίκο. Θεωρήθηκε επιτυχημένο ως διαδραστικό παιχνιδι, η γνωριμία με τους ήρωες, από όλους όσους, που βρίσκονταν στην έκθεση εκείνη τη μέρα. Τα θέματα που αγγίζει αυτή η ιστορία της Ζεραλντιν είναι πολυποίκιλα. Από τη μια η αγάπη για τη φύση, το περιβάλλον και τη φυγή από την καθημερινότητα . Από την άλλη η συμβίωση με τον ηλικιωμένο παππού Λιονέλ , που θα περάσει όλη τη γνώση και τη σοφία του , στην εγγονή του Ζεραλντίν και τρίτο η ύπαρξη ενός τρίτου ήρωας εξίσου σημαντικό, του Σαπερλιπποπετ, του ξωτικού-ψαριού , που προσπαθεί να ξαναβρεί την ξωτικό – οικογένεια του . Όλοι οι ήρωες αγαπήθηκαν από τα παιδιά Ιδιαίτερα η σχέση φιλίας Ζεραλντιν – Σαπερλιποππετ ενθουσίασε πολύ. Πολλά παιδιά στο τέλος της παράστασης , ερχόντουσαν και με ρωτούσαν , έαν θα μπορέσουν κι αυτά , να γνωρίσουν ένα ξωτικό και να γίνουν φίλοι. Η φιγούρα του παππού Λιονέλ άρεσε πολύ , γιατί τους θύμιζε κάτι γνώριμο. Όλοι έχουμε κάποιον ηλικιωμένο που θα επισκεφτούμε κατά τη διάρκεια των εορτών. Όσο πιο γνώριμος και οικείος είναι ένας ήρωας στα παιδιά , τόσο ταυτίζονται μαζί του κι επιθυμούν, να τον γνωρίσουν ακόμη περισσότερο . Τέλος είμαι σχεδόν σίγουρη ότι όσα από αυτά έχουν ενυδρείο, έχουν αρχίσει να κοιτούν τα ψάρια μ ένα άλλο μάτι ..
Τελικά τα παραμύθια είναι μόνο για παιδιά;
Ε.Π.Λ.: Τα παραμύθια είναι για να μαθαίνουν τα παιδιά και να θυμούνται οι μεγάλοι. Όλοι έχουμε ανάγκη από την αθωότητα, την ελπίδα και το όνειρο. Σε όποια ηλικία κι αν είμαστε , πιστεύω ότι έχουμε ανάγκη από ένα όμορφο παραμύθι.
Ε.Π.Λ.: Τα παραμύθια είναι για να μαθαίνουν τα παιδιά και να θυμούνται οι μεγάλοι. Όλοι έχουμε ανάγκη από την αθωότητα, την ελπίδα και το όνειρο. Σε όποια ηλικία κι αν είμαστε , πιστεύω ότι έχουμε ανάγκη από ένα όμορφο παραμύθι.
-----------------------------------
Συνέντευξη στο Diavasame.gr για το "Τρομακτικό μυστικό"
1. Πείτε μας δύο λόγια για το πώς αποφασίσατε να γράψετε αυτό το βιβλίο; Ποια γεγονότα, ιδέες, επιθυμίες οδήγησαν στη γέννησή του;
Το βιβλίο αποτελείται από δώδεκα διηγήματα τα οποία έγραψα σταδιακά από το 2000 έως το 2010. Ξεκίνησα να γράφω πειραματικά, προσπαθώντας να γράψω κάτι το οποίο αν το διάβαζα ή το έβλεπα σαν σενάριο ταινίας, θα με καθήλωνε και θα με έλκυε η αλλόκοτη πλοκή και η αναπάντεχη εξέλιξή του. Πρώτο χρονολογικά γράφτηκε το διήγημα «Μέχρι πού θα πάει αυτή η βαλίτσα» το οποίο ξεκίνησα προσπαθώντας να κατευνάσω την οργή μου για ένα πραγματικό γεγονός που μου είχε συμβεί. Τελικά, το συγκεκριμένο διήγημα κατέληξε να είναι χιουμοριστικό. Γενικότερα, τα διηγήματα μου είναι εμπνευσμένα από γεγονότα τα οποία έχω ζήσει, γεγονότα που μου έχουν διηγηθεί, ιστορίες που διάβασα κάπου, ακόμα και όνειρα που έχω δει.
2. Τι θα λέγατε για να περιγράψετε τον εαυτό σας σαν συγγραφέα; Ποιο είναι το στιλ γραφής, οι επιρροές σας, το κοινό στο οποίο απευθύνεστε;
Ο τρόπος γραφής μου έχει χαρακτηριστεί από πολλούς ως λιτός και προσιτός προς το ευρύ κοινό. Η αλήθεια είναι πως προσπαθώ στα κείμενά μου η αφήγηση να κυλά ομαλά και ο αναγνώστης να συνεπαίρνεται από την πλοκή και όχι από δυσνόητες λέξεις που επιδιώκουν απλώς να εντυπωσιάσουν. Παρόλο που τα περισσότερα από τα διηγήματά μου έχουν στοιχεία παραψυχολογίας και φανταστικού, δεν κατατάσσω το βιβλίο σε μια από αυτές τις κατηγορίες, αλλά θεωρώ ότι ανήκει σε αυτό που οι ειδικοί ονομάζουν «mainstream» λογοτεχνία. Οι ιστορίες που περιγράφω, μπορούν, συνήθως, να εξηγηθούν με την κοινή λογική, για όποιον θέλει να τις εξηγήσει έτσι, αλλά ταυτόχρονα αφήνουν χώρο και για μεταφυσικές ερμηνείες, για όσους το προτιμούν. Έτσι, παρόλο που το βιβλίο έχει τύχει θερμής υποδοχής από φίλους της φανταστικής λογοτεχνίας, θεωρώ ότι απευθύνεται σε ένα ευρύτερο κοινό στο οποίο αρέσουν οι παράξενες ιστορίες που προβληματίζουν και αναγκάζουν τον αναγνώστη να τις σκέφτεται και αφού κλείσει το βιβλίο.
3. Στο λογοτεχνικό πεδίο είναι δύσκολο τόσο να ξεχωρίσεις όσο και να επιτύχεις. Ποια είναι τα δικά σας όπλα σ' αυτή τη ''μάχη'';
Δεν θεωρώ ότι έχω κάποιο μυστικό όπλο. Γράφω ότι αρέσει σε μένα. Ακούω και λαμβάνω πολύ σοβαρά υπόψη μου όλες τις γνώμες και απόψεις για τα κείμενά μου, προσπαθώ όμως να μην επηρεάζομαι και να ακολουθώ το ένστικτό μου. Επιδιώκω πάντα να βελτιώνομαι και διαβάζω όσα πιο πολλά λογοτεχνικά (και όχι μόνο) βιβλία μπορώ.
4. Και ποια τα επόμενα λογοτεχνικά σας βήματα;
Έχω έτοιμα κάποια διηγήματα ακόμα πιο αλλόκοτα. Σκέφτομαι όμως σοβαρά να ακολουθήσω τις παροτρύνσεις φίλων και αναγνωστών μου και να δοκιμάσω να γράψω ένα μυθιστόρημα. Συνεχίζω πάντως να γράφω και να πειραματίζομαι σε διάφορα είδη γραφής και ελπίζω σύντομα να έχω κάτι άλλο έτοιμο για έκδοση.
* Ο Ανδρέας Καπανδρέου γεννήθηκε στη Λευκωσία όπου και κατοικεί. Σπούδασε Βιβλιοθηκονομία, Επιστήμες της Πληροφόρησης και Επιστήμες της Αγωγής σε Ελλάδα, Ηνωμένο Βασίλειο και Κύπρο. Έχει καθημερινή επαφή με βιβλία αφού εργάζεται στη Βιβλιοθήκη του Πανεπιστημίου Κύπρου. Το βιβλίο του με τίτλο «Το τρομακτικό μυστικό του Αϊνστάιν: αλλόκοτα διηγήματα», κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Επιφανίου. Ο Ανδρέας θεωρεί ότι τα διηγήματα αποτελούν απολαυστικά σφηνάκια λογοτεχνίας τα οποία του αρέσει να καταναλώνει ο ίδιος, αλλά και να τα κέρνα σε φίλους και γνωστούς του.
Πηγή: http://www.diavasame.gr/newReleases.cfm?itemID=1931
--------------------------------------------------------
Ο Χαρίτων Γιωτάκης είχε ένα ανεκπλήρωτο όνειρο από παλιά
από την Κατερίνα Κάιρα
Γεννήθηκε το 1969 στην Αθήνα, όπου και διαμένει μόνιμα. Για ένα διάστημα εννέα ετών, έζησε στην Κέρκυρα όπου έλαβε μουσικές σπουδές σε μία από τις φημισμένες φιλαρμονικές της. Ολοκλήρωσε τις σπουδές του στη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών, χωρίς όμως να ακολουθήσει την κατεύθυνση αυτή επαγγελματικά. Είναι ελεύθερος επαγγελματίας και ασχολείται επίσης με τις μελέτες ανανεώσιμων πηγών ενεργείας. Του αρέσει ο αθλητισμός και είναι ενεργός αθλητής του Τζούντο. Είναι παντρεμένος και έχει μία κόρη εννέα ετών.
Γεννήθηκε το 1969 στην Αθήνα, όπου και διαμένει μόνιμα. Για ένα διάστημα εννέα ετών, έζησε στην Κέρκυρα όπου έλαβε μουσικές σπουδές σε μία από τις φημισμένες φιλαρμονικές της. Ολοκλήρωσε τις σπουδές του στη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών, χωρίς όμως να ακολουθήσει την κατεύθυνση αυτή επαγγελματικά. Είναι ελεύθερος επαγγελματίας και ασχολείται επίσης με τις μελέτες ανανεώσιμων πηγών ενεργείας. Του αρέσει ο αθλητισμός και είναι ενεργός αθλητής του Τζούντο. Είναι παντρεμένος και έχει μία κόρη εννέα ετών.
Πως ήρθε η συγγραφή στη ζωή σας;
Η συγγραφή, όπως σχεδόν όλες οι αποφάσεις στη ζωή μου, ήρθε ξαφνικά πριν κάποια χρόνια όπου και έγραψα έναν μικρό αριθμό παραμυθιών για παιδιά. Λίγο πριν ξεκινήσω την προσπάθειά μου για να τα εκδώσω, αποφάσισα τελείως ξαφνικά, όπως ανέφερα και προηγουμένως, να γράψω ένα μυθιστόρημα – πράγμα που ήταν και ένα ανεκπλήρωτο όνειρο από παλιά. Τα μυθιστορήματα άλλωστε, ήταν η μεγάλη μου αγάπη. Θα μπορούσα να πω ότι με μάγευαν από παιδί, διότι σου δίνουν την ευκαιρία να πλάσεις πρόσωπα, γεγονότα, περιστατικά και γενικότερα ιστορίες, οι οποίες θα έχουν το προσωπικό σου στίγμα και θα είναι όσο αληθινές ή ψεύτικες εσύ επιθυμείς. Το σημαντικότερο όμως είναι ότι μπορείς να δώσεις το τέλος που σου αρέσει και μάλιστα αυτό το τέλος να είναι όσο ‘’αιρετικό’’ ή απροσδόκητο επιθυμεί η φαντασία σου.
Πως θα χαρακτηρίζατε το μυθιστόρημα σας; Αστυνομικό, ερωτικό;
Το μυθιστόρημα αυτό, με μια πρώτη βιαστική ματιά θα χαρακτηριζόταν αστυνομικό, πολεμικό ή όπως το συνηθίζουν στο εξωτερικό : ‘’Hard Boiled’’. Όμως κατά τη γνώμη μου είναι ένα κοινωνικό μυθιστόρημα αφού οι ‘’εξάρσεις’’ βίας και το πολεμικό περιβάλλον δρουν περιφερειακά και αποτελούν συμπλήρωμα μόνο, της όλης ιστορίας, η οποία προσπαθεί με όλους τους τρόπους να προσεγγίσει και τελικά να μεταδώσει στον αναγνώστη τα στοιχεία τής μπερδεμένης προσωπικότητας του ‘’αντιήρωα’’ πρωταγωνιστή. Αυτής της προσωπικότητας που είναι υπεύθυνη για την τραγική εξέλιξη της ζωής του. Αυτό δηλαδή που είναι και βασικό θέμα του βιβλίου.
Το θέμα του βιβλίου σας, προέκυψε από την προσωπική σας ενασχόληση με την γυμναστική;
Το θέμα του βιβλίου σας, προέκυψε από την προσωπική σας ενασχόληση με την γυμναστική;
Όχι. Η ενασχόλησή μου με τη γυμναστική και γενικότερα με τον αθλητισμό δεν επηρέασε με κανέναν τρόπο την εύρεση του θέματος της παρούσης συγγραφικής προσπάθειας. Το θέμα που προέκυψε στηρίχθηκε καθαρά και μόνο σε φανταστικά σενάρια, τα οποία επηρεάστηκαν από τη σύγχρονη καθημερινότητα, η οποία σε συνεργασία με τα τηλεοπτικά και κινηματογραφικά ‘’βιώματα’’ είναι ικανή να γεμίσει τόμους παρόμοιας θεματολογίας.
Γιατί επιλέξατε να εκδώσετε το βιβλίο σας με προσωπική έκδοση;
Η εμπειρία ικανών και σημαντικών συγγραφέων, τους οποίους είχα την τύχη να συμβουλευθώ, όπως επίσης και η επιθυμία μου να επιβλέπω και να αποφασίζω μόνος και σχεδόν ‘’δικτατορικά’’ θα έλεγα, ακόμα και τα πιο ασήμαντα θέματα της κάθε μου προσπάθειας – όπως κι αν λέγεται αυτή – με οδήγησαν στην ιδιωτική έκδοση. Μπορεί φυσικά αυτό να μου στοίχισε εμπορικά, όμως η ικανοποίηση που ένοιωσα κρατώντας ένα βιβλίο του οποίου τα πάντα, ακόμη και στην παραμικρή λεπτομέρεια, είχαν αυστηρά τη δική μου σφραγίδα, δεν συγκρίνεται με τίποτα !
Τι αντιπροσωπεύει για εσάς ο Μάρων;
Ο Μάρων είναι όπως τόνισα και προηγουμένως, ένας ‘’αντιήρωας’’. Θα μπορούσα να υποστηρίξω ότι ο ίδιος διάλεξε αυτόν το χαρακτηρισμό. Αντιπροσωπεύει κάθε βασανισμένη ψυχή που προσπαθεί εναγωνίως να ξεφύγει από τα ‘’δηλητηριώδη’’ δίχτυα τής όποιας άσχημης κατάστασης στην οποία έχει πιαστεί.
Τι μήνυμα θα θέλατε να δώσει το βιβλίο σας;
Όταν έγραφα το μυθιστόρημα αυτό το μόνο που επιθυμούσα (και εξακολουθώ να επιθυμώ) ήταν να φτάσει το βιβλίο μου σε όσα περισσότερα χέρια αναγνωστών ήταν δυνατόν, αφήνοντάς τους μια απολαυστική ανάμνηση ανάγνωσης. Πάντως εάν ο αναγνώστης του ψάξει για κάποιο μήνυμα στις σελίδες του, τότε πιστεύω πως η ανάγνωση αυτού του βιβλίου, θα του υπενθυμίσει μία πολύ σημαντική αρχή της ζωής μας : ότι δηλαδή τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται και ότι όποιος δεν λάβει αυτή την αρχή υπ’ όψιν του, θα είναι υποχρεωμένος να υποστεί τις συνέπειες της άγνοιάς του.
Ετοιμάζεται το επόμενο μυθιστόρημα σας;
Τώρα προετοιμάζομαι για το επόμενο μυθιστόρημά μου το οποίο αυτή τη φορά θα είναι ιστορικό. Έγραψα ‘’προετοιμάζομαι’’ διότι για τη σωστή απόδοση κάθε ιστορικού μυθιστορήματος χρειάζεται προσεκτική μελέτη της περιόδου στην οποία θέλεις να κινηθεί η ιστορία σου. Μπορεί σε τέτοιου είδους βιβλία ο κεντρικός ήρωας να είναι φανταστικός, αλλά σχεδόν πάντα κινείται σε πραγματικές καταστάσεις, τις οποίες πρέπει να περιγράψεις με απόλυτη ακρίβεια, αλλιώς το αποτέλεσμα θα είναι στην καλύτερη περίπτωση, αστείο.
Γιατί επιλέξατε να εκδώσετε το βιβλίο σας με προσωπική έκδοση;
Η εμπειρία ικανών και σημαντικών συγγραφέων, τους οποίους είχα την τύχη να συμβουλευθώ, όπως επίσης και η επιθυμία μου να επιβλέπω και να αποφασίζω μόνος και σχεδόν ‘’δικτατορικά’’ θα έλεγα, ακόμα και τα πιο ασήμαντα θέματα της κάθε μου προσπάθειας – όπως κι αν λέγεται αυτή – με οδήγησαν στην ιδιωτική έκδοση. Μπορεί φυσικά αυτό να μου στοίχισε εμπορικά, όμως η ικανοποίηση που ένοιωσα κρατώντας ένα βιβλίο του οποίου τα πάντα, ακόμη και στην παραμικρή λεπτομέρεια, είχαν αυστηρά τη δική μου σφραγίδα, δεν συγκρίνεται με τίποτα !
Τι αντιπροσωπεύει για εσάς ο Μάρων;
Ο Μάρων είναι όπως τόνισα και προηγουμένως, ένας ‘’αντιήρωας’’. Θα μπορούσα να υποστηρίξω ότι ο ίδιος διάλεξε αυτόν το χαρακτηρισμό. Αντιπροσωπεύει κάθε βασανισμένη ψυχή που προσπαθεί εναγωνίως να ξεφύγει από τα ‘’δηλητηριώδη’’ δίχτυα τής όποιας άσχημης κατάστασης στην οποία έχει πιαστεί.
Τι μήνυμα θα θέλατε να δώσει το βιβλίο σας;
Όταν έγραφα το μυθιστόρημα αυτό το μόνο που επιθυμούσα (και εξακολουθώ να επιθυμώ) ήταν να φτάσει το βιβλίο μου σε όσα περισσότερα χέρια αναγνωστών ήταν δυνατόν, αφήνοντάς τους μια απολαυστική ανάμνηση ανάγνωσης. Πάντως εάν ο αναγνώστης του ψάξει για κάποιο μήνυμα στις σελίδες του, τότε πιστεύω πως η ανάγνωση αυτού του βιβλίου, θα του υπενθυμίσει μία πολύ σημαντική αρχή της ζωής μας : ότι δηλαδή τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται και ότι όποιος δεν λάβει αυτή την αρχή υπ’ όψιν του, θα είναι υποχρεωμένος να υποστεί τις συνέπειες της άγνοιάς του.
Ετοιμάζεται το επόμενο μυθιστόρημα σας;
Τώρα προετοιμάζομαι για το επόμενο μυθιστόρημά μου το οποίο αυτή τη φορά θα είναι ιστορικό. Έγραψα ‘’προετοιμάζομαι’’ διότι για τη σωστή απόδοση κάθε ιστορικού μυθιστορήματος χρειάζεται προσεκτική μελέτη της περιόδου στην οποία θέλεις να κινηθεί η ιστορία σου. Μπορεί σε τέτοιου είδους βιβλία ο κεντρικός ήρωας να είναι φανταστικός, αλλά σχεδόν πάντα κινείται σε πραγματικές καταστάσεις, τις οποίες πρέπει να περιγράψεις με απόλυτη ακρίβεια, αλλιώς το αποτέλεσμα θα είναι στην καλύτερη περίπτωση, αστείο.
(Καλή επιτυχία σε κάθε σας προσπάθεια)
------------------------------------------------------
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου