Τετάρτη 1 Ιουλίου 2009

Βιβλιοπαρουσίαση

Η Εμπειρία Εκδοτική υποδέχεται στο συγγραφικό της δυναμικό τον συγγραφέα Δημήτρη Παπαχρήστο και σας προσκαλεί στην πρώτη παρουσίαση του βιβλίου του, την Πέμπτη 2 Ιουλίου στις 12.00 μ.μ.

H παρουσίαση θα γίνει στο χώρο του FLORAL Books + Coffee (Θεμιστοκλέους 80, Πλατεία Εξαρχείων, τηλ. 210-3800070)

______________________________________________________________________________

Το αληθινό ταξίδι της ζωής

Η Ελληνική Λέσχη του Βιβλίου σας προσκαλεί στην εκδήλωση "Μ’ ένα βιβλίο συζητώ" που θα λάβει χώρα την Τετάρτη 8 Ιουλίου 2009 στις 19:00 μ.μ. στα Εντευκτήρια του Δήμου Εκάλης, Πλατεία Κένεντυ (8η στάση – Λεωφ. Α7 από Πλ. Κάνιγγος, 507, 508, 509, 536, Α7 από Ζηρίνειο).

Η Λίλλυ Βαρίνου, συγγραφέας, φιλόλογος και ομοιοπαθητικός γιατρός, θα εισηγηθεί το βιβλίο της «Το αληθινό ταξίδι της ζωής» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Πύρινος Κόσμος», για συζήτηση με το κοινό.

Παράλληλα, θα λειτουργήσει Έκθεση ποιοτικού βιβλίου για παιδιά, νέους και μεγάλους.

Το αληθινό ταξίδι της ζωής είναι ένα Ταξίδι Ζωής που αρχίζει εκεί όπου όλα τα ταξίδια τελειώνουν. Εδώ, ο πνευματικά κουρασμένος και κατακερματισμένος άνθρωπος αποφασίζει να αφεθεί ξανά από την αρχή στο μυστήριο της ζωής, αυτή τη φορά όμως χωρίς στόχους και αγωνίες, με όπλα του το αθώο, απροκατάληπτο βλέμμα του παιδιού και την εμπιστοσύνη του στην δύναμη που τον δημιούργησε για να αναζητήσει τη χαμένη του ενότητα, αλλά και την ένωσή του με την ίδια την Πηγή της Ζωής.

Καθώς θα ταξιδεύει, βήμα προς βήμα, θα του αποκαλύπτεται ένας χάρτης με σαφείς οδηγίες που θα του γκρεμίζουν όσα έχτισε και θα του ανατρέπουν όσα πίστεψε. Θα χρειαστεί να ξαναπεράσει τώρα με πόνο από την αρχή όλους τους δρόμους της ζωής.

Το δρόμο των παγκόσμιων νόμων, των ανθρώπινων σχέσεων, το δρόμο του έρωτα, των αδελφών ψυχών, των αχώριστων όντων, τον εσωτερικό δρόμο.

Στο τέλος του ταξιδιού θα του αποκαλυφθεί το θείο σχέδιο και θα γνωρίσει το νόημα όλων των πραγμάτων...

«Αγάπα τον αδικούντα το ίδιο όπως τον αδικούμενο. Γιατί τελικά κάθε αδικών δεν είναι παρά ένας αδικημένος από τον ίδιο του τον εαυτό!» σ.170

«Δύναμη είναι μεταξύ άλλων να επιβάλλεσαι με την ευγένεια εκεί που θα μπορούσες να επιβληθείς μ’ ένα χτύπημα». σ.196

Καλοκαιρινές παρουσιάσεις

Τα βιβλιοπωλεία ΠΑΠΑΣΩΤΗΡΙΟΥ και οι εκδόσεις ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ προσκαλούν μικρούς και μεγάλους στην παρουσίαση του πρώτου παιδικού βιβλίου του Πέτρου Τατσόπουλου “Ο Σίσυφος στο μπαλκόνι” με αφορμή τα εγκαίνια του νέου βιβλιοπωλείου ΠΑΠΑΣΩΤΗΡΙΟΥ MOMENTS στην Ερέτρια την Παρασκευή, 3 Ιουλίου 2009, στη 8:00 το βράδυ, στο βιβλιοπωλείο ΠΑΠΑΣΩΤΗΡΙΟΥ (Αρχαίου Θεάτρου 48, Ερέτρια).

____________________________________________________________________

ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΣ ΣΤ’ ΑΣΤΕΡΙΑ

Συγγραφείς και αναγνώστες διαβάζουν ελληνική πεζογραφία στα Πλατανίδια Πηλίου.

Ποιος είναι ο αγαπημένος σας συγγραφέας;

Σε ποιο διήγημα έχετε ιδιαίτερη προτίμηση;

Υπάρχει κάποιο μυθιστόρημα, σύγχρονο ή παλαιότερο, που σας έχει σημαδέψει;

Το Σάββατο, 11 Ιουλίου 2009, φίλοι και γνωστοί βρισκόμαστε μετά τις 9 το βράδυ στο κτήμα του Θωμά Κοροβίνη στα Πλατανίδια Πηλίου (12 χλμ. από τον Βόλο, 300 μέτρα από τη θάλασσα). Θα έχουμε μαζί μας, για να διαβάσουμε κάτω από τ’ αστέρια, τις σελίδες που αγαπήσαμε (ένα σύντομο διήγημα ή ένα μικρό απόσπασμα από κάποιο μυθιστόρημα, διάρκειας 3-4 λεπτών περίπου) με τη συνοδεία ζωντανής μουσικής. Τον γενικό συντονισμό και την παρουσίαση της βραδιάς θα κάνει ο ηθοποιός-σκηνοθέτης Δημήτρης Δακτυλάς.

___________________________________________________________________

Παρασκευή 24 Ιουλίου 2009

Ο Δήμος Πεταλιδίου τιμά την μεσσήνια ποιήτρια Γιώτα Αργυροπούλου σε μια βραδιά ποίησης και μουσικής. Πεταλίδι, Προαύλιο Γυμνασίου-Λυκείου Πεταλιδίου, στις 9:00 το βράδυ.

Παρουσιάζοντας στην Κύπρο τον Όμηρο Αβραμίδη




Το πρώτο βιβλίο του Όμηρου Αβραμίδη που διάβασα ήταν το τρίτο και το στερνό το δεύτερο. Ανάμεσα στο «Με τα μάτια της ψυχής» και το «Ο δρόμος του φεγγαριού» είχα την ευκαιρία να βυθιστώ αρκετές ακόμη φορές στα ταξίδια στην αγάπη που τόσο γενναιόδωρα μας χαρίζει ο συγγραφέας. Ναι, ταξίδια στην αγάπη, αυτό ακριβώς είναι οι ιστορίες του. Στην παρατημένη αγάπη, στην αγάπη που γεννιέται και ξεψυχά, στην αγάπη που θριαμβεύει, κι ας συχνά-πυκνά χάνει το αντικείμενό της. Στην αγάπη και στο θάνατο.
Ο θάνατος και η αγάπη μοιάζουν να πηγαίνουν χέρι-χέρι στα βιβλία του Όμηρου. Οι ήρωές του ζουν με πάθος, αγαπούν απελπισμένα και κάποιοι απ’ αυτούς πεθαίνουν πριν να δουν τον έρωτά τους να φτάνει στο αποκορύφωμά του. Όχι, η ζωή δεν είναι ένα κουτί με σοκολατάκια, όπως επιμένει ο κύριος Φόρεστ Γκαμπ. Η ζωή είναι αγώνας κι αγωνία, άνοδος και πτώση, κακία και καλοσύνη. Η ζωή είναι ο άνθρωπος με τα θετικά και τα αρνητικά του, με τους πόθους και τα πάθη του, με τις μικροπρέπειες και τα κουσούρια του. Ο άνθρωπος, που σε μια ιστορία βλέπουμε να δείχνει της ψυχής του την όμορφη ουσία, απ’ την πρώτη στιγμή ως την τελευταία, και να πεθαίνει αφήνοντας πίσω του μια «Ακριβή κληρονομιά», κι ας αδυνατεί η κοινωνία να του συγχωρέσει το παρελθόν του. Ο άνθρωπος που σε μια ιστορία διαφορετική αγωνίζεται με νύχια και με δόντια ν’ απελευθερώσει την πατρίδα του, που γίνεται θύμα και θύτης στο βωμό μιας «Κίτρινης Σημαίας». Ο άνθρωπος που στέκεται σθεναρά δίπλα στον αγαπημένο ή την αγαπημένη του, για ν’ ακούσουν συντροφιά το «Τραγούδι της βροχής», που περισσότερο με καταιγίδα μοιάζει. Ο άνθρωπος, που πέφτει με τα μούτρα στη δίνη του έρωτα, που αψηφά θεούς και δαίμονες για να ζήσει με της ψυχής του το ομορφότερο μισό, εκείνο που εξωγενείς παράγοντες προσπαθούν με νύχια και με δόντια, με μίσος και βία να του στερήσουν.
Θύματα θυμίζουν οι περισσότεροι πρωταγωνιστές στο έργο του Όμηρου Αβραμίδη. Θύματα και ήρωες. Μα ήρωες ανθρώπινους. Ήρωες που γνωρίζουν τι πάει να πει πόνος, που τον έζησαν από πρώτο χέρι, που γεύτηκαν χάρη σ’ αυτόν την πίκρα της ζωής. Ήρωες της διπλανής πόρτας. Γι’ αυτό και οι αναγνώστες ταυτίζονται τόσο συχνά μ’ αυτούς. Γι’ αυτό τους αγαπούν. Αυτός/αυτή, θα μπορούσα να είμαι εγώ, σκέφτονται, κι έτσι μπορούν και νιώθουν βαθιά μέσα τους το φανταστικό, μα ωστόσο, βαθιά πραγματικό τους δράμα, και τη δημιουργημένη από τη γραφίδα του συγγραφέα και της ζωής, χαρά.
«Αν θες να σ’ αγαπούν οι άνθρωποι, μάθε να τους αγαπάς» διαβάζουμε σ’ ένα από τα έντεκα απανθίσματα ζωής στο «Η αγάπη είναι το μυστικό.» Κι αυτό ακριβώς είναι το μυστικό της επιτυχίας του συγγραφέα: γράφει για την αγάπη – με τρόπο άμεσο, προσπαθώντας να πορευτεί με ηρεμία και ανησυχία στις ψυχές των ανθρώπων, να βρει που θα τον πάνε «Οι δρόμοι της καρδιάς». Αυτοί οι επίφοβοι δρόμοι, με τα κρυφά μονοπάτια και τις κρυμμένες στις στροφές τους οδύνες. Αυτοί που μπορεί να οδηγήσουν στη φυγή, ή και στην αναπότρεπτη επιστροφή. Αυτοί που ίσως σε κάνουν να πετάξεις στα ουράνια, «Με τα φτερά της ελπίδας» ή να σε ρίξουν στο βάραθρο ύστερα από μια «Ανοιξιάτικη μπόρα.»
Η ζωή είναι ένα ταξίδι: όμορφο, οδυνηρό, ονειρικό, εφιαλτικό. Ένα ταξίδι σε τόπους, ψυχές και στου καθενός την άγνωστη ουσία. Κι οι ήρωες των ιστοριών, που είχαμε την τύχη να διαβάσουμε, ταξιδεύουν ακατάπαυστα. Στην Κύπρο, στην Αθήνα, στην Αυστραλία, στη Νέα Ζηλανδία. Και παντού χαίρονται το ίδιο. Και παντού πονάνε το ίδιο. Και πεθαίνουν παντού. Ναι, ο συγγραφέας, με τρόπο τρυφερά σκληρό, σκοτώνει ξανά και ξανά τους ήρωες, τα δημιουργήματά του. Μοιάζει να θέλει να μας πει ότι δεν έχει σημασία το αν κάποιος ζει και πεθαίνει, μα το πώς έζησε και τι άφησε πίσω του πεθαίνοντας. Κι αυτή, η άκρως αντιεμπορική επιλογή πετυχαίνει. Αυτή χαρίζει στις ιστορίες του το ιδιαίτερο χρώμα τους, αναδεικνύουν την ουσία. Και καταρρίπτει τους μύθους. Και τους καταρρίπτει επειδή τους απορρίπτει. Απορρίπτει την ιδέα της εικονικής ευτυχίας και επικεντρώνει στα πιο σημαντικά, κι ας είναι οδυνηρά. Ο θάνατος είναι το μόνο σίγουρο πράγμα στη ζωή, φαίνεται να είναι το μότο του Αβραμίδη, και οι αναγνώστες προφανώς συμφωνούν μ’ αυτό.
Ο θάνατος, που δίνει επιβλητικά το παρόν του και στο νέο μυθιστόρημά του, το «Τρίτο πρόσωπο», στο οποίο παρατηρούμε μια μικρή στροφή στη μέχρι τώρα συγγραφική του πορεία. Κι αυτό επειδή, για πρώτη φορά, η αγάπη δεν μοιάζει να έχει το πάνω χέρι στην υπόθεση, ή, ίσως, και να το έχει. Εκείνο που κάνει ετούτο το γραπτό να διαφέρει από τα προηγούμενα είναι ότι ξεχειλίζει από αναπάντητα ερωτήματα, το διατρέχει απ’ άκρη ως άκρη, μια αύρα μυστηρίου. Όχι, μην ανησυχείτε, το βιβλίο δεν είναι αστυνομικό. Είναι ωστόσο μια ιστορία γραμμένη κινηματογραφικά, με καταιγιστικούς ρυθμούς, που δεν σε αφήνουν στιγμή να την παρατήσεις, που δεν το κάνει η καρδιά σου να την αφήσεις στη μέση, μέχρι να μάθεις τι πραγματικά έχει συμβεί.
Τι ήταν όμως αυτό που ώθησε το συγγραφέα, να εγκαταλείψει φαινομενικά την επιτυχημένη του συνταγή, και να προσπαθήσει να πορευτεί σε κάποια δήθεν άγνωστα μονοπάτια; Τίποτα. Γι’ αυτό και το δήθεν που ανέφερα πιο πάνω. Το μυστήριο δεν είναι κάτι καινούριο στα μυθιστορήματα του Αβραμίδη. Το μόνο που αυτή τη φορά είναι έντονο. Κι αυτό ακριβώς είναι το πιο δυνατό στοιχείο στο «Τρίτο πρόσωπο». Για να το πω απλά: η συνταγή έμεινε η ίδια, ωστόσο το φαγητό έγινε πιο εύγευστο, χάρη στα νέα καρυκεύματα.
Ας πάμε όμως στην ιστορία μας, που παίρνει μπρος δυναμικά, με ένα φονικό. Ένας άντρας, ο Νικηφόρος, συνέρχεται μετά από μια λιποθυμία, για να αντιληφθεί με τρόμο ότι η γυναίκα με την οποία στιγμές πριν έκανε έρωτα είναι νεκρή. Και το χειρότερο; Στα χέρια του κρατά σφικτά το φονικό όπλο. Μέσα στη δίνη του πανικού εγκαταλείπει βιαστικά τη σκηνή και βρίσκει προσωρινό καταφύγιο στο σπίτι του. Κάθεται εκεί, στα όρια της απελπισίας, και προσπαθεί να τιθασεύει τις σκέψεις του, να τις κουμαντάρει, για να θυμηθεί τι συνέβη, μα δεν τα καταφέρνει. Προτού καν συνέλθει από το σοκ, τίθεται υπό κράτηση για την εν ψυχρώ δολοφονία της Μαρίας Μαρκαντώνη, μιας επιτυχημένης επιχειρηματία. Τα στοιχεία που υπάρχουν εναντίον του είναι συντριπτικά, κι οι πιθανότητες να μπορέσει ν’ αποδείξει την αθωότητά του ισχνές. Ωστόσο, όσο υπάρχουν άνθρωποι, υπάρχει ελπίδα. Κι ο Νικηφόρος, που παρά την όποια ατυχία του, στάθηκε αφάνταστα τυχερός στη ζωή του, έχει γύρω του κάποιους που τον πιστεύουν και τον εμπιστεύονται με κλειστά μάτια, κάποιους που είναι έτοιμοι να κάνουν τα πάντα για να αποδείξουν την αθωότητά του.
Όσο το νήμα της ιστορίας ξετυλίγεται, τόσο περισσότερο περιπλέκεται, αφού για κάθε μία απάντηση προκύπτουν δύο νέα ερωτήματα και οι ανατροπές είναι στην ημερησία διάταξη. Ποιος κρύβεται πίσω από το φονικό; Γιατί σκότωσε τη γυναίκα; Ποιος είχε να κερδίσει κάτι από το θάνατό της; Τι τους ώθησε να τον ενοχοποιήσουν; Πόσα διαφορετικά μονοπάτια μπορεί να διασχίσει μια βασανισμένη ψυχή;
Ο συγγραφέας πλέκοντας έντεχνα το μύθο του φτιάχνει μια ιστορία για τον έρωτα και το θάνατο που διαβάζεται απνευστί. Οι γρήγοροι, κοφτοί ρυθμοί της αφήγησης, το μυστήριο, τα αδιόρατα μυστικά και τα πάθη των ηρώων, καθιστούν «Το τρίτο πρόσωπο» ένα απολαυστικό ανάγνωσμα, που σε κάποια σημεία θυμίζει σύγχρονο αστυνομικό αφήγημα, επηρεασμένο από την αμερικανική παράδοση. Ετούτο το μυθιστόρημα αποδεικνύει ότι το ερωτικό και το αστυνομικό μπορούν να συνυπάρξουν άνετα σε μια ιστορία, χαρίζοντάς της αναπάντεχα μια άγρια ομορφιά.
Η ανανέωση είναι πάντα ένα στοίχημα για τους συγγραφείς, κι ο Όμηρος Αβραμίδης, αυτό το στοίχημα, σιγά-σιγά, μοιάζει να το κερδίζει. Και το πιο σημαντικό: οι αναγνώστες επιβραβεύουν αγοράζοντας τα βιβλία του, αυτούς τους ακροβατισμούς. Οι αναγνώστες. Όχι οι κριτικοί. Αυτοί επιμένουν να αγνοούν ακόμη και την ύπαρξή του, αφού προφανώς η επιτυχία του, δεν συμβαδίζει με τα κριτήριά τους. Εδώ πιστεύω ισχύει εκείνο το αρχαίο κινέζικο ρητό που αναφέρεται στο δάχτυλο και το φεγγάρι, για το τι έχει τη δυνατότητα να δει ο καθένας δηλαδή. Οι κριτικοί κοιτάνε το δάχτυλο, οι αναγνώστες το φεγγάρι. Κι αν ο συγγραφέας δεν δικαιώνεται στα έντυπα, κερδίζει το στοίχημα στις καρδιές. Εκεί όπου απ’ την αρχή στόχευε.
Διαβάζω, με το φτωχό μου ύφος, μα με συγκίνηση, ένα μικρό απόσπασμα από το «Η αγάπη είναι το μυστικό» - αυτό με το οποίο κλείνει το βιβλίο:
«Η αγάπη είναι το μυστικό. Τόσο απλό. Τόσο θαυματουργό. Γυρίζω την πλάτη μου στη μούχλα του χειμώνα, τραβάω για τον κόσμο που μ’ έκλεισε έξω, που τον έκλεισα έξω. Βγάζω το κλειδί και ξεκλειδώνω. Τόσο απλό. Το είχα πάντα μέσα μου. Σκουριασμένο από την αχρησία, χαμένο μέσα σ’ ένα σωρό από σκουπίδια, κάτω από την απληστία, τη φιλοδοξία, τη ζήλια, τη ματαιότητα. Ανασύρω το χρυσό κλειδί από το σωρό, το ξεπλένω και λάμπει, όπως πάντα το χρυσάφι. Κι ο κόσμος μου γεμίζει φως.»
Με περισσότερο από μισό εκατομμύριο αντίτυπα σε πωλήσεις και αμέτρητους αναγνώστες να πίνουν νερό και -προπάντων- κρασί στο όνομά του, με βιβλία βαθιά ανθρώπινα και μυθιστορήματα που ασχολούνται σε βάθος με την πονεμένη ιστορία του νησιού μας, ο Όμηρος Αβραμίδης είναι με διαφορά ο πιο άξιος εκπρόσωπος της μπανανίας της Κύπρου στο ψευδοκράτος των Αθηνών. Εύχομαι κάποια μέρα ο τόπος του να τον τιμήσει, όπως τον τιμάει αυτός, χαμηλόφωνα, χωρίς φανφάρες, με μια πρόποση στη δημιουργική του παρουσία.
Με το πιο πάνω κείμενο παρουσίασα τον πιο επιτυχημένο κύπριο συγγραφέα, Όμηρο Αβραμίδη, στο αναγνωστικό κοινό της Κύπρου στις 17 και 19 Ιουνίου. Οι εκδηλώσεις πραγματοποιήθηκαν στα βιβλιοπωλεία Πάργα, Λευκωσίας και Λάρνακας και σ' αυτές μίλησε και η φίλη συγγραφέας Γιόλα Δαμιανού-Παπαδοπούλου (τρίτη φωτογραφία).

Ανοίγει και πάλι την Παρασκευή η ΄Εκθεση Βιβλίου στον Βόλο

Ανοίγει και πάλι μεθαύριο Παρασκευή 3 Ιουλίου η Έκθεση Βιβλίου μετά την ολική καταστροφή που υπέστησαν τα περίπτερα και τα βιβλία από το μπουρίνι της περασμένης Κυριακής. Σύμφωνα με απόφαση δέκα βιβλιοπωλών που συμμετέχουν στη φετινή 17η Γιορτή Βιβλίου που διοργανώνεται από το Σύλλογο Βιβλιοπωλών - Χαρτοπωλών Νομού Μαγνησίας η έκθεση θα συνεχιστεί έως και το μεθεπόμενο Σαββατοκύριακο, δηλαδή επιπλέον εννέα ημέρες από τον αρχικό προγραμματισμό.

Οι πικάντικες συνταγές

Κάρι
Πικάντικη κουζίνα
Malone Margaret
εκδ Modern Times

Είστε λάτρεις των πικάντικων γεύσεων και θέλετε να ετοιμάσετε ένα ιδιαίτερο γεύμα για τους φίλους σας; Εάν έχετε πολλά μπαχαρικά, μπορείτε να φτιάξετε μια πάστα κάρι· κόλιανδρο, κάρδαμο, πιπέρι, τσίλι, κανέλα, γαρίφαλο, σκόρδο, μοσχοκάρυδο και τζίντζερ, σε πρωτότυπους συνδυασμούς και ποικίλες αναλογίες, αποτελούν μερικά μόνο από τα συστατικά που χαρίζουν υπέροχη γεύση και μεθυστικό άρωμα στα πιάτα.

Στο βιβλίο που κρατάτε στα χέρια σας, οι πικάντικες συνταγές γίνονται παιχνίδι ακόμη και για τους πιο αρχάριους σεφ, ενώ το αποτέλεσμα είναι σίγουρο πως θα ξυπνήσει τις αισθήσεις σας...

Μια κλειδωμένη πόρτα

Το πάθος χιλιάδες φορές
Ζατέλη Ζυράννα
εκδ Καστανιώτη

"Τα πολύ παλιά τα χρόνια, στο ξεκίνημα των καιρών και στο μακρινότερο σημείο της γης ήταν μια πόρτα. Μια κλειδωμένη πόρτα. Aπό όλες τις μεριές του κόσμου ταξίδευαν άντρες και γυναίκες με κλειδιά στο χέρι για να ανοίξουνε την πόρτα. Μα η πόρτα δεν άνοιγε με τίποτα."

Όποιος πίστεψε ότι οι νεκροί του πρώτου βιβλίου είχαν πεθάνει διαψεύσθηκε την παραμονή της Πρωτοχρονιάς, όταν γύρισαν όλοι οι "άσωτοι". Καταβεβλημένοι εν ζωή από τα στοιχεία της φύσης, από πάθη και έρωτες που δεν τους σήκωνε η πάνω μεριά της γης, τίναξαν από τον γιακά τους τα χώματα και επέστρεψαν θριαμβικά, για να δειπνήσουν όπως άλλοτε με τους ζωντανούς -μια νύχτα κόσμος ολόκληρος και το ανθρώπινο δράμα εν οίστρω -, μέχρι να έρθει η σεβαστή εκείνη ώρα, το πρώτο χάραμα, να ημερέψουν και να κρυφτούν ξανά ως ώφειλαν στα σκότη. Και όλα τούτα υπό το άγρυπνο βαθύσκιωτο βλέμμα της Λεύκας, που αργότερα θα επιλέξει ως αληθινό της ψευδώνυμο το παράξενο όνομα Ραμάνθις Eρέβους. H μικρή ελαφίνα θα μεταμορφώνεται λίγο-λίγο σε γυναίκα, πάντα αινιγματική, ταγμένη στα δοξαστικά ξοδέματα της πένας της και προορισμένη να μιλάει στις ψυχές όπως μιλούν τα φύλλα όταν τ' αγγίζει ο αέρας, περιφρουρώντας και μαζί απεικονίζοντας ανείπωτα μυστικά.

Ο Έρωτας στην Κύπρο!

Τώρα που όλα ηρέμησαν, που τα συναισθήματα μπήκαν σε μια σειρά, ήρθε νομίζω η ώρα να πως λίγα λόγια για την επίσκεψή μου στην Κύπρο και ν' αφήσω τις φωτογραφίες να πουν τα υπόλοιπα!
Δευτέρα 22 Ιουνίου: Λεμεσός . Βιβλιοπωλείο Μαυρομάτης.
Δεν ήταν η πρώτη μου φορά. Η Μαρίνα με το γλυκό χαμόγελο, η μητέρα, ο πατέρας και τα αδέλφια της, μ' έχουν φιλοξενήσει και πρόπερσι και ήταν απίστευτη η γλύκα τους, η αγάπη τους, η φιλοξενία τους και κυρίως ο κόσμος που γέμισε το βιβλιοπωλείο στην Λεμεσό. Όλοι τους με χαμόγελο, διψασμένοι να μιλήσουμε, να μοιραστούμε σκέψεις και συναισθήματα. Όλοι τους με τα βιβλία μου στα χέρια, περίμεναν υπομονετικά να τους τα υπογράψω και τους ευχαριστώ για την υπομονή τους!
Έχω πάνω στο γραφείο μου και το δώρο της καλής μου της Μαρίας Μενελάου, τα τρία ροζ μπλοκάκια με το στυλό και είναι σαν να βλέπω την ίδια με το γλυκό χαμόγελο. Τα γλυκά τα φάγαμε ήδη και αυτά δώρο και ήταν τόση η γλύκα τους, όσο και της ψυχής της. Ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλο τον κόσμο που ήταν εκεί για να γνωριστούμε και ν' ανταλλάξουμε υποσχέσεις ότι θα τα ξαναπούμε του χρόνου!
Η βραδιά τελείωσε σ' ένα όμορφο κεντράκι με την οικογένεια Μαυρομάτη να μας πλημμυρίζει με την αγάπη της και οι μελωδικές κιθάρες με τον ήχο τους. Βλέπετε μια παρέα, είχε επιλέξει εκείνο το βράδυ το ταβερνάκι και τραγουδήσαμε μαζί τους. Μαρίνα μου χίλια ευχαριστώ και πάλι!
Τετάρτη 24 Ιουνίου: Λευκωσία. RIVERGATE.
Εδώ τα λόγια είναι φτωχά για να περιγράψουν... τι; Αλήθεια, τι θα μπορούσα να πω για όλα όσα έζησα με την Αίγλη και τον Δημήτρη, τους δύο ιδιοκτήτες του βιβλιοπωλείου; Τι θα μπορούσα να πω για τον κόσμο που πλημμύρισε την όμορφη αυλή του Rivergate; Πάνω από 120 άτομα, όλα να με κοιτούν στα μάτια και η αγάπη να φτάνει σαν ζεστά κύματα και να με τυλίγει γλυκά. Τι βραδιά κι αυτή;













Τι άλλο θα μπορούσα άραγε να προσθέσω σε αυτές τις εικόνες; Ο κόσμος περίμενε υπομονετικά για ν΄αγοράσει τα βιβλία μου (και μάλιστα παρ' όλη την μεγάλη παραγγελία της Αίγλης, στο τέλος δεν έμειναν βιβλία!) και μετά όπως βλέπετε, περίμενε πάλι για μια υπογραφή ή μια φωτογραφία. Μαγική νύχτα, μαγικές αγκαλιές, μαγικά βλέματα...
ΥΓ1: Τα γλυκά που μου έφερες Άντρη καταπληκτικά, δεν κάνει που το λέω, αλλά το καρυδάκι, ....ξεψυχάει πλεον!
ΥΓ2: Το χαλούμι Αίγλη και οι πίττες, μια ανάμνηση! Τα παιδιά μου ξετρελάθηκαν!
ΥΓ3: Το θαυμάσιο κολλιέ σου Αίγλη, δεν το φόρεσα μόνο εκείνο το βράδυ για να σε τιμήσω. Το λάτρεψα και το φοράω συνέχεια!
ΥΓ4: Το κοινό της Κύπρου, όπως το θυμάμαι από πρόπερσι! Ζεστό, γλυκό, γεμάτο αγάπη!
Ευχαριστώ πολύ Κύπρο!
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...
Προσαρμοσμένη αναζήτηση