Δέσποινα Σαββοπούλου
Με γραφή που ξεφεύγει από τα πρότυπα της «ροζ» λογοτεχνίας... και με κύριο συστατικό του πρώτου βιβλίου της τον έρωτα και τις σχέσεις που δοκιμάζονται, η Γιώτα Στεφάνου μοιάζει να ήρθε στο χώρο της λογοτεχνίας για να μείνει. Το μυθιστόρημα της Έρωτας που κυλάει δε χορταριάζει, που μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Α.Α. Λιβάνη, έχει ως κεντρική του ηρωίδα μια γυναίκα, με τις ανάγκες και τα «θέλω» της οποίας οι αναγνώστριες μπορούν κάλλιστα να ταυτιστούν. Η συγγραφέας δεν ωραιοποιεί καταστάσεις, μιλά «έξω απ’ τα δόντια» και περιγράφει με φυσικότητα κομμάτια αληθινής ζωής.Κυρία Στεφάνου, ξεκινάτε το βιβλίο σας με μια σκηνή αυνανισμού, όπου η γυναίκα συλλαμβάνει τον άνδρα της να την απατά με το... «ροζ» τηλέφωνο. Θεωρείτε πως η σεξουαλικότητα των ζευγαριών δοκιμάζεται σήμερα ακόμα περισσότερο λόγω των «ροζ» γραμμών και της διαδικτυακής απάτης;
Σαφώς. Στις ημέρες μας η σεξουαλικότητα έχει γίνει γρήγορη, «πλαστική», «fast food». Η ερωτική επαφή μεταξύ συντρόφων έχει σχεδόν αντικατασταθεί από τη μοναχική –αυτιστική, θα έλεγα– σεξουαλικότητα, που ικανοποιείται από το υλικό που προσφέρεται αφειδώς μέσω του ίντερνετ και των «ροζ» γραμμών.
«Έρωτας που κυλάει δεν χορταριάζει» λέτε ήδη από τον τίτλο του βιβλίου σας. Υπάρχουν έρωτες που μπορούν πράγματι να μην... χορταριάσουν και να ζήσουν για πάντα;
Ο έρωτας είναι θνησιγενής. Ωστόσο, κάθε φορά που ερωτευόμαστε νιώθουμε πως ο έρωτάς μας θα ζήσει για πάντα. Πως θα είμαστε η λαμπρή εξαίρεση. Κι αυτό είναι που κάνει τη διαδρομή του κάθε έρωτα τόσο συναρπαστική...
Ο τρόπος γραφής σας είναι σκληρός και... ανδρικός, θα λέγαμε. Θελήσατε με τον τρόπο αυτό να διαφοροποιηθείτε από τη λεγόμενη «ροζ» λογοτεχνία;
Όχι. Η πρωταγωνίστρια έχει «ροζ» όνειρα που προσκρούουν σε μια γκρίζα πραγματικότητα. Είναι απίστευτα ρομαντική, παρά τον επιφανειακό κυνισμό της. Δεν νομίζω πως ο τρόπος γραφής μου είναι σκληρός. Γράφω όπως μιλάω. Αν δυο φίλες, πίνοντας καφέ, περιέ γραφαν μια ερωτική τους συνεύρεση, δεν θα έλεγαν, για παράδειγμα, ότι «χάθηκαν στην αγκαλιά του εραστή τους» ή πως «το σώμα τους πυρπολήθηκε από τον πόθο», ακόμη κι αν ήταν τρελά ερωτευμένες. Η γλώσσα που θα χρησιμοποιούσαν θα ήταν πιο... «ξεκάθαρη».
Θεωρείτε τον έρωτα απαραίτητο συστατικό προκειμένου ένα βιβλίο να αναδειχτεί σε best seller;
Όχι. Είναι, όμως, απαραίτητο συστατικό και προϋπόθεση για να γίνει η ζωή μας best seller!
Στο βιβλίο «χτυπάτε» και το παραδοσιακό μοντέλο μητρότητας και της πάντοτε ευτυχισμένης με τα παιδιά της μητέρας. Πιστεύετε πως οι γυναίκες έχουν ανάγκη να συμφιλιωθούν με το γεγονός ότι υπάρχουν φορές που δεν ανέχονται ούτε τα ίδια τους τα παιδιά;
Αλίμονο αν δεν συμφιλιωθούμε με την ιδέα πως δεν γίνεται να παίζουμε πάντα τέλεια το ρόλο της μητέρας. Δεν υπάρχουν «οδηγίες χρήσης» στη μητρότητα. Εξάλλου, οι πραγματικές σχέσεις έχουν τα σκαμπανεβάσματά τους, αλλιώς δεν είναι αυθεντικές. Και η αποτυχία πρέπει να εκφράζεται – ιδίως σε μια τόσο «ζωντανή» σχέση, όσο είναι αυτή μεταξύ μάνας και παιδιού. Τα παιδιά είναι εξαιρετικά ευαίσθητοι δέκτες των συναισθημάτων μας. Αν, στο όνομα της μητρότητας, αποποιηθούμε τους άλλους ρόλους μας αυτό –αργά ή γρήγορα– θα στραφεί εις βάρος των παιδιών. Το μοντέλο της μάνας που «θυσιάζεται για τα παιδιά της» είναι συχνά υποκριτικό. Πολλές μητέρες θυσιάζουν τα «θέλω» τους ή ακόμη και τη γυναικεία τους υπόσταση προκειμένου να «πουλήσουν» αργότερα τη θυσία στα ίδια τους τα παιδιά. Δεν βρίσκω τίποτα το αγνό σε κάτι τέτοιο. Αν αγαπάς τα παιδιά σου, θα βρεις τον τρόπο να είσαι μάνα, χωρίς να ξεχάσεις τον εαυτό σου. Βέβαια, θα πρέπει να είσαι ο εαυτός σου, χωρίς να ξεχνάς και τα παιδιά σου. Στη σύγχρονη κοινωνία το βλέπουμε συχνά και αυτό, μητέρες, δηλαδή, που δεν θυσιάζουν τίποτα για τα παιδιά τους, με το άλλοθι της καριέρας ή της έλλειψης χρόνου. Όπως έλεγε ο Αριστοτέλης, η αρετή συνίσταται στο να ξέρεις να βρίσκεις τη μέση οδό ανάμεσα σε δύο άκρα. Αυτό πιστεύω πως είναι ο ορισμός της μητρότητας. Η ηρωίδα του βιβλίου ταλαιπωρείται πολύ ακριβώς επειδή δεν μπορεί να βρει τη χρυσή τομή. Αν και αφοσιωμένη μάνα, θα «θυσιάσει» τα παιδιά της στο όνομα του μεγάλου έρωτα, με τραγικές συνέπειες.
Για να ζήσει ένας άνθρωπος –άνδρας ή γυναίκα– τον έρωτα, πώς χρειάζεται να είναι;
Αληθινός ακόμη και στα ψέματά του!
Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Επίκαιρα" στις 5/1/12
