Αποστολοπούλου - Αναστασίου Βάσω
Εκδ Ιβίσκος
Ένα δεκαεφτάχρονο κορίτσι με λακκάκια γεμάτα φως. Ένας νεαρός αξιωματικός με στοχαστικά, μυστήρια μάτια. Ένας απαγορευμένος έρωτας που γεννιέται μέσα στη δίνη ενός αδελφοκτόνου πολέμου. Μάχες, απουσίες, κίνδυνοι, καταστροφές. Η αγάπη αντέχει. Ώσπου έρχεται αντιμέτωπη με έναν άλλο πόλεμο, οικογενειακό αυτή τη φορά και εξίσου οδυνηρό. Η τελική σύγκρουση αναπόφευκτη - και η λύση απροσδόκητη. Λύτρωση και δικαίωση συνάμα. Της Χριστίνας και του Ορέστη. Υποσχέσεις που κρατήθηκαν για μια ζωή. Και η μελωδία ενός βαλς να σημαδεύει στιγμές ευτυχίας.
Σελ. 440
"Με λόγο εναργή, γλώσσα ρέουσα και με ιδιαίτερη ευαισθησία και ικανότητα στην έκφραση των συναισθημάτων και την περιγραφή των χαρακτήρων η συγγραφέας αφηγείται μια δυνατή ιστορία αγάπης που θα περάσει μέσα από το καθαρτήριο του εμφυλίου και θα προσκρούσει στις αρτηριοσκληρωτικές αντιλήψεις της παραδοσιακής ελληνικής οικογένειας". Όμηρος Αβραμίδης, συγγραφέας.
Λίγα λόγια για την συγγραφέα:
"Γεννήθηκα στη Βέροια, όπου και τελείωσα το δημοτικό. Αυτή είναι η πατρίδα μου, η πόλη της καρδιάς μου. Όσο κι αν οι ρίζες μου είναι στην Πελοπόννησο (την οποία επίσης αγαπώ). Όσο κι αν η εφηβεία και η μετέπειτα ενήλικη ζωή μου έχουν τη σφραγίδα της Αθήνας (η οποία απλά με φιλοξενεί). Εγώ είμαι Μακεδόνισσα!
Ο λόγος, γραπτός και προφορικός, πάντα με γοήτευε - και η μοναδική ελληνική γλώσσα, η γλώσσα μας. Η φιλολογία αναμενόμενη επιλογή. Ωστόσο πάντα πίστευα πως, αν κάνεις επάγγελμα αυτό που σε γοητεύει, κινδυνεύεις να το απομυθοποιήσεις, να το ξεθωριάσεις. Έτσι, και μετά από πολύ προβληματισμό, ακολούθησα την δεύτερη μεγάλη μου αγάπη: την Ιατρική. Τελείωσα το Πανεπιστήμιο της Αθήνας, παντρεύτηκα με τον Μανώλη Αναστασίου, συμφοιτητή μου, κι αποκτήσαμε δυο γιους.
Εθνικό Σύστημα Υγείας, νοσοκομεία, εφημερίες. Συνέδρια, οικογένεια, ανατροφή παιδιών. Πολλές οι υποχρεώσεις, επί σειρά ετών. Και η πρώτη αγάπη να αρκείται στο διάβασμα βιβλίων. Αναρίθμητων. Ώρες πολύτιμες, αποθεματικό ανεκτίμητο. Μέχρι που άρχισε ο ελεύθερος χρόνος να γίνεται λίγο περισσότερος. Κι έτσι αποφάσισα να περάσω από την ανάγνωση στη συγγραφή."
Ένα δεκαεφτάχρονο κορίτσι με λακκάκια γεμάτα φως. Ένας νεαρός αξιωματικός με στοχαστικά, μυστήρια μάτια. Ένας απαγορευμένος έρωτας που γεννιέται μέσα στη δίνη ενός αδελφοκτόνου πολέμου. Μάχες, απουσίες, κίνδυνοι, καταστροφές. Η αγάπη αντέχει. Ώσπου έρχεται αντιμέτωπη με έναν άλλο πόλεμο, οικογενειακό αυτή τη φορά και εξίσου οδυνηρό. Η τελική σύγκρουση αναπόφευκτη - και η λύση απροσδόκητη. Λύτρωση και δικαίωση συνάμα. Της Χριστίνας και του Ορέστη. Υποσχέσεις που κρατήθηκαν για μια ζωή. Και η μελωδία ενός βαλς να σημαδεύει στιγμές ευτυχίας.
Σελ. 440
"Με λόγο εναργή, γλώσσα ρέουσα και με ιδιαίτερη ευαισθησία και ικανότητα στην έκφραση των συναισθημάτων και την περιγραφή των χαρακτήρων η συγγραφέας αφηγείται μια δυνατή ιστορία αγάπης που θα περάσει μέσα από το καθαρτήριο του εμφυλίου και θα προσκρούσει στις αρτηριοσκληρωτικές αντιλήψεις της παραδοσιακής ελληνικής οικογένειας". Όμηρος Αβραμίδης, συγγραφέας.
Λίγα λόγια για την συγγραφέα:
"Γεννήθηκα στη Βέροια, όπου και τελείωσα το δημοτικό. Αυτή είναι η πατρίδα μου, η πόλη της καρδιάς μου. Όσο κι αν οι ρίζες μου είναι στην Πελοπόννησο (την οποία επίσης αγαπώ). Όσο κι αν η εφηβεία και η μετέπειτα ενήλικη ζωή μου έχουν τη σφραγίδα της Αθήνας (η οποία απλά με φιλοξενεί). Εγώ είμαι Μακεδόνισσα!
Ο λόγος, γραπτός και προφορικός, πάντα με γοήτευε - και η μοναδική ελληνική γλώσσα, η γλώσσα μας. Η φιλολογία αναμενόμενη επιλογή. Ωστόσο πάντα πίστευα πως, αν κάνεις επάγγελμα αυτό που σε γοητεύει, κινδυνεύεις να το απομυθοποιήσεις, να το ξεθωριάσεις. Έτσι, και μετά από πολύ προβληματισμό, ακολούθησα την δεύτερη μεγάλη μου αγάπη: την Ιατρική. Τελείωσα το Πανεπιστήμιο της Αθήνας, παντρεύτηκα με τον Μανώλη Αναστασίου, συμφοιτητή μου, κι αποκτήσαμε δυο γιους.
Εθνικό Σύστημα Υγείας, νοσοκομεία, εφημερίες. Συνέδρια, οικογένεια, ανατροφή παιδιών. Πολλές οι υποχρεώσεις, επί σειρά ετών. Και η πρώτη αγάπη να αρκείται στο διάβασμα βιβλίων. Αναρίθμητων. Ώρες πολύτιμες, αποθεματικό ανεκτίμητο. Μέχρι που άρχισε ο ελεύθερος χρόνος να γίνεται λίγο περισσότερος. Κι έτσι αποφάσισα να περάσω από την ανάγνωση στη συγγραφή."
