Το τρίτο στεφάνι
Κώστας Ταχτσής
εκδ Εξάντας
Δε μπορώ, όχι, δε μπορώ να την υποφέρω πια!... Τι πληγή ειν αυτή που μου στειλες θε μου; Τι αμαρτίες έχω κάνει για να με τιμωρείς τόσο σκληρά; Ως πότε θα μαι υποχρεωμένη να την ανέχομαι, να βλέπω τη μούρη της, ν ακούω τη φωνή της, ως πότε; Δε θα βρεθεί επιτέλους κανένας στραβός χριστιανός να την πάρει, ν απαλλαγώ απ΄ αυτό το έκτρωμα της φύσεως, που μ άφησε ο πατέρας της για να μ εκδικηθεί -που χαΐρι και προκοπή να μη δουν εκείνοι που δε μ άφησαν να κάνω την έκτρωση!... Μα γιατί τους βλαστημάω; Δε ζούνε πια. Ούτε φταιν εκείνοι. Φταίω εγώ που τους άκουσα. Σε τέτοια ζητήματα πρέπει ν ακούει κανείς μόνο τον εαυτό του, κανέναν άλλον!... Όσο ήταν μικρή, παρηγοριόμουνα με τη σκέψη πως, μεγαλώνοντας, θ άλλαζε. "Θ αλλάξει!" έγεγα. "Θα στρώσει. Στο κάτω της γραφής, αργά ή γρήγορα, μια μέρα θα παντρευτεί. Θα τη φορτωθεί άλλος στην καμπούρα του." Μα δε βαριέσαι! Άδικα ήλπιζα. Όπως παν τα πράγματα, μου φαίνεται πως θα μείνει γεροντοκόρη. Και πώς να μη μείνει γεροντοκόρη τέτοια που είναι; Αχ, ας όψεται εκείνο το τέρας, η Ερασμία, που την κατέστρεψε με τις κατηχήσεις της. Ποιος άντρας θα γυρίσει, σας παρακαλώ, να την κοιτάξει ερωτικά έτσι που ντύνεται, έτσι που φέρεται, έτσι που μιλάει;
Απόσπασμα κριτικής του ''Antioch Review''
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίπα "θα τον πάρω" και τον πήρα. Από ένα πείσμα. Ακριβώς επειδή δεν τον ήθελε κανένας απ' τους δικούς μου. Δεν εννοούσα να τους αφήσω ν' ανακατευτούν ακόμα μια φορά στις υποθέσεις μου και στη ζωή μου, όπως είχαν κάνει στο παρελθόν. Αρκετό κακό μου 'χαν κάνει με τις ανακατωσούρες τους στην περίπτωση του Αργύρη. Δεν ήμουνα πια δεκαοχτώ χρονών, όπως άλλοτε. Ήμουνα εικοσιεφτά. Ήμουνα αυτεξούσια κι αποφασισμένη να κάνω του κεφαλιού μου. Έκανα του κεφαλιού μου, κι έβγαλα τα μάτια μου!... Ο Ταχτσής έχει πετύχει με θαυμαστό τρόπο το σκοπό του, να εξουδετερώσει την ψευδοποιητικότητα και τους ψευδοηρωισμούς της ελληνικής πεζογραφίας των τελευταίων εκατό ετών.
Έχουν περάσει πολλά χρόνια που διάβασα αυτό το βιβλίο και θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι μου είχε μείνει χαραγμένο για πολύ καιρό στην μνήμη μου, ως ένα από τα καλύτερα βιβλία που έχω διαβάσει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολλοί είναι αυτοί που λογοκρίνουν την αναφορά των ομοφυλόφιλων στα βιβλία, και γενικά την αναφορά σε αυτούς τους ανθρώπους από το πως πρέπει να παρουσιάζονται μέσα από την τέχνη και κατά πόσο είναι τέχνη να φιλιούνται μπροστά στο κοινό του θεάτρου. Ας γυρίσουμε όμως στο βιβλίο.
Όπως ανέφερα, είναι ένα βιβλίο με σύγχρονο και άμεσο λόγο, που σου περιγράφει με γλαφυρότητα τα γεγονότα που διαδραματίζονταν στην Αθήνα την εποχή της Κατοχής, της Αντίστασης, και τις δυσκολίες για επιβίωση.
Ίσως κάποιοι θυμούνται πως έχει γυριστεί και σίριαλ βασισμένο στο βιβλίο. Μπορώ να πω πως ήταν από τις λίγες καλές μεταφορές βιβλίου στην οθόνη είτε μικρή είτε μεγάλη. Βέβαια αυτό είναι ένα άλλο θέμα, πιστεύω πως δύσκολα μπορείς να απεικονίσεις τις εικόνες που πλάθει ο καθένας μας διαβάζοντας ένα βιβλίο. Φαντάζομαι πως προσπαθούν, αν θέλουν όντος να κάνουν καλή δουλειά, να παρουσιάσουν τα πρόσωπα, τα χρώματα τις εκφράσεις όπως θα το “έβλεπε” η πλειοψηφία των αναγνωστών.
Ας ευχηθούμε να μας δοθεί η δυνατότητα να διαβάσουμε την ίδια ποιότητα γραφής και από άλλους.
Είναι ένα βιβλίο που σημάδεψε την εποχή του. Και δικαιώθηκε με το χρόνο .
ΑπάντησηΔιαγραφή