Η Ιζαμπέλ Αλιέντε απευθύνεται γι' άλλη μια φορά στην κόρη της

Αλιέντε Ιζαμπέλ
Όλες οι μέρες
εκδ Ωκεανίδα


Η Ιζαμπέλ Αλιέντε απευθύνεται γι' άλλη μια φορά στην κόρη της Πάουλα και κάνει έναν απολογισμό της ζωής της σαν γυναίκα και συγγραφέας. Ένα οικείο, συγκινητικό, τρυφερό και, πάνω απ’ όλα, βαθιά ανθρώπινο χρονικό.
Eνα βιβλίο βαθιά συναισθηματικό και ταυτόχρονα γραμμένο με το ειρωνικό και παθιασμένο ύφος τής Ιζαμπέλ Αλιέντε, όπου κάνει έναν απολογισμό της ζωής της σαν γυναίκα και συγγραφέας.

Στις σελίδες αυτού του βιβλίου η Αλιέντε διηγείται με ειλικρίνεια την πρόσφατη ιστορία της ζωής της και της ιδιόρρυθμης οικογένειάς της στην Καλιφόρνια, σ’ ένα σπίτι ανοιχτό, γεμάτο αληθινά αλλά και λογοτεχνικά πρόσωπα, που προστατεύεται από ένα πνεύμα: χαμένες κόρες, εγγόνια και βιβλία που γεννιούνται, εξορίες και βάσανα, ένα ταξίδι στον κόσμο των εξαρτήσεων κι άλλα ταξίδια σε μέρη μακρινά, σε αναζήτηση έμπνευσης, παρ’ ολίγον διαζύγια, συναντήσεις, έρωτες, χωρισμοί, κρίσεις στα ζευγάρια και συμφιλιώσεις.

Το βιβλίο αυτό είναι επίσης μια ιστορία αγάπης ανάμεσα σ’ έναν άντρα και μια γυναίκα, δυο ώριμους ανθρώπους, που πέρασαν μαζί πολλές φουρτούνες χωρίς να χάσουν ούτε το χιούμορ ούτε το πάθος τους, καθώς και η ιστορία μιας σύγχρονης οικογένειας, διχασμένης από τσακωμούς κι ενωμένης, παρ’ όλ’ αυτά, απ’ την αγάπη και την αποφασιστικότητά της να τραβήξει μπροστά. Είναι η οικογένεια που γνωρίσαμε στην Πάουλα και κατάγεται από τους ήρωες του βιβλίου Το σπίτι των πνευμάτων.

«Παρ’ όλο που είμαι Χιλιανή, γεννήθηκα συμ­πτωματικά στη Λίμα. Είχα έναν πατέρα που εξαφανίστηκε χωρίς ν’ αφήσει αναμνήσεις. Η μητέρα μου ήταν ο φάρος της ζωής μου· ίσως γι’ αυτό μου είναι πιο εύκολο να γράφω για γυναίκες. Εκείνη μου έδωσε, σε μια ηλικία που τα άλλα κοριτσάκια παίζουν με τις κούκλες, ένα τετράδιο για να καταγράφω τη ζωή, σπέρνοντας έτσι το σπόρο που τριάντα χρόνια αργότερα θα μ’ έκανε να εισβάλω στη λογοτεχνία».

Σίγουρα το βιβλίο αυτό έχει την κατάθεση ψυχής της Αλιέντε, καθώς και το ύφος της γραφής της. Αλλά, για μένα που έχω διαβάσει μόνο δύο από τα βιβλία της και ίσως τα καλύτερα της (Το σπίτι των πνευμάτων και Ινές) δεν είχε ενδιαφέρον. Ήταν μία αναδρομή στα προηγούμενα βιβλία της και πώς κατέληγε να επιλέξει κάθε φορά το θέμα της. Ίσως βέβαια είμαι επηρεασμένη και την προτίμηση που έχω στα ιστορικά μυθιστορήματα και όχι τόσο στα ψυχό-μελαγχολικά.