Θα μας πει και τι θα διαβάζουμε τώρα;;;
Σήμερα (Σάββατο 6/7/09), διάβασα ένα απερίγραπτο άρθρο του κ. Δημοσθένη Κούρτοβικ στα "Νέα". Αφιέρωσε ένα ολόκληρο σαλόνι, για να στραφεί εναντίον όσων γυναικών - συγγραφέων "πουλάνε" και πιο συγκεκριμένα της Λένας Μαντά, της Χρύσας Δημουλίδου και της Πασχαλίας Τραυλού, τις οποίες της φωτογράφιζε κυριολεκτικά και μεταφορικά στο κείμενο του.
Γιατί εδώ στην Ελλάδα, εάν πουλάς είναι έγκλημα. Το δικαίωμα στο διάβασμα φαίνεται ότι το έχουν μόνο λίγοι, μέλη μιας "πνευματικής ελιτίστικης συντεχνίας" και όλοι οι υπόλοιποι είναι ο αμόρφωτος λαουτζίκος.
Καταφέρεται ενάντια στις μεσήλικες γυναίκες με το ξανθό μαλλί, λες και δεν έχουν δικαίωμα να διαβάσουν ό,τι θέλουν και όποτε θέλουν. Από πότε το διάβασμα έχει σχέση με το τι χρώμα έχουν τα μαλλιά μου, μόνο ο κ. Κούρτοβικ το γνωρίζει.
Εάν ήθελε να κάνει μια εποικοδομητική κριτική, θα μπορούσε να την κάνει επάνω σε συγκεκριμένα βιβλία και όχι έτσι γενικά και αόριστα για τρεις συγγραφείς. Απορώ, αν έχει διαβάσει έστω και ένα βιβλίο τους. Είναι αναφαίρετο δικαίωμα του να μην του αρέσει ο τρόπος γραφής τους, αλλά δεν έχει κανένα δικαίωμα να ξεφτιλίζει με τέτοιο τρόπο τους χιλιάδες αναγνώστες που διαβάζουν με πάθος αυτά τα βιβλία. Γιατί ποιος δεν θα ήθελε να διαβάζονται τα βιβλία του από 200.000 άτομα στη μικρή μας Ελλάδα;;;
Και έχω μια μεγάλη απορία... Γιατί στο συγκεκριμένο άρθρο, αναφέρονται μόνο οι συγκεκριμένοι συγγραφείς που ανήκουν στον ίδιο εκδοτικό οίκο;;; Οι άλλοι εκδοτικοί οίκοι δεν βγάζουν δηλαδή μυθιστορήματα που απευθύνονται στο συγκεκριμένο αναγνωστικό κοινό;;; Εάν αυτό δεν είναι εμπάθεια ή κομπλεξισμός, τότε τι είναι;;;
Θα τελειώσω με μια φράση, που μου έμαθε πριν από λίγο καιρό ο Γιώργος Πολυράκης που λένε στη γενέτειρα του την Κρήτη: "Χτυπάνε μόνο τις φορτωμένες καρυδιές"
Υ.Γ. Υπάρχει μεγαλύτερη αναγνώριση από τους αναγνώστες που σε εμπιστεύονται;;;
Σήμερα (Σάββατο 6/7/09), διάβασα ένα απερίγραπτο άρθρο του κ. Δημοσθένη Κούρτοβικ στα "Νέα". Αφιέρωσε ένα ολόκληρο σαλόνι, για να στραφεί εναντίον όσων γυναικών - συγγραφέων "πουλάνε" και πιο συγκεκριμένα της Λένας Μαντά, της Χρύσας Δημουλίδου και της Πασχαλίας Τραυλού, τις οποίες της φωτογράφιζε κυριολεκτικά και μεταφορικά στο κείμενο του.
Γιατί εδώ στην Ελλάδα, εάν πουλάς είναι έγκλημα. Το δικαίωμα στο διάβασμα φαίνεται ότι το έχουν μόνο λίγοι, μέλη μιας "πνευματικής ελιτίστικης συντεχνίας" και όλοι οι υπόλοιποι είναι ο αμόρφωτος λαουτζίκος.
Καταφέρεται ενάντια στις μεσήλικες γυναίκες με το ξανθό μαλλί, λες και δεν έχουν δικαίωμα να διαβάσουν ό,τι θέλουν και όποτε θέλουν. Από πότε το διάβασμα έχει σχέση με το τι χρώμα έχουν τα μαλλιά μου, μόνο ο κ. Κούρτοβικ το γνωρίζει.
Εάν ήθελε να κάνει μια εποικοδομητική κριτική, θα μπορούσε να την κάνει επάνω σε συγκεκριμένα βιβλία και όχι έτσι γενικά και αόριστα για τρεις συγγραφείς. Απορώ, αν έχει διαβάσει έστω και ένα βιβλίο τους. Είναι αναφαίρετο δικαίωμα του να μην του αρέσει ο τρόπος γραφής τους, αλλά δεν έχει κανένα δικαίωμα να ξεφτιλίζει με τέτοιο τρόπο τους χιλιάδες αναγνώστες που διαβάζουν με πάθος αυτά τα βιβλία. Γιατί ποιος δεν θα ήθελε να διαβάζονται τα βιβλία του από 200.000 άτομα στη μικρή μας Ελλάδα;;;
Και έχω μια μεγάλη απορία... Γιατί στο συγκεκριμένο άρθρο, αναφέρονται μόνο οι συγκεκριμένοι συγγραφείς που ανήκουν στον ίδιο εκδοτικό οίκο;;; Οι άλλοι εκδοτικοί οίκοι δεν βγάζουν δηλαδή μυθιστορήματα που απευθύνονται στο συγκεκριμένο αναγνωστικό κοινό;;; Εάν αυτό δεν είναι εμπάθεια ή κομπλεξισμός, τότε τι είναι;;;
Θα τελειώσω με μια φράση, που μου έμαθε πριν από λίγο καιρό ο Γιώργος Πολυράκης που λένε στη γενέτειρα του την Κρήτη: "Χτυπάνε μόνο τις φορτωμένες καρυδιές"
Υ.Γ. Υπάρχει μεγαλύτερη αναγνώριση από τους αναγνώστες που σε εμπιστεύονται;;;
συμφωνώ με το Γιώργο Πολυράκη και με τη συντάκτρια του άρθρου και χαίρομαι που υπάρχουν άνθρωποι με οξυμμένη κρίση που δεν αποδέχονται ως αυθεντία στη λογοτεχνία κανέναν εκτός απ τον αναγνώστη
ΑπάντησηΔιαγραφή