Η γκρίζα γη είναι ταυτόχρονα και το τέλος

Κοπέλα που σε λένε Φίνι

Δημήτρης Μαμαλούκας

εκδ Λιβάνη

Χιλιάδες ψυχές ζουν κι εργάζονται κάτω απ’ τις χειρότερες συνθήκες σ’ ένα γιγαντιαίο εργοστάσιο στην άκρη μιας άγνωστης χώρας. Η Φίνι είναι μία απ’ αυτές. Είναι μια κοπέλα που αγωνίζεται κάθε μέρα για να επιβιώσει και ονειρεύεται μια καλύτερη ζωή, μια διαφυγή προς την ελευθερία. Μα η απόδραση είναι σχεδόν αδύνατη απ’ αυτό το μέρος. Το εργοστάσιο είναι κυκλωμένο από την γκρίζα γη, μια αχανή άνυδρη έκταση που κάθε βράδυ στοιχειώνεται από αλλόκοτα τέρατα - δαίμονες. Ένας μύθος όμως που κυκλοφορεί ανάμεσα στους έγκλειστους εργάτες μιλάει για κάποιο γέρο που χρόνια πριν κατάφερε να τη διασχίσει και να φτάσει στο τελευταίο σύνορο, ένα μεγάλο και ορμητικό ποτάμι, πριν την εκεί χώρα, τη χώρα της ελευθερίας. Όταν η Φίνι γνωρίζει τον Γκον, έναν όμορφο νεαρό νοσοκόμο, δεν μπορεί να φανταστεί ότι αυτή η γνωριμία θα είναι η απαρχή μιας μεγάλης περιπέτειας, ενός αγώνα ζωής και θανάτου και μιας εξαντλητικής πορείας στα βάθη της ανθρώπινης αντοχής και πίστης.

«Η γκρίζα γη είναι ταυτόχρονα και το τέλος κάθε ελπίδας για απόδραση. Όσο φτάνει το µάτι, δεν είναι τίποτ’ άλλο παρά εκατοντάδες χιλιόµετρα άγονης και εντελώς αφιλόξενης γης, καλυµµένης εξολοκλήρου από χοντρό χαλίκι κι απότοµους, αιχµηρούς βράχους. Όµως ακόµα και σ’ αυτό το εχθρικό περιβάλλον υπάρχει ζωή. Η σκοτεινή πλευρά της γκρίζας γης. Αυτή που βασιλεύει µόλις πέσει το σκοτάδι... ...Πήρα µια βαθιά αναπνοή και σήκωσα ψηλά το κεφάλι προς τον απέραντο ουρανό. ?εν υπήρχε φεγγάρι και τ’ αστέρια δε διακρίνονταν ακόµα. Έµεινα για λίγο να ατενίζω το άπειρο διψώντας για ελευθερία. Θα έφευγα άραγε ποτέ από δω µέσα;»