Φεστιβάλ Βιβλίου: η απογοήτευση

του Αλέκου Λασκαράτου

Μετά από αρκετά χρόνια είπα να επισκεφθώ το Φεστιβάλ βιβλίου που γίνεται στο Ζάππειο. Κυριακή πρωί, λοιπόν, πήγα με μία φίλη να προσκυνήσουμε αυτό το υπέροχο πράγμα που λέγεται βιβλίο, να δούμε καινούργιες και παλιές εκδόσεις, να συνομιλήσουμε με εκθέτες, να συναντήσουμε υποσχέσεις υπέροχων ταξιδιών που μόνο το βιβλίο προσφέρει. Τύπωσα και πήρα μαζί μου και μια λίστα από βιβλία που είχα βρεί στο Ιντερνετ και που θα ήθελα να δω, να αγγίξω, να ξεφυλλίσω και ενδεχομένως να αγοράσω. Το βιβλίο που δεν έχουμε διαβάσει ακόμα προσφέρει και μία αισθησιακή εμπειρία στο άγγιγμα, στο χάδι, στην υπέροχη προσμονή του πού θα μας ταξιδέψει. Στα πρώτα-πρώτα λεπτά ο ενθουσιασμός μετατράπηκε σε θλίψη και απογοήτευση. Τα περίπτερα των εκδοτικών οίκων πολύ λιγότερα σε αριθμό από άλλες φορές και μικρότερα σε μέγεθος, σχεδόν μινιατούρες θα μπορούσα να πώ (υποθέτω ότι το νοίκι πάει με το μέγεθος του περίπτερου). Στα περισσότερα περίπτερα ένας, το πολύ δύο. Οι περισσότεροι πωλητές εμφανώς εποχικοί υπάλληλοι (μάλλον χωρίς ασφάλιση και ένσημα) που είχαν μικρή σχέση με το προιόν που πουλούσαν. Είτε αυτό ήταν πατάτες είτε βιβλία ήταν περίπου το ίδιο πράγμα. Στις ερωτήσεις αν έχουν το τάδε βιβλίο, η απάντηση ήταν σχεδόν πάντα η ίδια, μισό λεπτό να δώ αν το έχουμε και άνοιγμα του καταλόγου. Μα ξέρω ότι το έχετε το έχω δεί στο Ιντερνετ, η ερώτησή μου δεν είναι αν το έχετε αλλά αν το έχετε εδώ. Α ναί, έχετε δίκιο το έχουμε το βλέπω στον κατάλογο, όμως δεν το βλέπω εδώ. Ισως (αυτό το ίσως με σκοτώνει) να το έχουμε στα γραφεία μας. Να σας δώσω το τηλέφωνο να ρωτήσετε από αύριο. Αυτό που έπαιζε βασικά ήταν ο επισκέπτης της έκθεσης να δείξει με το δάχτυλο κάποιο από τα βιβλία στα ράφια και να πεί μου δίνετε αυτό το βιβλίο; Το μήπως έχετε το τάδε βιβλίο δεν έπαιζε σχεδόν καθόλου. Στενοχωρήθηκα όσο δεν παίρνει. Με το χάλι μας. Με αυτά τα νέα ως επί το πλείστον παιδιά που κατά πάσα πιθανότητα, όπως είπα, δουλεύουν στη μαύρη για ένα κομμάτι ψωμί. Σιγά-σιγά άρχισα να διαγράφω ένα μετά το άλλο τα βιβλία στη λίστα που με τόση χαρά είχα ετοιμάσει. Στο τέλος και ενώ δεν είχα ολοκληρώσει το ψάξιμο, δίπλωσα τη λίστα για τα καλά και την έβαλα στην τσέπη μου για να μη φέρω άλλους πωλητές, που δεν φταίγαν σε τίποτα, σε δύσκολη θέση. Δυό-τρείς φωτεινές εξαιρέσεις σημαντικών εκδοτικών οίκων με μεγάλη ποικιλία βιβλίων και πωλητές που ήξεραν το υλικό που είχαν μπροστά τους. Η πιό ευχάριστη έπληξη για μένα πάντως ήταν ο κόσμος, ο οποίος έδειχνε να ενδιαφέρεται πραγματικά για το βιβλίο και να μην είχε πάει έτσι μια κυριακάτικη βόλτα στο Ζάππειο. Ισως γιατί με την κρίση ο κόσμος στρέφεται στο βιβλίο που είναι η πιό φθηνή επένδυση για τον ελεύθερο χρόνο. Ουδέν κακόν αμιγές καλού που έλεγαν και οι αρχαίοι ημών πρόγονοι. Αποφάσισα να μη ξαναπάω σ’αυτό το θλιβερό κακέκτυπο Φεστιβάλ βιβλίου, ανάξιο μιας πόλης σαν την Αθήνα. Ευτυχώς υπάρχει το αγαπημένο μου βιβλιοπωλείο στο κέντρο της Αθήνας που τά' χει όλα και που οι πωλητές είναι πραγματικά αστέρια και ατσίδες που ξέρουν το βιβλίο και το αγαπούν. Γιατί, πως να το κάνουμε, το βιβλίο δεν είναι σαν τις πατάτες. www.protagon.gr