Ξανά για την “Ροζ λογοτεχνία”

Οφείλω να ξεκινήσω την δημοσίευση αυτή ζητώντας συγγνώμη από την κυρία Ήρα Ραΐση, αλλά και από τον εκδοτικό της οίκο, ο οποίος προφανώς πιστεύει σε αυτήν. Εύχομαι καλή επιτυχία στο βιβλίο της, να είναι όχι μόνο ευπώλητο, αλλά και να διαβάζεται ενεργά από τους αγοραστές του· και έχοντας καλή την πίστη θεωρώ ότι θα είναι ένα βιβλίο με ουσιαστικό περιεχόμενο και πως η ενστικτώδης μου αντίδραση μπορεί να συγχωρεθεί -ακριβώς- πάνω σε αυτήν την βάση: ότι ήταν ενστικτώδης και όχι αντίδραση στηριζόμενη σε νοητική επεξεργασία.

Βρίσκομαι μέσα στο βιβλιοπωλείο και τριγυρίζω ανάμεσα στους πάγκους και μπροστά από τα ράφια. Χαζεύω εξώφυλλα, τίτλους, διαβάζω υποθέσεις στα οπισθόφυλλα και βιογραφικά στα “τσακίσματα” των εξωφύλλων· δημιουργώ και αναδημιουργώ νοερές λίστες με βιβλία που πρέπει να αγοράσω. Ξαφνικά το βλέμμα πέφτει πάνω στον πάγκο και βλέπω: Μανικιούρ Πεντικιούρ. Δεν πρόλαβα να διαβάσω καν ολόκληρο τον τίτλο και ήδη -νοητά- είχα σχηματίσει την πρόταση-κρίση: “Χμμφχμ, ‘Ροζ’· φαντάζεσαι να υπήρχε βιβλίο του τύπου ‘Μπύρα και μπάλα’ ή…” και τότε κόλλησα και προβληματίστηκα: Γιατί δεν υπάρχει, άραγε, τέτοιου είδους αντίστοιχη λογοτεχνία η οποία να απευθύνεται στο αντρικό κοινό;

Πιθανές εξηγήσεις:

1. Η κοινωνική και ψευδοεπιστημονική κατανομή των ρόλων και των χαρακτηριστικών των φύλων: “Οι γυναίκες διαβάζουν, καθώς έχουν ελεύθερο χρόνο, ενώ οι άντρες δουλεύουν!”, “Οι άντρες δεν ενδιαφέρονται για την λογοτεχνία” κλπ.
2. Οι γυναίκες- όχι μόνο σήμερα, αλλά εδώ και πολλά χρόνια-, συμμετέχουν και αυτές στον εργασιακό βίο, αλλά (παρότι μη-αμειβόμενος, όπως και η μελέτη) ο χώρος του νοικοκυριού αποτελεί και αυτός τομέα κουραστικής εργασίας. Σε αυτόν απασχολούνται κυρίως γυναίκες, είτε αποκλειστικά είτε σε συνδυασμό και με την εξωτερική τους εργασία. Ακόμα και στις περιπτώσεις, όπου ο άντρας ασχολείται αρκετά ενεργά με τα του σπιτιού, νομίζω ότι τις περισσότερες δουλειές τις κάνει η γυναίκα. Όμως, το να κάνεις τις δουλειές του σπιτιού, έχει πολλές φορές την ελευθερία να μοιράσεις τον χρόνο σου, όπως θέλεις: π.χ μπορείς να σιδερώσεις, μετά να διαβάσεις λίγο από ένα βιβλίο και μετά να πιάσεις το ξεσκόνισμα· ή μπορείς να διαβάζεις, ενώ περιμένεις να γίνει το φαγητό, ή όποιον άλλο συνδυασμό μπορεί να φανταστεί κανείς. Αυτό δεν μπορεί να το κάνει κάποιος στον χώρο εργασίας του, καθώς ΥΠΟΤΙΘΕΤΑΙ ότι συνεχώς έχει κάποιο αντικείμενο εργασίας.
3. Υπάρχει, φυσικά, μια υποκρισία στον επαγγελματικό χώρο και αυτή δεν έχει σχέση με το προαναφερόμενο “ΥΠΟΤΙΘΕΤΑΙ”. Η υποκρισία έχει να κάνει, πως τόσο οι εργοδότες, όσο οι εργαζόμενοι (είτε άντρες, είτε γυναίκες) ανέχονται/επιδίδονται (σ)το σερφάρισμα, τα παιχνίδια πάνω στον υπολογιστή κλπ, αλλά μάλλον δύσκολα θα βγει ένα βιβλίο από το συρτάρι ή την τσάντα για να καλυφθεί ο όποιος κενός χρόνος. Στον υπολογιστή υπάρχει boss key, στα βιβλία όχι. Στους λίγους εργασιακούς χώρους, στους οποίους έχω βρεθεί, εάν κάποιος είχε βιβλίο, αυτές ήταν οι κοπέλες της υποδοχής. Δεν ήταν ότι δεν είχαν δουλειά, σε αντίθεση με τους άλλους εργαζόμενους. Είχαν και παραείχαν. Όμως, καλυμμένες πίσω από τον πάγκο τους, μπορούσαν να “κρύψουν” ένα βιβλίο και να μην δημιουργούν την εντύπωση στους επισκέπτες ότι “χαζεύουν” αντί να εργάζονται.

Εν συνόψει, η ψευδοκοινωνιολογία, η υπάρχουσα και εμμένουσα κατανομή των ρόλων στο σπίτι, αλλά και η αμοιβαία υποκρισία στον χώρο εργασίας μεταξύ εργαζομένων και εργοδοτών φαίνεται πως οδηγούν εκδότες και συγγραφείς να πορεύονται έχοντας κυρίως τις γυναίκες ως target group και δυνητικούς αναγνώστες, οπότε και να βγαίνουν οι για αυτό ενδιαφέροντες τίτλοι.

http://thoughtsofashy.wordpress.com