της Μαρίας Ιωαννίδου
Μέσα σε λίγες μόνο ώρες από τη στιγμή που το βιβλίο του Πήτερ Κάμερον "Μια μέρα ο πόνος αυτός θα σου βγει σε καλό" έφυγε από το ράφι αθηναϊκού βιβλιοπωλείου και βρέθηκε στα χέρια μας, βρέθηκε και η κουβέντα που ακολουθεί καταγεγραμμένη, με τον Αμερικανό συγγραφέα Πήτερ Κάμερον, αφού είχε περάσει τον Ατλαντικό μέσω καλωδίων. Καταστάσεις αδιανόητες δηλαδή για άλλες γενιές, για μόλις μια γενιά πριν… Νέα Υόρκη, πολιτεία Νέας Υόρκης λοιπόν, και ξανά Νέα Υόρκη. Στα ίδια λημέρια που περιπλανήθηκε ο θρυλικός Χόλντεν, ο ήρωας του Τζ. Ντ. Σάλιντζερ. Με φόντο το ίδιο τοπίο που ισοπεδώθηκε πριν από λίγα μόλις χρόνια και που περιπλανήθηκε αναζητώντας κι αυτός, μία ταυτότητα για να νομιμοποιήσει την παρουσία του στο χώρο και στο χρόνο, ο έτερος έφηβος του Τζ. Σ. Φόερ, Όσκαρ. Εκεί περπάτησε και ο Τζέϊμς, ο έφηβος που βγήκε από την πένα του Πήτερ Κάμερον, και από τα ίδια καλώδια του www, του παγκόσμιου ιστού, παραλάβαμε και τη φράση : "η μετάβαση από την εφηβεία στην ενηλικίωση είναι συχνά ύπουλη μ' έναν τρόπο που διαπερνά τον χρόνο και τον τόπο". Στο ίδιο τεύχος του Βακχικόν συνυπάρχουν οι τρεις συγγραφείς που αναφέρονται ή στον ίδιο τόπο, την ίδια ηλικία και τις ίδιες δυσκολίες της επικοινωνίας σε χρόνους άλλοτε παράλληλους κι άλλοτε εντελώς διαφορετικούς. Που κι οι τρεις καταφέρνουν να τις μετατρέψουν με μια τρυφερή χειρονομία μα και άλλη τόση τόλμη και δύναμη σε αυτογνωσία και ανατροπή. Γι' αυτά και για άλλα πολλά συζητάμε με τον Πήτερ, ενώ η "ψόφια γάτα" του Χόκλμπερι Φιν "επιβιώνει" από την εποχή του Μάρκ Τουέϊν ως την φρεσκοεκδοθείσα στα Ελληνικά "Ψηλή Στέγη" του Tζ. Ντ. Σάλιντζερ. Οι έφηβοι, ανεξάρτητα από ηλικία, μάλλον αναζητούν πράγματα που δεν μπορούν να τιμολογηθούν, καθώς ξαφνικά ανακαλύπτουν ότι το κεφάλι τους ακουμπάει στο ταβάνι που μέχρι χτες τους στέγαζε.
Βρισκόμαστε μπροστά στο μυθιστόρημά σου "Μια μέρα ο πόνος αυτός θα σου βγει σε καλό", που παρομοιάστηκε με το "Φύλακα στη Σίκαλη" και συγκρίθηκε με τη δουλειά και τη θεματολογία του Τζόναθαν Σάφραν Φόερ. Πως αισθάνεσαι γι΄ αυτές τις συγκρίσεις;
Με ενδιαφέρουν πάντα οι συγκρίσεις των αναγνωστών αλλά δεν τις σκέφτομαι και πολύ. Νομίζω πως αποκαλύπτουν περισσότερα για τους αναγνώστες παρά για μένα – για παράδειγμα δεν έχω διαβάσει ποτέ τον Τζ. Σ. Φόερ. Ενώ μ΄αρέσει η ιδέα ότι η δουλειά μου έχει μια μοναδικότητα ξέρω ότι έχω επηρεαστεί από πολλούς συγγραφείς – με κάποιο τρόπο, από κάθε τι που έχω ποτέ διαβάσει.
Και βρισκόμαστε μπροστά στο μυθιστόρημα που έχει να κάνει με την αποξένωση ενός νέου ανθρώπου από την οικογένεια και την κοινωνία, λίγο πριν χαράξει το δρόμο του στη ζωή, στις σπουδές και τη σεξουαλική ταυτότητα. Πιστεύεις αλήθεια ότι οι άνθρωποι που έχουν εξαιρετική αντίληψη και ευαισθησία περιθωριοποιούνται έναντι εκείνων που ακολουθούν την πεπατημένη;
Δεν το βλέπω αυτό σαν κάτι καινούργιο. Πάντα υπήρχαν άνθρωποι που ένοιωθαν άβολα και αποξενωμένα στο κοινωνικό σύνολο. Δεν πιστεύω ότι αυτό είναι αναγκαστικά προϊόν εξαιρετικής αντίληψης ή ευαισθησίας, πολλοί που έχουν αυτά τα χαρακτηριστικά γίνονται εξαιρετικά αγελαίοι. Πιστεύω ότι κάποιοι άνθρωποι είναι απλά γεννημένοι εσωστρεφείς και κάποιοι εξωστρεφείς. Και πιστεύω ότι επειδή αυτό το μυθιστόρημα έχει τη δυνατότητα να περιγράφει την εσώτερη ζωή κάποιου, αποτελεί ένα καλό όχημα για τη διερεύνηση χαρακτήρων σαν του Τζέϊμς, που κινείται προς τα μέσα.
Η ιστορία σου είναι Νεοϋορκέζικη. Τι πιστεύεις, σαν κάτοικος αυτής της πόλης για την 11η Σεπτεμβρίου; Έχει ενσωματωθεί επαρκώς στη λογοτεχνία; Και πως έχει καταγραφεί, σαν τραύμα, ή τι άλλο;
Πιστεύω ότι η 11η Σεπτεμβρίου ήταν μια τραυματική μέρα που επηρέασε πολλούς ανθρώπους με πολλούς διαφορετικούς τρόπους. Ωστόσο, τραυματικά γεγονότα συμβαίνουν σ΄ όλο τον κόσμο κάθε μέρα. Άλλα πολιτικά και δημόσια και άλλα προσωπικά και ιδιωτικά, και πιστεύω ότι όλα έχουν μια θέση στη λογοτεχνία. Ήθελα να ενσωματώσω την 11η Σεπτεμβρίου σ΄ αυτό το βιβλίο, αλλά μόνο στο βαθμό που αυτό αφορούσε στον Τζέϊμς. Το βλέπω σαν ένα από τα πολλά πράγματα που διαμόρφωσαν την οπτική της ζωής του, όχι σαν ένα μοναδικό και καθοριστικό γεγονός.
Πώς οραματίζεσαι τον Έλληνα αναγνώστη σου; Έχεις άλλες αντιλήψεις ή/και πληροφορίες για τους αναγνώστες σου και τα χαρακτηριστικά τους, σχετικά με την ηλικία τους, το μορφωτικό τους επίπεδο κλπ;
Δεν οραματίζομαι ποτέ τους αναγνώστες μου και δεν πολυσκέφτομαι ποιος με διαβάζει. Για να πω την αλήθεια μου φαίνεται περίεργο που με διαβάζουν. Γράφω για μένα και ευτυχώ πολύ όταν μαθαίνω ότι κάποιος διάβασε τα έργα μου και ότι το ευχαριστήθηκε, αλλά πάντα εκπλήσσομαι. Μου φαίνεται σαν ένα μεγάλο δώρο από τον αναγνώστη και αισθάνομαι ευγνώμων. Αυτό είναι το πρώτο μου βιβλίο που μεταφράζεται στα Ελληνικά και είμαι πολύ χαρούμενος. Επισκέφτηκα τη χώρα σας όταν ήμουν πολύ νέος και έχω πολύ ζωηρές αναμνήσεις, είναι μια όμορφη χώρα – και τι υπέροχοι άνθρωποι...
Υπάρχει μια συγκεκριμένη «διαταραχή» που αφορά στους εφήβους που αρνούνται να ακολουθήσουν/υιοθετήσουν τους προκαθορισμένους ρόλους της κοινωνίας. Το θεωρείς εσύ διαταραχή;
Μερικοί αναγνώστες διέγνωσαν στον Τζέϊμς την διαταραχή που συνήθως ονομάζεται κλινικά Σύνδρομο Auspberger, μια μορφή αυτισμού. Δεν έχω πρόβλημα μ΄ αυτή την άποψη αν και δεν συνέλαβα έτσι τον χαρακτήρα του. Νομίζω ότι οι περισσότεροι άνθρωποι πάσχουν από κάποια μορφή «διαταραχής», αυτό κάνει τους ανθρώπους ενδιαφέροντες και μοναδικούς. Περισσότερο από τη διάγνωση με ενδιαφέρουν οι αποχρώσεις της συμπεριφοράς.
Πιστεύεις ότι η ψυχοθεραπεία –από μόνη της- έχει κάτι να προσφέρει;
Ναι, έχει, αν και όλα εξαρτώνται από τον θεραπευτή και τον ασθενή και την σχέση που αναπτύσσεται μεταξύ τους.
Αναφερόμενοι στο "Φύλακα", τι παραμένει ίδιο από τη δεκαετία του 50; Εκείνη την εποχή η έννοια του «πολιτικώς ορθού» δεν υπήρχε, παρόλα αυτά οι νέοι είχαν μπροστά τους τα ίδια αδιέξοδα. Πώς θα σχολίαζες αυτά το γεγονότα;
Πιστεύω πως η μετάβαση από την εφηβεία στην ενηλικίωση είναι συχνά ύπουλη μ΄έναν τρόπο που διαπερνά τον χρόνο και τον τόπο.
Εκτός από την εμφανή ειρωνεία, πιστεύεις ότι ο πόνος μπορεί αλήθεια να σου βγεί σε καλό;
Πιστεύω πως ό,τι διαμορφώνει τον χαρακτήρα μας και τις ψυχές μας μπορεί να βγει σε καλό, όσο μπορεί να είναι και επιζήμιο. Τα επακόλουθα της ατυχίας και του πόνου μπορεί συχνά να είναι πολύτιμα και να μας κάνουν καλύτερους ανθρώπους, πιο συμπονετικούς.
Ποια είναι η γνώμη σου για τα ιντερνετικά κοινωνικά δίκτυα; Μήπως ενθαρρύνουν την αποξένωση αντί να φέρνουν τους ανθρώπους πιο κοντά; Το βρίσκεις πιθανόν ότι στη διαδικασία κατασκευής μιας εικονικής προσωπικότητας μπορεί να βρει κανείς ποιος ή ποια θέλει πραγματικά να γίνει; Ή μπορεί κανείς να παγιδευτεί στην εικόνα του «ιδανικού του εαυτού»;
Όπως συμβαίνει με όλα τα πράγματα στον κόσμο, υπάρχουν καλές και κακές εκδοχές της κυβερνο-επικοινωνίας. Διευκολύνει την επικοινωνία ανάμεσα στους ανθρώπους, άρα τους φέρνει πιο κοντά, αλλά την ίδια στιγμή μπορεί να αποξενώνει γιατί σε καμιά περίπτωση δεν υποκαθιστά την ομορφιά και τη δηκτικότητα της προσωπικής διάδρασης. Αλλά πιο πολύ απ΄ όλα πιστεύω ότι είναι μάταιο να αντιστέκεται κανείς και να μοιρολογεί για τον τρόπο που η τεχνολογία αλλάζει τη ζωή. Μακάρι οι άνθρωποι να αντάλλασαν επιστολές και να επισκέπτονταν ο ένας τον άλλον όπως συνέβαινε στον 19ο αιώνα, αλλά η αλήθεια είναι ότι ο κόσμος έχει αλλάξει και θα αλλάζει συνέχεια. Η λύση βρίσκεται, πιστεύω στο να είναι κανείς όσο πιο παρών και όσο πιο συνδεδεμένος μπορεί με τη ζωή, κάνοντας την καλύτερη δυνατή χρήση της τεχνολογίας.
Σε πόσες γλώσσες έχει μεταφραστεί το έργο σου;
Τα βιβλία μου μεταφράστηκαν στα Ελληνικά, Κινεζικά, Γιαπωνέζικα, Πορτογαλικά, Ισπανικά, Γαλλικά, Ιταλικά, Γερμανικά, Σουηδικά, Νορβηγικά, Φινλανδικά, Ολλανδικά και Καταλανικά.
Πες μας για κάποια αντίδραση που έλαβες που να θεώρησες απροσδόκητη – με όποιο τρόπο, ευχάριστο ή δυσάρεστο.
Επειδή δεν προσδοκώ καμιά συγκεκριμένη αντίδραση από τους αναγνώστες -ή μάλλον καμιά απολύτως αντίδραση- δεν υπάρχει τίποτα που να ακούω για τα βιβλία που να μου φαίνεται απροσδόκητο, ευχάριστο ή όχι. Κάθε αναγνώστης είναι μια άλλη προσωπικότητα και δεν περιμένω πως τα βιβλία μου θα αρέσουν, θα γίνονται αντιληπτά ή θα εκτιμώνται από τον καθένα. Όταν συμβαίνει, εκπλήσσομαι. Μου αρέσει να ακούω με ποιόν τρόπο ανταποκρίνονται οι άνθρωποι στα βιβλία μου και συχνά βρίσκω ειδικά τις αρνητικές αντιδράσεις πιο ενδιαφέρουσες και διαφωτιστικές από τις θετικές.
Ακούστηκε ότι το "Μια μέρα ο πόνος αυτός θα σου βγει σε καλό" έχει κάποιες χτυπητές κοινές θεματικές με το "Φύλακα στη Σίκαλη". Συνειδητοποίησες ποτέ, όπως συνέβη σε πολλούς αναγνώστες ότι έφερες το "Φύλακα" στο σήμερα; Έχεις φανταστεί ότι μπορεί το μυθιστόρημά σου να ακολουθήσει την ίδια πορεία, να γίνει μια διαχρονική επιτυχία;
Το συνειδητοποίησα κατά τη διάρκεια της γραφής ότι είχε πολλές κοινές θεματικές με το "Φύλακα", σε σημείο μάλιστα να αρχίσω αναρωτιέμαι αν θα έπρεπε να γράψω καν το βιβλίο με την έννοια ότι είχε ήδη γραφτεί στο παρελθόν. Αλλά μετά συνειδητοποίησα ότι δεν είμαι ο Τζ. Ντ. Σάλιντζερ και ότι ό Τζέϊμς δεν είναι ο Χόλντεν, ότι μπορεί να υπάρχουν πολλά βιβλία για προβληματισμένα παιδιά στη Νέας Υόρκης. Τόσο ο Τζέϊμς όσο και ο Χόλντεν είναι κατά κάποιο τρόπο πρόωρα ανεπτυγμένα, υπερευαίσθητα, λευκά, προνομιούχα αγόρια, κάτοικοι της ίδιας πόλης με διαφορά κάτι λιγότερο από αιώνα. Η εκπληκτική δύναμη ενός κλασσικού έργου, σαν το "Φύλακα" ή την "Άννα Καρένινα", είναι ότι ρίχνουν μια τεράστια και μόνιμη σκιά.
Αγάπη άνευ όρων. Πώς την σχολιάζεις; Συμβαίνει αλήθεια μεταξύ των ανθρώπων, ή μήπως την επινοούμε στους δύσκολους καιρούς;
Μ΄αυτή την ερώτηση, αν σωστά την καταλαβαίνω, σκέφτομαι τη σχέση ανάμεσα στον Τζέϊμς και τη γιαγιά του, και πραγματικά πιστεύω πως υπάρχει μια κάποια ομορφιά που έχει να κάνει με τις σχέσεις παππούδων και εγγονιών. Με την απουσία περιορισμών και ευθυνών που προκύπτουν από τη γονεϊκή σχέση, μπορεί να ανθίσει η άνευ όρων αγάπη. Ο Τζέϊμς και η Νανέτ μπορούν και αγαπιούνται επιτυχώς γιατί δεν συνδέονται με τον άμεσο, συχνά βασανιστικό τρόπο που συνδέει γονείς και παιδιά. Απολαμβάνουν όλα τα πλεονεκτήματα και κανένα από τα μειονεκτήματα της οικειότητας.
Είναι το "Μια μέρα…" μια ιστορία για την άνευ όρων αγάπη;
Το "Μια μέρα…" είναι όποια ιστορία πιστεύει ο αναγνώστης ότι είναι. Το πλεονέκτημα και η ομορφιά της ανάγνωσης είναι ότι γίνεται δικό σου και σημαίνει ότι πιστεύεις ότι σημαίνει.
Ο Πήτερ Κάμερον (γενν. 1959) μεγάλωσε στο Νιου Τζέρσι και το Λονδίνο. Σπούδασε αγγλική φιλολογία στο Κολέγιο Hamilton. Από τα μυθιστορήματά του ξεχωρίζουν: The Weekend (FSG, 1994), Andorra (FSG, 1997), The City of Your Final Destination (FSG, 2002) και Someday This Pain Will Be Useful to You (FSG, 2007). Έχει μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες. Εργάστηκε σε μη κερδοσκοπικούς οργανισμούς για την προστασία των χώρων πρασίνου, και για τα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων και των οροθετικών. Έχει διδάξει δημιουργική γραφή στα κολέγια Oberlin, Sarah Lawrence, Columbia και Yale. Σήμερα διδάσκει στο New School. Στα ελληνικά κυκλοφορεί το μυθιστόρημά του "Μια μέρα ο πόνος αυτός θα σου βγει σε καλό", σε μετάφραση Δέσποινας Παπαγιαννοπούλου, από τις Εκδόσεις Κέλευθος. Ενώ από τις 24 Ιουνίου θα προβάλεται στην Ελλάδα η ταινία "Τελευταίος προορισμός" (διανομή Village), που έχει βασιστεί στο μυθιστόρημά του "The City of Your Final Destination", σε σκηνοθεσία Τζέιμς Άιβορι, με πρωταγωνιστές τους Άντονι Χόπκινς, Λώρα Λίνει και Σαρλότ Γκενσμπούρ.
Βρισκόμαστε μπροστά στο μυθιστόρημά σου "Μια μέρα ο πόνος αυτός θα σου βγει σε καλό", που παρομοιάστηκε με το "Φύλακα στη Σίκαλη" και συγκρίθηκε με τη δουλειά και τη θεματολογία του Τζόναθαν Σάφραν Φόερ. Πως αισθάνεσαι γι΄ αυτές τις συγκρίσεις;
Με ενδιαφέρουν πάντα οι συγκρίσεις των αναγνωστών αλλά δεν τις σκέφτομαι και πολύ. Νομίζω πως αποκαλύπτουν περισσότερα για τους αναγνώστες παρά για μένα – για παράδειγμα δεν έχω διαβάσει ποτέ τον Τζ. Σ. Φόερ. Ενώ μ΄αρέσει η ιδέα ότι η δουλειά μου έχει μια μοναδικότητα ξέρω ότι έχω επηρεαστεί από πολλούς συγγραφείς – με κάποιο τρόπο, από κάθε τι που έχω ποτέ διαβάσει.
Και βρισκόμαστε μπροστά στο μυθιστόρημα που έχει να κάνει με την αποξένωση ενός νέου ανθρώπου από την οικογένεια και την κοινωνία, λίγο πριν χαράξει το δρόμο του στη ζωή, στις σπουδές και τη σεξουαλική ταυτότητα. Πιστεύεις αλήθεια ότι οι άνθρωποι που έχουν εξαιρετική αντίληψη και ευαισθησία περιθωριοποιούνται έναντι εκείνων που ακολουθούν την πεπατημένη;
Δεν το βλέπω αυτό σαν κάτι καινούργιο. Πάντα υπήρχαν άνθρωποι που ένοιωθαν άβολα και αποξενωμένα στο κοινωνικό σύνολο. Δεν πιστεύω ότι αυτό είναι αναγκαστικά προϊόν εξαιρετικής αντίληψης ή ευαισθησίας, πολλοί που έχουν αυτά τα χαρακτηριστικά γίνονται εξαιρετικά αγελαίοι. Πιστεύω ότι κάποιοι άνθρωποι είναι απλά γεννημένοι εσωστρεφείς και κάποιοι εξωστρεφείς. Και πιστεύω ότι επειδή αυτό το μυθιστόρημα έχει τη δυνατότητα να περιγράφει την εσώτερη ζωή κάποιου, αποτελεί ένα καλό όχημα για τη διερεύνηση χαρακτήρων σαν του Τζέϊμς, που κινείται προς τα μέσα.
Η ιστορία σου είναι Νεοϋορκέζικη. Τι πιστεύεις, σαν κάτοικος αυτής της πόλης για την 11η Σεπτεμβρίου; Έχει ενσωματωθεί επαρκώς στη λογοτεχνία; Και πως έχει καταγραφεί, σαν τραύμα, ή τι άλλο;
Πιστεύω ότι η 11η Σεπτεμβρίου ήταν μια τραυματική μέρα που επηρέασε πολλούς ανθρώπους με πολλούς διαφορετικούς τρόπους. Ωστόσο, τραυματικά γεγονότα συμβαίνουν σ΄ όλο τον κόσμο κάθε μέρα. Άλλα πολιτικά και δημόσια και άλλα προσωπικά και ιδιωτικά, και πιστεύω ότι όλα έχουν μια θέση στη λογοτεχνία. Ήθελα να ενσωματώσω την 11η Σεπτεμβρίου σ΄ αυτό το βιβλίο, αλλά μόνο στο βαθμό που αυτό αφορούσε στον Τζέϊμς. Το βλέπω σαν ένα από τα πολλά πράγματα που διαμόρφωσαν την οπτική της ζωής του, όχι σαν ένα μοναδικό και καθοριστικό γεγονός.
Πώς οραματίζεσαι τον Έλληνα αναγνώστη σου; Έχεις άλλες αντιλήψεις ή/και πληροφορίες για τους αναγνώστες σου και τα χαρακτηριστικά τους, σχετικά με την ηλικία τους, το μορφωτικό τους επίπεδο κλπ;
Δεν οραματίζομαι ποτέ τους αναγνώστες μου και δεν πολυσκέφτομαι ποιος με διαβάζει. Για να πω την αλήθεια μου φαίνεται περίεργο που με διαβάζουν. Γράφω για μένα και ευτυχώ πολύ όταν μαθαίνω ότι κάποιος διάβασε τα έργα μου και ότι το ευχαριστήθηκε, αλλά πάντα εκπλήσσομαι. Μου φαίνεται σαν ένα μεγάλο δώρο από τον αναγνώστη και αισθάνομαι ευγνώμων. Αυτό είναι το πρώτο μου βιβλίο που μεταφράζεται στα Ελληνικά και είμαι πολύ χαρούμενος. Επισκέφτηκα τη χώρα σας όταν ήμουν πολύ νέος και έχω πολύ ζωηρές αναμνήσεις, είναι μια όμορφη χώρα – και τι υπέροχοι άνθρωποι...
Υπάρχει μια συγκεκριμένη «διαταραχή» που αφορά στους εφήβους που αρνούνται να ακολουθήσουν/υιοθετήσουν τους προκαθορισμένους ρόλους της κοινωνίας. Το θεωρείς εσύ διαταραχή;
Μερικοί αναγνώστες διέγνωσαν στον Τζέϊμς την διαταραχή που συνήθως ονομάζεται κλινικά Σύνδρομο Auspberger, μια μορφή αυτισμού. Δεν έχω πρόβλημα μ΄ αυτή την άποψη αν και δεν συνέλαβα έτσι τον χαρακτήρα του. Νομίζω ότι οι περισσότεροι άνθρωποι πάσχουν από κάποια μορφή «διαταραχής», αυτό κάνει τους ανθρώπους ενδιαφέροντες και μοναδικούς. Περισσότερο από τη διάγνωση με ενδιαφέρουν οι αποχρώσεις της συμπεριφοράς.
Πιστεύεις ότι η ψυχοθεραπεία –από μόνη της- έχει κάτι να προσφέρει;
Ναι, έχει, αν και όλα εξαρτώνται από τον θεραπευτή και τον ασθενή και την σχέση που αναπτύσσεται μεταξύ τους.
Αναφερόμενοι στο "Φύλακα", τι παραμένει ίδιο από τη δεκαετία του 50; Εκείνη την εποχή η έννοια του «πολιτικώς ορθού» δεν υπήρχε, παρόλα αυτά οι νέοι είχαν μπροστά τους τα ίδια αδιέξοδα. Πώς θα σχολίαζες αυτά το γεγονότα;
Πιστεύω πως η μετάβαση από την εφηβεία στην ενηλικίωση είναι συχνά ύπουλη μ΄έναν τρόπο που διαπερνά τον χρόνο και τον τόπο.
Εκτός από την εμφανή ειρωνεία, πιστεύεις ότι ο πόνος μπορεί αλήθεια να σου βγεί σε καλό;
Πιστεύω πως ό,τι διαμορφώνει τον χαρακτήρα μας και τις ψυχές μας μπορεί να βγει σε καλό, όσο μπορεί να είναι και επιζήμιο. Τα επακόλουθα της ατυχίας και του πόνου μπορεί συχνά να είναι πολύτιμα και να μας κάνουν καλύτερους ανθρώπους, πιο συμπονετικούς.
Ποια είναι η γνώμη σου για τα ιντερνετικά κοινωνικά δίκτυα; Μήπως ενθαρρύνουν την αποξένωση αντί να φέρνουν τους ανθρώπους πιο κοντά; Το βρίσκεις πιθανόν ότι στη διαδικασία κατασκευής μιας εικονικής προσωπικότητας μπορεί να βρει κανείς ποιος ή ποια θέλει πραγματικά να γίνει; Ή μπορεί κανείς να παγιδευτεί στην εικόνα του «ιδανικού του εαυτού»;
Όπως συμβαίνει με όλα τα πράγματα στον κόσμο, υπάρχουν καλές και κακές εκδοχές της κυβερνο-επικοινωνίας. Διευκολύνει την επικοινωνία ανάμεσα στους ανθρώπους, άρα τους φέρνει πιο κοντά, αλλά την ίδια στιγμή μπορεί να αποξενώνει γιατί σε καμιά περίπτωση δεν υποκαθιστά την ομορφιά και τη δηκτικότητα της προσωπικής διάδρασης. Αλλά πιο πολύ απ΄ όλα πιστεύω ότι είναι μάταιο να αντιστέκεται κανείς και να μοιρολογεί για τον τρόπο που η τεχνολογία αλλάζει τη ζωή. Μακάρι οι άνθρωποι να αντάλλασαν επιστολές και να επισκέπτονταν ο ένας τον άλλον όπως συνέβαινε στον 19ο αιώνα, αλλά η αλήθεια είναι ότι ο κόσμος έχει αλλάξει και θα αλλάζει συνέχεια. Η λύση βρίσκεται, πιστεύω στο να είναι κανείς όσο πιο παρών και όσο πιο συνδεδεμένος μπορεί με τη ζωή, κάνοντας την καλύτερη δυνατή χρήση της τεχνολογίας.
Σε πόσες γλώσσες έχει μεταφραστεί το έργο σου;
Τα βιβλία μου μεταφράστηκαν στα Ελληνικά, Κινεζικά, Γιαπωνέζικα, Πορτογαλικά, Ισπανικά, Γαλλικά, Ιταλικά, Γερμανικά, Σουηδικά, Νορβηγικά, Φινλανδικά, Ολλανδικά και Καταλανικά.
Πες μας για κάποια αντίδραση που έλαβες που να θεώρησες απροσδόκητη – με όποιο τρόπο, ευχάριστο ή δυσάρεστο.
Επειδή δεν προσδοκώ καμιά συγκεκριμένη αντίδραση από τους αναγνώστες -ή μάλλον καμιά απολύτως αντίδραση- δεν υπάρχει τίποτα που να ακούω για τα βιβλία που να μου φαίνεται απροσδόκητο, ευχάριστο ή όχι. Κάθε αναγνώστης είναι μια άλλη προσωπικότητα και δεν περιμένω πως τα βιβλία μου θα αρέσουν, θα γίνονται αντιληπτά ή θα εκτιμώνται από τον καθένα. Όταν συμβαίνει, εκπλήσσομαι. Μου αρέσει να ακούω με ποιόν τρόπο ανταποκρίνονται οι άνθρωποι στα βιβλία μου και συχνά βρίσκω ειδικά τις αρνητικές αντιδράσεις πιο ενδιαφέρουσες και διαφωτιστικές από τις θετικές.
Ακούστηκε ότι το "Μια μέρα ο πόνος αυτός θα σου βγει σε καλό" έχει κάποιες χτυπητές κοινές θεματικές με το "Φύλακα στη Σίκαλη". Συνειδητοποίησες ποτέ, όπως συνέβη σε πολλούς αναγνώστες ότι έφερες το "Φύλακα" στο σήμερα; Έχεις φανταστεί ότι μπορεί το μυθιστόρημά σου να ακολουθήσει την ίδια πορεία, να γίνει μια διαχρονική επιτυχία;
Το συνειδητοποίησα κατά τη διάρκεια της γραφής ότι είχε πολλές κοινές θεματικές με το "Φύλακα", σε σημείο μάλιστα να αρχίσω αναρωτιέμαι αν θα έπρεπε να γράψω καν το βιβλίο με την έννοια ότι είχε ήδη γραφτεί στο παρελθόν. Αλλά μετά συνειδητοποίησα ότι δεν είμαι ο Τζ. Ντ. Σάλιντζερ και ότι ό Τζέϊμς δεν είναι ο Χόλντεν, ότι μπορεί να υπάρχουν πολλά βιβλία για προβληματισμένα παιδιά στη Νέας Υόρκης. Τόσο ο Τζέϊμς όσο και ο Χόλντεν είναι κατά κάποιο τρόπο πρόωρα ανεπτυγμένα, υπερευαίσθητα, λευκά, προνομιούχα αγόρια, κάτοικοι της ίδιας πόλης με διαφορά κάτι λιγότερο από αιώνα. Η εκπληκτική δύναμη ενός κλασσικού έργου, σαν το "Φύλακα" ή την "Άννα Καρένινα", είναι ότι ρίχνουν μια τεράστια και μόνιμη σκιά.
Αγάπη άνευ όρων. Πώς την σχολιάζεις; Συμβαίνει αλήθεια μεταξύ των ανθρώπων, ή μήπως την επινοούμε στους δύσκολους καιρούς;
Μ΄αυτή την ερώτηση, αν σωστά την καταλαβαίνω, σκέφτομαι τη σχέση ανάμεσα στον Τζέϊμς και τη γιαγιά του, και πραγματικά πιστεύω πως υπάρχει μια κάποια ομορφιά που έχει να κάνει με τις σχέσεις παππούδων και εγγονιών. Με την απουσία περιορισμών και ευθυνών που προκύπτουν από τη γονεϊκή σχέση, μπορεί να ανθίσει η άνευ όρων αγάπη. Ο Τζέϊμς και η Νανέτ μπορούν και αγαπιούνται επιτυχώς γιατί δεν συνδέονται με τον άμεσο, συχνά βασανιστικό τρόπο που συνδέει γονείς και παιδιά. Απολαμβάνουν όλα τα πλεονεκτήματα και κανένα από τα μειονεκτήματα της οικειότητας.
Είναι το "Μια μέρα…" μια ιστορία για την άνευ όρων αγάπη;
Το "Μια μέρα…" είναι όποια ιστορία πιστεύει ο αναγνώστης ότι είναι. Το πλεονέκτημα και η ομορφιά της ανάγνωσης είναι ότι γίνεται δικό σου και σημαίνει ότι πιστεύεις ότι σημαίνει.
Ο Πήτερ Κάμερον (γενν. 1959) μεγάλωσε στο Νιου Τζέρσι και το Λονδίνο. Σπούδασε αγγλική φιλολογία στο Κολέγιο Hamilton. Από τα μυθιστορήματά του ξεχωρίζουν: The Weekend (FSG, 1994), Andorra (FSG, 1997), The City of Your Final Destination (FSG, 2002) και Someday This Pain Will Be Useful to You (FSG, 2007). Έχει μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες. Εργάστηκε σε μη κερδοσκοπικούς οργανισμούς για την προστασία των χώρων πρασίνου, και για τα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων και των οροθετικών. Έχει διδάξει δημιουργική γραφή στα κολέγια Oberlin, Sarah Lawrence, Columbia και Yale. Σήμερα διδάσκει στο New School. Στα ελληνικά κυκλοφορεί το μυθιστόρημά του "Μια μέρα ο πόνος αυτός θα σου βγει σε καλό", σε μετάφραση Δέσποινας Παπαγιαννοπούλου, από τις Εκδόσεις Κέλευθος. Ενώ από τις 24 Ιουνίου θα προβάλεται στην Ελλάδα η ταινία "Τελευταίος προορισμός" (διανομή Village), που έχει βασιστεί στο μυθιστόρημά του "The City of Your Final Destination", σε σκηνοθεσία Τζέιμς Άιβορι, με πρωταγωνιστές τους Άντονι Χόπκινς, Λώρα Λίνει και Σαρλότ Γκενσμπούρ.
http://www.vakxikon.gr/content/view/553/2798/lang,el/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου