Απόσπασμα από το βιβλίο "Ο ΑΓΓΕΛΟΣ ΤΗΣ ΟΜΙΧΛΗΣ"

Η κοπέλα ανάσανε βαθιά. Πήρε πρώτα το στιλέτο και το έφερε πιο κοντά στα μάτια της. Πάνω στο ιδιαίτερα μικρό χερούλι του διέκρινε ένα αρχικό, που παρόλο που είχε περάσει τόσος καιρός φαινόταν ακόμη ξεκάθαρα. Ένα Β. Το άγγιξε απαλά με τα ακροδάχτυλα της, προτού γυρίσει και πάλι προς το μέρος του νέου.«Αυτό δεν αποδεικνύει απολύτως τίποτα», πρόφερε με στόμφο. «Θα μπορούσε να ήταν κάποιος άλλος. Πολλοί Β έχουν ζήσει κατά καιρούς... Εξάλλου, ποιος σου είπε πως έτσι έγραφαν στο μεσαίωνα.. Τότε ξέρω πως είχαν άλλη γραφή και άλλο τρόπο ομιλίας»... «Άλλη γραφή και άλλη ομιλία; Εντάξει υπήρχαν κάποιες ιδιομορφίες... όμως.. Δεν ήταν και τόση μεγάλη η διαφορά γραφής και ομιλίας τους με αυτή που χρησιμοποιούμε εμείς σήμερα»...«Κι έτσι να είναι όπως λες, που αμφιβάλλω, δεν ξέρουμε καν αν είναι αυθεντικό. Μπορεί να είναι ψεύτικο»...«Όχι, δεν είναι. Είναι πέρα για πέρα γνήσιο. Το πήρε ο Ανδρέας σε ένα αρχαιολόγο φίλο του και το εκτίμησε. Είπε ότι είναι σίγουρα πειρατικό και το χρονολόγησε μάλιστα γύρω στα 1500 μ.Χ, τότε που ζούσε ο Μπαρμπαρόσα. Μαζί και τον χάρτη που κρατάς στα χέρια σου. Ήταν πλάι του, μέσα σε ένα γυάλινο, στρογγυλό μπουκαλάκι». Η Κατερίνα αισθάνθηκε τα χέρια της να τρεμοπαίζουν. Απίθωσε το στιλέτο πάνω σ' ένα βράχο στην άκρη και ξεδίπλωσε το κομμάτι το χαρτί. Ήταν κιτρινισμένο, μισοσκισμένο - η αλήθεια ήταν πως φαινόταν πάρα πολύ παλιό, σίγουρα εκείνης της εποχής απ' ότι μπορούσε να καταλάβει - και είχε πάνω του σχεδιασμένο το νησί της Κρήτης, την άκρη της Πελοποννήσου και κυκλωμένο με σταυρό ένα μέρος μέσα στη θάλασσα κοντά στην Ελαφόνησο.«Ω, Θεέ μου, μπορεί να είναι δυνατό»; τόνισε φωναχτά. «Ένα ναυάγιο του Μπαρμπαρόσα στην Μεσόγειο»;«Και γιατί όχι»; ρώτησε και ο Στέφανος απολύτως φυσικά. «Εξάλλου η Ελαφόνησος είναι γνωστό πως κατά το μεσαίωνα υπήρξε ορμητήριο πειρατών και κουρσάρων, αφού το 'στενό' της αποτελεί ακόμη και σήμερα το κυριότερο πέρασμα πλοίων στην Ανατολική Μεσόγειο με εκατοντάδες διελεύσεις πλοίων μέρα και νύχτα»..«Ναι, αλλά ένα ναυάγιο»...«Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί το αποκλείεις.. Ο Κοκκινογένης είχε εμπλακεί σε μάχες. Ήταν του Οθωμανικού στόλου»..Ανασήκωσε το βλέμμα και τον κοίταξε, ενώ το ψαχούλευε ακόμη. Η φωνή του την έκανε να στραφεί και πάλι προς το μέρος του. «Πρέπει να πάω Κατερίνα. Να πάω να δω αν είναι αλήθεια. Αν το στιλέτο ήταν πράγματι δικό του. Αν είναι εκεί, σ' εκείνο το σημείο το ναυάγιο. Θα έρθεις μαζί μου»;«Τόσο σημαντικό είναι για σένα δηλαδή»;«Το ναυάγιο; Φυσικά.. Εξάλλου η ιστορία του Κοκκινογένη πάντα με γοήτευε».. «Και ο θησαυρός που επιμένεις πως υπάρχει σε αυτό το βυθισμένο καράβι; Αυτός δεν σε γοήτευε καθόλου. Μα τι λέω.. Αφού το είπες κι εσύ νωρίτερα.. Σίγουρα ναι»..Ο νέος ανασηκώθηκε στη θέση του. Ναι, και ο θησαυρός τον ενδιέφερε. Ο θησαυρός που μετέφερε με τη γαλέρα που βυθίστηκε ο Μπαρμπαρόσα, για τον οποίο ο θρύλος έλεγε πως βρισκόταν σ' ένα χρυσό σεντούκι και αποτελείτο από κολιέ με μαργαριτάρια, βραχιόλια, μπριλάντια, σιρίτια, δακτυλίδια με διαμάντια, πολλές... μα πάρα πολλές χρυσές λίρες και... ένα πολύτιμο γαλάζιο ζαφείρι, το οποίο ήθελε να χαρίσει στην μοναδική γυναίκα που αγάπησε στη ζωή του, μα που δεν το έκανε ποτε... Το λόγο βέβαια κανείς δεν τον γνώριζε μα απ’ ότι είχε μελετήσει ο Στέφανος ήταν γιατί η κοπέλα αυτή ήταν ερωτευμένη με ένα νέο και κατέληξε τελικά στην αυτοκτονία όταν ο κουρσάρος σκότωσε τον αγαπημένο της...Ανασήκωσε και πάλι τη ματιά του και την κοίταξε.«Ποιον δεν θα γοήτευε μια τέτοια περίπτωση», ψέλλισε τελικά χαμογελώντας αχνά.«Ναι. Ποιος θα έλεγε όχι σε ένα θησαυρό»..., συμπλήρωσε και η Κατερίνα. «Αν βέβαια πίστευε σε αυτόν, όπως εσύ.. Γιατί εγώ, όπως ξέρεις, δεν πιστεύω.. Ο θρύλος τον αναφέρει Στέφανε. Και οι θρύλοι είναι συνήθως κάποιες εικασίες, ή έστω ιστορίες που φτιάχνουν οι ίδιοι οι άνθρωποι στο μυαλό τους, για να περάσουν την ώρα τους. Δεν είναι ποτέ αλήθεια. Εξάλλου ο ίδιος θρύλος υποστηρίζει, πως το θησαυρό μπορεί να τον έχει κρύψει ο Μπαρμπαρόσα σε ένα άλλο μέρος, σε κάποια θαλάσσια σπηλιά ας πούμε, στα Κουφονήσια ή ακόμη και στους Φούρνους, ένα από τα πιο φημισμένα, όπως γνωρίζεις κι εσύ, ορμητήρια των κουρσάρων».«Και εγώ σου λέω πως δεν υπάρχει καπνός χωρίς φωτιά κορίτσι μου. Έτσι λέγανε κάποτε και για τη γαλέρα που βυθίστηκε. Να όμως που τώρα βρέθηκε το στιλέτο και το χαρτί». «Και η κατάρα που λένε πως πάει σινάφι με τον υποτιθέμενο θησαυρό; Δεν σε τρομάζει καθόλου»;Αυτή τη φορά ο νέος γέλασε τρανταχτά.«Κατάρα.. Έλα τώρα αγάπη μου.. Μην μου πεις ότι αληθινά δεν πιστεύεις στην ύπαρξη του θησαυρού στο καράβι, αλλά συμμερίζεσαι αυτές τις αηδίες... Οι φημολογίες για κατάρες είναι απλές προκαταλήψεις... Λόγια του λαού.. Τίποτ' άλλο»..«Μάλιστα. Πολύ ωραία τα λες καλέ μου... Μην ανησυχείς... Κατάλαβα... Πιστεύεις στο Μπαρμπαρόσα, πιστεύεις στο ναυάγιο, πιστεύεις στο θησαυρό, όμως δεν πιστεύεις στην κατάρα... Μήπως πιστεύεις τελικά σε αυτά που σε συμφέρουν καλέ μου»;Ο τόνος της φωνής της δεν ήταν καθόλου ήπιος πια... Τώρα ήταν έντονος..., εκνευρισμένος..., νευρικός..., Ειρωνικός... Ο νέος έμεινε για μια στιγμή αμίλητος. Η απάντηση του ήταν σταθερή και σίγουρη.«Όχι. Κάνεις λάθος Κατερίνα», είπε ενοχλημένα. «Εξάλλου, εγώ θέλω να πάω εκεί. Να δω, αν όλα αυτά ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα. Αυτό έχει περισσότερο σημασία για μένα... Το ναυάγιο και τίποτα άλλο. Αυτό δεν ήθελες κι εσύ στη ζωή σου; Γι' αυτό δεν έγινες δύτρια; Γι' αυτή την δυνατή περιπέτεια, την ανακάλυψη ναυαγίων και τις βουτιές σε άγνωστα νερά; Θα έρθεις λοιπόν μαζί μου ή όχι»;Η κοπέλα δίστασε. Στην αρχή σκέφτηκε να αρνηθεί. Να πει, πως οι γονείς της δεν θα την άφηναν ποτέ να φύγει μαζί του..., να πει πως είχε άλλη δουλειά, πως ήταν απασχολημένη, μα ήξερε πως με τον Στέφανο κάτι τέτοια δεν έπιαναν τόπο... Και γι' αυτό ακριβώς το λόγο έγνεψε καταφατικά το κεφάλι....«Και βέβαια θα έρθω μαζί σου»,σημείωσε απαλά.. «Και θα σε βοηθήσω μάλιστα όσο μπορώ στις καταδύσεις για την ανεύρεση του καραβιού».Η απάντηση της ήταν θετική, μα η ίδια δεν ήταν διόλου σίγουρη ότι έπρεπε να τον ακολουθήσει. Μια, σχεδόν, ψιθυριστή φωνή που της έλεγε να τρέξει μακριά φτερούγιζε στο στέρνο της και την αναστάτωνε. Σφάλισε όμως τα αυτιά κι έκανε πως δεν άκουγε. Αχ, πόσο τα σφάλισε. Μα την άλλη μέρα το πρωί, μόλις ξύπνησε και άνοιξε νωχελικά τα μάτια, την άκουγε ακόμα... 

http://mariaprodromouwriter.blogspot.com/