Νο 1. ΚΑΙ Ο ΝΙΚΗΤΗΣ ΤΟΥ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΥ
Το χέρι που κουνάει τη βροχή
Η διάτρητη κατάσταση της βροχής
καπνούς στο στόμα αφήνει
όχι νερό
τα κτήνη με τις ομπρέλες περιφέρουν
τις αρχαίες τρύπες της πόλης
πάνω κάτω και πλαγίως
για να τελειώσει κάποτε
η αγοροπωλησία
να πουληθεί το σκοτάδι
και πάλι από την αρχή
αυτή η τρομερή ώρα που ο ουρανός δαγκώνεται
χύνοντας
ξεχύνοντας
αφηνιασμένος μαραζώνει
φτύνει τα κόκαλα
από τις ράχες των
σύννεφων
κι ύστερα
ζαλισμένος από την περίεργη ανθοφορία των ανθρώπων
(μα, όλοι φορούν καπέλο, φορούν πρόσωπα και χέρια και ιστούς ονείρων)
γλιστρά απαλά σε ένα απλωμένο χέρι
ένα τόσο δα χέρι
που αιμορραγεί
από την πρόστυχη βροχή
ΡΑΟΥΛ Κ ( Διονύσης Μαρίνος )
Η διάτρητη κατάσταση της βροχής
καπνούς στο στόμα αφήνει
όχι νερό
τα κτήνη με τις ομπρέλες περιφέρουν
τις αρχαίες τρύπες της πόλης
πάνω κάτω και πλαγίως
για να τελειώσει κάποτε
η αγοροπωλησία
να πουληθεί το σκοτάδι
και πάλι από την αρχή
αυτή η τρομερή ώρα που ο ουρανός δαγκώνεται
χύνοντας
ξεχύνοντας
αφηνιασμένος μαραζώνει
φτύνει τα κόκαλα
από τις ράχες των
σύννεφων
κι ύστερα
ζαλισμένος από την περίεργη ανθοφορία των ανθρώπων
(μα, όλοι φορούν καπέλο, φορούν πρόσωπα και χέρια και ιστούς ονείρων)
γλιστρά απαλά σε ένα απλωμένο χέρι
ένα τόσο δα χέρι
που αιμορραγεί
από την πρόστυχη βροχή
ΡΑΟΥΛ Κ ( Διονύσης Μαρίνος )
Νο 2. Στην τελική κατάταξη
Υφαίνω
Υφαίνω στίχους
για να χρωματίζω την ώρα
μακριά σου.
Όπως την Πηνελόπη
που αδημονούσε να δει
τον Οδυσσέα.
Προσμονή υφαίνοντας.
Υπομονή εμμένοντας
στο χρώμα των ματιών σου.
Από αυτά παίρνω και δημιουργώ
στον αργαλειό της ψυχής μου.
Μικρά νήματα οι λέξεις σου
απαιτούν επιδεξιότητα
από τα χέρια μου για να μην σπάσουν
και κοπεί η δημιουργία στα δυο.
Απαλό άγγιγμα
με την άκρη των δακτύλων.
Προσεκτικά. Προστατευτικά.
Ιστοί αράχνης
αυτά που σε πονάνε.
Ρίχνω σταγόνες
από το πάθος μου,
να εντοπίσω που βρίσκονται
κι αυτές υδατοδρομούν πάνω τους.
Αντινόη
Υφαίνω στίχους
πάνω στους ιστούς που ασημίζουν.
Πολλά σε θυμίζουν...
Υφαίνω φιλιά
τα ράβω πάνω στους ιστούς σου
για να φύγει ο πόνος
που σαν ικέτης επιθυμεί να παραμείνει.
Δέσποινα Κονταξή
Υφαίνω στίχους
για να χρωματίζω την ώρα
μακριά σου.
Όπως την Πηνελόπη
που αδημονούσε να δει
τον Οδυσσέα.
Προσμονή υφαίνοντας.
Υπομονή εμμένοντας
στο χρώμα των ματιών σου.
Από αυτά παίρνω και δημιουργώ
στον αργαλειό της ψυχής μου.
Μικρά νήματα οι λέξεις σου
απαιτούν επιδεξιότητα
από τα χέρια μου για να μην σπάσουν
και κοπεί η δημιουργία στα δυο.
Απαλό άγγιγμα
με την άκρη των δακτύλων.
Προσεκτικά. Προστατευτικά.
Ιστοί αράχνης
αυτά που σε πονάνε.
Ρίχνω σταγόνες
από το πάθος μου,
να εντοπίσω που βρίσκονται
κι αυτές υδατοδρομούν πάνω τους.
Αντινόη
Υφαίνω στίχους
πάνω στους ιστούς που ασημίζουν.
Πολλά σε θυμίζουν...
Υφαίνω φιλιά
τα ράβω πάνω στους ιστούς σου
για να φύγει ο πόνος
που σαν ικέτης επιθυμεί να παραμείνει.
Δέσποινα Κονταξή
Νο 3. Στην τελική κατάταξη
ΑΝ ΜΕ ΡΩΤΑΤΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ
Λένε πως καταφύγιο μεγάλο είναι η ποίηση
Μα εγώ θαρρώ ξεδιάντροπο γυμνό κορμί
Φωνή στην έρημο γεμάτη οίηση
Μια πόρνη ένοχη που δίψασε για προσευχή.
Γύρω η άνοιξη γελά, πικρά με κοροϊδεύει
Ο έρωτας προσπέρασε και τη συνήθεια φέρνει
Μα η ποίηση η πονηρή αλλού με ταξιδεύει
Και ηδονές φανταστικές του νου μου ανασταίνει.
Λόγια γλυκά μεθυστικά στ' αυτί μου ψιθυρίζει
Μου ανοίγει πύλες να διαβώ, θάλασσες να περάσω
Μα όταν τις κρύβω μυστικά σελίδες μου ξεσκίζει
Το πρώτο βήμα είναι αυτό, ντροπές να ξεπεράσω.
Με άλλες σκέψεις ξεκινώ με άλλες καταλήγω
Και η μοναξιά αφόρητη μα αναγκαία φίλη
Τη σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού αντάμωνα για λίγο
Όταν στις λέξεις έπλεκα το πνέμα με την ύλη.
Και όταν εκείνη με' βγαζε γυμνή σε ανθρώπου μάτια
Για το έργο της περήφανη σε λίκνισμα όλο χάρη
Πόσο ποθούσα τα χαρτιά να έκαμα κομμάτια
Μα κρίμα τέτοια πρόκληση κανείς να αναβάλλει.
"ΑΡΓΟΥΕΝ"
Λένε πως καταφύγιο μεγάλο είναι η ποίηση
Μα εγώ θαρρώ ξεδιάντροπο γυμνό κορμί
Φωνή στην έρημο γεμάτη οίηση
Μια πόρνη ένοχη που δίψασε για προσευχή.
Γύρω η άνοιξη γελά, πικρά με κοροϊδεύει
Ο έρωτας προσπέρασε και τη συνήθεια φέρνει
Μα η ποίηση η πονηρή αλλού με ταξιδεύει
Και ηδονές φανταστικές του νου μου ανασταίνει.
Λόγια γλυκά μεθυστικά στ' αυτί μου ψιθυρίζει
Μου ανοίγει πύλες να διαβώ, θάλασσες να περάσω
Μα όταν τις κρύβω μυστικά σελίδες μου ξεσκίζει
Το πρώτο βήμα είναι αυτό, ντροπές να ξεπεράσω.
Με άλλες σκέψεις ξεκινώ με άλλες καταλήγω
Και η μοναξιά αφόρητη μα αναγκαία φίλη
Τη σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού αντάμωνα για λίγο
Όταν στις λέξεις έπλεκα το πνέμα με την ύλη.
Και όταν εκείνη με' βγαζε γυμνή σε ανθρώπου μάτια
Για το έργο της περήφανη σε λίκνισμα όλο χάρη
Πόσο ποθούσα τα χαρτιά να έκαμα κομμάτια
Μα κρίμα τέτοια πρόκληση κανείς να αναβάλλει.
"ΑΡΓΟΥΕΝ"
Νο 4. Στην τελική κατάταξη
ΑΚΙΝΗΤΟ ΣΩΜΑ
Γη των υποσχέσεων ακίνητο σώμα
μες το φως γεμίζεις την ψυχή μου
κοιμισμένα χρώματα βασιλικά αρώματα
στην φλέβα φυλάς, μικρή μου πόλη
Στην πορφύρα της νιότης σε γνώρισα διαβάτη
στα παλιά σπίτια στα ανοιχτά παράθυρα
στις λέξεις που την ψυχή και την σιωπή
βαραίνουν, στην βαθιά αναμέτρηση
Ο Ήλιος αλλάζει συνέχεια γωνία
κι όλο στα πέρατα του κόσμου ταξιδεύει
Αθωότητα και ενοχή σε ένα θαύμα
να με φιλάς ,να με ξυπνάς να με κοιμίζεις
Εμαθα να διαβάζω με τον λογισμό
μπροστά μου απλώνεται η πόλη
στον ίσιο δρόμο δένδρα ταιριασμένα
στις άκρες των ματιών παγιδευμένα
Τα χρόνια τρυφεροί βλαστοί που ξεριζώθηκαν
λιώνει το στήθος την καρδιά μου
οι φίλοι ξεχάστηκαν σε ταραγμένες πόλεις
λευκό αστέρι έγινα και ταξιδεύω
Μα ,κάποιος θυμάται …κάποιος λαχταρά
ουράνια δαχτυλίδια από τα ίδια δάκρυα από
τα ίδια φιλιά παλιά και νέα
ο αγέρας φέρνει το φως, του νου τα άνθη
…….. ξημερώνει μια νέα μέρα
Ευτυχία
μες το φως γεμίζεις την ψυχή μου
κοιμισμένα χρώματα βασιλικά αρώματα
στην φλέβα φυλάς, μικρή μου πόλη
Στην πορφύρα της νιότης σε γνώρισα διαβάτη
στα παλιά σπίτια στα ανοιχτά παράθυρα
στις λέξεις που την ψυχή και την σιωπή
βαραίνουν, στην βαθιά αναμέτρηση
Ο Ήλιος αλλάζει συνέχεια γωνία
κι όλο στα πέρατα του κόσμου ταξιδεύει
Αθωότητα και ενοχή σε ένα θαύμα
να με φιλάς ,να με ξυπνάς να με κοιμίζεις
Εμαθα να διαβάζω με τον λογισμό
μπροστά μου απλώνεται η πόλη
στον ίσιο δρόμο δένδρα ταιριασμένα
στις άκρες των ματιών παγιδευμένα
Τα χρόνια τρυφεροί βλαστοί που ξεριζώθηκαν
λιώνει το στήθος την καρδιά μου
οι φίλοι ξεχάστηκαν σε ταραγμένες πόλεις
λευκό αστέρι έγινα και ταξιδεύω
Μα ,κάποιος θυμάται …κάποιος λαχταρά
ουράνια δαχτυλίδια από τα ίδια δάκρυα από
τα ίδια φιλιά παλιά και νέα
ο αγέρας φέρνει το φως, του νου τα άνθη
…….. ξημερώνει μια νέα μέρα
Ευτυχία
Νο 5. Στην τελική κατάταξη.
Ρωμαίος και Ιουλλιέτα
-Όταν ο Σαίξπηρ έμαθε
να αγαπά μας έδωσε
το ‘’Ρωμαίος και την Ιουλλιέτα΄΄
έργο ψυχής εφηβικής
-Κάνετε λάθος αγαπητέ
Το έργο αυτό είναι όψιμο
όταν ο ποιητής κοίταξε γύρω του
και δεν είδε τίποτα
,όταν κοίταξε μέσα του και
είδε τα πάντα
-Κάνετε λάθος και οι δύο
Ο Ρωμαίος και η Ιουλλιέτα εφεύραν τον Σαίξπηρ
δεν είναι πρόσωπα αγάπης
αλλά ζεστά σάρκινα πλάσματα
φτιαγμένα μέσα από πολιτικές συζητήσεις
με τα παιδιά των πορνείων
μέσα από ποτά κερασμένα
με μια δόση λύπησης
και συγκαταβατικότητας
με φθηνά τσιγάρα που τα πωλούν χύμα
Κι ο Σαίξπηρ, για ευχαριστώ ,
έκανε το Ρωμαίο Κολοσσό
πάνω από τα εργοστάσια του Μπίρμινχαμ
,για να καλημερίζει τους εργάτες και να τους ψυχώνει
και την Ιουλλιέτα αστερισμό
για να μάθουμε όλοι να αγαπάμε
Ν.Γ.
-Όταν ο Σαίξπηρ έμαθε
να αγαπά μας έδωσε
το ‘’Ρωμαίος και την Ιουλλιέτα΄΄
έργο ψυχής εφηβικής
-Κάνετε λάθος αγαπητέ
Το έργο αυτό είναι όψιμο
όταν ο ποιητής κοίταξε γύρω του
και δεν είδε τίποτα
,όταν κοίταξε μέσα του και
είδε τα πάντα
-Κάνετε λάθος και οι δύο
Ο Ρωμαίος και η Ιουλλιέτα εφεύραν τον Σαίξπηρ
δεν είναι πρόσωπα αγάπης
αλλά ζεστά σάρκινα πλάσματα
φτιαγμένα μέσα από πολιτικές συζητήσεις
με τα παιδιά των πορνείων
μέσα από ποτά κερασμένα
με μια δόση λύπησης
και συγκαταβατικότητας
με φθηνά τσιγάρα που τα πωλούν χύμα
Κι ο Σαίξπηρ, για ευχαριστώ ,
έκανε το Ρωμαίο Κολοσσό
πάνω από τα εργοστάσια του Μπίρμινχαμ
,για να καλημερίζει τους εργάτες και να τους ψυχώνει
και την Ιουλλιέτα αστερισμό
για να μάθουμε όλοι να αγαπάμε
Ν.Γ.
Πηγή:
http://logotexnikesanafores.blogspot.com/2010/12/logoclubgr.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου