
Πλάι σ’ αυτό ένα δοκίμιο του Βίκτωρα Ιβάνοβιτς για το Χαμένο Πρωινό που κράτησε για άλλους μισό αιώνα και για άλλους 72 χρόνια, όπου ζητούμενο ολόκληρης της ζωής των ανθρώπων ήταν η έξοδος από την εφιαλτική «εξώπολη». Τη ζοφερή εικόνα συμπληρώνει ένα ποίημα του Ζμπίγκνιεβ Χέρμπερτ για τις ευγενείς ιδέες που καθοδηγούσαν την «επαναστατική πρωτοπορία» («ήθελα να δώσω ένα και μόνο σχήμα στην αηδιαστικά ποικιλόμορφη ανθρωπότητα…»). Αλλά ένα κείμενο του Άνταμ Μίχνικ για τον Αντρέι Ζαχάροφ καταλήγει με μερικές αισιόδοξες λέξεις του Κολακόφσκι: «Καμιά νίκη δεν είναι αμετάκλητη, καμιά ήττα δεν είναι οριστική. Αυτό είναι που κάνει τη ζωή να αξίζει να τη ζεις».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου