Παρουσίαση

Η Μαρίνα Αποστόλου γεννήθηκε το 1981 στην Αθήνα. Είναι εκπαιδευτικός. Έχει εκδώσει δύο ποιητικές συλλογές ''Θα περπατήσουμε μαζί'' και ''Νοτιάς'' το 2010 και 2011 αντίστοιχα. Και τα δύο βιβλία προέρχονται απ' τις εκδόσεις Οσελότος. Κείμενά της, πεζά και ποιήματα έχουν δημοσιευτεί στο περιοδικό Δέκατα αλλά και στο διαδίκτυο www.peri-grafis.com, www.lexima.gr, www.vakxikon.gr,  www.trenopoiisis.blogspot.com και αλλού. Διατηρεί το ιστολόγιο www.logotexnikosteki.blogspot.com

Τη μέρα που τον κάματο θα νιώσεις

Τη μέρα που τον κάματο θα νιώσεις

τον κάματο της ψυχής και θα ενδώσεις

τη μέρα εκείνη το παρελθόν σου μη σκεφτείς

και την απόφασή σου μη τη μετανοιώσεις

καρπός κι απόσταγμα θα είναι εμπειριών και αποφάσεων

διέξοδος και λύση των άσχημών σου καταστάσεων

Σα νιώσεις την ψυχή σου κουρασμένη

άλλο μην της αντισταθείς

μην την καταπιέσεις παραπάνω και την ελευθερία μην της αρνηθείς

Μη σε φοβίζει η φυγή, η αλλαγή, η νέα αρχή

μη σε τρομάζει αυτή η τροπή, γύρνα την πλάτη στη μάταιη επιμονή

Τη μέρα που τον κάματο θα νιώσεις

είναι η ώρα που όποιον σε πλήγωσε θα αποστομώσεις

το ανάστημά σου πάλι θα υψώσεις

το νέο σου εαυτό περιχαρής θα ανταμώσεις.

----------------------------------------------------------------

Η ΧΩΜΑΤΕΡΗ

Άραγε θυμάσαι; Μπορείς να ανατρέξεις στο πριν;

Σου είναι δυνατό να σκάψεις στης ζωής σου τη χωματερή;

Εκεί που ναι στοιβαγμένα τα όνειρά σου, οι πρώτοι σου στόχοι

Τολμάς να βάλεις τα χέρια σου μέσα στα σκουπίδια;

Αντέχει η μύτη σου την μπόχα απ’ τις απαίσιες οσμές;

Έχεις το κουράγιο να ψάξεις μέσα στους λόφους των αχρήστων;

Διαθέτεις την ψυχή να αναζητήσεις όσα πρόδωσες τη μέρα που συμβιβάστηκες;

Τη μέρα που το απορριματοφόρο ξεμάκραινε παίρνοντας βίαια μαζί του ό,τι πόθησες μέσα απ’ την καρδιά σου...

Τότε που έσκυβες το κεφάλι και πίσω δεν κοιτούσες...

Κι αν φτάσεις στη χωματερή και μέσα μπεις χωρίς να σιχαθείς,

είσαι ακόμα σε θέση να ψάξεις ό,τι ξεφορτώθηκες;

Έχεις τα κότσια να διακρίνεις έστω και μικρά κομματάκια, απομεινάρια της αφετηρίας των νεανικών σου σχεδίων;

Να τα συλλέξεις προσεχτικά μ’ ευλάβεια και να τα συνθέσεις απ’ την αρχή καμαρώνοντάς τα και δακρύζοντας από συγκίνηση και περηφάνεια.

Κι ας είναι λίγα, πολύ λίγα, ας είναι έστω ψήγματα της περιόδου εκείνης που ήσουν λουλούδι, που δεν είχες αγκάθια όπως τώρα. Και να τα συντηρήσεις, να τα εμπλουτίσεις, να τα ενδυναμώσεις.

Αλλοιωμένα απ’ τον ήλιο, τον αέρα, τη βροχή, τα τρωκτικά και τα έντομα κι όμως να περισώσεις ό,τι περισώζεται. Να κάνεις αυτό που άλλοι με το μυαλό κλειδωμένο θα δε πράξουν ποτέ.

Προλαβαίνεις να μαζέψεις απ’ τον απόλυτο οριστικό όλεθρο ακόμα και μερικά αντικείμενα της εποχής που ήσουν ο εαυτός σου. Που ίσως έπαιξες κι έχασες κι έκανες στροφή εκατόν ογδόντα μοιρών. Έχεις το χρόνο την ύστατη στιγμή για μια δεύτερη ευκαιρία.