Το δάκρυ του κρίνου κυκλοφορεί εδώ και ένα χρόνο. Θυμάμαι τους ενδοιασμούς που είχα στην αρχή, φοβούμενη τη συναισθηματική φόρτιση που έβλεπα στις σελίδες του. Η συγκίνηση που έδινε ήταν δυνατή πρώτα για μένα κι ας γνώριζα ότι η υπόθεση ήταν καθαρά αποτέλεσμα μυθοπλασίας. Αναρωτιόμουν αν είχα το διακαίωμα να ταράξω την ψυχική ηρεμία των αναγνωστών. Η συνέχεια με διέψευσε. Το βιβλίο βρίσκεται στη δέκατη έκδοση και εκατοντάδες αναγνώστες μέσα από email, το Facebook, τη σελίδα του βιβλίου στον εκδοτικό οίκο, επιστολές, τηλεφωνήματα (ακόμα και στο τηλέφωνο της υπηρεσίας μου απευθύνθηκαν για να με βρουν) θέλησαν να επικοινωνήσουν μαζί μου για να με συγχαρούν. Αυτό και μόνο είναι η δικαίωση η δική μου. Τους ευχαριστώ όλους για μια φορά ακόμα. Μου δίνουν δύναμη να συνεχίσω. Τα κείμενα που πήρα ήταν απίστευτα.
Σήμερα το πρωί η Μαρία Κανελάκη, άγνωστη μέχρι τώρα σε μένα έβαλε στο facebook τους παρακάτω στίχους. Δε στέκομαι στην τεχνική τους, δεν είμαι ικανή να την κρίνω. Εκείνο που με συγκίνησε είναι το γεγονός πώς το βιβλίο μου άγγιξε την ψυχή της και την έκανε να αφιερώσει χρόνο για αυτό, να γίνει δημιουργική. Την ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου και τη βεβαιώνω ότι ενέργειες σαν τη δική της είναι που με κάνουν να βλέπω με ακόμα μεγαλύτερη ευθύνη αυτό που κάνω.
"T ο δακρυ του κρινου"... σου δίνει συγκινησεις!!!
Ο σο κι αν εισαι δυνατος...σίγουρα θα δακρυσεις!!!
Δ άκρυα που παγώσανε... μαργαριτάρια μοιαζουν !!!
Α φησαν ομως μια πληγη...και την καρδια σπαράζουν!!!
Κ άποτε βρήκαν τη χαρα "τα μάτια" της Μερόπης...
Ρ όδινη έμοιαζε η ζωη... "αγάπη" ολο το βιος της!!!
Υ στερα ο ηλιος εσβησε...και ηρθε το σκοταδι...
Τ ι κι αν ξημέρωνε παντού??? για "κεινη" ηταν βράδυ!!!
Ο Μέμος την αγάπησε και στάθηκε κοντά της....
Υ πέφερε σαν έβλεπε "πως σπάραζε" η καρδιά της!!!!
Κ άποτε βρεθηκαν μαζι ο Αντώνης και η Μένη.....
Ρ ώτουσαν ...κι απορούσανε ..."άραγε..τι μας δένει"?
Ι σορροπούσαν σε σκοινί που έμοιαζε τεντωμένο....
Ν α 'ν' άραγε η απάντηση ...ίσως.."το πεπρωμένο"???
Ο μως κι αν άργησε να'ρθει...η ανατολή του ήλιου....
Υ πέγραψε τη λύτρωση... " ΤΟ ΔΑΚΡΥ ΕΝΟΣ ΚΡΙΝΟΥ"!!!!
Σήμερα το πρωί η Μαρία Κανελάκη, άγνωστη μέχρι τώρα σε μένα έβαλε στο facebook τους παρακάτω στίχους. Δε στέκομαι στην τεχνική τους, δεν είμαι ικανή να την κρίνω. Εκείνο που με συγκίνησε είναι το γεγονός πώς το βιβλίο μου άγγιξε την ψυχή της και την έκανε να αφιερώσει χρόνο για αυτό, να γίνει δημιουργική. Την ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου και τη βεβαιώνω ότι ενέργειες σαν τη δική της είναι που με κάνουν να βλέπω με ακόμα μεγαλύτερη ευθύνη αυτό που κάνω.
"T ο δακρυ του κρινου"... σου δίνει συγκινησεις!!!
Ο σο κι αν εισαι δυνατος...σίγουρα θα δακρυσεις!!!
Δ άκρυα που παγώσανε... μαργαριτάρια μοιαζουν !!!
Α φησαν ομως μια πληγη...και την καρδια σπαράζουν!!!
Κ άποτε βρήκαν τη χαρα "τα μάτια" της Μερόπης...
Ρ όδινη έμοιαζε η ζωη... "αγάπη" ολο το βιος της!!!
Υ στερα ο ηλιος εσβησε...και ηρθε το σκοταδι...
Τ ι κι αν ξημέρωνε παντού??? για "κεινη" ηταν βράδυ!!!
Ο Μέμος την αγάπησε και στάθηκε κοντά της....
Υ πέφερε σαν έβλεπε "πως σπάραζε" η καρδιά της!!!!
Κ άποτε βρεθηκαν μαζι ο Αντώνης και η Μένη.....
Ρ ώτουσαν ...κι απορούσανε ..."άραγε..τι μας δένει"?
Ι σορροπούσαν σε σκοινί που έμοιαζε τεντωμένο....
Ν α 'ν' άραγε η απάντηση ...ίσως.."το πεπρωμένο"???
Ο μως κι αν άργησε να'ρθει...η ανατολή του ήλιου....
Υ πέγραψε τη λύτρωση... " ΤΟ ΔΑΚΡΥ ΕΝΟΣ ΚΡΙΝΟΥ"!!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου