Το αξίζεις… Γιατί όλοι μεγαλώνουμε
Δήμητρα Γεωργίου
εκδ Τετράγωνο
Ένα βιβλίο που όπως λέει και ο τίτλος του το αξίζει! Είναι πρωτότυπο, ισορροπημένο, ευανάγνωστο, απλό, καθαρό, τρέχει σαν νεράκι. Θα διαβαστεί και σε άλλους καιρούς. Διακρίνεται από αυθεντικότητα και πολλά ακόμη δυνατά στοιχεία: αληθοφάνεια, λογοτεχνική επάρκεια, ελαφράδα στο θέμα (με την καλή έννοια), ωραία απόδοση καθημερινών σκηνών, πολύ επιτυχημένες αναδρομές, γλυκιά μελαγχολία, χιούμορ, καλές αποδόσεις χαρακτήρων, μεγάλη ευαισθησία προσέγγισης και των απλούστερων ζητημάτων και έξυπνους διαλόγους.
- «Σ’ ευχαριστώ, Θεέ μου…»
Ένα λαχείο ήταν ότι έπρεπε. Τώρα μπορεί να φτιάξει ένα περιοδικό όπως το ονειρευόταν. Μα τώρα, στα… γεράματα; Ναι, γιατί όχι! Γιατί όλοι ασχολούνται με τα… νεανικά κοινά των 18-44;
- «Τίποτα για μας. Γιατί; Ο περιοδικός Τύπος αγνοεί τους 45 και άνω. Λες και η χώρα κατοικείται μόνον από νέους, κι οι υπόλοιποι έχουν αποδημήσει εις Κύριον… Μη χειρότερα!»
Παλιότερα χρειάστηκε να θυσιάσει την προσωπική της ευτυχία αλλά τώρα ήρθε η στιγμή να ευχαριστηθεί. Ν’ ανταμειφθεί για τις ιδέες της. Τι έχει να χάσει; Γιατί να φοβηθεί; Για το τι θα πουν τα παιδιά της; Όσο η τύχη τής χαμογελά, οι επιλογές της δικαιώνονται και η φαντασίωση έγινε πραγματικότητα. Ήρθε η στιγμή να γελάσει και να ευχαριστηθεί. Το περιοδικό κυκλοφορεί και πάει πολύ καλά. Μήπως τελικά η ζωή δεν είναι μόνο για τους νέους;
Η μικρή οικογενειακή επιχείρηση πηγαίνει περίφημα. Όμως, ένα δίλημμα καραδοκεί. Το «όχι» κάμπτεται από παλιά «πρέπει», που απειλούν να ανατρέψουν τα πάντα, να ξεπουλήσουν τους κόπους της. Ένας ισχυρός επίδοξος αγοραστής δεν μπαίνει απλώς στα χωράφια της, αλλά στην ίδια την οικογένειά της. Άραγε, προς το τέλος της διαδρομής, θα χρειαστεί να θυσιάσει όλα όσα είχε ονειρευτεί;
Όλα τα τακτοποιεί με τον τρόπο της, αλλά πού να φανταστεί ότι θα της δοθεί και άλλη μία ευκαιρία και στον έρωτα…
Η Δήμητρα Γεωργίου γεννήθηκε στην Αθήνα, σε μια οικογένεια που περίσσευε η αγάπη.
Πήγε Δημοτικό και Γυμνάσιο στη γειτονιά της στη Δάφνη και από τότε που θυμάται τον εαυτό της άκουγε ραδιόφωνο και ιδιαίτερα « Το θέατρο της Τετάρτης» και «Το θέατρο στο μικρόφωνο» του Αχιλλέα Μαμάκη.
Εργάστηκε σαν Διοικητικός Υπάλληλος στο Νοσοκομείο Ευαγγελισμός και εκεί από πολύ νωρίς έμαθε πώς να αγαπάει τους ανθρώπους.
Σήμερα είναι χωρισμένη. Έχει δύο γιους, τρία εγγόνια, αλλά ελπίζει και σε άλλα. Από το 2005 ζει μόνιμα στην Πάτρα που την είχε ερωτευθεί από τα 11 της. Το να γράφει, είναι για κείνη αγαπημένη δουλειά ψυχής! Αυτό είναι το πρώτο της μυθιστόρημα.
εκδ Τετράγωνο
Ένα βιβλίο που όπως λέει και ο τίτλος του το αξίζει! Είναι πρωτότυπο, ισορροπημένο, ευανάγνωστο, απλό, καθαρό, τρέχει σαν νεράκι. Θα διαβαστεί και σε άλλους καιρούς. Διακρίνεται από αυθεντικότητα και πολλά ακόμη δυνατά στοιχεία: αληθοφάνεια, λογοτεχνική επάρκεια, ελαφράδα στο θέμα (με την καλή έννοια), ωραία απόδοση καθημερινών σκηνών, πολύ επιτυχημένες αναδρομές, γλυκιά μελαγχολία, χιούμορ, καλές αποδόσεις χαρακτήρων, μεγάλη ευαισθησία προσέγγισης και των απλούστερων ζητημάτων και έξυπνους διαλόγους.
- «Σ’ ευχαριστώ, Θεέ μου…»
Ένα λαχείο ήταν ότι έπρεπε. Τώρα μπορεί να φτιάξει ένα περιοδικό όπως το ονειρευόταν. Μα τώρα, στα… γεράματα; Ναι, γιατί όχι! Γιατί όλοι ασχολούνται με τα… νεανικά κοινά των 18-44;
- «Τίποτα για μας. Γιατί; Ο περιοδικός Τύπος αγνοεί τους 45 και άνω. Λες και η χώρα κατοικείται μόνον από νέους, κι οι υπόλοιποι έχουν αποδημήσει εις Κύριον… Μη χειρότερα!»
Παλιότερα χρειάστηκε να θυσιάσει την προσωπική της ευτυχία αλλά τώρα ήρθε η στιγμή να ευχαριστηθεί. Ν’ ανταμειφθεί για τις ιδέες της. Τι έχει να χάσει; Γιατί να φοβηθεί; Για το τι θα πουν τα παιδιά της; Όσο η τύχη τής χαμογελά, οι επιλογές της δικαιώνονται και η φαντασίωση έγινε πραγματικότητα. Ήρθε η στιγμή να γελάσει και να ευχαριστηθεί. Το περιοδικό κυκλοφορεί και πάει πολύ καλά. Μήπως τελικά η ζωή δεν είναι μόνο για τους νέους;
Η μικρή οικογενειακή επιχείρηση πηγαίνει περίφημα. Όμως, ένα δίλημμα καραδοκεί. Το «όχι» κάμπτεται από παλιά «πρέπει», που απειλούν να ανατρέψουν τα πάντα, να ξεπουλήσουν τους κόπους της. Ένας ισχυρός επίδοξος αγοραστής δεν μπαίνει απλώς στα χωράφια της, αλλά στην ίδια την οικογένειά της. Άραγε, προς το τέλος της διαδρομής, θα χρειαστεί να θυσιάσει όλα όσα είχε ονειρευτεί;
Όλα τα τακτοποιεί με τον τρόπο της, αλλά πού να φανταστεί ότι θα της δοθεί και άλλη μία ευκαιρία και στον έρωτα…
Η Δήμητρα Γεωργίου γεννήθηκε στην Αθήνα, σε μια οικογένεια που περίσσευε η αγάπη.
Πήγε Δημοτικό και Γυμνάσιο στη γειτονιά της στη Δάφνη και από τότε που θυμάται τον εαυτό της άκουγε ραδιόφωνο και ιδιαίτερα « Το θέατρο της Τετάρτης» και «Το θέατρο στο μικρόφωνο» του Αχιλλέα Μαμάκη.
Εργάστηκε σαν Διοικητικός Υπάλληλος στο Νοσοκομείο Ευαγγελισμός και εκεί από πολύ νωρίς έμαθε πώς να αγαπάει τους ανθρώπους.
Σήμερα είναι χωρισμένη. Έχει δύο γιους, τρία εγγόνια, αλλά ελπίζει και σε άλλα. Από το 2005 ζει μόνιμα στην Πάτρα που την είχε ερωτευθεί από τα 11 της. Το να γράφει, είναι για κείνη αγαπημένη δουλειά ψυχής! Αυτό είναι το πρώτο της μυθιστόρημα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου