Λες πράγματα που δεν στέκουν στα άτομα που αγαπάς

Όνειρα δίχως ουρανό

Κατερίνα Σωπύλη - Μπουγαζιανού
εκδ Βιβλιοπωλείο Αναζητήσεις

Είναι αλήθεια ότι η μοίρα παίζει περίεργα παιχνίδια. είναι αλήθεια, ότι σου φέρνει στο δρόμο σου ανθρώπους και καταστάσεις που δεν περιμένεις. Κάποτε πίστευα ότι την μοίρα την φτιάχνεις μόνος σου…
Μετά όμως από το περσινό καλοκαίρι κατάλαβα πως ότι είναι να γίνει θα γίνει. Ακολουθείς τον δρόμο που σου δείχνει χωρίς να σκεφτείς, σαν το μονοπάτι που είναι χαραγμένο και σε περιμένει να το διαβείς.
Σαν να περιμένει μόνο εσένα, κοιτάς πίσω και δεν βλέπεις τίποτα, μόνο τη διαδρομή βλέπεις… τη διαδρομή με σκοπό να ζήσεις το ταξίδι που σου προσφέρει απλόχερα. Δεν φοβάσαι αν θα πληγωθείς, αν θα ταπεινωθείς ,το μόνο που σε ενδιαφέρει είναι να ζήσεις ίσως ακόμα και τη ζωή που δεν έζησες. Να κάνεις πράγματα που ποτέ μέχρι τότε δεν είχες σκεφτεί… ή δεν τόλμησες.
Δεν μετανιώνεις, φτάνεις στον προορισμό σου. Θες να συνεχίσεις, θες να κάνεις κι άλλο ταξίδι, να το ξαναζήσεις, να το ξαναγευτείς. Μετά έρχεται το αδίστακτο πρόσωπο της ίδιας μοίρας που σε οδήγησε στο ταξίδι και τότε όλα ανατρέπονται. Δεν θες να ακολουθήσεις, θες να πεις όχι, ένα όχι, τρανταχτό μπας και αλλάξεις τα δεδομένα του σκληρού δίσκου της μοίρας σου… κοιτάς τα κομμάτια σου και προσπαθείς να τα μαζέψεις χωρίς να δουν οι άλλοι ότι έχουν σπάσει. Γίνεσαι σκληρός με ανθρώπους που μέχρι πριν μέρες ορκιζόσουνα ότι δεν θα άφηνες ποτέ. Κλαις, φωνάζεις σιωπηλά να μην σε ακούσουν και σε κρίνουν. Να μην δουν τον πόνο σου, ποιος άλλωστε θα σε καταλάβει ποιος θα σε νιώσει. Κανείς!
Λες πράγματα που δεν στέκουν στα άτομα που αγαπάς, ενώ θέλεις να γίνουν όλα όπως τα είχες φανταστεί, να πεις συγνώμη, να φωνάξεις, να ουρλιάξεις… μα… όχι, δεν γίνεται, πρέπει να αποδώσεις σωστά το ρόλο που σου έχουν αναθέσει. Για σένα, για να μην κυλήσεις ξανά, για να μην δώσεις περιθώρια να σου αλλάξουν την γνώμη…
Γυρίζεις στην βάση σου. Κάθεσαι στον δηλητηριασμένο θρόνο σου. Πονάς, μα οφείλεις να μην κοιτάξεις μπροστά… πρέπει να στηρίξεις αυτό που μέχρι τώρα σου έτρωγε τη σάρκα… ο πόνος είναι μεγάλος, το φορτίο βαρύ, λες αντίο στα όνειρα για πάντα…