«… Σαν και να ’πεσε µπόµπα στην προκυµαία και σιώπασε τα πάντα. Όλοι οι στοιβαγµένοι έπαψαν και τις ανάσες των ακόµα για ν’ ακούσουν ό,τι ’ρχούντανε απ’ τα τζιέρια τσι Σµύρνης. Μια γιοµάτη παραλιακή, µα θα ’ντουσταν και τρακόσες χιλιάδες αθρώποι κειδανά, σα να βάρεσε σιωπητήριο, µείνανε µε µιας άφωνοι πλάι στη θάλασσα, ν’ ακούνε τις κραυγές εκείνων που δεν είχανε προλάβει ν’ αφήκουν τα σπιτικά των, για είχανε τρυπώσει σε τίποτα εκκλησιές κι αποθήκες και τώρα καιούντουσταν ζωντανοί. Κι ηρχούντουσταν από µέσα κι οι θόρυβοι απ’ τις σκεπές των χτισµάτων πο ’πεφταν η µια µετά την άλληνε, κι ηρχούντουνε και το τσιτσίρισµα των ξύλων απ’ τις δοκούς π’ εγενούντουσταν στάχτη κι ηρχούντουνε κι η τσίκνα απ’ τσι καµένοι τσ’ αθρώποι…»
Οι δραµατικές σκηνές της σφαγής και του κυνηγητού των προσφύγων του ’22 αναβιώνουν µέσα από την περιπέτεια της αστικής σµυρναίικης οικογένειας Αντωνιάδη. Παράλληλα µε την ταπεινωτική ήττα του ελληνικού στρατού στο µέτωπο της Μικρασίας και λίγες µόνο µέρες πριν την ολέθρια εµφάνιση Τσετών και Τούρκων στρατιωτών στην πρωτεύουσα της Ιωνίας, ο πληθυσµός της Σµύρνης εξακολουθεί να πιστεύει στο θαύµα, που δεν ήρθε ποτέ. Εκατοµµύρια πρόσφυγες εγκαταλείπουν τα πατρογονικά τους και αναζητούν προστασία στη µάνα-Ελλάδα. Κι εδώ, τους περιµένει ένα νέο κυνηγητό…
Η ιστορία των Αντωνιάδηδων θα µπορούσε να είναι η ιστορία κάθε ρωµαίικης οικογένειας, που πλήρωσε µε αίµα την εθνική µαταιοδοξία, τα συµµαχικά παιχνίδια και εντέλει, την αχρηστία ενός παγκόσµιου συστήµατος, που «αφεντεύει», διαχρονικά, χωρίς συστολές και φραγµούς. Οι απλοί άνθρωποι δεν είναι µονάδες. Είναι αγέλες, που εξυπηρετούν ατοµικές βλέψεις και ατοµικά συµφέροντα κι ως τέτοιες, επιστρατεύονται, διώκονται και πληρώνουν. Έτσι ακριβώς, όπως έγινε µε τους Αρµένηδες, τους Μικρασιάτες, τους Παλαιστίνιους, τους Ιρακινούς…
Τόνια Α. Μανιατέα Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη, πριν από 41 χρόνια. Σπούδασε ∆ηµοσιογραφία και Θέατρο. Παραµένει πιστή υπηρέτις του πρώτου και φανατική λάτρις του δεύτερου. Μαθήτευσε σε οικονοµικές και πολιτικές εφηµερίδες. Εργάστηκε επί σειρά ετών στις εφηµερίδες Ελεύθερος Τύπος και Έθνος, συνεργάστηκε µε την Πρώτη, την Ελευθεροτυπία, την Απογευµατινή και το Ποντίκι. Αµετανόητη υπέρµαχος της έντυπης δηµοσιογραφίας, αξιολογεί ως «χρήσιµη εµπειρία» την περιοδική ενασχόλησή της µε την τηλεόραση. Σήµερα, εργάζεται ως ελεύθερη-πολιτική ρεπόρτερ στο Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων και ως διορθώτρια κειµένων σε εφηµερίδες. Στα 20 της, συνέγραψε την ποιητική συλλογή Κρίσης Ώρα και στα 26 της, εξέδωσε τη φιλοσοφική πραγµατεία Ευτυχώς, πέθανα. Το ΣΜΥΡΝΗ 1922, «... κι αρχίνισεν η σφαή κι ηπήρεν το φευγιό...», είναι το πρώτο της ιστορικό µυθιστόρηµα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου