Από το blog της Λένας Μαντά

Το άλλο μου μισό.... της Γιόλας Δαμιανού Παπαδοπούλου (ΠΑΤΑΚΗΣ)

Για το μόνο που λυπάμαι με αυτό το βιβλίο είναι που άργησα τόσο να το ξεκινήσω. Το έχω καιρό στην βιβλιοθήκη μου. Η κυρία Γιόλα Δαμιανού, είχε έρθει στην Αθήνα από την Κύπρο και την γνώρισα στο σπίτι της Ελένης Τσαμαδού σε ένα υπέροχο απόγευμα για… κυρίες συγγραφείς. Μέσα σε τόσο κόσμο δεν κατάφερα να μιλήσω ιδιαιτέρως μαζί της να της πω πόσο πολύ αγαπώ την Κύπρο και τους ανθρώπους της και δυστυχώς δεν κατάφερα να πάω και στην παρουσίαση του βιβλίου της. Το είχα όμως αγοράσει για να μου το υπογράψει και τελευταία στιγμή δεν μπόρεσα να παραβρεθώ. Τι κρίμα που έπρεπε να πέσω σε τόσα βιβλία που με άφησαν ανικανοποίητη πριν συναντηθώ με την πένα της. Δεν πειράζει….

Λίγα λόγια για το βιβλίο

Η ιστορία διαδραματίζεται στην Κύπρο, στο σήμερα. Ο Γιάννης και η Αριάδνη, είναι ένα ζευγάρι παντρεμένο που ζουν στην Λευκωσία. Εκείνος πετυχημένος επιχειρηματίας, εκείνη πετυχημένη ζωγράφος. Ο Γιάννης όμως, κουβαλάει μέσα του την τραγική ιστορία που σημάδεψε την ζωή του. Το ’74 με την εισβολή, μένει με τους γονείς του μικρό αγόρι στην Κερύνεια. Ο πατέρας λίγο πριν φύγουν για την Λευκωσία να σωθούν, θα πάρει ένα μυστηριώδες τηλεφώνημα από το εργοστάσιο καραμελοποιίας που έχει και δεν θα τον ξαναδούν. Η μητέρα του για να σώσει τα παιδιά της, τα παίρνει και φεύγει. Κρύβει τον Γιάννη στην κουφάλα ενός δέντρου αλλά την ώρα που πάει να κρύψει και το μικρό της Μανολάκη, τούρκοι στρατιώτες θα την πιάσουν, θα την βιάσουν μέχρι θανάτου και ο μικρός Γιάννης βλέπει αμέσως μετά τον θάνατο της μητέρας του να χάνεται από τα μάτια του και ο μικρός του αδελφός. Φίλοι θα τον βρουν τυχαία, θα τον σώσουν και όταν ανακαλύπτουν την ταυτότητά του τον δίνουν στον παππού και στην γιαγιά που τον μεγαλώνουν. Η τραυματική εμπειρία, δεν φεύγει ποτέ από την ψυχή του όμως. Στα όνειρά του συχνά βλέπει την μητέρα του να εμφανίζεται και κάτι να προσπαθεί να του πει.

Παράλληλα η Αριάδνη, στα πλαίσια μια καλλιτεχνικής εκδήλωσης θα γνωρίσει τον Αχμέτ, καλλιτέχνη, και θα δεθούν οι δύο τους πάρα πολύ. Όταν ο Γιάννης σε ένα από τα επαγγελματικά του ταξίδια θα την απατήσει, η Αριάδνη πέφτει στην αγκαλιά του Αχμέτ. Εκείνη πληγωμένη, εκείνος βαθιά ερωτευμένος θα ζήσουν μια σύντομη ερωτική ιστορία που θα οδηγήσει στην τραγική ανακάλυψη ότι ο Αχμέτ δεν είναι παρά ο χαμένος αδελφός του Γιάννη. Από εκεί και μετά ξεκινάει ένας αγώνας, με τον Γιάννη θα θέλει να επανακτήσει, χρησιμοποιώντας την Τουρκική ταυτότητα του αδελφού του, την περιουσία στα Κατεχόμενα…..

Δεν θα σας πω τίποτα άλλο, από το σημείο που εγώ σταμάτησα, αρχίζει ένα πραγματικά αγωνιώδες μυθιστόρημα που δεν μπορούσα ν’ αφήσω από τα χέρια μου! Ανατροπές αλλά και ενδιαφέρουσες περιγραφές, ιστορικά γεγονότα και μάλιστα από κάποια που τα γνωρίζει πολύ καλά, καθότι Κύπρια και η ίδια όπως είπαμε. Ειλικρινά ενθουσιάστηκα μ’ αυτό το βιβλίο που δεν μπορεί ν’ αφήσει κανέναν ασυγκίνητο, πιστέψτε με. Το χθες μπλέκεται αριστοτεχνικά με το σήμερα, οι δρόμοι του παρελθόντος στήνουν οδοφράγματα στο παρόν και στο μέλλον. Τα παιδικά τραύματα δημιουργούν σακατεμένες ψυχές, το πρόβλημα της Κύπρου ορατό από μια πλευρά που εμείς οι Ελλαδίτες δεν μπορούμε να συλλάβουμε το μέγεθός του. Είδα μια πλευρά της Κύπρου που μόνο φανταζόμουν όταν αντίκρισα τα οδοφράγματα σε μια πόλη χωρισμένη στη μέση με την τούρκικη σημαία να κυματίζει. Είχα αναρωτηθεί πώς είναι ν’ αντικρίζεις κάθε μέρα το σύμβολο ενός εχθρού ουσιαστικά, που ξέρεις ότι είναι αιτία που δεν ξαναείδες τον αδελφό σου ή τον πατέρα σου. Που δεν ζεις στο σπίτι που μεγάλωσες, που η περιουσία σου ανήκει σε κάποιους που απλώς την άρπαξαν. Μέσα στο βιβλίο είδα και την άλλη πλευρά, εκείνη που δεν την νοιάζει να περνά στα Κατεχόμενα δείχνοντας διαβατήριο για να περάσει σε μέρη που έπαιξε και γέλασε σαν παιδί. Που περνά στα Κατεχόμενα για να παίξει στα Καζίνο ή ν’ αγοράσει φτηνά είδη και θυμήθηκα την φίλη μου την Αφροδίτη από την Μυτιλήνη που μου είχε πει ότι μια φορά πέρασε στην Τουρκία και δεν αγόρασε ούτε νερό από εκεί…. Δεν είναι εθνικισμός ο πόνος των χαμένων πατρίδων και κάποτε πρέπει να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους…. Συνεχίζω επιστρέφοντας στο βιβλίο χωρίς να επεκταθώ σε σκέψεις και απόψεις επί του θέματος, όχι γιατί φοβάμαι να εκφραστώ, οι θέσεις μου είναι ξεκάθαρες, αλλά γιατί το θέμα μας δεν είναι η…. ελληνοτουρκική φιλία, αλλά «Το άλλο μου μισό», αυτό το υπέροχο βιβλίο.

Η γραφή της κυρίας Δαμιανού αξιολογότατη, τρυφερή όπου χρειάζεται, ρομαντική όπου ήταν απαραίτητο και λιτή όπου ήταν πρέπον, με διαλόγους ζωντανούς και χαρακτήρες σωστά δομημένους με αληθοφάνεια σκέψεων και αντιδράσεων.

Διαφωνώ κάθετα με την επιμέλεια του βιβλίου που το αδίκησε, μέτρησα και πολλά ορθογραφικά λάθη που με ξάφνιασαν από έναν τόσο μεγάλο εκδοτικό οίκο και διαφωνώ με κάποιους ιδιωματισμούς της γλώσσας, όχι στους διαλόγους που θα ήταν φυσιολογικό, αλλά στις περιγραφές. Τίποτα όμως από αυτά δεν κατάφεραν να μειώσουν το αποτέλεσμα που με καθήλωσε. Σας το συστήνω ανεπιφύλακτα λοιπόν και καλή ανάγνωση!

Λίγα λόγια για την συγγραφέα:

Η Γιόλα Δαμιανού Παπαδοπούλου γεννήθηκε στη Λευκωσία και έζησε μέρος των παιδικών και εφηβικών της χρόνων στο Κογκό και είκοσι εννέα χρόνια στην Νιγηρία. Σπούδασε δημοσιογραφία και συνεργάστηκε με ραδιοφωνικές εκπομπές, περιοδικά και εφημερίδες της Κύπρου με χρονογράφημα, πολιτιστικά και έρευνα.Εξέδωσε διηγήματα και μυθιστορήματα για ενήλικες και παιδιά.Τα διηγήματά της έχουν αποσπάσει πολλές διακρίσεις, όπως Α΄ βραβείο ευρωπαϊκού διαγωνισμού στην Ιταλία (2007), Α΄ έπαινο σε Πανελλήνιο διαγωνισμό διηγήματος (2007), Α΄ βραβείο του διαγωνισμού συγγραφής παραμυθιού (βόλτα με το φεγγάρι) για τη γνωριμία και την κατανόηση από παιδιά για ίση μεταχείριση για όλους που προκήρυξε το Γραφείο Τύπου και Πληροφοριών (2007-2008)

Δέχεται επισκέψεις καθημερινά στο: http://yiolap.blogspot.com/