Ο λαός δεν είναι κότα!

Ο Αντρέγιεφ βρίσκει ευκαιρία να αποτυπώσει την κοινωνική ένταση της εποχής και της χώρας του, στην επιστολή που απευθύνει κάποιος υποτελής στον κυβερνήτη-ήρωα του ομότιτλου διηγήματός του: «Αξιότιμε κύριε! Ο λαός δεν είναι κότα. (...) εμείς εξακολουθούμε να υπάρχουμε κι όπως ανάμεσά σας υπάρχουν αυτοί που θα κληρονομήσουν τον τίτλο της ευγενείας, δηλαδή οι τύραννοι, ανάμεσά μας είναι αυτοί που κληρονομικά θα ανήκουν στην εργατική τάξη, δηλαδή οι σκλάβοι».
Δεν είμαι οπαδός του αμείλικτου ρεαλισμού. Πιστεύω πως η αποτύπωση της κοινωνικής και ψυχολογικής πραγματικότητας, αν υποθέσουμε ότι αυτό αποτελεί έργο της λογοτεχνίας, χρειάζεται «πέταγμα», απογείωση, μια αποφασισμένα λοξή ματιά στα πράγματα, για να γίνει τέχνη. Τα δύο μεταφρασμένα διηγήματα του Αντρέγιεφ, γραμμένα στις αρχές του 20ού αιώνα, ολόφρεσκα και επίκαιρα σήμερα, διατηρούν αυτό το δυσπερίγραπτο «κάτι», που καθιστά τα κείμενα ανθεκτικά στον χρόνο και αξιανάγνωστα.
Ο Αντρέγιεφ είχε, υποθέτω, το εκρηκτικό ταλέντο να γράφει ευπώλητα κείμενα που λάτρευαν οι σύγχρονοί του, χωρίς αυτό να τα καθιστά ληξιπρόθεσμα. Τουναντίον. Αλλωστε, η νίκη της μεγάλης λογοτεχνίας είναι ο τρόπος που βρίσκει, κάθε φορά, να εισχωρεί στον πυρήνα της ανθρώπινης εμπειρίας. Από τις σπηλιές ώς τους ουρανοξύστες, η λογοτεχνία έδινε στην ανθρώπινη εμπειρία όνομα και πλοκή. Η πραγματική πραγματικότητα θα ήταν πιο φτωχή χωρίς τη λογοτεχνία, κι αυτό το ξέρουν καλά συγγραφείς κι αναγνώστες. Κι ο μάστορας Αντρέγιεφ, σίγουρα.

πηγή: www.tanea.gr