Εδώ στην Ελλάδα, στις παρέες γελάτε ακόμη...

Γράφει η Εριφύλη Μαρωνίτη
«Ολοι αυτοί οι απλοί άνθρωποι έζησαν τόσο δύσκολα και όμως δεν το έβαλαν κάτω. Δεν υπέμειναν τη μίζερη ζωή τους, αλλά προσπάθησαν για μια άλλη ζωή, αυτήν-αυτές που πραγματεύομαι στο βιβλίο». Είναι η Βικτόρια Χίσλοπ που έκανε την έκπληξη με το μπεστ σέλερ της για το νησί των λεπρών και επιστρέφει στο προσκήνιο με αφορμή την τηλεοπτική μεταφορά του
«Στο Νησί, η επιλογή δεν υπήρξε ακριβώς δική μου. Η Σπιναλόγκα περίμενε...», λέει στο «Βιβλιοδρόμιο» η βρετανή συγγραφέας. «Εκανα διακοπές με την οικογένειά μου στην Κρήτη και ένα απόγευμα επισκεφθήκαμε μαζί με άλλους τουρίστες το νησί. Η ατμόσφαιρα, η επίδραση πάνω μου ήταν καταλυτική. Και η ανάγκη να αρχίσω μια ιστορία, επιτακτική! Δεν περιφερόμουν αναζητώντας θέμα για να γράψω εκείνη την εποχή. Στην πραγματικότητα, δεν έγραφα καν μυθοπλασία όταν άρχισα τοΝησί. Οταν όμως πήγα σε εκείνο τον τόπο, το ένιωσα το θέμα, την ιστορία που περίμενε, την ιστορία».
Πηγαίνατε συχνά στην Κρήτη και παρακολουθούσατε τα γυρίσματα για το τηλεοπτικό σίριαλ. Εντυπώσεις, σχόλια;
Ολα προχωρούσαν πολύ καλά. Παραγωγή, σκηνοθεσία, ερμηνείες και γυρίσματα είναι υψηλής ποιότητας. Είμαι ευτυχής και νομίζω ότι και οι θεατές πραγματικά θα εντυπωσιαστούν. Αλλωστε συνεργάστηκα εξαρχής πολύ καλά με τη Μιρέλλα Παπαοικονόμου που έκανε την τηλεοπτική μεταφορά. Μου διάβαζε τα σενάριά της και με βοηθούσε, μεταφράζοντας, να παρακολουθώ την εξέλιξη της ιστορίας και εγώ σημείωνα τα τυχόν σχόλιά μου.

Και είναι πιστή στο βιβλίο σαςη τηλεοπτική μεταφορά;
Οταν μεταφέρεις ένα βιβλίο στον κινηματογράφο, η υπόθεση συμπτύσσεται. Για 26 όμως τηλεοπτικά επεισόδια πρέπει να επεκταθείς. Το σίριαλ παρουσιάζει όλα όσα υπάρχουν στο βιβλίο μου, αλλά μαζί με καινοτομίες, νέα πρόσωπα κυρίως, που ζουν στη Σπιναλόγκα και σχετίζονται με τους ήρωες του βιβλίου. Θα δείτε...

Αννα,Μαρία,Σοφία,Ελένη,Αλέξις- οι γυναίκες κυριαρχούν στο «Νησί». Θα αναγνωρίζατε σε κάποια τον εαυτό σας;
Αυτοβιογραφικά στοιχεία έχει η Ελένη, αλλά από τη μητέρα μου. Την είχα έντονα στο μυαλό μου όταν έγραφα για την Ελένη. Η ίδια όμως δεν ταυτίζομαι με κάποια από τις γυναίκες. Υπάρχουν αυτοβιογραφικά στοιχεία διάσπαρτα σε διάφορα πρόσωπα, αλλά κανένα δεν είμαι εγώ. Θα ήθελα να είμαι καλή σαν τη Μαρία, αλλά το ξέρω πως δεν είμαι!

Περισσότερο στο επόμενο μυθιστόρημά σας, τον «Γυρισμό», όπου ίσως το μεγαλύτερο μέρος της ιστορίας εκτυλίσσεται με έντονη δραματικότητα στον ισπανικό Εμφύλιο, και λιγότερο στο «Νησί», η μυθοπλασία διασταυρώνεται με την Ιστορία.Ο λόγος;
Είναι μια μανία που με έπιασε γύρω στα σαράντα. Να ψάχνω και να μαθαίνω τι είχε συμβεί σε έναν τόπο, προτού τον επισκεφθώ. Η ιστοριογραφία έχει την κληρονομιά της. Το χθες επηρεάζει το σήμερα. Γιατί γράφω για την Ελλάδα και την Ισπανία; Γιατί ενώ είναι τα μέρη όπου πηγαίνουμε για διακοπές, οι γνώσεις μας γι΄ αυτά συνήθως είναι μηδενικές και επιδερμικές! Θέλησα λοιπόν να μάθω περισσότερα και άρχισα να ψάχνω. Περισσότερο ίσως για την Ισπανία, λιγότερο για το «Νησί». Εκατομμύρια Βρετανοί πηγαίνουν κάθε χρόνο στην Ισπανία και οι περισσότεροι δεν έχουν ιδέα ούτε για τον φοβερό Εμφύλιο ούτε για τη δικτατορία του Φράνκο.

Για τον ελληνικό Εμφύλιο έχετε σκεφθεί να γράψετε;
Με είχε απασχολήσει όταν μιλούσα με ανθρώπους στην Ελλάδα για τον Γυρισμό, γνωρίζοντας ότι είχατε και εσείς τον δικό σας Εμφύλιο και ότι, αν και πόλεμοι πολύ διαφορετικοί, έχουν αναλογίες. Βιβλίο, μυθοπλασία, για τον ελληνικό Εμφύλιο δεν θα έγραφα όμως. Νομίζω πως παραμένει ένα πολύ ευαίσθητο θέμα και ιδιαίτερα σύνθετο για τους Ελληνες. Ενα παρελθόν, όχι όμως και τόσο παλιό, που χώρισε στα δύο οικογένειες και χωριά- τη χώρα. Βέβαια, αν έγραφα κάποιο θέμα που θα σχετιζόταν με την Ελλάδα του 1940, του 1950 ή του 1960, σίγουρα θα υπήρχαν αναφορές και στον Εμφύλιο.

Μου κάνει εντύπωση η προσεκτικά σχεδιασμένη πλοκή στα μυθιστορήματά σας, με δύο ιστορίες παράλληλες, μία στο παρόν και μία στο παρελθόν που καθορίζει τελικά την πρώτη. Είναι αποτέλεσμα σκληρής δουλειάς;
Φοβάμαι πως ναι! Καμιά φορά, εύχομαι να ήταν διαφορετικά. Να είχα το έμφυτο χάρισμα να μου έβγαιναν οι ιστορίες πιο γρήγορα! Συνήθως όμως, όταν ένας συγγραφέας γίνεται εύγλωττος, είναι γιατί στην πραγματικότητα έχει δουλέψει πολύ πάνω σε κάτι. Οι αναγνώστες διαβάζουν σε πέντε λεπτά ένα κομμάτι που εσένα σου έχει πάρει δεκαπέντε ώρες για να το γράψεις. Επί χρόνια κοιτούσα πόσες λέξεις είχα γράψει μέσα σε μία ημέρα και δεν το πίστευα πόσο λίγες ήταν. Ισως επειδή δουλεύω και ξαναδουλεύω το ίδιο τμήμα. Κάνω πολλά προσχέδια, ξοδεύω πολύ χρόνο μέχρι να μαζέψω και να συσχετίσω τα κομμάτια της ιστορίας. Ταυτοχρόνως παραμένω ανοιχτή και σε αλλαγές. Διότι στη διαδικασία της γραφής μπορεί να παρεκκλίνω από την αρχική πλοκή και το σχεδίασμα. Ενδέχεται ο εαυτός σου να σε αιφνιδιάσει όταν γράφεις, πρέπει λοιπόν να είσαι προετοιμασμένος, να αλλάξεις το ένα ή το άλλο.

Συγγραφέας αλλά και δημοσιογράφος στη «Sunday Τelegraph», στην «Daily Τelegraph», στο «Women & Ηome». Η ανταπόκρισή σας από τη φετινή Ελλάδα της οικονομικής κρίσης;

Βέβαια τα γυρίσματα γίνονταν κοντά σε κοσμοπολίτικες τουριστικές περιοχές και από εκεί δεν μπορείς να κρίνεις. Συζητώντας όμως με έλληνες φίλους, η κατάσταση μου φαίνεται πολύ στενόχωρη. Ελπίζω, ύστερα από ένα ή δύο επώδυνα χρόνια, να οδηγήσει σε μια αλλαγή προς το καλύτερο. Ξέρετε, με συναρπάζει να μιλώ για την Ελλάδα και το πόσο αγαπώ τη χώρα σας. Οι περισσότερες βρετανικές εφημερίδες μιλούν μόνο αρνητικά. Δεν δείχνουν την καλή όψη. Δείχνουν τουρίστες που δεν μπορούν να επιβιβαστούν στα πλοία ή άλλους που αδυνατούν να μετακινηθούν λόγω απεργίας. Μια γκρίζα εικόνα της Ελλάδας που με ενοχλεί. Θέλω να τους πω πως αυτό δεν είναι παρά μια πτυχή και ότι φυσικά και μπορείς να πας διακοπές στην Ελλάδα, δεν υπάρχουν παντού φωτιές ούτε διαδηλωτές στους δρόμους. Και το λέω όποτε μου δοθεί η ευκαιρία. Ξέρετε, δεν θέλω να ακουστώ υπεραισιόδοξη, αλλά αυτό που παίρνεις από την Ελλάδα είναι η φυσική ομορφιά, το τοπίο, η κουλτούρα και, ευτυχώς, αυτά σχετίζονται με το χρήμα. Αν μπορείς να καθήσεις σε ένα καφενείο και να πιεις με φίλους έναν καφέ ή μια μπίρα, μπορείς και απολαμβάνεις μια καλύτερη ποιότητα ζωής. Στην Ελλάδα στις παρέες γελάτε ακόμη, μου έκανε εντύπωση. Αν είσασταν στην Αγγλία, όπου μπορεί να μην αντιμετωπίζουμε τα ίδια προβλήματα αλλά η ύφεση είναι σοβαρή, θα βλέπατε ότι ο κόσμος δεν βγαίνει πια έξω. Δεν υπάρχει και η συνήθεια του «βγαίνω για καφέ» όπως σε εσάς. Εσείς εξακολουθείτε να μαζεύεστε γύρω από ένα τραπέζι, κουβεντιάζετε, διασκεδάζετε μεταξύ σας- και αυτό είναι, πάλι, κάτι που δεν αγοράζεται με χρήματα. Κάτι διαφορετικό, όμορφο, η έννοια της φιλίας, της παρέας. Στην Αγγλία ο κόσμος κλείνεται στο σπίτι του, πίσω από κλειστές πόρτες και τραβηγμένες κουρτίνες.

πηγή: www.tanea.gr