Νοιώθω παράξενα σήμερα...
Μια αδιόρατη μελαγχολία με κατακλύζει χωρίς λόγο ,χωρίς αιτία.
Ακούω το νεογέννητο καλοκαίρι να με καλεί ,μα κάτι με κρατάει μακριά του.
Κοιτάω ώρες την θάλασσα που ερωτοτροπεί με τον ουρανό και γίνονται ένα.
Τραβάω μια γραμμή στον ορίζοντα, εκεί που ενώνονται τα δυο γαλάζια.
Μια μεταξωτή ,ίσια , γυαλιστερή κλωστή που μοιάζει με κορδελάκι.
Αρχίζω να περπατώ πάνω στη γραμμή μα επειδή νοιώθω μοναξιά καλώ και τις αναμνήσεις μου.
Κι ήρθαν όλες σαν καλές φιλενάδες σε ραντεβού για απογευματινό καφέ.
Περπατούσαμε όλες μαζί κρατώντας η μια την άλλη απ’ το χέρι σαν κολλητές που είχαν χρόνια να βρεθούν.
Γέλασα με τις πιο χαρούμενες, τους χάιδεψα τα μαλλιά και πήρα βαθιές ανάσες απ’ την μυρωδιά τους.
Παρηγόρησα τις πιο μελαγχολικές, τους είπα πως δεν τους κρατώ κακία και τα είπαμε σαν αδελφές που μοιράζονται μυστικά.
Έτσι μας βρήκε το βράδυ και τα δύο γαλάζια έγιναν μαύρα σαν σκέψεις που είχαν μείνει για χρόνια κλειδωμένες στο μυαλό μας.
Μα πριν προλάβουμε να φοβηθούμε, ένα φεγγάρι καλοκαιρινό κύκλωσε τους φόβους μας μ’ ασημένιο χρώμα.
Ήταν η νύχτα μαγική σαν τις νύχτες που λένε οι μανάδες παραμύθια στα παιδιά τους.
Λίγο πριν ξημερώσει το φεγγάρι έπεσε απ’ τον ουρανό και έσκασε στα πόδια μας σαν κατακόκκινο καρπούζι, γεμίζοντας τον αέρα μυρωδιά από χαμένα καλοκαίρια.
Όταν ήρθε το ξημέρωμα, καθίσαμε όλες στη μεταξωτή γραμμή και βρέχαμε τα πόδια μας στο νερό της θάλασσας κοιτώντας την ανατολή.
Μια θάλασσα κόκκινη λες και είχε πνιγεί στα νερά της ο έρωτας.
Ήταν ώρα να αποχαιρετιστούμε μα δεν νοιώθαμε θλίψη, γιατί ξέραμε...
Ξέραμε πως ο έρωτας δεν πνίγεται παρά μόνο αν πνιγούν οι αναμνήσεις.
Κι εμείς ήμασταν ζωντανές ,όσο ζωντανό ήταν και το καλοκαίρι που έτρεχε αλαφιασμένο στην αμμουδιά.
ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΣΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ BEST ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 2010
ΤΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΑΝΗΚΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΣΠΑ ΗΛΙΑΚΗ ΒΟΛΑΚΑ
Μια αδιόρατη μελαγχολία με κατακλύζει χωρίς λόγο ,χωρίς αιτία.
Ακούω το νεογέννητο καλοκαίρι να με καλεί ,μα κάτι με κρατάει μακριά του.
Κοιτάω ώρες την θάλασσα που ερωτοτροπεί με τον ουρανό και γίνονται ένα.
Τραβάω μια γραμμή στον ορίζοντα, εκεί που ενώνονται τα δυο γαλάζια.
Μια μεταξωτή ,ίσια , γυαλιστερή κλωστή που μοιάζει με κορδελάκι.
Αρχίζω να περπατώ πάνω στη γραμμή μα επειδή νοιώθω μοναξιά καλώ και τις αναμνήσεις μου.
Κι ήρθαν όλες σαν καλές φιλενάδες σε ραντεβού για απογευματινό καφέ.
Περπατούσαμε όλες μαζί κρατώντας η μια την άλλη απ’ το χέρι σαν κολλητές που είχαν χρόνια να βρεθούν.
Γέλασα με τις πιο χαρούμενες, τους χάιδεψα τα μαλλιά και πήρα βαθιές ανάσες απ’ την μυρωδιά τους.
Παρηγόρησα τις πιο μελαγχολικές, τους είπα πως δεν τους κρατώ κακία και τα είπαμε σαν αδελφές που μοιράζονται μυστικά.
Έτσι μας βρήκε το βράδυ και τα δύο γαλάζια έγιναν μαύρα σαν σκέψεις που είχαν μείνει για χρόνια κλειδωμένες στο μυαλό μας.
Μα πριν προλάβουμε να φοβηθούμε, ένα φεγγάρι καλοκαιρινό κύκλωσε τους φόβους μας μ’ ασημένιο χρώμα.
Ήταν η νύχτα μαγική σαν τις νύχτες που λένε οι μανάδες παραμύθια στα παιδιά τους.
Λίγο πριν ξημερώσει το φεγγάρι έπεσε απ’ τον ουρανό και έσκασε στα πόδια μας σαν κατακόκκινο καρπούζι, γεμίζοντας τον αέρα μυρωδιά από χαμένα καλοκαίρια.
Όταν ήρθε το ξημέρωμα, καθίσαμε όλες στη μεταξωτή γραμμή και βρέχαμε τα πόδια μας στο νερό της θάλασσας κοιτώντας την ανατολή.
Μια θάλασσα κόκκινη λες και είχε πνιγεί στα νερά της ο έρωτας.
Ήταν ώρα να αποχαιρετιστούμε μα δεν νοιώθαμε θλίψη, γιατί ξέραμε...
Ξέραμε πως ο έρωτας δεν πνίγεται παρά μόνο αν πνιγούν οι αναμνήσεις.
Κι εμείς ήμασταν ζωντανές ,όσο ζωντανό ήταν και το καλοκαίρι που έτρεχε αλαφιασμένο στην αμμουδιά.
ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΣΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ BEST ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 2010
ΤΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΑΝΗΚΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΣΠΑ ΗΛΙΑΚΗ ΒΟΛΑΚΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου