Θα ξεμείνουμε από βιβλία!

Την έντονη ανησυχία της έχει εκφράσει η Πανελλήνια Ομοσπονδία Εκδοτών και Βιβλιοπωλών για την αδυναμία παραχώρησης κωδικών ISBN, με επιστολή που έστειλε στα τέλη Δεκεμβρίου 2011 προς την υπουργό Παιδείας κ. Άννα Διαμαντοπούλου.

Στην επιστολή ζητείται άμεση απάντηση από την Υπουργό αφού όπως αναφέρεται, αυτή καθυστέρηση κινδυνεύει να αφήσει άμεσα τους επαγγελματίες του κλάδου χωρίς κωδικό για τα βιβλία τους.

Μια έμμεση καθησυχαστική απάντηση ήλθε από την πρόεδρο της Αγγλικής Διεύθυνσης του ISBN κ. Stella Griffiths, που, αφού έλαβε γνώση της επιστολής, επικοινώνησε με τον κ. Λεονταρίτη και τη διευθύντρια της Εθνικής Βιβλιοθήκης κ. Αράχωβα. Η τελευταία εμφανίστηκε αισιόδοξη πως το πρόβλημα θα έχει λυθεί το πολύ μέσα σε ένα μήνα.

Η κ. Griffiths στην επικοινωνία της με την κ. Ραγιά, πρόεδρο της ΠΟΕΒ ανέφερε επίσης ότι η εταιρία ISBNέχει εγκρίνει ήδη τους κωδικούς που θα διατεθούν στους εκδότες.

ΕΠΙΚΑΙΡΑ www.epikaira.gr

ΝΕΕΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΕΣ ΒΙΒΛΙΩΝ των εκδόσεων ΙΩΛΚΟΣ

Τζιμοπούλου, Αμαλία-ΕιρήνηΗ ιστορία μιας σταγόνας 

«Η ιστορία μιας σταγόνας» είναι μια ιστορία, στην οποία ο καθένας θ' αναγνωρίσει στοιχεία του εαυτού του και της ζωής του. Μια ιστορία αυτογνωσίας γραμμένη από έναν άνθρωπο γεμάτο θέληση να προχωρήσει στη ζωή... Ένας ύμνος στη δημιουργικότητα που εμπνέει αισιοδοξία και σκορπίζει ευτυχία... περισσότερα> ξεφυλλίστε το βιβλίο>

δείτε το βίντεο>
 

Σταυρόπουλος, Θεοδόσης Σ.Απλοέπεια - Βιβλίο δεύτερο

«Τα Τρία Βουνά» είναι το δεύτερο βιβλίο της τριλογίας με το γενικό τίτλο «Απλοέπεια». Καθώς οι άνθρωποι της ιστορίας υπάρχουν και στη ζωή, καθώς μεγαλώνουν κάπου μεταξύ ονείρου και φυσικής πραγματικότητας, επηρεάζουν τη συγγραφή της και εντέλει  απρόβλεπτα αλλάζουν και την πορεία της την τελευταία στιγμή... περισσότερα>





 

Παντοκρατορινός, Αρχ. ΑθηναγόραςΟ γυφτοδάσκαλος

Ο Φάνης Δεναξάς, συνταξιούχος εκπαιδευτικός, μεταξύ κύληκος και χειλέων, εν μέσω βοής και ορυμαγδού ψαροταβέρνας στο Μπολάτι, διηγείται μια βραδιά στους φίλους του τα βάσανά του μέχρι να διοριστεί. Και ακολούθως τα ντέρτια και τις περιπέτειές του στα αρρεναγωγεία - παρθεναγωγεία ή μεικτά σχολεία της Ελλάδας... περισσότερα>

      

Οι εκδότες απαντούν | Νώντας Παπαγεωργίου

Συνέντευξη στον Κώστα Αγοραστό

Το εντυπωσιακό "άνοιγμα" των εκδόσεων Μεταίχμιο, τα τελευταία χρόνια, στην ελληνική πεζογραφία, το ηλεκτρονικό βιβλίο, οι νέοι συγγραφείς και η κρίση είναι ορισμένα από τα θέματα για τα οποια κουβεντιάσαμε με τον εκδότη κύριο Νώντα Παπαγεωργίου, των εκδόσεων Μεταίχμιο.

Κύριε Παπαγεωργίου, σας ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο σας. Ήθελα να ξεκινήσουμε με την ερώτηση αν και με ποιον τρόπο η οικονομική κρίση έχει πλήξει τον εκδοτικό σας οίκο.

Η οικονομική κρίση έχει επηρεάσει ολόκληρη την κοινωνία. Δεν θα μπορούσε μια επιχείρηση, όσο υγιής και επιτυχημένη είναι, να μείνει ανεπηρέαστη. Ευτυχώς το βιβλίο δεν ήταν ποτέ προϊόν πολυτελείας κι ούτε ταυτίστηκε με το λάιφσταιλ της επίπλαστης ευμάρειας της προηγούμενης δεκαετίας. Όσοι αγόραζαν βιβλία θα συνεχίζουν να αγοράζουν. Μπορεί να αγοράζουν λιγότερα βιβλία. Να είναι πιο αυστηροί πλέον στις επιλογές τους. Προσωπικά αυτό δεν με τρομάζει. Εμάς ο πήχης μας ήταν ήδη ανεβασμένος και προ κρίσης. Η κρίση έχει επηρεάσει και την αγορά του βιβλίου αλλά όχι στον ίδιο βαθμό που έχει αγγίξει άλλου είδους επιχειρήσεις π.χ. την αυτοκινητοβιομηχανία. Και το θεωρώ και λογικό εντέλει. Κάποιος μπορεί να αποφασίσει πως δεν έχει ανάγκη από ένα αμάξι τελικά. Το να πει το ίδιο για τα βιβλία είναι αδύνατον.

Το εκδοτικό σας πρόγραμμα, εδώ και κάποια χρόνια, έχει εμπλουτισθεί με βιβλία νεοελληνικής πεζογραφίας. Πείτε μου τα κριτήρια με τα οποία «χτίζετε» μεθοδικά τον εκδοτικό σας κατάλογο.

Τα μοναδικό μας κριτήριο είναι η ποιότητα. Σταδιακά και προσεχτικά έχουμε ανοίξει τον εκδοτικό μας ορίζοντα προς όλα τα σημεία. Η Ελληνική Πεζογραφία είναι ένας ακρογωνιαίος λίθος σ’ αυτό το στερέωμα. Τα δύο τελευταία χρόνια είμαστε πιστεύω ο δυναμικότερα αναπτυσσόμενος οίκος στο κομμάτι της Ελληνικής Πεζογραφίας και έπεται συνέχεια.

 Το Μεταίχμιο είναι ένας από τους εκδοτικούς οίκους που φιλοξενεί τη δουλειά τόσο πρωτοεμφανιζόμενων, όσο και παλαιότερων συγγραφέων. Όσον αφορά τους πρωτοεμφανιζόμενους, τι είναι αυτό που περιμένετε να δείτε στη γραφή κάποιου ώστε να τον επιλέξετε και να εκδώσετε τα κείμενά του;

Αυτή τη σπίθα. Μια θερμοκρασία γραφής. Αυτό το κάτι. Μια γλώσσα που δεν μπορείς να αγνοήσεις, μια πλοκή, έναν χαρακτήρα. Όλα αυτά τα μαγικά στοιχεία που κάνουν ένα μυθιστόρημα, ένα διήγημα ή μια νουβέλα ένα ακαταμάχητο ανάγνωσμα. Η γραφή ενός ανθρώπου εκπέμπει έλξη όπως ακριβώς ένα πρόσωπο. Αυτό είναι λοιπόν που ψάχνουμε σε έναν πρωτοεμφανιζόμενο. Να μας τραβήξει το βλέμμα. Να μας κρατήσει την προσοχή. Να μας κάνει να πιστέψουμε.

Έχετε πραγματικά συγκινηθεί από κάποιον πρωτοεμφανιζόμενο συγγραφέα που εξέδωσε ο οίκος σας;

Πιστεύουμε σε όλους τους νέους συγγραφείς μας το ίδιο. Ο καθένας σε συγκινεί για άλλο λόγο. Άλλος με το χιούμορ, άλλος με την ευρηματικότητα, άλλος με τη δύναμη των εικόνων του, την περιγραφική του δεινότητα. Η λογοτεχνία είναι ένας σχεδόν ιδεατός κόσμος. Μπορούν να συνυπάρχουν και να αναπτύσσονται όλες οι φωνές χωρίς ποτέ η μία να στερεί ένταση ή ζωτικό χώρο απ’ την άλλη.

Έχετε μπει δυναμικά τα τελευταία χρόνια και στον «χορό» των μετεγγραφών συγγραφέων. Υπό τις παρούσες συνθήκες, η επανέκδοση παλαιότερων βιβλίων μαζί με τα τρέχοντα είναι πράξη υπέρμετρης αγάπης για το βιβλίο ή αποτελεί επίδειξη εκδοτικής δύναμης και πρεστίζ;

Πιστεύουμε στο συνολικό έργο των συγγραφέων που προτιμούν τον εκδοτικό μας οίκο και είναι τιμή μας να προσφέρουμε σε παλαιότερα βιβλία τους μια δεύτερη εκδοτική ζωή. Τα έργα με κάποιο τρόπο ξαναγεννιούνται: περνούν από νέα επιμέλεια, τόσο συγγραφικά όσο και αισθητικά, και έρχονται να συναντήσουν το σήμερα σαν καινούργια. Αυτό δεν είναι επίδειξη δύναμης και πρεστίζ, είναι πράξη σεβασμού και αγάπης.

Αναπτύσσετε φιλικές σχέσεις με τους συγγραφείς σας ή προτιμάτε να κρατάτε μια απόσταση χάριν επαγγελματισμού;

Δεν τηρώ κάποια προκαθορισμένη στάση βάσει πλάνου ή σχεδίου. Υπάρχουν συγγραφείς με τους οποίους έχω φιλικές σχέσεις είτε γιατί αυτό έχει προηγηθεί της συνεργασίας είτε γιατί το έφερε η ζωή και οι χαρακτήρες μας. Όλους πάντως, ανεξαρτήτως φίλιας, τους αντιμετωπίζω με την ίδια εκτίμηση και σεβασμό.

Ο εκδοτικός σας οίκος έχει ισχυρή εκδοτική παρουσία, πέραν την ελληνικής πεζογραφίας, στα σχολικά βοηθήματα, στην ξένη λογοτεχνία και το παιδικό βιβλίο, εκτός των άλλων. Ποιος είναι ο κοινός τόπος που συνδέει όλες αυτές τις εκδοτικές προτάσεις;

Το καλό βιβλίο και η αγάπη γι’ αυτό. Το μεράκι να ικανοποιούμε κάθε τύπο αναγνώστη και κάθε ηλικία. Αυτό δίνει και στη δουλειά μας ποικιλία και γνωριμία με χώρους διαφορετικούς. Θέλουμε πάντα να δοκιμάζουμε νέες προκλήσεις. Η αποτυχία δεν μας φοβίζει, είναι πάντα μέσα στο παιχνίδι. Δεν θα ξέρουμε τι χάσαμε ποτέ αν δεν πειραματιστούμε σε νέες αγορές.

Ένας ακόμη τομέας, όπου το Μεταίχμιο έχει μπει δυναμικά, είναι το ηλεκτρονικό βιβλίο. Θεωρείτε ότι το μέλλον του βιβλίου βρίσκεται στις ηλεκτρονικές-ψηφιακές ταμπλέτες ή είναι αυτή απλώς μια μόδα της εποχής μας;

Η αλήθεια είναι ότι η ψηφιακή έκδοση έχει δύο βασικά πλεονεκτήματα για τους αναγνώστες: τη χαμηλότερη τιμή και το γεγονός ότι ενσωματώνει δυναμικά interactive χαρακτηριστικά, όπως πλήρη αναζήτηση κειμένου με λέξεις-κλειδιά, rich media στοιχεία (βίντεο, ήχος και flash animations μέσα στις σελίδες, highlights και σημειώσεις, αποκόμματα κ.ά.), τα οποία διευκολύνουν όλους όσοι ανατρέχουν σε λεξικά, εγκυκλοπαίδειες και σε άλλα συγγράμματα για να κάνουν κάποιες εργασίες. Και φυσικά μια συσκευή ανάγνωσης ή ένας υπολογιστής μπορεί να χωρέσει εκατοντάδες βιβλία, τα οποία δεν χωρούν στη βιβλιοθήκη του σπιτιού μας ούτε στη βαλίτσα των διακοπών μας, και η πρόσβαση σε αυτά είναι άμεση.

Η τεχνολογία των e-books δεν είναι ακόμη ευρέως διαδεδομένη στο ελληνικό αναγνωστικό κοινό. Τώρα γίνονται τα πρώτα βήματα και οι έλληνες αναγνώστες είναι ακόμα πιο επιφυλακτικοί. Με μεγαλύτερη άνεση το αποδέχεται η νεότερη γενιά, και αυτό είναι αυτονόητο, δεδομένου ότι οι νέοι έχουν περισσότερη εξοικείωση με την τεχνολογία και τις εξελίξεις της.

Είναι γεγονός ότι έχουμε ένα νέο προϊόν, μια νέα επιλογή για διάβασμα. Οι πωλήσεις θα επηρεαστούν σίγουρα, όχι όμως στο άμεσο μέλλον. Μας ανοίγεται μια νέα αγορά και οι αναγνώστες έχουν περισσότερες επιλογές για τον τρόπο ανάγνωσης. Το θέμα είναι να υπάρχουν αναγνώστες.

Μετά το ΕΚΕΒΙ, που άνοιξε τον «χορό» των σεμιναρίων δημιουργικής γραφής, παρόμοιες δραστηριότητες εγκαινίασαν κι άλλοι φορείς εμπλεκόμενοι με το βιβλίο και ακολούθησαν εκδοτικοί οίκοι, μεταξύ των οποίων, από τους πρώτους και ο δικός σας. Τι προσδοκά ένας εκδότης από τη διοργάνωση τέτοιων σεμιναρίων;

Επαφή, γνωριμία, ανάπτυξη σχέσεων με νέο αναγνωστικό κοινό. Την ανάδειξη νέων ταλέντων ενδεχομένως, αλλά κυρίως σε ό,τι αφορά τον δικό μας εκδοτικό οίκο την ανάπτυξη παράλληλων δράσεων που σχετίζονται έμμεσα με το βιβλίο αλλά και με τη διά βίου μάθηση, την αυτομόρφωση και τη δημιουργική αξιοποίηση του ελεύθερου χρόνου. Για πέμπτη συνεχόμενη χρονιά στον ΠΟΛΥΧΩΡΟ ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ διοργανώνεται ένα πλούσιο πρόγραμμα σεμιναρίων. Εκτός από το σεμινάριο της δημιουργικής γραφής, πραγματοποιούνται επίσης σεμινάρια κατάρτισης επιμελητών-διορθωτών κειμένων, επιμέλειας-διόρθωσης λογοτεχνικών κειμένων, συγγραφής σεναρίου κ.ά., στα οποία διδάσκουν καταξιωμένοι επιστήμονες με μεγάλη επαγγελματική πείρα. Μέσα σ’ αυτά τα πέντε χρόνια περισσότεροι από 800 σπουδαστές μας εμπιστεύτηκαν και είχαν τη δυνατότητα να αποκτήσουν επιπλέον γνωστικά εφόδια σε τομείς που τους ενδιαφέρουν.

 www.bookpress.gr

Limit

Του Μάκη Πανώριου

Η σύγχρονη επιστημονική φαντασία βασίζει τη μυθολογία της στο επιστημονικό-τεχνολογικό υλικό του παρόντος, γεγονός που της προσδίνει μια υποτιθέμενη ρεαλιστικότητα, υποβαθμίζει όμως τη σημασία της δημιουργικής φαντασίας. Ως εκ τούτου, η «σκληρή ε.φ.», όπως ονομάστηκε ο ιδιαίτερος αυτός κλάδος του είδους, να δίνει την εντύπωση ότι το «απίθανο» μπορεί να γίνει «πιθανό», αλλά μόνο με τη δυνατότητα της νέας υπερτεχνολογίας.

Οι θεωρίες διαφόρων επιστημόνων επιχειρηματολογούν υπέρ της εν λόγω απόψεως. Ωστόσο, τα θαυμαστά επιτεύγματα του σύγχρονου επιστημονικού-τεχνολογικού πολιτισμού, όπως, επί παραδείγματι, το ταξίδι στο διάστημα, οι σκεπτόμενες μηχανές, η κλωνοποίηση πλασμάτων, η μεταμόσχευση οργάνων, η κινητή τηλεφωνία, η εικονική πραγματικότητα, οι τηλεοράσεις ευρείας οθόνης, οι ‘σοφοί’ υπολογιστές, το διαδίκτυο, κ.α. προϋπήρξαν στη φαντασία των συγγραφέων του είδους, όταν η επιστήμη της εποχής τους δεν τολμούσε ούτε καν να τα διανοηθεί. Και, μπορεί να μην προφήτεψαν την έλευση του δυστοπικού μέλλοντος, σίγουρα όμως αφουγκράστηκαν τον δυσοίωνο ήχο του.

Σήμερα το είδος, ελαφρώς κουρασμένο, αναμένει τον συγγραφέα του. Για την ώρα, επαναλαμβάνει την αρχετυπική μυθολογία του, απαλλαγμένη, όπως διατείνεται, από τις «εμπορικές ανεδαφικότητες του παρελθόντος». Προσπαθεί να την εκλογικέψει, να την πιθανοποιήσει, αν μου επιτρέπεται ο νεολογισμός, θεωρώντας την ως προβολή του αδιέξοδου παρόντος. Πολύ φυσικό να μοιάζει με δημοσιογραφικό ρεπορτάζ τηλεοπτικής και κινηματογραφικής… απόχρωσης.

Το εν λόγω είδος καλλιεργείται επάξια από τον Φρανκ Σέτσινγκ (Γενν.1957). Ο πολυπράγμων νέος Γερμανός συγγραφέας, διευθυντής διαφημιστικής εταιρίας, μουσικός παραγωγός, ερασιτέχνης… μάγειρας, και διάσημος πλέον μπεστσελερίστας, εμφανίζεται, μέσω του έργου του, γνώστης της σημερινής πραγματικότητας. Η ‘ρεαλιστική’ υποδομή της μυθιστορίας του υπαγορεύει ελεγχόμενη γραφή ε.φ. Στο έργο του πρωταγωνιστούν τα πραγματολογικά υλικά που αντλούνται από ανάλογες πηγές. Τα χρησιμοποιεί σε σημείο υπερκορεσμού, ενδίδοντας στην εμπορευματοποίησή τους.

Το πρώτο του μυθιστόρημα προσυπογράφει την εν λόγω διαπίστωση. «Το σμήνος» (Καστανιώτης, 2007) καταπιάνεται με το ακανθώδες οικολογικό πρόβλημα. Θεωρεί την Φύση, με όλα όσα την συνιστούν, ως νοήμονα υπεροργανισμό που εξανίσταται, επαναστατεί και επιτίθεται εναντίον του ανθρώπου, επιζητώντας όχι μόνο να του δώσει ένα μάθημα για την δολοφονική συμπεριφορά του απέναντί της αλλά και να τον τιμωρήσει. Υπερφυή ενάλια πλάσματα, ιχθείς, φάλαινες, σκουλήκια, καβούρια, μέδουσες, χταπόδια, καλαμάρια, όστρακα, αλλά και φοβερά τσουνάμι, αναλαμβάνουν να τον συνετίσουν καταφέρνοντάς του ένα ισχυρό θανατηφόρο ράπισμα.

Δύο χρόνια αργότερα επιτίθεται ξανά μ’ ένα νέο πολυσέλιδο μυθιστόρημα, που δεν αποφεύγει τη φλυαρία, την περιττολογία και το βομβαρδισμό του αναγνώστη με πλήθος πραγματολογικού υλικού που δυσχεραίνει όχι μόνο την ανάγνωσή του, αλλά και την παρακολούθηση της ιστορίας του. Αυτά, ωστόσο, κατά παράδοξο τρόπο, του εξασφαλίζουν την επιτυχία. Εν πάση περιπτώσει, το “Limit” συνεχίζει την ίδια προβληματική με το προηγούμενο, καυτηριάζοντας την ανθρώπινη συμπεριφορά με ακόμη σκληρότερη γλώσσα. Πιο κοντά στη σύγχρονη πραγματικότητα, η πολυφωνική ιστορία του εκτυλίσσεται τώρα στο διάστημα, κι όχι στο γήινο θαλάσσιο τοπίο. Κέντρο της το Φεγγάρι.

Η εγκατάσταση του ανθρώπου σ’ αυτό δεν γίνεται βέβαια με σκοπό τη μελέτη του, αλλά την εμπορευματική του εκμετάλλευση. Στο υπέδαφός του ενυπάρχει το ήλιον-3, ένα στοιχείο που μπορεί να επιφέρει επανάσταση στην παγκόσμια κοινωνία. Εξυπακούεται ότι ο κάτοχός του, με αυτό το ‘όπλο’ ανά χείρας, θα μπορεί να καθορίζει την τύχη ολόκληρου του πλανήτη. Στο εφιαλτικό παιχνίδι της απόκτησης της μερίδας του λέοντος λαμβάνουν μέρος πολλά κράτη, τουλάχιστον όσα έχουν τη δυνατότητα. Η ουσιαστική διαμάχη όμως επικεντρώνεται μεταξύ Αμερικής και Κίνας.

Υπό το πρόσχημα ενός ταξιδιού στη σελήνη με έναν υπερσύγχρονο ανελκυστήρα (τον ‘εφεύρε’ πρώτος ένας Γάλλος συγγραφέας του 18ου αιώνα, ο Αντρέ Λορί, στο μυθιστόρημά του, «Οι εξόριστοι της Γης», αργότερα τον ‘βελτίωσε’ ο Άρθουρ Κλαρκ), μια ομάδα μεγιστάνων του πλούτου, που τα μέλη της ανήκουν και στα δύο στρατόπεδα, εμφανίζονται στο προσκήνιο της ιστορίας ως θαυμαστές του φαινομένου οι μεν, ως δολιοφθορείς του οι δε. Αλαζονικοί, υπερφίαλοι, προκλητικοί, έχοντας απωλέσει και τον στοιχειώδη ανθρωπισμό, επαναλαμβάνουν τον κατακτητικό εαυτό τους, και το αποικιακό πνεύμα του παρελθόντος. Το διάστημα τους ανήκει.

Όπως έχει ήδη διαφανεί, το μυθιστόρημα του Φ.Σ. φιλοδοξεί να είναι μια συμβολική καταγγελία των σημερινών ‘αρχόντων’ του κόσμου, αλλά και ‘εισαγωγή’ σε ένα πιθανό αδιανόητο μέλλον, ανεξέλεγκτο, καταστροφικό που μοιάζει να αναπαράγεται ερήμην των ‘συντελεστών’ του. Στην καλύτερη περίπτωση το βλέπει να στρέφεται εναντίον του, αλλά αδυνατεί πλέον να το αντιμετωπίσει, και, κυρίως, να το αναστρέψει. Ως εκ τούτου, το παρόν εμφανίζεται αμφιλεγόμενο και το μέλλον αμφίβολο, παρόλο που η σύγχρονη επιστήμη και τεχνολογία υπόσχονται έναν «θαυμαστό νέο κόσμο», απαλλαγμένο από το ‘πρωτόγονο’ πνεύμα του παρελθόντος. Η προοπτική κατάκτησης του διαστήματος, με όλα τα υποτιθέμενα οφέλη που μπορεί να επιφέρει, μοιάζει να είναι όχι απλώς πιθανή, αλλά βέβαιη. Παραβλέπεται όμως το αυτονόητο: Το διάστημα δεν είναι δυνατόν να κατακτηθεί ποτέ. Θα παραμείνει πάντα άγνωστη, μη προσβάσιμη ‘γη’.

Ο διάσημος Βρετανός φυσικός Στίβεν Χόκινγκ είναι κατηγορηματικός επ’ αυτού: «Δε θα φτάσουμε ποτέ στο τέλος της αναζήτησης». Που σημαίνει: Ο άνθρωπος θα περιφέρεται αιωνίως μέσα στα αδιέξοδά του, βιώνοντας την ψευδαίσθηση μιας ανύπαρκτης υπαρξιακής ανόδου. Η πραγματικότητά του, όμως, που δεν έχει καμία σχέση με την επιφανειακή της εικόνα, του απευθύνει συνεχώς ένα σαφέστατο μήνυμα: Σύνελθε, πριν είναι αργά. Αλλά ο άνθρωπος είτε κωφεύει είτε αδυνατεί πλέον να το αποκρυπτογραφήσει∙ και το μόνο που κάνει είναι να αναλώνεται σε θανατηφόρα παιχνίδια, αντιγράφοντας την εικονική πραγματικότητα του κινηματογράφου.

Παγίδα στην οποία πέφτει, ηθελημένα μάλλον, ο συγγραφέας του “Limit”. To μεγαλύτερο μέρος της ιστορίας του αναλώνεται σε καταδιώξεις σε Γη και Σελήνη. Ένας κυβερνοντετέκτιβ αναζητεί μια αντικαθεστωτική Κινεζούλα (ο κίτρινος γίγας παραμένει… ερυθρός και στο εγγύς μέλλον), ένας δολοφόνος πράκτορας προσπαθεί να καταστρέψει τον αντίπαλο. Όταν όμως τελειώσει το φίλμ η αμείλικτη πραγματικότητα εμφανίζεται ακόμα πιο δυσοίωνη. Κι αν οι αλλοτριωμένοι ήρωες του μυθιστορήματος αδυνατούν να την ‘αναγνώσουν’, ο αναγνώστης οφείλει να το κάνει.
 

Φρανκ Σέτσινγκ
Limit
Μτφρ.: Χαράλαμπος Καρβούνης
Επιμ.: Εύα Καλεβρά
Καστανιώτης 2011

 

 

 

 

 

www.bookpress.gr

Ένας αέναος αγώνας επιβίωσης

Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΠΟΥ ΗΞΕΡΕ ΜΟΝΟ ΝΑ ΑΓΑΠΑΕΙ
ΜΑΡΙΑ ΤΖΙΡΙΤΑ
εκδ Ψυχογιός

 

Απόσπαμα

Ήταν δέκα ετών η Αλέκα όταν ανακάλυψε την καρτέλα της στην παιδόπολη Καβάλας. Επίθετο δίπλα στο όνομά της δεν υπήρχε. Υπήρχε όμως η λέξη «νόθο» να χαρακτηρίζει την ίδια, και η άγνωστη λέξη «ιερόδουλος» για τη μητέρα της. Εκείνη έχει αφήσει την Αλέκα, έξι χρόνων παιδί, στην παιδόπολη, χωρίς να δώσει ξανά σημεία ζωής, παρά πολλά χρόνια αργότερα. Η Αλέκα πέρασε όλη της τη ζωή παλεύοντας ν’αποδείξει ότι από αγκάθι βγαίνει ρόδο. Όσο κι αν την πλήγωσαν, όσο κι αν την απέρριψαν, εκείνη είχε πάντα μια χρυσή καρδιά γεμάτη αγάπη για όλους. Ο πατέρας που δε γνώρισε ζούσε πάντα μέσα στην ψυχή της, μαζί με τη λαχτάρα της κάποτε να τον συναντήσει.

Ένας αέναος αγώνας επιβίωσης, με συνταρακτικές αλήθειες ζωής στα χρόνια μιας πληγωμένης Ελλάδας. Η Αλέκα, μέσα σε αντίξοες συνθήκες, μέσα σε φτώχεια, μοναξιά, εγκατάλειψη και κάθε είδους δυσκολίες, θα παλέψει να επιβιώσει και να πραγματοποιήσει όλα της τα όνειρα· ανάμεσα σε αυτά, να ξαναβρεί τον πατέρα της.

Όλοι όσοι τη γνώρισαν την ίδια κουβέντα είχαν να πουν γι’ αυτήν: η Αλέκα δεν ήταν ένας συνηθισμένος άνθρωπος. Ήταν ένας άγγελος που έπεσε στη Γη κατά λάθος, μια γυναίκα που ήξερε μόνο να αγαπάει…

«Πρωταγωνιστεί» η στρατιωτική πειθαρχία και καταπίεση

Το φεγγάρι του Παρμενίωνα  

Χρήστος Σπύρου

εκδ Τετράγωνο

Εκείνος ο χειμώνας στη Λέσβο, το κρύο στην στρατιωτική μονάδα και οι παγωμένες καρδιές του Χάρη, του Πάνου και του Λάμπη. Εικόνες, χρώματα και μυρωδιές ανακατεμένες με τις μελωδίες του Μάνου Χατζιδάκι.

Εκείνος ο χειμώνας στη Λέσβο. Ο Τάκης, η Μαντόνα και ο Αλέπης. Φευγαλέες ματιές στο δρόμο με τις λάμιες. Και ο Παρμενίων. Με το φεγγάρι του ολοστρόγγυλο, κατακόκκινο, ματωμένο. Πάνω από τις Μάτσες.

Εκείνος ο χειμώνας στη Λέσβο. Στρατιωτάκια ακούνητα, ακίνητα, αγέλαστα. Με μυρωδιά από πετρέλαιο, φτηνή κολόνια και σπέρμα. Και εκείνο το φεγγάρι του Παρμενιώνα……

Ένα βιβλίο με πολύ ενδιαφέρουσα πλοκή. Τα πρόσωπα μέσα στην ιστορία συνδέονται με τρόπο που μαγνητίζει την περιέργεια του αναγνώστη και οδηγούνται σε κορύφωση, τουλάχιστον, σε δύο σημεία: στο φόνο του στρατιώτη που διατηρεί ομοφυλοφιλική σχέση και στη διάρκεια της άσκησης «Παρμενίων».

Είναι ευκαιρία λοιπόν να μάθουμε όλοι μας τη στρατιωτική ζωή σε στρατόπεδο της Μυτιλήνης, τις σχέσεις με τους βαθμοφόρους, τις σχέσεις επιστολικού ερωτισμού που «αντέχουν», παρά το στρατιωτικό εγκλεισμό, την ομοφυλοφιλική σχέση ενός από τα πρόσωπα του βιβλίου. «Πρωταγωνιστεί» η στρατιωτική πειθαρχία και καταπίεση, που τείνει να νομιμοποιήσει έναν ωμό ρεαλισμό, όμως για τις ψυχές των στρατιωτών η «Οδός Ονείρων» του Μ. Χατζιδάκι και το φεγγάρι λειτουργούν σαν όχημα απόδρασης μα και διάσωσης της ανθρωπιάς τους.

Ο Χρήστος Σπύρου γεννήθηκε στην Καβάλα ασκεί ελεύθερη Δικηγορία από το 1996 και έχει ειδικευτεί σε θέματα Μεταναστευτικού δικαίου. Ευτυχώς απ’ ότι λέει και ο ίδιος «κατάφερα να ασχοληθώ με έναν ιδιαίτερο τομέα της νομικής επιστήμης (θέματα αλλοδαπών και μεταναστευτικής πολιτικής) και δεν μεταμορφώθηκα σε έναν κλασσικό, άχρωμο δικηγόρο». Λογοτεχνία - Λατρεύει να γράφει και διαβάζει λογοτεχνία. Αγαπημένος του ο J. D. Salinger

Του Γιάννη Φιλιππίδη από τις εκδόσεις Άνεμος

"Ζωή με λες"

 

 

Του Γρηγόρη Χαλιακόπουλου

Η εταιρεία «Άνεμος Εκδοτική», είναι το νέο εναλλακτικό εγχείρημα στο χώρο των εκδόσεων. Γιάννης Φιλιππίδης και Νικόλας Τελλίδης, οι δυο εμπνευστές αυτού του επιχειρηματικού τολμήματος και μάλιστα εν μέσω οικονομικής κρίσης. Συγγραφέας και ηθοποιός ο πρώτος, γραφίστας και επιμελητής εκδόσεων ο δεύτερος, έχουν ήδη κερδίσει αρκετούς αναγνώστες στο χώρο της ποιοτικής λογοτεχνίας αλλά και πολλούς δημιουργούς. Με αφορμή το νέο βιβλίο του Γιάννη Φιλιππίδη «Ζωή με λες» που παρουσιάστηκε στον ξεχωριστό χώρο του  Booze, μας μίλησε για όλα, σε μια ιδιαίτερα  αποκαλυπτική συνέντευξη. 

Ηθοποιός, συγγραφέας και τώρα συνεκδότης της "Άνεμος Εκδοτική". Πως συνδέονται όλα αυτά στη ζωή σας;

Η ζωή κυλάει για τον καθένα μας με τρόπο απόλυτα συγκεκριμένο, σπανιότερα τυχαίο. Το θέατρο έγινε σε πρώιμη ηλικία, ο τρόπος για να βλέπω διαυγέστερα τους άλλους γύρω μου κι όσα συνέβαιναν, μετά έγινε αντικείμενο σπουδών κι επαγγελματική ιδιότητα μου.

Ουσιαστικά ήταν το πρώτο μεγάλο στοίχημα για μένα και καθώς, δεν ήμουν παιδί με οικονομικά στηρίγματα κι ανέσεις, προχώρησε αλλά στη διαδρομή ένιωσα ότι δεν οδηγούσε εκεί που ήθελα. Είχα παλέψει ν’ ανακαλύψω την υποκριτική τέχνη, γιατί αγαπούσε κι ασχολιόταν με την ανθρώπινη ψυχή κι όσα αισθανόμαστε, αλλά συχνά δε καταφέρνουμε να εκφράσουμε ή να κουβεντιάσουμε. Η λογική ωστόσο, που κυνηγάει το μηνιάτικο και το ένσημο στη δουλειά του ηθοποιού, σε προσγειώνει σχετικά ανώμαλα, αν δεν έχεις το περιθώριο των αισθητικών σου τουλάχιστον επιλογών και κατευθύνσεων. Από έλλειμμα ψυχής λοιπόν ξεκίνησα να γράφω, όταν συναναστράφηκα τυχαία το πληκτρολόγιο ενός υπολογιστή της γενιάς του ’90.

Τα βιβλία υπήρξαν, γιατί προέκυψε δυναμικά το πρώτο χειρόγραφο και το πρώτο μικρό κοινό αναγνωστών που ευτυχώς, ολοένα μεγαλώνει κι αυτό για έναν δημιουργό είναι το πιο μαγικό. Γιατί του χαρίζει το πλεονέκτημα, ν’ αποφασίζει για το τι θα γράψει ή τι θα εκδώσει, το πως και το πότε. Αυτό, μπορεί για κάποιον μη γνώστη ν’ ακούγεται αυτονόητο, ωστόσο οι δημιουργοί συχνά επηρεάζονται αρνητικά στο έργο τους, αφού στο χώρο των εκδόσεων κυριαρχεί η λογική της αγοράς κι αυτό είναι το τελευταίο πράγμα συνήθως, που μπορεί να ζωντανέψει την πένα στα χέρια ενός συγγραφέα. Λειτουργώντας λοιπόν εναλλακτικά, χτίσαμε από την αρχή το μικρό αλλά δυναμικό και φιλόδοξο εκδοτικό μας σχήμα, τον «Άνεμο». Ζώντας σε μια ευτυχή σχιζοφρένεια να ταξιδεύω μιλώντας για τρία βιβλία ταυτόχρονης κυκλοφορίας δικά μου μέσα στην ίδια χρονιά λέω, ότι αφού αντέχει όλο αυτό το σχέδιο και οικονομικά, θα πει πως άξιζε ο μόχθος κι ο αγώνας μας. 

Το βιβλίο σας «Ζωή με λες» σε ποιο κοινό απευθύνεται;

Η αλήθεια, οι αξίες κι όσα επιμένουμε να ονειρευόμαστε, αφορούν τον καθένα από μας ξεχωριστά κι όλους μαζί σα κοινωνία. Η πιο εμφανής αξία μας, η ίδια η ζωή, αλλάζει με τρόπο και ταχύτητες μη αναμενόμενες. Εκεί έρχεται ήπια και ανθρώπινα, η γλυκιά ματιά της πεζογραφίας, που εμμένει ν’ αντιλαμβάνεται αυτό τον κόσμο, μονάχα μέσα από τα συναισθήματα και το πνεύμα, πολύ λιγότερο την ύλη με τη στενή της έννοια. Το «Ζωή με λες» λοιπόν είναι μια σειρά από ανθρώπινες ιστορίες που ‘χουν σκοπό ν’ αγγίξουν και να φωτίσουν διαφορετικές γωνιές μας. Του δώσαμε το γενικό όρο «παιχνίδια πεζογραφίας», αλλά στην πραγματικότητα παίξαμε με το σημαντικό φωτογραφικό υλικό της Ρενέ Ρέβαχ, που δίνει άλλη έκταση στον λόγο, όπως αυτός εντυπώνεται με την ταυτόχρονη παρουσία μιας σκόπιμα επιλεγμένης εικόνας.

Μέσα από κείμενα απλά που μπορούν να διαβαστούν ακόμα κι αν περπατάμε ταυτόχρονα στο δρόμο,  προσπαθεί να επικοινωνήσει το γεγονός ότι, αφ’ ης στιγμής ο κόσμος ρέει προς την επόμενη εκδοχή του, δεν έχουμε, παρά να παλέψουμε για να βελτιώσουμε τις συνθήκες κι αυτό, προϋποθέτει ψυχική ενέργεια και ισορροπία, αφού έχουμε να κάνουμε με την ανθρώπινη ψυχή. Τι το καλύτερο απ’ το να ξεκινήσουμε από ένα βιβλίο, που μιλάει για όσα βλέπει γύρω του; Είναι καιρός να θυμηθούμε ξανά την παλιά καλή σχέση μας με τα βιβλία, ή να ξεκινήσουμε από την αρχή. Επιστρέφοντας μέσα από το διάβασμα στη σιωπή της εσωτερικής μας σκέψης, η εικόνα των καθημερινών μας δεδομένων ηρεμεί, διευρύνεται κι αυτό κάνει την ψυχή ν’ ανασαίνει καλύτερα.
 

Είσαστε από τους πρωτοπόρους της ιντερνετικής επικοινωνίας. Σας έχει ωφελήσει αυτή η ενασχόληση;

Ο χώρος του βιβλίου, αντίθετα απ’ ότι πιστεύουν πολλοί, δε χαρακτηρίζεται από τη μέγιστη αξιοκρατία, τουναντίον: διαφημιστικοί προϋπολογισμοί, τρυκς και παράξενα φαινόμενα στο χώρο της πώλησης από τη μια κι η εμπορική λογική σκέψης των τυπικών εκδοτικών οίκων, μπορεί να φέρει συχνά σ’ αδιέξοδο, τέλμα ή κίνδυνο πνευματικού και φυσικού αφανισμού, αν δεν έχει ο ίδιος την πολύτιμη διαχείριση της πληροφορίας, που αφορά στο άτομο και το έργο του. Δε χαρακτηρίζομαι από ιδιαίτερη εξυπνάδα ή επιτηδειότητα σε ζητήματα αυτοπροώθησης. Αλλά χρόνια πριν, ανακάλυψα την καλή, τη μαγική πλευρά της επικοινωνίας μέσω διαδικτύου μέσα από ένα μπλογκ, που μάζευε φίλους, που όλο και πλήθαιναν. Μικρά κείμενα για ελεύθερη ανάγνωση, που να μπορούν να διαβάζονται χωρίς τη μεσολάβηση πώλησης, ήταν ο αρχικός στόχος.

Η ευρεία ηλεκτρονική δικτύωση όσο κι αν λοιδορείται απ’ όσους έβλεπαν τη διαχείριση της πληροφορίας/είδησης σα δικό τους μικρομάγαζο, αφήνει τεράστια πλεονεκτήματα, χωρίς κόστη και ηθικά διλήμματα για έναν δημιουργό. Με μια τακτική σύνδεση με περισσότερους από 20.000 αντικειμενικούς χρήστες ελληνικού διαδικτύου, νιώθω ασφαλέστερος κι ηρεμότερος τις ώρες, που απομονώνομαι να γράψω, αφήστε που στα διαλείμματά μου μπορώ και ξαναβρίσκω την πιο άμεση και ανθρώπινη ηλεκτρονική και φυσική παρέα. Ευγνώμων ωστόσο νιώθω, που ευτύχησα σα συγγραφέας ν’ αναγνωρίζομαι και να εκτιμώμαι από ανθρώπους που, αν δεν υπήρχε η δίκαιη πρόσβαση στο διαδίκτυο, λογικά θα με μάθαιναν αργά ή δε θα με γνώριζαν ενδεχομένως και ποτέ.
 

 Τα  μυθιστορήματα αντιγράφουν τη ζωή ή το αντίθετο;

Χαμογελώντας χθόνια, γιατί συνειρμικά έχω στο νου την παράλληλη αρχέγονη απορία στη σχέση αυγού και κότας, θα πω ότι η πεζογραφία ξεκινά ν’ αντιγράψει τη ζωή, να την αναδείξει και να την υπερβεί, έτσι όπως μονάχα μια δυνατή θεατρική παράσταση μπορεί να κάνει. Αλλά ένα μυθιστόρημα, μέσα από το σκιτσάρισμα μιας σειράς φαινομενικά ίσως ακόμα κι άσχετων προσώπων, πετυχαίνει συχνά να διεισδύσει τόσο μειλίχια κι ανύποπτα μέσα μας, στο βαθμό του ν’ αλλάξει ή να επηρεάσει τον αναγνώστη στην οπτική του για τον κόσμο γύρω του. Ένα μυθιστόρημα λοιπόν, μπορεί να επηρεάσει συμπεριφορές ή να τις καθορίσει, ελπίζω πάντα σα δημιουργός μονάχα ευχάριστα και για το καλό.

Αν το δούμε έτσι, η ζωή καταλήγει να υιοθετεί μυστικά της πεζογραφίας και των έμμεσων ζητημάτων ψυχής, που θίγει ασταμάτητα. Κι εκεί μεγαλώνει η σημασία του στοιχήματος για έναν συγγραφέα: είν’ ανάγκη να λειτουργεί ως ακέραιο και βαθιά σκεπτόμενο διάμεσο, ν’ αποτυπώνει καλόπιστα, εύληπτα και καίρια τη ζωή σε τέτοιο βαθμό, του να καταφέρνει να επιστρέφει σ’ εκείνην έναν αναγνώστη, καλύτερο μετά απ’ τον επίλογο κάθε βιβλίου.
 

Τι απαιτείτε από τον εαυτό σας όταν γράφετε ένα βιβλίο;

Απόλυτη ειλικρίνεια στη σχέση μου με το χειρόγραφο απαιτώ, εντιμότητα στη διαχείριση του λόγου. Επιμένω να γράφω παρορμητικά, κινητοποιώντας τρυφερότητα και ζωντάνια, ό,τι όμορφο ανασαίνει μέσα μου.

Η συγκρότηση προκειμένου να στοιχίσεις σε τελικό επίπεδο ένα μυθιστόρημα τετρακοσίων και πλέον σελίδων, είναι έτσι κι αλλιώς αναγκαία σε βαθμό του να φέρνει αυθόρμητους σε μένα συνειρμούς που αναφέρονται σε τάξη, εγκράτεια, συνέπεια στο χρόνο, ανοιχτές κεραίες στην αντίληψη και την επεξεργασία των καθημερινών νέων ερεθισμάτων.

Ό,τι απ’ τα παραπάνω δε συμβαίνει, καθρεφτίζει τ’ αποτελέσματά του στο κείμενο, απειλεί να επηρεάσει αρνητικά το αποτέλεσμα. Όσοι θέλουν να αισθάνονται ή να λειτουργούν σαν εργάτες της Τέχνης γνωρίζουν καλά, ότι εξυπακούεται αφιέρωση και τελειομανία, αυτή η τελευταία, μας διασώζει συχνά από λάθη, που δεν μας τιμά να μνημονεύονται στο μέλλον.
 

Έχετε συνταγή για το πώς ένας συγγραφέας μπορεί να αντιμετωπίσει την οικονομική κρίση;

Αν σκεφτείτε τι έχουμε κάνει μέσα από το δικό μας ευέλικτο κι υπερδραστήριο εκδοτικό σχήμα και πόσο μακριά φτάσαμε, θα νιώσετε ποια είναι η δική μας πρόταση. Σε μια εποχή κακόψυχη και κατατονική, υπάρχουν τρόποι να λειτουργήσουμε εναλλακτικά. Θαύμα η βάσανο αλλά γεγονός: όσα συμβαίνουν γύρω μας, ξεκινάνε από μέσα μας και καταλήγουν ξανά εκεί για να καθορίσουν το μέλλον.

Οι συνθήκες χειροτερεύουν γιατί κάθε κακοστημένο κομμάτι της ζωής μας, καταρρέει κι ας το δούμε για καλό αυτό, αρκεί να κατανοήσουμε στο μέτρο του εφικτού, την κατατονία που απειλεί να μας κυριεύσει σε διάρκεια. Ένα τμήμα των Ελλήνων υποφέρει με τρόπο πιο δραματικό απ’ όσο θίγουμε κι αυτό δεν αλλάζει καθησυχάζοντας ο ένας τον άλλον, χρειαζόμαστε λύσεις. Αλλά ακόμα κι ο θυμός σα πολιτική αντίδραση, έχει ανάγκη απ’ το κέφι και τη διάθεσή μας. Θυμίζω μια φράση απ’ το οπισθόφυλλο του “Ζωή με λες”: “ Οι επιλογές” γράφει λοιπόν “κι όχι οι προσευχές, είναι αυτές που ψιθυρίζουν λύσεις σκόρπιες από ’κεί που δε φαντάζεσαι”.

Μ’ αυτή τη γλυκιά βλέψη δουλέψαμε γι αυτό το βιβλίο: να κινητοποιήσουμε την εικόνα ενός επόμενου στόχου, μια ιδέα, ένα ακόμα συνειδητό χαμόγελο, θετικότερη σκέψη. Ξεχνώντας για λίγο τους παγωμένους αριθμούς που μας αρρωσταίνουν με τακτική συνέπεια κι όχι άδολα, είν’ αναγκαίο να ξεκινήσουμε από τη δική μας προσωπική και τρέχουσα επικαιρότητα, ν’ ασχοληθούμε λίγο παραπάνω μ’ αυτήν, να επικεντρωθούμε στα σημαντικά.
 

Η πένα για ένα συγγραφέα είναι βάσανο ή βάλσαμο;

Ο τρόπος να βλέπεις τα πάντα γύρω σου μέσα από τους οξυμένους αισθητήρες ενός δημιουργού είναι συνήθως βασανισμός αδιαπραγμάτευτος, ίσως κι ως ένα βαθμό συνειδητός αφού συνήθως, παλεύουμε να οξύνουμε περαιτέρω το νου μας, σχιζοειδείς όπως είμαστε συχνά, κατά τα γενικά μέτρα. Αλλά πέρα απ’ αυτό, ας μην ακούνε οι φίλοι μας τόσο συχνά εμάς τους συγγραφείς, γιατί απολαμβάνουμε οφέλη, που συχνά δε προλαβαίνουμε καν να κουβεντιάσουμε εκτενώς.

Γιατί η πάλη μέσα από το γράψιμο, όταν αυτό εξακολουθεί για χρόνια, παρέχει ευχέρεια στην αναζήτηση και την πιο βαθιά μορφή ψυχοθεραπείας μας.

Σε μένα, τον πάλαι ποτέ χαρακτηριστικά αγοραφοβικό Γιάννη, προσέφερε πολλά περισσότερα: την οριστική σχέση με τη συγγραφή κι έναν ιλιγγιώδη αριθμό πραγματικό –ως ένα βαθμό και το μέτρο, που κατανοεί μονάχα ο ίδιος ο χρόνος κι οι δυνατότητές του- αριθμό αναγνωστών, που γίνονται όσο ωριμάζουν οι κοινές συνθήκες, φίλοι ζωής. Τα δεδομένα του δικού μου χαρακτήρα έτσι όπως προδίδονται ένα-ένα και συχνά συνειδητά, προχωράνε γρήγορα τις πρώτες συστάσεις.

Σε μια μέσης διάρκειας ζωή, δε θα ‘χα τη χαρά ν’ απολαμβάνω τη σχέση και την εκτίμηση τόσων πολλών. Ούτε η ματαιότητα της φήμης από μια ιδιότητα, ούτε τα οικονομικά βέβαια κέρδη, αλλά μονάχα η χαρά του μοιράσματος, είναι το μεγάλο κέρδος που απολαμβάνουμε μέσα από τη σχέση μας με τα βιβλία κι ίσως να ‘πρεπε να ‘ναι από πάντα έτσι: να ξεχνάμε τα αντικειμενικά κόστη και τους αριθμούς, να θυμόμαστε συχνότερα τις πραγματικές αξίες και τις αλήθειες μας.

 

 http://www.protothema.gr/culture/books/article/?aid=171727

Ψυχογιός - υπο έκδοση

ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ ΕΝΗΛΙΚΩΝ

ΤΙΤΛΟΣ ΒΙΒΛΙΟΥ	ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ	ΑΝΑΜ. ΜΗΝΑΣ ΕΚΔ.
Η ΠΝΟΗ ΤΟΥ ΓΙΑΣΕΜΙΟΥ	ΖΙΛΜΠΕΡ ΣΙΝΟΥΕ	01/2012
ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΤΗΣ ΝΥΧΤΑΣ	ΝΑΓΚΙΜΠ ΜΑΧΦΟΥΖ	01/2012
ΒΗΜΑΤΑ ΣΤΗΝ ΑΜΜΟ	ΑΝ-ΝΤΟΦΙΝ ΖΙΛΙΑΝ	01/2012
Η ΤΕΦΡΑ ΤΟΥ ΦΟΙΝΙΚΑ	ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΕΜΟΥΝΔΟΣ	02/2012
ΤΟ ΝΗΣΙ ΤΗΣ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΗΣ ΗΜΕΡΑΣ	ΟΥΜΠΕΡΤΟ ΕΚΟ	02/2012
Η ΜΥΣΤΗΡΙΩΔΗΣ ΦΛΟΓΑ ΤΗΣ ΒΑΣΙΛΙΣΣΑΣ ΛΟΑΝΑ	ΟΥΜΠΕΡΤΟ ΕΚΟ	02/2012
ΑΝΑΘΕΜΑ ΣΕ, ΝΤΟΣΤΟΓΙΕΦΣΚΙ	ΑΤΙΚ ΡΑΧΙΜΙ	02/2012
Τ' ΑΧΝΑΡΙΑ ΤΩΝ ΞΥΠΟΛΥΤΩΝ ΠΟΔΙΩΝ	ΣΟΦΗ ΘΕΟΔΩΡΙΔΟΥ	03/2012
ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΤΗΣ ΒΑΡΚΕΛΩΝΗΣ	CARE SANTOS	03/2012
ΑΝΑΤΟΜΙΑ ΤΩΝ ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΕΩΝ	ΛΙΟΥΝΤΜΙΛΑ ΦΙΛΙΠΟΒΑ	03/2012
ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΣΤΗΝ ΟΔΟ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΥ	ΣΟΦΚΑ ΖΙΝΟΒΙΕΦ	03/2012
ΣΤΟΝ ΙΣΚΙΟ ΤΩΝ ΣΚΟΤΩΜΕΝΩΝ ΚΟΡΙΤΣΙΩΝ	ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΜΑΡΓΑΡΙΤΗΣ	03/2012
Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΑΠΟ ΤΟ ΠΕΚΙΝΟ	ΧΕΝΙΝΓΚ ΜΑΝΚΕΛ	03/2012
ΑΙΜΑ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΤΟΥ ΧΕΙΜΩΝΑ	ΜΟΝΣ ΚΑΛΕΝΤΟΦΤ	03/2012
e-book ΤΟ ΝΗΣΙ ΤΗΣ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΗΣ ΗΜΕΡΑΣ	ΟΥΜΠΕΡΤΟ ΕΚΟ	04/2012
ΟΙ ΑΡΑΧΝΕΣ ΜΕΣΑ ΜΟΥ	ΣΒΕΝ ΝΤΑΓΚΟΝΕΣ	04/2012
ΤΡΟΜΟΣ ΣΕ ΤΡΕΙΣ ΠΡΑΞΕΙΣ	ΚΑΡΙΝ ΣΛΟΤΕΡ	04/2012
ΜΑΡΙΝΑ	ΚΑΡΛΟΣ ΡΟΥΙΘ ΘΑΦΟΝ	04/2012
ΒΑΝΑΥΣΑ ΛΟΓΙΑ	ΛΟΥΙΖ ΠΕΝΙ	04/2012
Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΜΑΓΕΙΑ ΤΩΝ ΑΣΗΜΑΝΤΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ	FRANCESC MIRALLES	05/2012

ΜΟΛΙΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕ!

Το βιβλίο του Ορχάν Παμούκ (Orhan Pamuk) με τίτλο "Ο Τζεβντέτ Μπέη και οι γιοι του" μόλις κυκλοφόρησε!

Το μυθιστόρημα καλύπτει τη ζωή τριών γενιών μιας οικογένειας από τις αρχές του αιώνα, τα τελευταία χρόνια της βασιλείας του σουλτάνου Αμπντουλχαμίτ, μέχρι τις μέρες μας.

Ο Τζεβντέτ μπέη είναι ιδιοκτήτης μικρού εμπορικού καταστήματος κι ένας από τους πρώτους Μουσουλμάνους εμπόρους, που στόχος και φιλοδοξία του είναι να γίνει πλούσιος και να αποκτήσει μια σύγχρονη οικογένεια "Δυτικού" τύπου και νοοτροπίας. Η ιστορία του Τζεβντέτ μπέη και των γιων του είναι, κατά μία έννοια, και η ιστορία της ιδιωτικής ζωής τα χρόνια της Τουρκικής Δημοκρατίας.

Στο πανοραμικό αυτό μυθιστόρημα, περιγράφονται τα εσωτερικά των σπιτιών, ο καινούργιος τρόπος ζωής στις πολυκατοικίες, οι ισχυρές, εκδυτικισμένες οικογένειες, τα κυριακάτικα απογεύματα γύρω από το ραδιόφωνο, οι βόλτες για ψώνια στα μαγαζιά στο Μπέγιογλου, οι αγάπες και τα πάθη της ανερχόμενης αστικής τάξης της τουρκικής κοινωνίας.

"Όταν αποφάσισα ότι θα γίνω συγγραφέας", λέει ο Ορχάν Παμούκ στα "Άλλα χρώματα" ("Η συνέντευξη στο Paris Review"), "δεν ήξερα τι ήθελα να γράψω. Μάλιστα, έκανα κι ένα-δυο λάθος ξεκινήματα. Έχω ακόμη τις σημειώσεις μου. Έπειτα από έξι μήνες όμως είχα ήδη το προσχέδιο του βιβλίου που εκδόθηκε τελικά: "Τζεβντέτ μπέη και υιοί". Είναι μια οικογενειακή σάγκα. Όπως η Forsyte saga του Τζον Γκαλσγουόρθι ή οι Μπούντενμπροκ του Τόμας Μαν.

Και για σας που δεν έχετε ακόμη διαβάσει τα υπόλοιπα βιβλία του Ορχάν Παμούκ (Orhan Pamuk) σας παρουσιάζουμε κάποια από τα πιο γνωστά βιβλία του:

Σε Χριστιανόπουλο και Κοροβίνη τα μεγάλα κρατικά λογοτεχνικά βραβεία

Η τιμητική της Θεσσαλονίκης

Ανακοινώθηκαν τα Κρατικά Βραβεία Λογοτεχνίας 2011 (αφορούν στις εκδόσεις έτους 2010) στα οποία κατέληξε η Επιτροπή Κρατικών Βραβείων Λογοτεχνίας από τον «βραχύ κατάλογο» των υποψήφιων προς βράβευση έργων. Μεγάλο Βραβείο Γραμμάτων στον Ντίνο Χριστιανόπουλο για το σύνολο του έργου του, ενώ βραβείο μυθιστορήματος απονέμεται στον Θωμά Κοροβίνη για το έργο «Ο γύρος του θανάτου».

Μεγάλο Βραβείο Γραμμάτων: Απονέμεται κατά πλειοψηφία στον Ντίνο Χριστιανόπουλο για το σύνολο του έργου του.

Βραβείο Μυθιστορήματος: Απονέμεται ομόφωνα στον Θωμά Κοροβίνη για το έργο του με τίτλο «Ο γύρος του θανάτου», εκδόσεις Άγρα.

Βραβείο Διηγήματος-Νουβέλας: Απονέμεται κατά πλειοψηφία στον Χρήστο Οικονόμου για το έργο του με τίτλο «Κάτι θα γίνει, θα δεις», εκδόσεις Πόλις.

Βραβείο Ποίησης: Απονέμεται ομόφωνα στον Γιώργο Μαρκόπουλο για το έργο του με τίτλο «Κρυφός κυνηγός», εκδόσεις Κέδρος.

Βραβείο Δοκιμίου-Κριτικής: Απονέμεται ομόφωνα εξ ημισείας στην Γεωργία Γκότση για το έργο της με τίτλο «Η διεθνοποίησις της φαντασίας: Σχέσεις της ελληνικής με τις ξένες λογοτεχνίες τον 19ο αιώνα», εκδόσεις Gutenberg και στην Βενετία Αποστολίδου για το έργο της με τίτλο «Τραύμα και μνήμη: Η πεζογραφία των πολιτικών προσφύγων» εκδόσεις Πόλις.

Βραβείο Μαρτυρίας-Βιογραφίας-Χρονικού-Ταξιδιωτικής Λογοτεχνίας: Το Βραβείο Χρονικού - Μαρτυρίας απονέμεται κατά πλειοψηφία στον Γιώργο Χ. Θεοχάρη για το έργο του με τίτλο «Δίστομο - : 10 Ιουνίου 1944 - Το ολοκαύτωμα», εκδόσεις Σύγχρονη Έκφραση.

Βραβείο Πρωτοεμφανιζόμενου Συγγραφέα: Απονέμεται ομόφωνα εξ ημισείας στον Mιχάλη Γεννάρη για το έργο του με τίτλο «Πρίγκιπες και δολοφόνοι», εκδόσεις Ίνδικτος και στον Θοδωρή Ρακόπουλο για το έργο του με τίτλο «Φαγιούμ», εκδόσεις Μανδραγόρας.

Ειδικό βραβείο σε λογοτέχνη του οποίου το βιβλίο προάγει σημαντικά το διάλογο πάνω σε ευαίσθητα κοινωνικά ζητήματα: δεν απονέμεται.

Η Επιτροπή απαρτίζεται από τους: Νίκο Δαββέτα (συγγραφέα και κριτικό λογοτεχνίας), Λίζυ Τσιριμώκου (Καθηγήτρια Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης), Χρήστος Αστερίου (Συγγραφέας), Δημήτρης Καργιώτης (Επίκουρος Καθηγητής Πανεπιστημίου Ιωαννίνων), Τίνα Μανδηλαρά (Κριτικός Λογοτεχνίας), Δημήτρης Μίγγας (Συγγραφέας), Ανδρέας Μήτσου (Συγγραφέας), Λίνα Πανταλέων (Κριτικός Λογοτεχνίας).

 http://www.lifo.gr/now/culture/6946

Αποφάσισα να κηρύξω κι εγώ τον πόλεμο

By deksiatsepi

Αποφάσισα να κηρύξω κι εγώ τον πόλεμο. Γιάννης Μακριδάκης

Κρυσταλία Πατούλη

Ο συγγραφέας Γιάννης Μακριδάκης, δίνει συνέντευξη στην Κρυσταλία Πατούλη για το tvxs.gr, με αφορμή το μυθιστόρημά του «Ήλιος με δόντια», εκδ. Εστία -το οποίο είναι υποψήφιο για το Κρατικό Βραβείο Λογοτεχνίας- όπως και για την κόκκινη σημαία που ανεμίζει στη Βολισσό της Χίου, συμβολίζοντας χωρίς λόγια, όσα με λέξεις και πράξεις καταγράφονται στα ιστορικά βιβλία του, στα άρθρα, στις πολύχρονες ανθρωπολογικές και άλλες έρευνες, στον ακτιβισμό, στις πολιτικές θέσεις του, στα λογοτεχνικά μυθιστορήματα και νουβέλες και κυρίως, στον καθημερινό τρόπο της ίδιας του της ζωής.

Πότε ο “ήλιος με δόντια” σε σχέση με τις ιστορικές αναφορές του βιβλίου ξεκίνησε να δημιουργείται ως ιδέα στο μυαλό σου;

Όταν ολοκλήρωσα την ερευνητική μου εργασία και τη μελέτη των 11.250 φύλλων των καθημερινών εφημερίδων της Χίου, περιόδου 1912-40 και έγραψα το 10.516 μέρες ιστορία της νεοελληνικής Χίου, τότε συνειδητοποίησα ότι είχα χωνεμένα μέσα μου όλα τα κοινωνικοπολιτικά τεκταινόμενα της εποχής και θα ήταν πολύ ενδιαφέρον να τα εξιστορήσω ως ένας άνθρωπος “λοξός”, που τα «έζησε» και τα είδε με τη δική του ματιά. Το ιστορικό γεγονός του βομβαρδισμού του Βίριλ μού έδωσε την σπίθα και, βασικά, το σημείο στο οποίο θα τελείωνε η ιστορία που είχα να πω.

θα μπορούσες να κάνεις ένα είδος φλας μπακ και να περιγράψεις όλη τη δημιουργική πορεία αυτού του βιβλίου, από τη στιγμή που είχες την ιδέα να το γράψεις μέχρι που το τελείωσες;

Ήταν πολύ ψυχοβγαλτικό, αυτό θυμάμαι. Ο Κωσταντής έβγαινε πολύ επώδυνα από μέσα μου. Στην αρχή δεν ήξερα ποιος είναι. Στην πορεία κατάλαβα. Μετά τις πρώτες σελίδες της αφήγησής του ένιωσα τι σόι άνθρωπος είναι αυτός που ξεπετάχτηκε έτσι αναπάντεχα. Στην αρχή ένιωθα σαν να μου τα έλεγε κάποιος που δεν τον είχα ξαναδεί κι εγώ να τα έγραφα μη ξέροντας αν κάνω καλά να τον εμπιστεύομαι και να τον ακούω.
Έγραψα τον μονόλογό του και ύστερα δεν ήξερα τι να τον κάνω.
Ένιωθα ότι έχω γράψει κάτι που ρέει πολύ όμορφα, που μου αρέσει πολύ σαν κείμενο αλλά που από μόνο του δεν στέκει.
Και τότε έκανα παύση και σκέφτηκα με το μυαλό μου για πρώτη φορά. Από αυτή τη σκέψη βγήκαν οι επόμενοι αφηγητές και το υπόλοιπο βιβλίο. Δηλαδή το βιβλίο είναι προϊόν παρόρμησης κατά το πρώτο μέρος και προϊόν σκέψης κατά το υπόλοιπο.

Και ο ίδιος ο Κωσταντής, από που νομίζεις ότι… ξεπήδησε και τι ήταν αυτό που κυρίως ήθελε να γίνει γνωστό από τη «ζωή» του;

Από την αγάπη μου για τους ανθρώπους που ζούνε ως λοξοί μέσα στην κοινωνία ξεπήδησε. Που δίνουνε τις προσωπικές τους μάχες κάθε μέρα για την κατάκτηση της ελευθερίας και της έκφρασης της ψυχής τους. Για όσους πορεύονται νιώθοντας και όχι μόνο σκεπτόμενοι. Για αυτούς που στην αιώνια μάχη νου – ψυχής δεν έχει καμιά τύχη η λογική μπρος στο συναίσθημα.
Την αλήθεια του ήθελε να δείξει ο Κωσταντής, τι άλλο; Την αλήθεια του που ως δική του αλήθεια ήτανε η μόνη αλήθεια.

“Για να καταπιαστεί ένας συγγραφέας λογοτεχνίας με ένα θέμα από την Ιστορία πρέπει να έχει ενεργή πολιτική συνείδηση” έχει πει η Ρέα Γαλανάκη. Σε όλα τα βιβλία όπως και στα άρθρα σου που κατά καιρούς δημοσιεύονται, διαφαίνονται έμμεσα ή άμεσα και κάποιες πολιτικές θέσεις. Ποιό είναι το κυριότερο πολιτικό μήνυμα του “ήλιου με δόντια”;

Συμφωνώ απόλυτα με την φράση της Ρέας Γαλανάκη και μάλιστα θα έλεγα, ότι όποιος γράφει δημόσια θα πρέπει να έχει ενεργή πολιτική συνείδηση. Προσωπικά είμαι ον πάνω απ’ όλα πολιτικό και γι’ αυτό μόνο πολιτικά βιβλία γράφω. Το ήλιος με δόντια είναι μάλλον το λιγότερο ενδεικτικό. Εννοώ ότι στη Δεξιά τσέπη, στο Λαγού μαλλί και στην Άλωση της Κωσταντίας είναι πιο φανερά τα πολιτικά μηνύματα. Εδώ έχουμε ένα μήνυμα για την διαφορετική οπτική της ζωής και της αλήθειας του καθενός, για τον σεβασμό στην κάθε προσωπικότητα, για την εικόνα που έχει ο καθένας από μας για τον εαυτό του και για τους γύρω του αλλά και για την εικόνα που σχηματίζουν οι οργανωμένες κοινωνίες για τους ανθρώπους που διαφέρουν.

Μέσα από τα άρθρα σου κυρίως, εκφράζεις μία διαφορετική πολιτική θέση-πρόταση, από τις υπάρχουσες, υπογράφοντας, μάλιστα, κατά καιρούς, και ως “Κότσυφας”! Θα ήθελες να πεις κάτι γι αυτόν… και τον τρόπο ζωής του απέναντι στην κρίση;

Αυτό σηκώνει μεγάλη συζήτηση. Επιγραμματικά θα πω ότι πραγματεύομαι εδώ και πολύν καιρό μέσα μου το ζήτημα της ανθρώπινης πορείας επί της γης. Σκέφτομαι ότι οι άνθρωποι όσο πετυχαίνουν την πολυπόθητη “ανάπτυξη” και όσο κατακτούν γνώσεις και τεχνολογίες που διευκολύνουν τον βίο τους, τόσο χάνουν ταυτόχρονα πρωτογενείς γνώσεις και υλικά τα οποία όμως είναι τα βασικότερα για την επιβίωσή τους ως όντα. Δεν μπορεί να ζήσει ο άνθρωπος, όσα επιτεύγματα κι αν έχει κατακτήσει, αν αφήσει να χαθούν ή να μεταλλαχθούν οι σπόροι κι αν δεν υπάρχουν οι μέλισσες. Όλος μας ο σύγχρονος πολιτισμός δηλαδή έχει ξύλινα ποδάρια και μπορεί να καταρρεύσει από τη μια στιγμή στην άλλη. Και τότε κανένα τεχνολογικό επίτευγμα και καμιά εξεζητημένη γνώση δεν θα μπορεί να μας σώσει. Προσωπικά έχω επιστρέψει στα βασικά. Βιώνω την καθημερινότητά μου ψάχνοντας παλιά υλικά και μεθόδους για να μην τις αφήσω να χαθούν. Σπόρους, καλλιέργειες, μεθόδους συντήρησης τροφών. Είμαι οπαδός της Αποανάπτυξης και της στροφής προς τις μικρές οικιακές αυτόνομες μονάδες και όχι προς τον γιγαντισμό προς τον οποίον οδεύει εδώ και χρόνια η σύγχρονη ζωή μας. Μάχομαι κάθε μέρα για την επίτευξή της Αποανάπτυξης και της σμίκρινσης διότι πιστεύω ότι μόνο μέσω αυτού του τρόπου ζωής έχει μέλλον το ανθρώπινο είδος στον πλανήτη.

Η κόκκινη σημαία που ανεμίζει πάνω σε ένα ξύλινο κοντάρι, εκεί στο σπίτι σου, στη Βολισσό της Χίου, τι συμβολίζει;

Άκουσα τόσες φορές τους πολιτικούς μας ταγούς και σωτήρες της πατρίδας τα τελευταία δύο χρόνια να μας λένε ότι βρισκόμαστε σε πόλεμο. Είδα και τα έργα τους και πείστηκα. Αποφάσισα, λοιπόν, να κηρύξω κι εγώ τον πόλεμο. Στον σύγχρονο τρόπο ζωής, στην ανάπτυξη και στον καπιταλισμό. Η κόκκινη σημαία είναι το λάβαρο που εκφράζει μάχη της ψυχής ενάντια στον λογισμό, τη μάχη του ανθρώπου ενάντια στο άτομο, στον καταναλωτή. Είμαστε σε πόλεμο και έχουμε χρέος να πολεμήσουμε. Γι’ αυτό κι εγώ έχω αφήσει στην άκρη τη συγγραφή και πολεμώ καθημερινά. Με πολιτικά κείμενα και με αγώνα για τη διάσωση πρωτογενών μεθόδων και υλικών, τα οποία θέλει το καπιταλιστικό σύστημα να μας κάνει να χάσουμε ή να ξεχάσουμε, για να χειραγωγήσει το μέλλον μας. Δεν υποκύπτουμε όμως. Θα μαχόμαστε μέχρι τελευταίας πνοής και, αν μη τι άλλο, κάτι θα έχουμε περισώσει για να βρουν οι επόμενοι και να συνεχίσουν τον πόλεμο.

Στο νέο βιβλίο σου “Το ζουμί του πετεινού” που θα κυκλοφορήσει σε μερικούς μήνες από τις εκδόσεις της Εστίας, τι θέμα πραγματεύεται;

Είναι μια νουβέλα. Δίδυμη του Λαγού μαλλί. Το Λαγού μαλλί ήταν για έναν ψαρά, θαλασσινό, παλιό σκαρί, και πως βιώνει την κρίση. Το ζουμί του πετεινού που θα κυκλοφορήσει και αυτό από τις εκδόσεις Εστία, περιγράφει έναν αυτάρκη αγρότη και πως αυτός δε μπορεί να καταλάβει τι είναι οικονομική κρίση. Όταν κάπως το κατανοεί, από τις κουβέντες τρίτων, παθαίνει ο ίδιος κρίση. Νευρική. Αλλά δεν κρατάει πολύ. Τρεις μέρες ίσα ίσα.

Στις 10 Μαρτίου στην Αθήνα στο Pocket Theater in Athens του Μικρού Πολυτεχνείου, έχει πρεμιέρα η θεατρική παράσταση του “Ήλιου με δόντια” από τον σκηνοθέτη Βασίλη Βασιλάκη. Ποια σκηνή της ιστορίας του βιβλίου θα επιθυμούσες να έχει αναδειχτεί στην συγκεκριμένη πρώτη θεατρική διασκευή του;

θα ήθελα να έχει αναδειχτεί η σκηνή που ο Κωσταντής πέφτει θύμα της αλλαγής του ημερολογίου. Διότι είναι ένα γεγονός που δείχνει πόσο μπορεί ένα ιστορικό γεγονός να επηρεάσει τον προσωπικό βίο του καθενός μας. Δείχνει ότι όλες οι ιστορικές αλλαγές γίνονται επί ανθρώπινων ψυχών και αυτό δείχνουμε να το έχουμε ξεχάσει πλήρως. Κυρίως τελευταία που η έννοια άνθρωπος έχει αντικατασταθεί από την έννοια καταναλωτής.

συ

http://makridakis.wordpress.com

O Διονύσης Μαρίνος απαντά στο Ερωτηματολόγιο του Προυστ...

(Επιμέλεια: Αντώνης-Μάριος Παπαγιώτης)

Γεννήθηκε και ζει επί σαράντα χρόνια στην Αθήνα. Μέχρι να φύγει, δουλεύει ως δημοσιογράφος. Στο ενδιάμεσο γράφει ιστορίες. Το πρώτο του μυθιστόρημα (Χαμένα Κορμιά) κυκλοφόρησε από την εκδόσεις Τετράγωνο και το δεύτερο (Τελευταία Πόλη) αναμένεται να κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις Γαβριηλίδη.
Επιβεβαιώνει πως του ανήκει το blog: adespotosskylos.blogspot.com

Η απόλυτη ευτυχία για σένα είναι;
Μια βασανιστική...
ουτοπία. Οτιδήποτε απόλυτο, δεσμεύει (και) απόλυτα. Ό,τι κατέχεις σε κατέχει.

Τι σε κάνει να σηκώνεσαι το πρωί;
Η αίσθηση πως υπάρχει ένας παράλληλος χρόνος και τόπος ζωής που πρέπει να γνωρίσω.
Η τελευταία φορά που ξέσπασες σε γέλια;
Όταν με “σφυροκοπεί” με ερωτήσεις ο γιος μου. Η καλύτερη στιγμή της ημέρας.
Το βασικό γνώρισμα του χαρακτήρα σου είναι;
Ο αναχωρητισμός μου. Είμαι μέσα και έξω ταυτοχρόνως. Σαν να βλέπω τον εαυτό μου από απόσταση.
Το βασικό ελάττωμά σου;
Η παραπάνω απάντηση, ταιριάζει και εδώ! Άρα πάσο...
Σε ποια λάθη δείχνεις τη μεγαλύτερη επιείκεια;
Σε όλα τα ανθρώπινα. Τα λάθη δίνουν το μέτρο των δυνατοτήτων μας.
Η τελευταία φορά που έκλαψες;
Για να μην τη θυμάμαι, μάλλον δεν έχει υπάρξει ακόμα τελευταία φορά.
Με ποια ιστορική προσωπικότητα ταυτίζεσαι περισσότερο;
Ταυτίζομαι μόνο με τους πεσόντες. Ξέρουν κάτι που εμείς δεν θέλουμε να μάθουμε.

Ποιοι είναι οι ήρωές σου σήμερα;
Τα “Χαμένα Κορμιά” της καθημερινότητας.
Ποια είναι η ταινία που σε σημάδεψε;
Άπειρες. Μια απλή σταχυολόγηση: Αναπαράσταση του Αγγελόπουλου, Ευδοκία του Δαμιανού, Στάλκερ του Ταρκόφσκι.
Το αγαπημένο σου ταξίδι;
Η Βαρκελώνη για το χαλαρό άρωμά της , το Παρίσι για τη μεθυστική θλίψη του.
Οι αγαπημένοι σου συγγραφείς;
Από ποιον να ξεκινήσεις και σε ποιον να τελειώσεις: Κάφκα, Μπάροουζ, Μπουκόφσκι, Κάρβερ, Γκουτιέρες, Φώκνερ και κάμποσοι άλλοι.
Ποια αρετή προτιμάς σε έναν άντρα;
Το να μην φοβάται να αναδείξει τη γυναίκεια πλευρά του.

…Και σε μια γυναίκα;
Το να μην φοβάται να αναδείξει την αντρική πλευρά της.
Ο αγαπημένος σου συνθέτης;
Μόνο και μόνο για το Requiem, ο Μότσαρτ!
Το τραγούδι που σφυρίζεις κάνοντας ντους;
Δεν μου έχει τύχει μέχρι τώρα.
Το βιβλίο που σε σημάδεψε;
Η μεταμόρφωση του Κάφκα, Ο εχθρός του ποιητή του Χειμωνά.
Ο αγαπημένος σου ζωγράφος;
Ο Αντρέ Μασόν
Το αγαπημένο σου χρώμα;
Τα χρώματα του Μασόν.
Ποια θεωρείς ως τη μεγαλύτερη επιτυχία σου;
Το ότι παλεύω καθημερινά να ξεφύγω από τη διαλεκτική της επιτυχίας.

Το αγαπημένο σου ποτό;
Βότκα. Κατευνάζει με τρόπο εθιστικό.
Για ποιο πράγμα μετανιώνεις περισσότερο;
Ποιος ο λόγος να γυρνάς πίσω; Τα χνάρια των ενεργειών σου έχουν πλέον χαθεί.
Τι απεχθάνεσαι περισσότερο απ’ όλα;
Την αγένεια. Μοιάζει με αστοχία υλικού.
Ποια είναι η αγαπημένη σου ασχολία;
Να παίζω με το γιο μου!
Ο μεγαλύτερος φόβος σου;
Ο,τι θα πάψω να έχω φόβους που θα κινητοποιούν το μυαλό μου.
Σε ποια περίπτωση επιλέγεις να πεις ψέματα;
Μόνο όταν είναι ζωτικά, αλλιώς τα απεχθάνομαι.
Ποιο είναι το μότο σου;
Το σχεδόν τίποτα είναι καλύτερο από το απόλυτο μηδέν. Εμπιστεύομαι σε αυτό τον γερο- Μπουκόφσκι.
Πώς θα επιθυμούσες να πεθάνεις;
Δεν το έχω σκεφτεί. Κι ας ξέρω πως το πεπερασμένο με χαιρετάει καθημερινά.
Εάν συνέβαινε να συναντήσεις το Θεό, τι θα ήθελες να σου πει;
Εντάξει; Τη βρήκες τη σταγόνα που έψαχνες;
Σε ποια πνευματική κατάσταση βρίσκεσαι αυτόν τον καιρό;
Σε κατάσταση έντονης αμφισβήτησης. Ακούω τον πάταγο που κάνουν οι βεβαιότητες του παρελθόντος. 

 

 http://press-gr.blogspot.com