ΕΛΛHNIKH ΛOΓOTEXNIA / ΠEZOΓPAΦIA
Απολύομαι και τρελαίνομαι
Χριστόφορος Κάσδαγλης
Στέκομαι στην Πύλη να πω δυο τελευταίες κουβέντες στον αλφαμίτη. Σαν καρεδάκια παλιομοδίτικου φιλμ περνάνε σε μια στιγμή απ’ το μυαλό μου η Κόρινθος, η Θήβα, η Βέροια, το Μεγάλο Πεύκο. Η ταινία δεν είναι έγχρωμη. Δεν είναι καν ασπρόμαυρη. Πράσινα και χακί χρώματα σε μαύρο φόντο. Ο φαιοπράσινος εφιάλτης τελειώνει. Σφίγγω στην τσέπη με εμπιστοσύνη την αστυνομική ταυτότητα και το απολυτήριο. Φανταστείτε το σε βυσσινί χρώμα με ροζ ανταύγειες, μοβ πουά και έξαλλες φωτογραφίες. Κάνω δυο εναέριες τούμπες και αφήνω το στρατόπεδο πίσω μου. ΑΠΟΛΥΟΜΑΙ ΚΑΙ ΤΡΕΛΑΙΝΟΜΑΙ.
Το όνομά μου είναι Χρήστος Καστανάς. Μερικοί με φωνάζουν Χριστόφορο Κάσδαγλη. Όλοι όμως το ξέρουν, πως είμαι πια ένας πολίτης.
«Ο Χριστόφορος Κάσδαγλης περιγράφει την καθημερινή ρουτίνα του στρατού με μια γλώσσα φανταρίστικη, χλευαστική, κοφτή. Δεν καταγγέλλει, γελοιοποιεί…»
Νίκος Ντόκας, Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία
«Πρόκειται για μια γραφή ειρωνευτική των πάντων, ακόμα και της ίδιας της αμφισβήτησης…»
Δ. Φραγκόπουλος, Έθνος
«Ο Κάσδαγλης μεταφέρει την εμπειρία του από το στρατό σε μια σχεδόν φαντασιωτική αφήγηση, με γελοιογραφικά πορτραίτα και αλλεπάλληλες παρωδίες…»
Π.Γ. Χρήστου, Η Καθημερινή
«Πριν από κάμποσα χρόνια, ο Χριστόφορος Κάσδαγλης έγραψε το βιβλίο Απολύομαι και τρελαίνομαι κι έφερε τα πάνω κάτω…»
Αντώνης Σουρούνης, Ελευθεροτυπία
«Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη συντροφιά που μου κράταγε στη θητεία μου το Απολύομαι και τρελαίνομαι. Ήταν στην τσέπη μου σχεδόν μόνιμα, σαν ένα όμορφο γράμμα από έναν πολύ καλό φίλο. Κάτι σαν ευαγγέλιο, που το ξεφύλλιζα τις δύσκολες ώρες και παρηγοριόμουν…»
Από συζήτηση μεταξύ αγνώστων σε αθλητικό φόρουμ στο ίντερνετ
Ξεκίνησα απ’ τη ΒΑΒΕΛ,
πήγα στο ΠΑΡΑ ΠΕΝΤΕ,
διάβασα Χρήστο Καστανά
και βγήκα γιώτα-πέντε.
Ανέκδοτο τετράστιχο του Λουκιανού Κηλαηδόνη
Εξομολογήσεις προδομένων γυναικών
Μαριέττα Πεπελάση
Γιατί να συμβεί τώρα;
Γιατί δεν χωρίζαμε από την αρχή;
Γιατί να τύχει αυτό σ’ εμένα; Τι λάθος έκανα;
Όσες γυναίκες περνούν ή πέρασαν τη δοκιμασία της προδοσίας και της εγκατάλειψης αισθάνονται τον ίδιο πόνο, τις ίδιες καταστροφικές δυνάμεις. Μέσα από τα κοινά τους βιώματα είναι σαν μία γυναίκα, ένα σώμα, μία καρδιά, ένας νους.
Σαν να αγκαλιάζει με τρυφερότητα η μία την άλλη μεταγγίζοντας τη δύναμη της συμπόνιας, της αγάπης, της κατανόησης.
Οι μονόλογοί τους είναι κατάθεση ψυχής προς εκείνες που πέρασαν ή περνούν αυτή τη δύσβατη ατραπό, προσπαθώντας να πορευτούν, μέσα από την οδύνη της ψυχής τους, από το έρεβος στο φως, έχοντας επίγνωση.
ΞENH ΛOΓOTEXNIA / ΣYΓΓPAΦEIΣ AΠ' OΛO TON KOΣMO
Εννέα νύχτες
Μπερνάρντο Καρβάλιο
Τη νύχτα της 2ας Αυγούστου 1939, ένας πολλά υποσχόμενος Αμερικανός ανθρωπολόγος, ο Μπιουλ Κουέιν, αυτοκτόνησε τελετουργικά στα είκοσι επτά του χρόνια, ενώ προσπαθούσε να επιστρέψει στον πολιτισμό από ένα χωριό ιθαγενών στη βραζιλιάνικη ενδοχώρα. Το γεγονός ενόχλησε πολλούς συναδέλφους του, γι’ αυτό και ξεχάστηκε αμέσως και παρέμεινε ουσιαστικά άγνωστο στο πλατύ κοινό. Εξήντα δύο χρόνια αργότερα, μαθαίνοντας κατά τύχη την ιστορία αυτή, ο αφηγητής του βιβλίου αποφασίζει να ερευνήσει τις αιτίες της αυτοκτονίας. Στην πεισματική του μελέτη των επιστολών του νεκρού και της διαθήκης ενός μηχανικού, που υπήρξε φίλος του νεκρού στους τελευταίους μήνες της ζωής του, ο αφηγητής θα καθοδηγηθεί από προσωπικούς λόγους, οι οποίοι θα αποκαλυφθούν στο τέλος μόνο του μυθιστορήματος.
Ένα βιβλίο που κινείται στη μυστηριώδη εκείνη γραμμή μεταξύ πραγματικότητας και μυθοπλασίας, από τα καλύτερα έργα που παρουσίασε τα τελευταία χρόνια η βραζιλιάνικη λογοτεχνία.
Φιλικά πυρά
Αβραάμ Β. Γεοσούα
Ένα αγαπημένο ώριμο ζευγάρι, ο Άμοτς και η Ντανιέλα, χωρίζουν –πρώτη φορά ύστερα από τριάντα επτά χρόνια συζυγικής ζωής– για επτά ημέρες. Εκείνη πηγαίνει να επισκεφθεί τον γαμπρό της, τον Ιερεμία, στην Ανατολική Αφρική: θέλει να αναθυμηθεί μαζί του την πολυαγαπημένη της αδελφή που πέθανε εκεί πριν ένα χρόνο. Όμως ο Ιερεμίας δεν αποζητά παρά τη λήθη. Μετά από επίμονες προσπάθειες να δώσει κάποιο νόημα στο θάνατο του γιου του, ο οποίος χτυπήθηκε κατά λάθος από τα πυρά ενός άλλου Iσραηλινού στρατιώτη, ζει αυτοεξόριστος στην Τανζανία, έχοντας αποκηρύξει την εβραιο-ισραηλινή του ταυτότητα. Η αφήγηση ξεδιπλώνεται σε δύο πλάνα: Αφρική-Ισραήλ, και οι φωνές του Άμοτς και της Ντανιέλας εναλλάσσονται σε κάθε κεφάλαιο με την ακρίβεια μετρονόμου. Ο μικρόκοσμος της οικογένειας, αγαπημένο θέμα του Α. Β. Γεοσούα, όπως και αυτό που αποκαλούμε «καθημερινότητα», αποτελούν για τον συγγραφέα ιδανικό πεδίο για παρατήρηση: με συμπάθεια, χιούμορ, αλλά και εξαιρετική διεισδυτικότητα χαρτογραφεί τα πολύπλοκα συναισθήματα και διλήμματα που διέπουν τις ανθρώπινες σχέσεις και τις αβεβαιότητες της χώρας του, δηλώνοντας την πίστη του σε μερικές θεμελιώδεις ηθικές αξίες όπως η αγάπη, η ανεκτικότητα, η ατομική ευθύνη απέναντι στον Άλλο.
Χριστόφορος Κάσδαγλης
Στέκομαι στην Πύλη να πω δυο τελευταίες κουβέντες στον αλφαμίτη. Σαν καρεδάκια παλιομοδίτικου φιλμ περνάνε σε μια στιγμή απ’ το μυαλό μου η Κόρινθος, η Θήβα, η Βέροια, το Μεγάλο Πεύκο. Η ταινία δεν είναι έγχρωμη. Δεν είναι καν ασπρόμαυρη. Πράσινα και χακί χρώματα σε μαύρο φόντο. Ο φαιοπράσινος εφιάλτης τελειώνει. Σφίγγω στην τσέπη με εμπιστοσύνη την αστυνομική ταυτότητα και το απολυτήριο. Φανταστείτε το σε βυσσινί χρώμα με ροζ ανταύγειες, μοβ πουά και έξαλλες φωτογραφίες. Κάνω δυο εναέριες τούμπες και αφήνω το στρατόπεδο πίσω μου. ΑΠΟΛΥΟΜΑΙ ΚΑΙ ΤΡΕΛΑΙΝΟΜΑΙ.
Το όνομά μου είναι Χρήστος Καστανάς. Μερικοί με φωνάζουν Χριστόφορο Κάσδαγλη. Όλοι όμως το ξέρουν, πως είμαι πια ένας πολίτης.
«Ο Χριστόφορος Κάσδαγλης περιγράφει την καθημερινή ρουτίνα του στρατού με μια γλώσσα φανταρίστικη, χλευαστική, κοφτή. Δεν καταγγέλλει, γελοιοποιεί…»
Νίκος Ντόκας, Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία
«Πρόκειται για μια γραφή ειρωνευτική των πάντων, ακόμα και της ίδιας της αμφισβήτησης…»
Δ. Φραγκόπουλος, Έθνος
«Ο Κάσδαγλης μεταφέρει την εμπειρία του από το στρατό σε μια σχεδόν φαντασιωτική αφήγηση, με γελοιογραφικά πορτραίτα και αλλεπάλληλες παρωδίες…»
Π.Γ. Χρήστου, Η Καθημερινή
«Πριν από κάμποσα χρόνια, ο Χριστόφορος Κάσδαγλης έγραψε το βιβλίο Απολύομαι και τρελαίνομαι κι έφερε τα πάνω κάτω…»
Αντώνης Σουρούνης, Ελευθεροτυπία
«Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη συντροφιά που μου κράταγε στη θητεία μου το Απολύομαι και τρελαίνομαι. Ήταν στην τσέπη μου σχεδόν μόνιμα, σαν ένα όμορφο γράμμα από έναν πολύ καλό φίλο. Κάτι σαν ευαγγέλιο, που το ξεφύλλιζα τις δύσκολες ώρες και παρηγοριόμουν…»
Από συζήτηση μεταξύ αγνώστων σε αθλητικό φόρουμ στο ίντερνετ
Ξεκίνησα απ’ τη ΒΑΒΕΛ,
πήγα στο ΠΑΡΑ ΠΕΝΤΕ,
διάβασα Χρήστο Καστανά
και βγήκα γιώτα-πέντε.
Ανέκδοτο τετράστιχο του Λουκιανού Κηλαηδόνη
Εξομολογήσεις προδομένων γυναικών
Μαριέττα Πεπελάση
Γιατί να συμβεί τώρα;
Γιατί δεν χωρίζαμε από την αρχή;
Γιατί να τύχει αυτό σ’ εμένα; Τι λάθος έκανα;
Όσες γυναίκες περνούν ή πέρασαν τη δοκιμασία της προδοσίας και της εγκατάλειψης αισθάνονται τον ίδιο πόνο, τις ίδιες καταστροφικές δυνάμεις. Μέσα από τα κοινά τους βιώματα είναι σαν μία γυναίκα, ένα σώμα, μία καρδιά, ένας νους.
Σαν να αγκαλιάζει με τρυφερότητα η μία την άλλη μεταγγίζοντας τη δύναμη της συμπόνιας, της αγάπης, της κατανόησης.
Οι μονόλογοί τους είναι κατάθεση ψυχής προς εκείνες που πέρασαν ή περνούν αυτή τη δύσβατη ατραπό, προσπαθώντας να πορευτούν, μέσα από την οδύνη της ψυχής τους, από το έρεβος στο φως, έχοντας επίγνωση.
ΞENH ΛOΓOTEXNIA / ΣYΓΓPAΦEIΣ AΠ' OΛO TON KOΣMO
Εννέα νύχτες
Μπερνάρντο Καρβάλιο
Τη νύχτα της 2ας Αυγούστου 1939, ένας πολλά υποσχόμενος Αμερικανός ανθρωπολόγος, ο Μπιουλ Κουέιν, αυτοκτόνησε τελετουργικά στα είκοσι επτά του χρόνια, ενώ προσπαθούσε να επιστρέψει στον πολιτισμό από ένα χωριό ιθαγενών στη βραζιλιάνικη ενδοχώρα. Το γεγονός ενόχλησε πολλούς συναδέλφους του, γι’ αυτό και ξεχάστηκε αμέσως και παρέμεινε ουσιαστικά άγνωστο στο πλατύ κοινό. Εξήντα δύο χρόνια αργότερα, μαθαίνοντας κατά τύχη την ιστορία αυτή, ο αφηγητής του βιβλίου αποφασίζει να ερευνήσει τις αιτίες της αυτοκτονίας. Στην πεισματική του μελέτη των επιστολών του νεκρού και της διαθήκης ενός μηχανικού, που υπήρξε φίλος του νεκρού στους τελευταίους μήνες της ζωής του, ο αφηγητής θα καθοδηγηθεί από προσωπικούς λόγους, οι οποίοι θα αποκαλυφθούν στο τέλος μόνο του μυθιστορήματος.
Ένα βιβλίο που κινείται στη μυστηριώδη εκείνη γραμμή μεταξύ πραγματικότητας και μυθοπλασίας, από τα καλύτερα έργα που παρουσίασε τα τελευταία χρόνια η βραζιλιάνικη λογοτεχνία.
Φιλικά πυρά
Αβραάμ Β. Γεοσούα
Ένα αγαπημένο ώριμο ζευγάρι, ο Άμοτς και η Ντανιέλα, χωρίζουν –πρώτη φορά ύστερα από τριάντα επτά χρόνια συζυγικής ζωής– για επτά ημέρες. Εκείνη πηγαίνει να επισκεφθεί τον γαμπρό της, τον Ιερεμία, στην Ανατολική Αφρική: θέλει να αναθυμηθεί μαζί του την πολυαγαπημένη της αδελφή που πέθανε εκεί πριν ένα χρόνο. Όμως ο Ιερεμίας δεν αποζητά παρά τη λήθη. Μετά από επίμονες προσπάθειες να δώσει κάποιο νόημα στο θάνατο του γιου του, ο οποίος χτυπήθηκε κατά λάθος από τα πυρά ενός άλλου Iσραηλινού στρατιώτη, ζει αυτοεξόριστος στην Τανζανία, έχοντας αποκηρύξει την εβραιο-ισραηλινή του ταυτότητα. Η αφήγηση ξεδιπλώνεται σε δύο πλάνα: Αφρική-Ισραήλ, και οι φωνές του Άμοτς και της Ντανιέλας εναλλάσσονται σε κάθε κεφάλαιο με την ακρίβεια μετρονόμου. Ο μικρόκοσμος της οικογένειας, αγαπημένο θέμα του Α. Β. Γεοσούα, όπως και αυτό που αποκαλούμε «καθημερινότητα», αποτελούν για τον συγγραφέα ιδανικό πεδίο για παρατήρηση: με συμπάθεια, χιούμορ, αλλά και εξαιρετική διεισδυτικότητα χαρτογραφεί τα πολύπλοκα συναισθήματα και διλήμματα που διέπουν τις ανθρώπινες σχέσεις και τις αβεβαιότητες της χώρας του, δηλώνοντας την πίστη του σε μερικές θεμελιώδεις ηθικές αξίες όπως η αγάπη, η ανεκτικότητα, η ατομική ευθύνη απέναντι στον Άλλο.
ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ ΣΤΑ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ
Κατακτήστε την ευτυχία
Αλέξανδρος Κύρτσης
Η Ευτυχία, το υπέρτατο αγαθό του ανθρώπου, δεν είναι ένα άπιαστο όνειρο που ίσως φανερωθεί κάπου στο μέλλον. Είναι γύρω μας, φτάνει να ξέρουμε πώς να την κατακτήσουμε. Αν όμως είναι τόσο προσιτή, τότε γιατί τόσο λίγοι καταφέρνουν να τη νιώσουν; Ο συγγραφέας αυτού του βιβλίου καταθέτει εύχρηστες και κατανοητές συμβουλές έτσι ώστε να αντιληφθείτε αμέσως ποιες αλλαγές πρέπει να κάνετε στη ζωή σας, πώς να θέσετε προτεραιότητες και στόχους και πώς να αντεπεξέλθετε στις αντιξοότητες που αντιμετωπίζετε στις προσωπικές σας σχέσεις, καθώς και στα οικονομικά ή υπαρξιακά σας προβλήματα. Με το βιβλίο αυτό θα αρχίσετε να βλέπετε τη ζωή σας από άλλη οπτική γωνία. Θα ζείτε την κάθε στιγμή σαν να είναι η τελευταία, και μέρα με τη μέρα θα γεύεστε όλο και πιο πολύ την πολυπόθητη Ευτυχία.
ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΗ
Αρχιτεκτονική 1980-2010
Δημήτρης Ησαΐας,
Τάσης Παπαϊωάννου
Ο Δημήτρης Ησαΐας και ο Τάσης Παπαϊωάννου είναι ίσως οι σημαντικότεροι αρχιτέκτονες της γενιάς τους. Τα δημόσια και ιδιωτικά κτίριά τους δεν διακρίνονται για έναν χαρακτήρα τοπικότητας, ούτε για την άκριτη υιοθέτηση διεθνών παραδειγμάτων. Ακολουθούν έναν τρίτο δρόμο, μεταξύ της αντικειμενικής αφήγησης της δομής και της αναγωγικής ικανότητας της μορφής, που μορφοποιεί τις επιδιώξεις εντοπιότητας, ένταξης, λειτουργιών, χειρισμού των φυσικών δεδομένων, συνηθειών ζωής, συλλογικών επιθυμιών και κατασκευαστικών δυνατοτήτων με τα ιδεολογικά και σχεδιαστικά εργαλεία της πολιτικά και κοινωνικά πιο προοδευτικής μεταπολεμικής ευρωπαϊκής πρωτοπορίας. Αφετηρία τους είναι το ελληνικό μοντέρνο κίνημα της δεκαετίας του 1930 και το διαχρονικό παράδειγμα του Λε Κορμπυζιέ. Επιδιώκουν εντούτοις την παραγωγή μιας αρχιτεκτονικής αυθεντικά ελληνικής, και γι’ αυτό οικουμενικής, χωρίς να είναι ούτε ρομαντικοί ούτε φορμαλιστές, σε έναν δρόμο σχεδιαστικής αυστηρότητας και συνέπειας που πρώτος εγκαινίασε ο Άρης Κωνσταντινίδης.
Με την επιμέλεια του Αντρέα Γιακουμακάτου και εισαγωγικά κείμενα του ιδίου και των Barbara Hoidn και Wilfried Wang, ο τόμος εξετάζει το αρχιτεκτονικό έργο 30 χρόνων των δύο αθηναίων αρχιτεκτόνων που συνοψίζει ερεθίσματα και μνήμες ενός τόπου και ταυτόχρονα αποτελεί πεδίο δημιουργικής δράσης με απόλυτη και αδιαφιλονίκητη πολιτισμική αυτονομία.
Α.Γ.
Demetrios Issaias and Tassis Papaioannou are probably the most important architects of their generation. Their public and private buildings do not stand out for their regional character or the uncritical adoption of international paradigms. They follow a third way, between the objective narrative of structure and the reductive capacity of form, which forms the aspirations of regionality, integration, functions, handling of physical data, life habits, collective desires and construction possibilities with the ideological and design tools of the most progressive, politically and socially, postwar European avant-garde. Their starting point is the Greek modern movement of the 1930’s and the timeless example of Le Corbusier. They seek, however, to produce an architecture which is authentically Greek –therefore, universal as well– without being romantic or formalist, by following a road of design rigor and consistency, which was first initiated by Aris Konstantinidis.
Edited by A. Giakoumakatos and comprising introduction texts by him, B. Hoidn and W. Wang, this volume examines the 30-year architectural work of the two Athenian architects, summarizing stimuli and memories of a place, being also a field of creative action with absolute and unquestionable cultural autonomy.
(A.G.)
ΠΟIHΣH - ΠΟΙΗΤΙΚΗ - ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ
Η ανορεξία της ύπαρξης
Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ
Η ποίηση και η ύπαρξη ξέρουμε πόσο είναι αδιάρρηκτα δεμένες. Η ενότητα όμως αυτή των ποιημάτων εστιάζεται περισσότερο στην ύπαρξη. Η ποίηση εδώ δεν είναι αυτοσκοπός. Ο ποιητής δεν ψάχνει στον εαυτό του μέσα, στη φύση, τις πιο ιδανικές εκφάνσεις της ποίησης. Ψάχνει, μέσ’ από την ποίηση, δρόμους που να οδηγούν στην ύπαρξη. Στην ύπαρξη ως ουσία, ως προορισμό, ως αναπάντητο ερώτημα, ως μαρτυρία φθοράς και βέβαια ως υποστασιακή αγωνία. Οι στίχοι θυσιάζουν ακόμη και την ομορφιά αν χρειαστεί, γιατί αυτό που έχουν ανάγκη τώρα είναι να εκφράσουν, με όσο γίνεται μεγαλύτερη ακρίβεια, τη συνειδητοποίηση της ύπαρξης, την ασταμάτητη ροή των ωρών πάνω στο δέρμα, χωρίς εξήγηση καμιά να δίνεται από πουθενά. Το μόνο όπλο αντίστασης είναι η ποίηση, που απλώς περιγράφει αυτό που συμβαίνει. Μόνο που αυτό που συμβαίνει παραμένει ασύλληπτο και από την πιο μεγάλη ποιητική φαντασία.
ΣΚΙΟΥΡΑΚΙ
Ο Παραμυθάς 1. Το τσίρκο
Νίκος Πιλάβιος
Ο Παραμυθάς είναι ένας παππούς που διηγείται καταπληκτικές ιστορίες που έχει ζήσει ο ίδιος. Και είναι καταπληκτικές γιατί ο Παραμυθάς δεν είναι ένας συνηθισμένος παππούς. Μια μάγισσα του χάρισε κάποτε ένα μαγικό γιλέκο που όταν το φοράει, μπορεί να μιλάει με τα ζώα, τα φυτά και τα πράγματα, μπορεί να γίνεται μεγάλος σαν ελέφαντας και μιρκός σαν κεφάλι καρφίτσας και το πιο καταπληκτικό, μπορεί να πετάει! Οι τρυφερές και διασκεδαστικές ιστορίες του περνάνε στα παιδιά την αξία των ανθρώπινων σχέσεων και την αγάπη για τα ζώα και τη φύση. Μέσα από τις τέσσερις ιστορίες αυτού του βιβλίου τα παιδιά θα μάθουν από τον ίδιο τον Παραμυθά πώς έγινε και βγήκαν σε βιβλίο οι ιστορίες του και θα διασκεδάσουν παρακολουθώντας πώς βρέθηκε κάποτε να έχει ένα ολόδικό του τσίρκο. Θα γελάσουν με τη γνωριμία του με τα διάσημα ΤΡΙΑ ΓΟΥΡΟΥΝΑΚΙΑ του γνωστού παραμυθιού, ενώ θα ζήσουν την αγωνία του τη μέρα που ανακάλυψε ότι είχε ξεχάσει όλες τις ιστορίες του. Τέλος θα μάθουν με διασκεδαστικό τρόπο τη μέρα που έκαναν το τραπέζι στο γιλέκο του, τι ανοησία που είναι να εντυπωσιάζονται οι άνθρωποι από εξωτερικά πράγματα, όπως τα ρούχα και η φήμη.
Ο Παραμυθάς 2. Ο μάγος του γαλάζιου βουνού
Νίκος Πιλάβιος
Ο Παραμυθάς είναι ένας παππούς που διηγείται καταπληκτικές ιστορίες που έχει ζήσει ο ίδιος. Και είναι καταπληκτικές γιατί ο Παραμυθάς δεν είναι ένας συνηθισμένος παππούς. Μια μάγισσα του χάρισε κάποτε ένα μαγικό γιλέκο που όταν το φοράει, μπορεί να μιλάει με τα ζώα, τα φυτά και τα πράγματα, μπορεί να γίνεται μεγάλος σαν ελέφαντας και μικρός σαν κεφάλι καρφίτσας και, το πιο καταπληκτικό, μπορεί να πετάει! Οι τρυφερές και διασκεδαστικές ιστορίες του περνάνε στα παιδιά την αξία των ανθρώπινων σχέσεων και την αγάπη για τα ζώα και τη φύση. Σε αυτό το βιβλίο υπάρχουν δύο από τις καλύτερες ιστορίες του και... μία έκπληξη! Στην πρώτη ιστορία του τον παρακολουθούμε βήμα βήμα πώς καταφέρνει να πάρει πίσω τη φωνή του, που την είχε κλέψει ο Μάγος του Γαλάζιου Βουνού, ενώ στη δεύτερη μαθαίνουμε πώς γνώρισε τη φίλη του, την καλή μάγισσα Άιναφετς. Και στην... έκπληξη ο Παραμυθάς εξηγεί στη Μαρία τι θα πει ηθοποιός.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου