Μίξερ
Γιώργος Μανιώτης
ΣΕΙΡΑ: ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΕΖΟΓΡΑΦΙΑ
Υπεύθυνη Σειράς: Ελένη Κεχαγιόγλου
εκδ Ελληνικά Γράμματα
Δύο χρόνια μετά τη «Γνώση των νεκρών» ο Γιώργος Μανιώτης συναντά τους αναγνώστες με το «Μίξερ», στο οποίο αναμειγνύονται άνθρωποι κάθε ηλικίας, όνειρα και διαψεύσεις, τραγικές και κωμικές ιστορίες της σύγχρονης πραγματικότητας.
Άνθρωποι, κατοικίδια, ζώα και ηλεκτρικές συσκευές παίρνουν το λόγο και διηγούνται την ιστορία τους.
Ένα μικρός, άσπρος «σπιτικός σκύλος» νιώθει ξένος μες στον κόσμο.
Μια γυναίκα, στη φάση «ψάχνω τον άνθρωπο της ζωής μου».
Οικογενειακοί κανιβαλισμοί. Ο γάμος, μια «ισόβια ιαχή πόνου».
Συγκεντρώσεις φίλων. Η ανάγκη επίδειξης της επιτυχίας ως αντίδοτο για την απουσία ευτυχίας.
Ένα μικρό παιδί ζωγραφίζει τα παραμύθια του, βήμα βήμα προς τη σκληρή ενηλικίωση.
Σουρεαλιστικό ιντερμέδιο: πόσα χαμένα μεροκάματα χρειάζονται για να συνεννοηθείς με τον ασφαλιστικό σου φορέα;
Οι αυτάρεσκοι τηλεοπτικοί αστέρες σε ρόλο λαϊκών δικαστών.
Δύο ηλικιωμένες αδερφές, σε ένα χωριό ερημωμένο, σε αντίστροφη μέτρηση χρόνου.
Το δράμα ενός πατέρα που ο γιος του θέλει να γίνει μουσικός κι όχι επιστήμονας.
Τα όνειρα που, από καταφύγιο, μετατρέπονται σε εφιάλτες.
Ο Γιώργος Μανιώτης υφαίνει αριστοτεχνικά ποικίλες ιστορίες στις οποίες εναλλάσσονται το κωμικό με το τραγικό, η σοβαρότητα με το σαρκασμό, ο παραλογισμός της καθημερινότητας με τα σπουδαία ζητήματα της ζωής, σε ένα «Μίξερ» της σύγχρονης πραγματικότητας.
Το «Μίξερ» αποτελείται από δεκαοκτώ καλά δομημένες ιστορίες (επτά κεφάλαια για την καθεμία), που περιπλέκονται μεν στην τύχη, οι ρίζες τους, όμως, συνφύονται, «άρρηκτα συνδεδεμένες κάτω από το χώμα μέσα στο ίδιο τετραγωνικό παρτέρι».
Τι λέει ο ίδιος ο συγγραφέας για το «Μίξερ»:
«Σαν να είμαστε στην προσωπική μας κουκέτα σε ένα τραίνο που τρέχει με εκκωφαντική ταχύτητα και να παρατηρούμε από το παράθυρο τη ζωή έξω. Κάτω από το τραίνο, επί της γης συμβαίνουν φοβερά. Ακούγονται οιμωγές, μας κοιτούν απελπισμένα μάτια, άνθρωποι χάνουν τις ζωές τους, άλλοι προσπαθούν να χαρούν, αλλά ο χρόνος και η καθημερινότητα ακυρώνουν τις χαρές τους. Έξω από το τραίνο που τρέχει γίνεται μια άηχη σφαγή που εμείς δεν μπορούμε να την καταλάβουμε και την προσπερνάμε εύκολα. Η φρίκη μας γίνεται οικεία και αισθανόμαστε ότι όλα πάνε καλά και δεν συμβαίνει τίποτα. Δεν μας περνάει από το μυαλό ότι ο ακήρυχτος αυτός πόλεμος που λαβαίνει χώρα δίπλα μας θα φθάσει κάποτε και στην προσωπική μας κουκέτα. Αυτό επιδιώκουν∙ να περάσουμε από αυτήν τη ζωή καβάλα σε ένα ψέμα, χωρίς να εννοήσουμε ποτέ τι ακριβώς ζούμε. Με την ταχύτητα του βίου δεν μας επιτρέπουν να ανακαλύψουμε τις δομές του καιρού μας και να αναγνώσουμε την εποχή μας. Αυτή η γνώση δεν συμφέρει κανένα. Έτσι, όλα τα παθήματα που ξεσπούν γύρω μας δεν μας γίνονται ποτέ μαθήματα. Εμείς απλώς τα προσπερνάμε επιδιώκοντας να ευτυχήσουμε μέσα σε ένα πεδίο μάχης.
Στο βιβλίο αυτό συμβαίνει το ίδιο: διάφορα γεγονότα, άλλοτε τραγικά, άλλοτε κωμικοτραγικά, άλλοτε ξεκαρδιστικά, ριγμένα στην τύχη γυρεύουν τη δομή τους, γυρεύουν τη συνέχειά τους, γυρεύουν να πολωθούν και να γίνουν μικρές ιστορίες και να φτάσουν στα αυτιά μας μεταφέροντας κάποια συμπεράσματα. Εδώ, αντίθετα από ό,τι συμβαίνει στην πραγματική ζωή, προς το τέλος του βιβλίου, συνθέτουμε τα κερματισμένα αποσπάσματα και προσπαθούμε να εναποθέσουμε κάτι χρήσιμο στην συνείδηση του κάθε αναγνώστη. Η σύγχυση που μας περιβάλλει είναι ηθελημένη, και αν το ένστικτο της αυτοσυντηρήσεώς μας βρίσκεται ακόμα εν ζωή, οφείλουμε νομίζω να ξεδιαλύνουμε τα πράγματα και να εννοήσουμε τι πραγματικά μας βοηθάει και τι μας βλάφτει. Δεν είναι ανάγκη να υπάρξει μια επανάσταση απλώς να εννοήσουμε. Τίποτα άλλο».
Ο Γιώργος Μανιώτης γεννήθηκε και ζει στην Αθήνα. Σπούδασε Νομικά στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Έχει γράψει, εκτός από πεζά λογοτεχνικά έργα, και πολλά θεατρικά, τα οποία έχουν επανειλημμένως παρουσιαστεί σε σκηνές της Αθήνας (γνωστά θεατρικά του έργα είναι: «Το ματς», «Κοινή λογική», «Ο λάκκος της αμαρτίας», «Οι σύζυγοι», «Διακοπές στην Ουρανούπολη», «Μόνο θετικές σκέψεις» κ.ά.). Ασχολείται επίσης με τη σκηνοθεσία.
Από τις εκδόσεις «Ελληνικά Γράμματα» κυκλοφορούν τα βιβλία του: «Τα σαντέ της Σαπφώς» (2000), «Το γκαζόν του μπαμπά» (2001), «Ανώνυμα γράμματα» (2002), «Αγελάδα με φτερά» (2003), «Σαράντα κύματα» (2005), «Η γνώση των νεκρών» (2007).
